Gisteren is op het terras van een hotel in Rijswijk de Turkse maffiaman Cemil Önal geliquideerd. Hij had onlangs met journalist Aysemden Akin uit Noord-Cyprus gesproken en zei video’s te hebben van de AKP-top, de partij van president Erdogan. Na het interview met Önal heeft Akin ook doodsbedreigingen gekregen, meldt de Turkse nieuwssite TR724.
De Telegraaf meldt dat Önal het brein zou zijn achter de moord op de Noord-Cypriotische gokbaas Halil Falyali in 2022. Wat nog meer wordt beweerd over Önal, die op klaarlichte dag werd geliquideerd in Rijswijk, is niet bevestigd.
Euronews meldt dat Önal documenten heeft verschaft aan Amerikaanse en Nederlandse inlichtingendiensten in ruil voor bescherming, en dat hij bij uitlevering aan Turkije ‘geheid’ de dood zou vinden. De AKP-gezinde site Turkinfo vraagt zich juist af waarom hij vrij kon rondlopen in Nederland – hij heeft 16 maanden vastgezeten – en niet eerder is gedeporteerd naar Turkije.
Volgens de bedreigde Noord-Cypriotische journalist Aysemden Akin stond Önal op het punt ‘geheimen’ bloot te leggen van de Falyali-familie, politici en overheidsnetwerken, waaronder banden tussen de Turkse staat en de maffia, en illegale geldstromen.
Akin, journalist bij Cyprus Vandaag, sprak drie dagen met Önal voor een artikelreeks over de vermoorde gokbaas Halil Falyali. Het eerste deel verscheen op 14 april.
De gesprekken vonden plaats met beveiliging. Önal zei dat zelfs de Turkse minister van Buitenlandse Zaken, Hakan Fidan, op zoek was naar de belastende video’s. Volgens hem had Fidan Erkem Serim naar Noord-Cyprus gestuurd met de boodschap: ‘Zorg dat je die tapes vindt, dan kun je carrière maken bij de overheid.’
Van de in totaal 45 à 46 video’s zouden er 40 inmiddels in handen zijn van de Turkse staat, meldt Cyprus Vandaag. De Turkse inlichtingendiensten zouden nog naarstig op zoek zijn naar vijf à zes vermiste video’s.
Akin schreef daarnaast nog twee andere artikelen over het criminele netwerk rondom Falyali en Önal in Cyprus, en over de betrokkenheid van de Turkse AKP-top bij onder andere de illegale gokwereld.
CHP-leider Özgür Özel, van de seculiere oppositiepartij, neemt de beschuldigingen aan de AKP serieus en wil opheldering. Vanuit regeringskringen wordt alles ontkend. Maar de oud-minister en huidige AKP-politicus Süleyman Soylu, die eerder werd gelinkt aan de maffia, reageerde fel.
‘Er wordt ook over mij gezegd dat er tapes zijn en dat ik dat zou hebben toegegeven’, zegt Soylu tegen CHP-leider Özel. ‘Ik zou tegen de mensen die mij zogenaamd chanteren hebben gezegd: waarom doen jullie niets met die video’s van mensen met de naam Erdogan?’ De AKP’er wil bewijs zien, want volgens hem kloppen de verhalen geenszins.
Asielminister Marjolein Faber (PVV) uit op X haar onbegrip over een gepland uitje naar de Efteling voor jongeren uit het asielzoekerscentrum in Sint Annaparochie. Ze noemt het ‘on-uit-leg-baar’ dat deze jongeren binnenkort naar het pretpark in Kaatsheuvel gaan. Volgens de Leeuwarder Courant heeft het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) het jaarlijkse uitstapje bewust op dat moment ingepland om spanningen tijdens het dorpsfeest te voorkomen.
Tijdens datzelfde dorpsfeest vorig jaar escaleerde een conflict tussen lokale jongeren en jongeren uit het azc, wat resulteerde in een steekpartij waarbij drie jonge inwoners van Sint Annaparochie gewond raakten. Na het incident zijn de betrokken jongeren uit het azc elders ondergebracht.
De krant meldt dat de onderlinge spanningen nog steeds voortduren. Het COA beschouwt het Eftelingbezoek dan ook als een preventieve maatregel om mogelijke onrust te vermijden.
Minister Faber is het daar niet mee eens. ‘Ho, dit gaan we dus niet doen. Ik ga hierover in gesprek met het COA’, laat ze weten. Ze beschouwt het geplande uitje als een ‘snoepreisje’ dat bekostigd wordt met gemeenschapsgeld.
De dorpskermis vindt plaats van 16 tot en met 20 mei. In de overige dagen zal het COA zorgen voor extra begeleiding van de jongeren. Ook is er afstemming met de gemeente en de wijkagent.
Gisteren overleed David Horowitz. De ultrarechtse Amerikaanse schrijver en activist was oprichter van het David Horowitz Freedom Center. Ook was hij eigenaar van de website Discover the Networks, die de netwerken van linkse activisten in kaart brengt. Horowitz was een fanatieke Trump-aanhanger en haalde Geert Wilders voor lezingen naar Amerika.
De Amerikaanse Horowitz, geboren in 1939, startte zijn carrière aan de uiterste linkerkant van het politieke spectrum, maar belandde in de jaren tachtig aan de rechterkant. Dat had ook met zijn communistische achtergrond te maken. Zijn ouders waren bloedfanatieke stalinisten, totdat Croesjtjov in 1956 een boekje open deed over de grote zuiveringen van Stalin. Horowitz was in de jaren zestig en zeventig een uitgesproken aanhanger van de New Left, maar raakte gedesillusioneerd in het linkse ideaal van radicale gelijkheid. Hij kwam in 1985 uit de kast als rechtse denker en communistenvreter.
In 1992, na de val van de Muur en de Sovjet-Unie, richtte Horowitz het blad Heterodoxy op,een maandblad dat het linkse, politiek-correcte denken op Amerikaanse universiteiten bestreed en in verband bracht met de communistische orthodoxie van Stalin en anderen. Daarna richtte Horowitz zijn pijlen steeds meer op de islam. In 2004 schreef hij het controversiële boek Unholy Alliance: radical islam and the American left, waarin hij beweerde dat links Amerika de fundamentalistische islam zou steunen. Twee jaar later verscheen zijn boek The Professors: The 101 Most Dangerous Academics in America, waarin hij linkse wetenschappers op de korrel nam die begrip zouden hebben voor de aanslagen van 9/11.
Horowitz heeft Wilders meerdere malen naar de Verenigde Staten gehaald voor lezingen en fundraisers. Zo organiseerde Horowitz in 2009 met Congreslid David Kyle een filmvertoning van Fitna, de beruchte islamofobe film van Wilders. De PVV-leider was zelf ook bij deze filmavond in het Amerikaanse Congres aanwezig.
Rond die tijd bracht Horowitz Wilders ook in contact met Robert Shillman, de oprichter van miljardenbedrijf Cognex dat industriële optische apparatuur als barcodelezers maakt. Shillman maakt zich grote zorgen over de toekomst van de westerse beschaving, die volgens hem existentieel wordt bedreigd door links en de islam. Hij schrijft geen vlammende opiniestukken maar cheques uit naar mannen als Horowitz en Wilders die ‘in de frontlinie’ staan en ‘de vijanden van de vrijheid elke dag weer tegemoet treden’. Shillman betaalde Wilders’ ‘minder minder’-rechtszaak. Het David Horotwitz Centrum, waar Shillman bestuurslid van is, maakte tussen 2014 en 2016 bovendien zo’n 150.000 euro over naar de Stichting Vrienden van de PVV.
Op X reageerde Wilders verslagen op de dood van David Horowitz, die zo veel voor hem betekend heeft. ‘David was een Amerikaanse held, een grootse persoonlijkheid, een strijder voor vrijheid, een van de moedigste patriotten die ik ooit heb ontmoet.’
De persvrijheid staat wereldwijd steeds verder onder druk. Daarvoor hoef je, hoe paradoxaal dat ook klinkt, alleen maar een serieuze krant open te slaan – althans in het gestaag krimpende deel van de wereld waar dat nog kan.
Ja, er is altijd een groot deel van de wereld geweest waar van persvrijheid geen enkele sprake is. In het totalitaire China bijvoorbeeld, dat met zijn 1,4 miljard inwoners een zesde van de hele mensheid nooit met journalistieke vrijheid heeft bediend. De tien maal zo kleine bevolking van Rusland heeft er alleen heel kortstondig enigszins aan kunnen ruiken, in de Jeltsinjaren, drie decennia terug. Onder Poetin is de speelruimte inmiddels gereduceerd tot nagenoeg nul, met de ‘speciale militaire operatie’ in Oekraïne als argument om elk kritisch, en dus het Kremlin onwelgevallig geluid via de rechtbank de mond te snoeren.
In dat opzicht weinig opmerkelijks. Maar ook in ‘het Westen’, dat zich als democratisch deel van de wereld altijd zo nadrukkelijk als voorstander van de persvrijheid heeft opgeworpen, gaat het evident bergafwaarts. In EU-lidstaat Hongarije heeft Orbán vrijwel alle media in handen en elk tegengeluid bijna monddood gemaakt; EU-lidstaat Polen was onder de vorige ultrarechtse regering hard op weg in zijn voetspoor te treden, en het kost nu de grootste moeite om dit proces te keren. In NAVO-lidstaat Turkije ziet het er met Erdogan niet veel beter uit.
In de westerse voorpost Israël – volgens sommige verblinde adepten nog steeds een democratische modelstaat – poogt Netanyahu de eigen vernietigingsoorlog tegen de Palestijnen zoveel mogelijk aan het zicht te onttrekken door de Gazastrook voor iedereen af te sluiten, journalisten inclusief. De laatsten worden als ongewenste pottenkijkers zelfs regelmatig doelbewust door het leger vermoord.
Naast juridische of fysieke maatregelen om de vrije pers dwars te zitten hanteren autocraten als Orbán, Erdogan en Netanyahu ook economische methoden, Oppositionele, of zelfs niet bij voorbaat slaafs volgzame media worden stelselmatig uitgesloten van advertenties van overheidszijde – voor de pers een belangrijke inkomstenbron. Een van de weinige nog resterende serieuze Israëlische kranten, Haaretz, is zo door Netanyahu doelbewust in de marge gedrongen.
Onze eigen Kleine Geblondeerde Leider zou het hem graag nadoen
Het snelst bergafwaarts gaat het, sinds 20 januari, evident in de Verenigde Staten. In honderd dagen Trump voltrekt zich hier in turbotempo dat wat daarbij vergeleken elders nog in slow-motion gaat. Persconferenties stellen niets meer voor, propaganda-kanalen krijgen alle ruimte om Trumps zelfingenomen gebral te verspreiden, grote neutrale persorganisaties worden door het Witte Huis geboycot sinds ze weigeren de Golf van Mexico voortaan Golf van Amerika te noemen, alleen omdat de Grote Geblondeerde Leider zulks heeft verordonneerd – op zulk infantiel niveau speelt zich dat bij Opgeblazen Ego’s af.
Onze eigen Kleine Geblondeerde Leider zou het hem graag nadoen, want ook voor Wilders zijn onafhankelijke journalisten – bijvoorbeeld degenen die Fabers fabeltjesfabriek ontmantelen – ’tuig van de richel’.
Bij Trump zien we versneld in het groot wat elders op kleinere schaal langzaam gebeurt. De verdachtmaking van onafhankelijke journalisten, in combinatie met wat Steve Bannon, een van de grootste ploerten uit zijn entourage, omschreef als ‘flooding the zone with bullshit‘: zoveel onzin verspreiden dat de doorsnee-kiezer geen onderscheid meer tussen waarheid en leugen, tussen feit en fictie meer kan maken, en zich apathisch neerlegt bij alles wat er over hem wordt uitgestort.
Die aanval op de vrije pers gaat zowel bij Trump als bij zijn Nederlandse vazal samen met een even systematische aanval op, en verdachtmaking van, die andere cruciale onafhankelijke krachten in de samenleving: wetenschap en rechtspraak. Krachten, die elk op hun manier tegenwicht moeten bieden tegen de absolute waarheidsclaim en juridische willekeur van een oppermachtige regering, die met een pseudodemocratisch beroep op de verabsoluteerde volkswil – het volk ‘wil’ minder asielzoekers, het volk ‘wil’ trots zijn op zijn Golf van Amerika – ieder tegengeluid de mond poogt te snoeren.
Poging tot herschrijving van de geschiedenis vormt daarvan een belangrijk aspect – zowel in de VS, waar Trump met zijn racistische glorieverhaal van witte suprematie in musea en onderwijs elke rol van de Afro-Amerikanen poogt uit te wissen, als bij ons waar zijn mederacist Martin Bosma in feite hetzelfde wil. Het zou van grote naïviteit getuigen zowel hun kwaadaardigheid als hun effectiviteit te onderschatten.
Op 3 mei, de Internationale Dag van de Persvrijheid, staan journalisten en opiniemakers wereldwijd stil bij het belang van een vrije pers en vrije meningsuiting. In Nederland lijken die vrijheden stevig verankerd, maar onder de oppervlakte woedt een juridisch en moreel debat: waar ligt de grens tussen scherpe kritiek en strafbare haatzaaierij? En wie bepaalt die grens?
Vrijheid van meningsuiting is een van de fundamenten van de democratische rechtsstaat. Toch is ze geen vrijbrief voor alles. Advocaat Sidney Smeets is hierin helder: ‘De grens ligt waar men opzettelijk leugens verspreidt, demoniseert of opruit. Het recht op meningsuiting is geen recht op leugen of laster.’ Smeets stond in het verleden onder meer de Afro-Nederlandse journaliste Clarice Gargard bij, die op social media racistisch werd belaagd na haar inzet voor een inclusiever Sinterklaasfeest. Hij procedeerde ook succesvol tegen Ongehoord Nederland-presentatrice Raisa Blommestijn en de rechtse X-gebruiker Sander van Dam, die hem op grove wijze hadden belasterd.
Volgens Smeets is het cruciaal dat de wet op dit gebied duidelijk is en er wordt gehandhaafd. Mensen moeten beschermd worden tegen smaad en laster, tegen karaktermoord. De advocaat ziet het strafrecht als noodzakelijk correctiemiddel, maar niet als het eerste wapen. ‘Soms is het niet de moeite. Soms is het nodig. Altijd moet je je afvragen: draagt een strafzaak bij aan bescherming, of polariseert het alleen maar?’
Dubbele maat?
De Rotterdamse advocaat Haroon Raza vraagt al langer aandacht voor een andere kant van het debat: de ongelijke behandeling van moslims als het gaat om haatzaaien en groepsbelediging. In 2007 deed hij namens een aantal imams aangifte tegen Geert Wilders. Nu, in 2025, volgt een nieuwe zaak. Raza diende aangifte in tegen strafpleiter Job Knoester, die in het programma Vandaag Inside van Johan Derksen en René van der Gijp suggereerde dat de door imam Azzedine Karrat georganiseerde grote pro-Palestijnse demonstratie in Rotterdam bewust was gepland op van 20 april, de geboortedag van Adolf Hitler.’
Draagt een strafzaak bij aan bescherming, of polariseert het alleen maar?
Ook richt Raza zich tegen Joods.nl, die op X een opruiend bericht verspreidde over deze demonstratie. ‘Het enige wat nog ontbreekt, zijn de pick-uptrucks en kalasjnikovs’, schreef het X-account van Joods.nl. ‘Stel je voor dat iemand zoiets had gezegd over Joden’, zegt Raza. ‘Dan was hij allang vervolgd geweest.’ Volgens Raza is de juridische grens helder: ‘Groepsbelediging en opruiing zijn strafbaar. Dit is geen hogere wiskunde.’
Strafrechtadvocaat Haroon Raza
Smeets beaamt dit: ‘We hanteren in Nederland vaak een dubbele maat. Antisemitisme wordt strenger bestraft dan islamofobie of homofobie. Uitingen van islamofobie of homofobie zijn juridisch vaak lastiger te duiden en worden maatschappelijk sneller weggezet als ‘een grapje’. Bij Vandaag Inside worden veel homofobe opmerkingen gemaakt, vaak verpakt als grapje, en een groot deel van het publiek ziet dat niet als problematisch.
Toch vraagt Smeets zich af in hoeverre Knoester een groep mensen wilde beledigen met zijn opmerking over de verjaardag van Hitler. ‘Het was een hele rare uitspraak omdat er geen enkele reden is dat verband te leggen. Hij deed dit ook in een televisieprogramma waar de presentatoren nou niet bepaald uitblinken in eloquentie. De sfeer daar is de kantine van een sportvereniging, waar wel vaker grove dingen worden gezegd. Ik vraag mij af of hij echt moslims als groep wilde beledigen en of je wel aangifte tegen hem moet doen.’
Context is alles
Smeets legt uit context alles is. In de ene context is een gepeperde uitspraak strafbaar, in een andere context niet. Bedoel je een uitspraak letterlijk, of ironisch? ‘Als polemist Hugo Brandt Corstius vroeger schreef dat iemand onder de tram mocht komen, dan is dat ontegenzeggelijk grof, maar het heeft ook een literaire of satirische component. De toon, de bedoeling en het verwachtingspatroon bij het publiek spelen allemaal mee. Hun lezerspubliek, veelal hoogopgeleide en progressieve mensen, besluiten na zo’n column niet opeens om geweld te gebruiken tegen de persoon in kwestie, of tegen PVV-stemmers. Mensen die doelwit zijn in een ON-uitzending of in een X-post van een invloedrijke uiterst rechtse journalist worden daarentegen geïntimideerd door horde ongehoorde Nederlanders.
Een kwalijk fenomeen hierbij is framing, waarbij slechts de halve waarheid wordt verteld. Smeets wijst in dit verband opnieuw op Raisa Blommestijn, die ook is veroordeeld voor een racistische uitspraak over een groep zwarte jongens die een man mishandelden. Het gewelddadige gedrag werd door de ON-presentatrice gekoppeld aan een hele groep mensen van een bepaalde afkomst door hen te benoemen als ‘n*groïde primaten’.
Maar het filmpje vertelde niet het hele verhaal, benadrukt Smeets. ‘De man werd niet zomaar vanuit het niets aangevallen. Hij zou een van de jongens geprobeerd hebben te zoenen. Natuurlijk is geweld nooit de oplossing, maar de voorgeschiedenis weglaten maakt het des te kwalijker als er een totaal verzonnen andere verklaring geponeerd wordt. Een verklaring die ook volgens de rechter een racistisch karakter heeft. De presentatrice doet dit soort suggesties overigens continu.’
Advocaat Sidney Smeets
Echt ingewikkeld wordt het ten slotte bij ‘reviaanse ironie’, een geliefd stijlmiddel van wijlen schrijver Gerard Reve, maar ook van columnisten als wijlen Theo van Gogh, Theodor Holman, Arthur van Amerongen en Annabel Nanninga. ‘Zij deden en doen grove uitspraken die op het eerste gezicht niet gemeend zijn, maar die ze waarschijnlijk dus wel menen’, zegt Smeets. Reve zei dat Afro-Nederlanders op de ‘tjoekie tjoekie’-boot terug moesten gaan naar het ‘takki takki’-oerwoud en Nanninga noemde bootvluchtelingen ‘dobbern*g*rs’. ‘Het is echter heel moeilijk om dit racisme aan te pakken, want de verdediging kan altijd aanvoeren dat dit satire is.’
De toepassing van het recht
Volgens Haroon Raza gaat het niet alleen om context, maar wordt het recht in Nederland niet altijd even consequent toegepast. ‘Belediging, het aanzetten tot haat of opruiing is strafbaar. Maar ik zie cliënten die voor veel minder zijn veroordeeld dan sommige bekende figuren die nu onder bescherming van de vrijheid van meningsuiting lijken te vallen’, zegt hij.
De Rotterdamse advocaat noemt twee voorbeelden. ‘De Haagse politicus Arnoud van Doorn werd enkele jaren terug veroordeeld, toen hij op Twitter een smeekbede tot Allah richtte om de zionisten te vernietigen. Hij riep andere mensen niet op tot geweld, het was een gebed, maar de rechtbank achtte zijn uitspraak niettemin strafbaar. Een andere zaak uit 2016 ging over het uitmaken van twee prominente ongelovigen voor ‘afvalligen’. ‘De rechter oordeelde toen dat de uitlatingen opriepen tot geweld tegen concrete personen. Dat ging dus verder dan alleen religieuze kritiek.’ Volgens Raza laten dit soort zaken zien dat de wet duidelijke grenzen kent, maar dat de toepassing ervan soms willekeurig overkomt.
Raza is ook kritisch over Nederlandse politieagenten, die in sommige gevallen veel te snel optreden tegen pro-Palestijnse demonstranten. ‘Ze kennen de Nederlandse wet niet goed. Je hoeft namelijk geen toestemming te vragen om te demonstreren. Zo wilden agenten onlangs een Palestijnse vlag in beslag nemen van de imam van de Centrum de Middenwegmoskee in Rotterdam, omdat hij hiervoor geen vergunning zou hebben. Terwijl hij elke vrijdag een kleine vreedzame demonstratie in Rotterdam organiseert, waar andere agenten ook van op de hoogte zijn. De politie moet haar huiswerk beter doen.’ Raza vindt het kwalijk dat sommige demonstranten zich in hun expressievrijheid voelen beknot. ‘Ze stoppen hun Palestijnse vlaggen weg, om geen gedoe te krijgen met de politie.’
‘We leven in een vrij land. Dat betekent ook dat je je op een vreedzame manier mag uitspreken’
Volgens Raza is het publieke debat doordrenkt van wantrouwen tegenover zichtbare uitingen van islamitische identiteit. ‘Sinds oktober 2023 draag ik een kefiyya. Dat is mijn recht. Maar ik krijg regelmatig kritiek. Mensen zijn bang voor ‘wanordelijkheden’, alsof mijn sjaal daar verantwoordelijk voor is. Dat is een verkeerde manier van denken. Als je zo redeneert, dan zou een hoofddoek ook verdacht zijn. En als mensen dáár klappen voor krijgen, dan gaat er echt iets mis.’
Voor hem hoort het bij actief burgerschap: ‘We leven in een vrij land. Dat betekent ook dat je je op een vreedzame manier mag uitspreken. De Nederlandse overheid heeft altijd gezegd dat moslims zich moeten integreren. Dat hebben we gedaan. Maar zodra er ergens een incident plaatsvindt in het buitenland, moeten wij ineens afstand nemen van Al Qaida, ISIS, Hamas, noem maar op. Terwijl wij daar niets mee te maken hebben. We zijn individuen, maar worden behandeld als collectief. Zolang moslims structureel als tweederangsburgers worden gezien door grote delen van de Nederlandse samenleving, is er geen sprake van gelijke vrijheid.’
Hij besluit met een scherpe kanttekening: ‘En dan begin ik niet eens over Geert Wilders.’
Israël wordt geteisterd door grote natuurbranden ten westen van Jeruzalem. Zeventien brandweerlieden raakten gewond. Belangrijke wegen die waren afgesloten zijn inmiddels weer open.
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu waarschuwde dat de brand die gisteren begon ook de stad Jeruzalem zou kunnen bereiken, volgens nieuwsdienst AFP. Bovendien woedt de brand aan de grens met Palestijnse gebieden, die veel minder goed uitgerust zijn om de brand te blussen.
Vandaag zou Israël de onafhankelijkheid vieren, maar de meeste festiviteiten zijn opgeschort. Op dit moment gaat alle aandacht uit naar het blussen van de brand. Israël heeft de internationale gemeenschap om hulp gevraagd. Italië en Griekenland hebben blusvliegtuigen gestuurd. Ook de Palestijnse Autoriteit heeft hulp aangeboden.
Nederland telt 640.000 volwassenen die de tandarts overslaan vanwege de kosten die een tandartsbezoek met zich meebrengt. Vijftien gemeenten zijn daarom een pilot gestart met gratis mondzorg voor lage inkomens om het tij te keren, zo meldt Binnenlands Bestuur.
Het gaat om de gemeenten Amstelveen, Barneveld, Culemborg, Den Helder, Drechtsteden, Ede, Enschede, Haarlem, Leiden, Leiderdorp, Medemblik, Nijmegen, Rotterdam, Tiel en Utrecht.
In het Gelderse dorp Voorthuizen gebeurt dat via zogenoemde ‘mondzorgbussen’: een mobiele tandartspraktijk waar mensen die mondzorg vermijden voor korte behandelingen terechtkunnen.
Een van hen is Samantha uit Barneveld, die niet met haar achternaam in de krant wil, meldt Binnenlands Bestuur. Voor de volledige behandeling van al haar kwalen zou ze zeker 3.000 euro kwijt zijn, vertelt ze. Daardoor bleef ze lange tijd weg van de tandarts, met als resultaat dat ze dagelijks veel pijn en ontstekingen had.
Ook blijkt uit onderzoek dat slechte mondgezondheid een nadelig effect heeft op de algemene gezondheid en de kwaliteit van leven.
Het Academisch Centrum Tandheelkunde Amsterdam heeft eveneens onderzoek gedaan naar de verdeling van mondzorgmijders. Daaruit blijkt dat bij de rijkste 20 procent slechts 1 op de 100 Nederlanders de tandarts overslaat wegens financiële redenen. Bij de armste 20 procent komt dat veel vaker voor: 1 op de 8 mensen gaat niet naar de tandarts vanwege de rekening.
Opeens waren ze er weer: de Kritische Denk-leden, een schimmig collectief van Denk-aanhangers dat journalisten allerlei e-mails over hun partij Denk stuurt, met name over wat er intern allemaal mis zou zijn. Of nou ja, is het een collectief? Dat weten we niet: het kan ook een eenling zijn. We weten ook niet of het aanhangers, oud-aanhangers of oud-politici zijn, want behalve hun titel ‘Kritische Denk-leden’ weten we niets. Ze waren een tijdje met winterslaap, maar nu zijn ze terug.
De grote vraag is: hebben de Kritische Denk-leden terechte kritiek? Hun laatste e-mail gaat over Denk in Almere, waar gedoe was rondom raadslid Hassan Buyatui. In de partij zou gesproken worden over ‘de eliminatie’ van het raadslid, omdat hij te zichtbaar zou zijn, vooral vanwege de landelijke media-aandacht bij de aankomst van geëvacueerde Palestijn Abed al Attar op Schiphol. Buyatui zou een potentiële bedreiging vormen voor de Tweede Kamerfractie.
De oplossing? Er komt een nieuwe Denk-lijsttrekker in Almere, namelijk Achraf el Ghaddari. Politiek leider Stephan van Baarle feliciteerde hem al met zijn lijsttrekkerschap voordat de procedure was afgerond, aldus de Kritische Denk-leden. Die procedure is sowieso niet transparant of democratisch. We kunnen alleen gissen waarom El Ghaddari de voorkeur heeft gekregen boven Buyatui, die zich inmiddels heeft afgesplitst.
Twijfels alom
Zou de Tweede Kamerfractie zich werkelijk bedreigd voelen door een Almeers gemeenteraadslid? Dat lijkt me stug, maar dat maakt eigenlijk niet uit. De Kritische Denk-leden weten dat ook: het gaat er bij dit soort fluistercampagnes niet om of een verhaal waar is, maar of het aansluit bij twijfels die er allang waren. En die zijn er: kun je de procedure hoe bij Denk een lokale lijsttrekker wordt verkozen überhaupt ergens vinden? Wat is de rol van de leden?
Er staat een afdelingsreglement op de Denk-website, maar niemand weet of er ooit ledenvergaderingen zijn. Gegevens over lokale bestuursleden staan nergens. Het maakt duidelijk dat zelfs als Denk moeite doet de verkiezing tot lijsttrekker democratisch te laten verlopen, dat simpelweg niet lukt. Het lijkt verdacht veel op wat Buyatui zegt: een kandidaat gaat naar het partijkantoor om te praten en keert terug als met een benoeming als lijsttrekker.
Heeft Denk functionerende afdelingen met onafhankelijke bestuurders die kandidaten selecteren en de leden vervolgens over die kandidaten laten stemmen? Er is geen bewijs dat dit allemaal bestaat. Uit niets blijkt dat er een vergadering was waar leden tussen El Ghaddari en Buyatui konden kiezen. Logischer is te denken dat al dit soort baantjes afhankelijk zijn de band met de partijtop. Wie moet anders bepalen wie lokaal lijsttrekker wordt?
Harde cijfers
Kijk naar de cijfers en je ziet dat Denk helemaal geen organisatiestructuur heeft en die sinds de start van de raadsfracties in 2018 ook helemaal niet heeft opgebouwd. Toen won de partij in dertien gemeenten zetels. Daarvan zijn er vandaag nog acht over. In Eindhoven, Enschede, Lelystad, Roermond en Veenendaal is Denk om allerlei redenen verdwenen. In Amsterdam en Zaanstad vonden enorme personele wisselingen plaats.
Dat klinkt allemaal niet als een bloeiende ledenorganisatie waar leden samen de lokale afdeling vormgeven, bepalen wie hun lokale leiders zijn en zich samen inzetten om zetels te halen. Het lijkt meer op een partij die naar willekeur op allerlei plekken meedoet: er zijn inmiddels ook weer zes gemeenten bijgekomen. Denk wil er meer, maar hoe men dat dan organiseert zonder transparante structuur waarbij sollicitaties direct richting de partijtop lijken te gaan? Geen idee.
Als alles afhangt van je band met de partijtop, moet je niet raar opkijken dat fracties opkomen en verdwijnen, dat in allerlei gemeenten nooit een stabiele afdeling ontstaat en dat politici uit de gratie kunnen geraken en dan op een zijspoor worden gezet. Volgens de Kritische Denk-leden volgen er na Buyatui nog vele anderen. Slecht nieuws voor iedereen bij Denk: die beschuldiging komt waarschijnlijk toch niet helemaal uit de lucht vallen. Er staan vroeg of laat weer nieuwe ‘Kritische Denk-leden’ op.
Vanaf 1 september mogen leerlingen van provinciale middelbare scholen in Oost-Vlaanderen geen hoofddoek meer dragen. Dit heeft de Oost-Vlaamse provincieraad gisteren besloten.
In Vlaanderen geldt al een verbod op het dragen van levensbeschouwelijke symbolen op openbare scholen. Nu zal dit ook het geval zijn op provinciale scholen in de oostelijke provincie. Het provinciaal onderwijs is een van de drie grote onderwijsgroepen in Vlaanderen.
Het voorstel zorgde voor politieke verdeeldheid in de provincieraad, waarbij uiteindelijk Vlaams Belang de doorslag gaf. Dit zette de relaties flink onder druk.
Dit was niet alleen het geval in de politiek. Niet alle scholen zijn het eens met de beslissing. Sommige scholen zijn bang dat meisjes die een hoofddoek dragen, zullen overgaan tot thuisonderwijs, zo meldt VRT. De nieuwssite bezocht voor dit verhaal de school Richtpunt campus Gent, waar 100 van de 700 leerlingen een hoofddoek dragen.
Voor vrouwen die een hoofddoek dragen, is het besluit onbegrijpelijk. ‘Het hoofddoekenverbod is een klap in het gezicht van onze grondrechten’, schrijft Firdaous Bensbaho, een student aan de KU Leuven. ‘Als Belgische universiteitsstudent, als burger, als vrouw en als moslima voel ik me vandaag verraden. Dit besluit stuurt een pijnlijke boodschap naar duizenden meisjes: ‘Jullie horen er niet bij zolang jullie trouw blijven aan wie jullie zijn.’
De Turkse rechter heeft de Zweedse journalist Joakim Medin een gevangenisstraf van 11 maanden en 7 dagen opgelegd voor het ‘beledigen’ van de Turkse president Erdogan. Dat meldt the Guardian.
Dat is niet het enige waarvoor het Turkse OM Medin vervolgt. De journalist moet ook voor de rechter verschijnen vanwege een ‘terreurzaak’. Zo zou hij betrokken zijn geweest bij een Koerdische demonstratie in januari 2023 waar een pop van Erdogan ondersteboven was opgehangen.
Medin ontkent dat hij betrokken was bij de Koerdische demonstratie. Volgens zijn advocaat was hij toen niet eens in Zweden, vertelt hij aan the Guardian.
‘Ik heb de president niet beledigd. Ik moest een artikel over de demonstratie schrijven. De foto die daarbij is gebruikt, heb ik niet uitgekozen; dat deed de redactie. Ik deed alleen mijn werk’, verklaarde Medin tevergeefs tegenover de Turkse rechter. Hij wil terug naar zijn vrouw, die in verwachting is.
Medin kwam eind maart nietsvermoedend aan op Istanbul Airport om verslag te doen van de massale protesten die waren uitgebroken na de arrestatie van de populaire burgemeester Ekrem Imamoglu. Hij werd op het vliegveld meteen ingerekend en naar de Silivri-gevangenis gestuurd, waar veel politieke gevangenen door de Turkse staat van ‘terrorisme’ worden beschuldigd en jarenlang vastzitten.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
