De extreemrechtse groepering Pegida (Patriottische Europeanen tegen de islamisering van het Avondland) in Duitsland stopt na tien jaar met haar activiteiten. Zondag hielden de zelfverklaarde voorvechters van ‘de westerse zaak’ hun laatste bijeenkomst in Dresden, meldt de Süddeutsche Zeitung.
De beweging was de afgelopen jaren al sterk afgenomen en nauwelijks nog zichtbaar op straat. Mensen rondom Lutz Bachmann, het brein achter Pegida, willen zich nu richten op ‘andere projecten’, aldus NTV. Het is nog onduidelijk wat de groep precies van plan is.
Naar verluidt is de stop deels financieel gemotiveerd, met plannen voor een mogelijke herstart via studio-opnames voor podcasts en radio-uitzendingen.
De Duitse politicoloog en hoogleraar Hans Vorländer noemt het einde van Pegida een logische stap, omdat de radicale standpunten van de beweging ‘al zijn overgenomen en tegenwoordig veelvuldig worden uitgedragen door politieke partijen zoals de AfD’, zo verklaart hij aan NTV.
Pegida kende zijn hoogtijdagen tijdens de opkomst van de strijd tegen IS, toen honderden Syriëgangers uit Europa probeerden een ‘islamitisch kalifaat’ te stichten in Syrië en Irak, wat leidde tot massale demonstraties in Duitsland.
In Nederland is Edwin Wagensveld een vertegenwoordiger van een extreemrechtse vertakking van Pegida. Hij houdt zich vooral bezig met demonstratieve koranverbrandingen, die niet strafbaar zijn in Nederland.
De islamitische prediker Fethullah Gülen, die als zelfgekozen banneling in de Verenigde Staten leefde en later door de Turkse staat werd vervolgd, is op 86-jarige leeftijd overleden. Hij was al enige tijd ziek, zo meldt de Turkse nieuwssite T24.
Gülen zou nog kort in het ziekenhuis zijn opgenomen, maar kon niet meer worden gered. ‘Beste vrienden, onze imam is op 20 oktober 2024 om 21.20 uur in het ziekenhuis, waar hij werd behandeld, overleden’, meldt Herkul.org op X, de website waar de preken en geschriften van Gülen te vinden zijn.
Met het overlijden van Gülen komt een einde aan het leven van een invloedrijk figuur in de Turkse samenleving, die wereldwijd vele mensen heeft geïnspireerd om ‘het juiste pad’ te volgen.
Gülen werd in 1938 geboren in het oosten van Turkije, in de conservatieve stad Erzurum, in een grote traditionele familie waar de islam een belangrijke rol speelde. Zijn moeder, Refia Hanım, gaf Koranlessen, en zijn vader, Ramiz Efendi, was de dorpsimam.
Op de islamitische madrasa-scholen, die onder scherp toezicht stonden van het seculiere, kemalistische regime in Turkije, kwam hij voor het eerst in aanraking met de geschriften van Said Nursi, een Koerdische islamgeleerde die 130 verhandelingen (de Risale-i Nur-collectie) schreef over interpretatie van de Koran. Deze verhandelingen zouden uiteindelijk in 50 talen worden vertaald. Said Nursi zou een blijvende invloed hebben op het gedachtegoed van Gülen, aldus T24.
Fethullah Gülen en paus Johannes Paulus II, februari 1998
De eerste plek buiten Erzurum waar hij naartoe ging, was Edirne, in het uiterste westen van Turkije, in het Europese deel van het land. Hij was toen al actief als imam en korandocent. Ook mocht hij op jonge leeftijd preken geven in een kleine moskee, en bijzonder was dat hij ook preekte voor vrouwen in andere moskeeën.
Gulen beperkte zich hier echter niet toe. Hij raakte steeds meer betrokken bij gesprekken in koffiehuizen, met ondernemers, en nam deel aan de maatschappij als geheel. Ook was hij vroeg in zijn carrière actief voor Diyanet, het Turkse directoraat voor Religieuze Zaken, waardoor hij zelfs naar Duitsland werd uitgezonden en in contact kwam met de eerste generatie gastarbeiders.
Een belangrijk moment in zijn leven was toen hij in de jaren zeventig door de seculiere autoriteiten voor 6,5 maand werd gevangengezet. Hij zou een bedreiging vormen voor het seculiere karakter van de Turkse staat en pogen deze te vervangen door een ‘islamitische staat’, aldus T24.
Interreligieuze dialoog
Na zijn vrijlating bleef Gülen betrokken bij de maatschappij waarin hij was geboren en opgegroeid. Hij richtte de Hizmet-beweging op (de Dienstbeweging, ’to serve’), niet alleen in Turkije maar wereldwijd, met een sterke toewijding aan educatie, altruïsme en interreligieuze dialoog. Hij ontwikkelde een ideologie die een moderne en progressieve interpretatie van de islam voorstond, met de nadruk op universele waarden zoals democratie, compassie, gelijkheid en rechtvaardigheid.
Uiteindelijk zou de Hizmet-beweging uitgroeien tot een wijdverbreid netwerk van scholen, liefdadigheidsorganisaties en interreligieuze platforms in 160 landen. De focus lag vooral op wetenschap, armoedebestrijding, interreligieuze dialoog en dienstbaarheid aan de maatschappij. In 1998 bracht Gülen een bezoek aan paus Johannes Paulus II om de dialoog en vrede tussen christenen en de moslimwereld te bevorderen.
Na de mislukte couppoging in 2016, waarvoor het Erdogan-regime unilateraal en categorisch de Gülen-beweging verantwoordelijk hield, werden leden van de beweging vervolgd en als ’terroristen’ bestempeld. Duizenden mensen verloren hun baan, moesten vluchten of werden opgepakt en zitten nu levenslange gevangenisstraffen uit, vaak zonder enig bewijs.
Op 17 oktober 2024 werd Yahya Sinwar, de leider van Hamas in Gaza en het brein achter de aanval van 7 oktober 2023 op Israël, gedood door Israëlische troepen. Hij kwam om in een vuurgevecht met Israëlische soldaten in Rafah, in het zuiden van Gaza, en niet door een gerichte moordaanslag. Dit gebeurde na meer dan een jaar van Israëlische militaire operaties die gericht waren op het uitschakelen van het leiderschap en de infrastructuur van Hamas. Sinwars dood betekent de eliminatie van een van Israëls belangrijkste doelwitten en een cruciale architect van de Hamas-strategie tegen Israël. Sinwar, een radicale islamitische ideoloog, was vastbesloten om Israël te vernietigen, en werd door de Israëlische regering gezien als een onverbiddelijke vijand.
De eliminatie van Sinwar is een zware klap voor het leiderschap en de operationele capaciteiten van Hamas, maar de bredere impact op het conflict blijft onduidelijk. Hoewel zijn dood mogelijk ruimte schept voor hernieuwde onderhandelingen over een staakt-het-vuren, waar internationale actoren zoals de VS op aandringen, heeft de Israëlische premier Netanyahu aangegeven dat het offensief zal doorgaan. President Biden heeft Israël opgeroepen om ‘verder te gaan’ met het beëindigen van het conflict, maar de Israëlische regering lijkt vastbesloten om haar militaire acties voort te zetten zolang er geen definitieve resultaten zijn.
‘De Israëlische regering wijst oproepen voor een Palestijnse staat af, terwijl Hamas vasthoudt aan de vernietiging van Israël
Ondanks Sinwars dood is het onwaarschijnlijk dat Hamas’ vastberadenheid zal breken of dat de populaire steun voor de beweging onder de Palestijnen zal afnemen. Zoals een voormalige Israëlische vredesonderhandelaar aangaf: ‘Verzetsbewegingen hebben steun omdat ze inspelen op het zeer reële lijden van een volk.’ De diepgewortelde grieven en aspiraties die Hamas’ aanhang voeden, zullen niet verdwijnen door de eliminatie van één enkele leider. Waarschijnlijk zullen nieuwe leiders opstaan om Sinwars plaats in te nemen en de strijd tegen Israël voort te zetten.
Er is ook grote bezorgdheid over de gevolgen van Sinwars dood voor de gijzelaars die Hamas nog steeds vasthoudt in Gaza. Sommige familieleden van deze gijzelaars dringen er bij Israël op aan om dit moment te benutten om een deal te sluiten voor hun vrijlating, omdat ze vrezen dat Hamas vergeldingsmaatregelen zal nemen of dat de kans op onderhandelingen verloren zal gaan. Het lot van deze gijzelaars blijft een cruciale humanitaire zorg en speelt een belangrijke rol in de besluitvorming van Israël.
Op korte termijn kan Israël zijn militaire operaties intensiveren om te profiteren van de interne chaos binnen Hamas. Dit vergroot echter ook de druk om concrete resultaten te boeken, zoals de vrijlating van gijzelaars of een duidelijk pad naar beëindiging van het conflict. De internationale gemeenschap zal waarschijnlijk aandringen op terughoudendheid en een diplomatieke oplossing in de nasleep van Sinwars dood.
Regionaal gezien zijn de gevolgen van Sinwars dood aanzienlijk. Iran, een belangrijke steunpilaar van Hamas, beschouwt zijn dood als martelaarschap en beweert dat dit de ‘geest van verzet’ tegen Israël zal versterken. Dit suggereert dat Iran zijn steun aan Hamas en andere anti-Israëlische groepen zal voortzetten. Hezbollah heeft inmiddels aangekondigd dat het na Sinwars dood een ‘nieuwe fase van escalatie’ in de confrontatie met Israël is ingegaan. Deze ontwikkelingen vergroten het risico dat het conflict zich buiten Gaza en Israël uitbreidt.
De VS zet haar diplomatieke inspanningen in de regio voort, en minister van Buitenlandse Zaken Blinken plant een bezoek aan Israël. Dit zou een kans kunnen bieden voor intensievere internationale betrokkenheid om verdere escalatie te voorkomen en mogelijk een staakt-het-vuren af te dwingen. Toch blijven de uitdagingen voor een duurzame oplossing enorm. De grote machtsongelijkheid tussen Israël en Gaza betekent dat de Palestijnen weinig invloed hebben in onderhandelingen, terwijl de humanitaire crisis in Gaza de situatie verder bemoeilijkt. Politieke obstakels zijn eveneens groot: de Israëlische regering wijst oproepen voor een Palestijnse staat af, terwijl Hamas vasthoudt aan de vernietiging van Israël.
Ondanks deze obstakels zijn er enkele tekenen van voorzichtige hoop. Toenemende internationale druk, ook van bondgenoten zoals de VS, zou het Israëlische beleid kunnen beïnvloeden in de richting van een staakt-het-vuren en een diplomatieke oplossing. Na meer dan een jaar van intens conflict kan de oorlogsmoeheid aan beide kanten toenemen, wat kansen biedt voor compromis. De omvang van het lijden in Gaza kan uiteindelijk krachtige internationale interventie afdwingen om de humanitaire crisis te verlichten.
Hoewel de dood van Yahya Sinwar een belangrijk moment is in het conflict tussen Israël en Hamas, is het onwaarschijnlijk dat dit op zichzelf een beslissend keerpunt zal zijn. Het creëert wel enkele mogelijkheden voor diplomatie en veranderingen in strategie, maar de fundamentele oorzaken van het conflict blijven bestaan. Een oplossing vereist voortdurende internationale betrokkenheid, moeilijke compromissen en erkenning van de legitieme aspiraties en veiligheidszorgen van zowel Israëli’s als Palestijnen. De weg naar vrede is lang en moeilijk, maar zelfs kleine stappen in de richting van deëscalatie en dialoog moeten in het kielzog van deze ontwikkeling krachtig worden nagestreefd.
In Kenia zijn zeven Turkse staatsburgers die onder VN-bescherming stonden en worden geassocieerd met de Gülenbeweging ontvoerd, mogelijk door de Turkse geheime dienst. Zo meldt de nieuwssite Turkish Minute.
Van de vrouw en kinderen van één van de ontvoerden is bij de redactie bekend dat zij in Nederland verblijven en statushouders zijn. Ze hadden in januari voor de ontvoerde man gezinshereniging aangevraagd.
De ontvoeringsoperatie tegen de Turkse staatsburgers vond op hetzelfde moment op vier verschillende plekken plaats. Het gaat om de Turken Mustafa Genç en zijn zoon Abdullah Genç, Hüseyin Yeşilsu, Necdet Seyitoğlu, Öztürk Uzun, Alparslan Taşçı en zijn vrouw Saadet Taşçi.
Saadet Tasci is later door de kidnappers vrijgelaten (naast Abdullah Genç en Necdet Seyitoglu), maar haar man zit nog vast. Op sociale media is een filmpje van haar gepubliceerd, waarin ze zichtbaar aangedaan om de vrijlating van haar man en zijn vrienden vraagt van de Keniaanse overheid.
‘We zijn door gemaskerde mannen met kalashnikovs ontvoerd, toen we onze rijbewijs wilden halen uit een officiële instelling’, zegt ze en vervolgt, ‘Bijna alles werd van ons afgepakt. We werden een uur lang in een jeep onder dwang vervoerd.’
Daarna werd ze gescheiden van haar man en in een andere auto gestopt. Tasci maakt zich zorgen om de veiligheid van haar man en eist van de Keniaanse autoriteiten zo snel mogelijk iedereen weer in veiligheid te brengen.
De Turkse staat vervolgt sinds de mislukte couppoging in 2016 de Gülenbeweging, die het categorisch aanwijst als verantwoordelijk voor de poging tot omverwerping van de regering. Alle leden worden tot ‘terrorist’ bestempeld en als zodanig vervolgd. Duizenden hebben hun baan verloren of zitten, vaak zonder enig vorm van bewijs, levenslange gevangenisstraffen uit.
Hij maakte de burgeroorlog in Syrië mee, werd gekidnapt door IS-strijders en zag de deuren van zijn kerk sluiten omdat die niet welkom was in zijn stad. Maar het grootste gevaar voor de christelijke gemeenschap in Noord-Syrië noemt hij Turkije. Dominee George Moshi uit Qamishli is deze week in Nederland en spreekt morgen op de Open Doors Dag, een bijeenkomst met sprekers uit vervolgde kerken in Indonesië, Syrië en Nigeria.
Qamishli ligt in het noordoosten van Syrië, net buiten wat destijds het kalifaat van IS was en niet ver van de grens met Turkije. Er wonen Koerden, Arabieren en er is een christelijke gemeenschap, vertelt de dominee in een uitgebreid interview met de Kanttekening. ‘De christelijke gemeenschap is er groot. Misschien niet zo groot als in Aleppo of Damascus, maar procentueel gezien aanzienlijk.’ Voor deze gemeenschap besloten hij en zijn vrouw in 2000 hun huis open te stellen als kerk. Het aantal gelovigen in hun huis groeide snel, zo snel dat het de aandacht trok van de lokale autoriteiten.
‘Er kwamen ook moslims. We vingen deze mensen op’
‘We mochten geen diensten meer houden in ons huis. We huurden daarom een ander huis om in te wonen, zodat dit huis kon blijven dienen als kerk. Maar ook dat mocht niet.’ De kerk van pastoor George werd voor twee jaar gesloten, totdat de verantwoordelijke officier werd verplaatst naar een ander district. Sindsdien is het een belangrijke ontmoetingsplaats in Qamishli geworden.
En toen begon de oorlog. Welke nieuwe uitdagingen bracht dit met zich mee?
‘De oorlog was heel hevig in andere delen van het land, maar in onze stad was het relatief veilig. We hadden geen IS, omdat de Koerden als het ware een buffer hadden gecreëerd. De Koerden, en ook de Syrische regering, hebben meerdere pogingen van IS om het gebied te veroveren kunnen verhinderen.
Hierdoor vluchtten veel mensen juist naar Qamishli toe. Zoals bijvoorbeeld de Assyriërs uit de dorpen aan de Eufraat. IS heeft veel van hun dorpen ontheemd en vrouwen als slavinnen genomen. Maar er kwamen ook moslims. We vingen deze mensen op. We bidden samen, boden een luisterend oor voor hun verdriet en namen poolshoogte om te zien wie er het meeste hulp nodig had. Bij deze mensen brachten we voedselpakketten langs, die we dankzij de steun van Open Doors konden bieden. Dit deden we ongeacht hun geloof.’
Voor de oorlog leefden moslims en christenen veelal langs elkaar heen. Is de verhouding tussen christenen en moslims verbeterd door de oorlog?
‘Inderdaad. De oorlog en de aanwezigheid van IS hebben de barrières tussen christenen en moslims weggenomen. Sommige moslims die bij ons terecht kwamen, hadden nog nooit het verhaal van Christus gehoord. Ze zaten in de kerk met aandacht te luisteren. Dat had nooit kunnen gebeuren als de oorlog er niet was. Moslims denken soms dat we slecht zijn, maar door de hulp die we boden zagen ze onze goedheid. We vroegen ze dan of we wat over Christus mochten vertellen. Vaak vonden ze dat niet erg.’
Dominee Moushi preekt voor een publiek van christelijke en islamitische bezoekers
Ten tijde van de oorlog stond de regering regelmatig aan de kant van de christenen. Bijvoorbeeld in Maaloula, een christelijk dorp dat door islamisten werd overgenomen. De regering bevrijdde het dorp weer. Wat betekende dit voor jullie relatie met de regering?
‘Het lijkt er inderdaad op dat de Syrische regering de christenen beschermt. Maar het blijft een islamitische regering. Als het erop aankomt, dan verkiezen ze moslims boven christenen. Ze houden er ook niet van dat wij ons onder moslims organiseren. Dat bleek maar uit het feit dat de kerk gesloten werd.
Kijk, wat betreft Maaloula, deze stad ligt heel dicht bij Damascus. Het is bovendien een toeristische trekpleister. Er zijn meerdere redenen waarom zij de stad hebben beschermd. Ik ben blij dat ze dat gedaan hebben, maar hadden ze het maar op meer plekken gedaan.’
Wie vormt op dit moment de grootste bedreiging voor de kerk in Syrië?
‘De Turkse bezetting is de grootste bedreiging. De Turkse regering bewapent IS-strijders die gevlucht zijn naar Turkije. Onze angst is dat Turkije de gewapende IS-strijders naar ons toestuurt om te doen wat ze al eerder gedaan hebben. In het Westen denkt men vaak dat IS er niet meer is. Maar ze kunnen in feite ieder gewenst moment terugkomen.
‘De Turken willen de Koerden verdrijven door de Arabieren te versterken’
‘Dit is niet iets wat ik ergens heb horen zeggen, het zijn feiten. Turkije heeft al meerdere steden in Syrië bezet. IS-strijders zijn daar nu teruggekeerd en krijgen in deze steden training van Turkije. Op ieder gewenst moment kan Turkije deze strijders terugsturen naar Syrië. Daarnaast sturen ze regelmatig drones naar onze kant van de grens, waarmee de infrastructuur in mijn stad, zoals elektra, water en gas, is beschadigd. Ze willen de regio bewust destabiliseren.’
Er wordt ook wel gezegd dat de Turkse regering de demografie wil veranderen in dit gebied, door Koerden te verdrijven en Syrische vluchtelingen terug te sturen. Is dat iets wat ook de christenen bedreigt?
‘De Turken willen inderdaad de Koerden verdrijven door de Arabieren te versterken. Dit doen ze met behulp van IS-strijders. Maar de Koerden vormen voor ons een buffer. Ze zorgen er momenteel voor dat de islamistische Arabieren niet te actief zijn. Turkije wil IS-strijders inzetten om samen met de Arabische bevolking de Koerden en de christenen te verzwakken. Dus ja, Turkije probeert inderdaad een demografische verandering te bewerkstelligen in de stad.’
Is dat een groter probleem voor jullie dan de vervolging van christenen in Syrië?
‘Ja. De situatie is echt slecht daar. De angst van christenen en Koerden is Turkije en de bescherming van terroristen. Door altijd te dreigen zijn er altijd zorgen. Er is altijd onrust. Bovendien heerst er armoede en is er weinig werkgelegenheid, mensen willen er gewoon geen zaken beginnen. Ze zijn bang voor Turkije.’
Wat kunnen jullie daar tegen doen?
‘Niets anders dan bidden dat God ons beschermt. Of emigreren.’
U kiest er toch voor om daar te blijven wonen. Waarom?
‘Dat is ook een strijd die ik voer met mijn kinderen. Ze zeggen vaak: papa, we kunnen toch ergens anders heen gaan? Mijn hele familie en de familie van vrouw zijn allemaal vertrokken. Maar mijn God zei: blijf in Syrië en dien mij daar. Mijn verblijf daar was ook een reden dat veel christenen zijn gebleven. En de kerk heeft hoop gegeven aan het volk. Maar als ik aan mezelf zou denken, was het beter om te vertrekken.’
Er zijn door IS-strijders veel voorgangers gekidnapped en soms gedood. Heeft u ook zoiets meegemaakt?
‘Ja, ik ben een keer ontvoerd. Dat was in 2019. Er was toen net een katholieke priester ontvoerd en gedood dichtbij Deir al-Zor, door IS of andere gewapende groeperingen. Vijftien dagen later werd ik ontvoerd, voor de deur van mijn kerk. Omdat ik een voorganger ben, dat was de enige reden. God heeft het niet toegelaten dat me iets overkwam en bracht me terug.’
Wat wilt u in Nederland vertellen?
‘Ik hoop met mijn stem een beroep te doen op het Westen, zodat ze iets doen tegen Turkije en de dreiging van IS, die opnieuw Syrië kunnen binnenkomen. Zodat de Koerden hun infrastructuur weer kunnen opbouwen, zonder dat Turkije deze opnieuw gaat bombarderen. Ik hoop dat de Europese regeringen druk zullen uitoefenen op Turkije, zodat dit niet gebeurt.’
Migratiedeskundige Leo Lucassen vindt dat links een sterker verhaal over migratie moet formuleren, in plaats van zichzelf op de borst te kloppen over de Turkije-deal, zo schrijft hij in een opiniestuk in Trouw.
Hij verwijst naar een recent opiniestuk van oud-politicus Diederik Samsom in deVolkskrant, waarin Samsom het verwijt dat links niets aan migratie heeft gedaan, weerspreekt. Samsom wijst op de Turkije-deal uit 2015 als voorbeeld, waarmee vluchtelingen niet langer zouden verdrinken, recht op bescherming behielden, smokkelaars hun verdienmodel kwijtraakten en Europese regeringen weer controle kregen over migratie.
Nederland sloot destijds deze deal met Turkije, waarbij Turkije vluchtelingen zou tegenhouden in ruil voor financiële steun en hen in eigen land zou opvangen.
Lucassen betoogt echter dat deze deal geen reden is om trots te zijn. Hij wijst erop dat Turkije inmiddels niet meer goed omgaat met Syrische vluchtelingen en hen wil terugsturen. Bovendien was de daling van het aantal vluchtelingen dat naar Nederland kwam al zichtbaar een half jaar vóór de deal, aldus Lucassen. ‘De meeste mensen die wilden vluchten uit Syrië, hadden toen al de boot genomen.’
Volgens Lucassen zou het beter zijn om migratie naar Europa meer te faciliteren, zonder de grenzen volledig open te zetten. Hij stelt dat een demografisch krimpend Europa arbeidskrachten nodig heeft, en dat vluchtelingen daar deels in kunnen voorzien.
Nederland wil de invloed van andere landen op Nederlanders met een migratieachtergrond harder aanpakken. De AIVD en NCTV zijn een voorlichtingscampagne gestart, zodat de samenleving en de overheid het fenomeen beter herkennen.
De Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (AIVD) en de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NVTV) zijn al langer bezig met wat ze een ‘geïntensiveerde aanpak van ongewenste buitenlandse inmenging’ noemen. In april kondigden ze een pakket van maatregelen aan. Een aantal van deze maatregelen, zoals het instellen van een meldpunt, is reeds ingegaan, met de informatiecampagne zijn de instanties nu begonnen.
Bij buitenlandse inmenging gaat het om spionage, intimidatie of zelfs ontvoering of moord. Dit zet niet alleen de persoonlijke vrijheden van inwoners van Nederland onder druk, maar ondermijnt ook de democratische rechtsorde in Nederland, schrijven de instanties in hun fenomeenanalyse.
Zo worden bijvoorbeeld vrouwen uit Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Syrië en Iran het doelwit van (online) bedreiging en intimidatie, mishandeling en ander fysiek geweld, omdat zij hun land en het autoritaire systeem dat hun rechten en vrijheden beperkte probeerden te ontvluchten.
In andere gevallen gaat het om spionnen, die de lokale politieke opinie willen beïnvloeden. In april dit jaar werd een man met zowel de Duitse als de Chinese nationaliteit aangehouden in Dresden, Duitsland. Hij was werkzaam voor een lijsttrekker van een Duitse politieke partij in het Europees Parlement en zou informatie hebben doorgespeeld over de besluitvorming aan de Chinese overheid.
In de ergste gevallen gaat het om moord op dissidenten door huurmoordenaars in opdracht van een buitenlandse regering, zoals bijvoorbeeld de moord op journalist criticaster van het Saoedische koninklijk huis Jamal Khashoggi in het Saoedische consulaat in Istanbul in 2018.
Statelijke inmenging is moeilijk meetbaar en lastig te bewijzen, zeggen de instanties. ‘De meldingsbereidheid onder slachtoffers is laag en de binding die diaspora gemeenschappen met het herkomstland (moeten) houden, vormt een potentieel drukmiddel.’ Door het fenomeen meer ruchtbaarheid te geven hopen ze dat het sneller en vaker gesignaleerd wordt.
Het Turkse taalinstituut Tulip heeft op feestelijke wijze een eerste verzameling Turkse kinderboeken overhandigd aan de bibliotheek in Amsterdam-Noord.
Het Turkse Taalinstituut Tulip richt zich op Turks onderwijs voor meertalige kinderen en ontwikkelt projecten, zoals het doneren van Turkse kinderboeken aan bibliotheken. Dit initiatief begon in Utrecht en heeft nu ook Amsterdam-Noord bereikt, bericht de Turkse nieuwssite SonHaber. Tijdens de viering knipte de Turkse consul-generaal Mahmut Burak Ersoy samen met Esther Lagendijk (GroenLinks) van het stadsbestuur en kinderen een lint door.
De voorzitter van Tulip, Melek Yücel, meldde dat de bibliotheek driehonderd Turkse kinderboeken heeft ontvangen. Ook vertelde ze dat er elke dinsdag in de bibliotheek Turkse lessen zullen worden gegeven.
Teamleider Meliha Köylüoglu bij de Amsterdamse bibliotheek vatte trots de achterliggende gedachte van het project samen: ‘Eén taal, één mens; twee talen, twee mensen.’
SonHaber meldt verder dat Turks-Nederlandse families een ‘grote verantwoordelijkheid’ dragen voor de continuïteit van de Turkse taal. De Turkse consul-generaal zou ouders tijdens zijn bezoek hebben aangemoedigd om hun kinderen te blijven ondersteunen bij het beheersen van hun ‘moedertaal’.
In 2004 heeft Nederland onder toenmalig integratieminister Rita Verdonk het onderwijs in de eigen taal en cultuur voor minderheden afgeschaft.
Israël heeft Hamas-leider Yahya Sinwar, naar verluidt het brein achter de terreuraanval van 7 oktober, gedood. Uit dronebeelden van het Israëlische leger blijkt dat hij tot het einde heeft gevochten, aldus the Guardian.
Op de video, die veelvuldig wordt gedeeld op sociale media, is te zien hoe een Israëlische drone een verwoest complex binnenvliegt en een gewonde man, later geïdentificeerd als Yahya Sinwar, op een stoel observeert. Wanneer de drone langzaam dichterbij komt, pakt Sinwar met veel moeite een stok op en gooit die achterwaarts naar het vliegende object, dat erin slaagt deze te ontwijken.
Op sociale media wordt het nieuws dat de Hamas-leider is gedood op uiteenlopende manieren geïnterpreteerd. Pro-Israëliërs beschouwen zijn dood als ‘ultieme gerechtigheid’, zoals oud-CIDI-voorzitter Ronny Naftaniël, die daarbij een foto deelt van Sinwar onder het puin.
Aan de andere kant lijkt de manier waarop Sinwar is gedood – in actieve strijd – zijn populariteit te hebben vergroot en hem zelfs tot ‘martelaar’ van de Palestijnse zaak te hebben gemaakt.
Dat hij nog een stok gooide, wordt opgehemeld als een ‘laatste daad van verzet’. Volgens oud PVV’er Arnoud van Doorn zou hij als een ‘echte moslimleider’ op het slagveld zijn gestorven, in plaats van zijn leven lang ‘als een clown rond te wandelen’ (met daarbij een foto van de koning van Jordanië in militaire dracht).
Op weg naar de metro kom ik een Turkse vrouw tegen. Terwijl ze langs de afvalbak loopt, werpt ze een blik naar binnen, op zoek naar lege blikjes om bij de Aldi in te leveren voor het statiegeld.
Verborgen armoede die niet langer verborgen is. Voor de deur van dezelfde Aldi staat al wekenlang elke dag een oudere, kalende man, gehuld in een dikke jas. Die dikke jas had hij aan het begin van de zomer nog niet aan. In zijn ene hand houdt hij een straatkrant, in zijn andere hand een pinapparaat. Zijn been is in het verband, medische zorg is allang geen prioriteit meer. Met het verstrijken van de weken is er een laagje stof op zijn lichaam bijgekomen; als ik nu naar de supermarkt loop, zie ik een Michelinmannetje zitten.
Een huisvrouw duwt twee boodschappenkarretjes de supermarkt in, met daarin twee gigantische vuilniszakken vol blikjes, het resultaat van dagenlang scharrelen in de parken, struiken en vuilnisbakken van de buurt. Ik doe boodschappen in diezelfde supermarkt en koop nog wat vlees bij de Egyptische slager ernaast. Ik betaal veertig euro voor twee tasjes met levensmiddelen. De slager confronteert me onaangenaam met de prijs van het lamsvlees. ‘Zestien euro per kilo’, zegt hij. Ik bel mijn broer, die een slagerij runt. ‘Wat kost het bij jou?’
‘Zeventien euro. Het komt door de blauwtong, die heeft de schapenkudde flink gedecimeerd.’
Lamsvlees, ooit het voedsel van de armen, is een delicatesse geworden. Dus eten we ons gestoord aan kip.
Naast de slagerij is een nieuw Syrisch eettentje geopend, men kan desgewenst op het terrasje aan de waterpijp lurken. Het overheerlijke broodje shish tawoek, dat bestaat uit gegrilde kip in een romige knoflooksaus, is negen euro.
Er is een obsessie met luxeproducten, dure vakanties en cosmetische ingrepen
Lange tijd was Rotterdam de armste stad van Nederland, maar deze week heeft Amsterdam dat stokje overgenomen. Bijna zeven procent van de inwoners leeft in armoede. De armoedegrens ligt op 1.510 euro voor een alleenstaande en op 2.535 euro voor een gezin met twee kinderen. Haal daar de huur van 900 euro af, en je houdt 1.600 euro over om de maand door te komen. Wat natuurlijk niet kan.
Ik denk dat de armoede nog veel groter is: veel mensen leunen op hulp van familie. De barmhartige Samaritaan is je buurman die een pannetje soep brengt.
Zelfs voor de middenklasse raakt een fatsoenlijk leven uit zicht; uit eten begint bij honderd euro, en lekker uit eten begint daarboven. Toch lijkt het veel mensen niet te deren, vooral jongeren niet. Die leven alsof er geen morgen is. Er is een obsessie met luxeproducten, dure vakanties en cosmetische ingrepen; die levensstijl wordt geëtaleerd in een niet aflatende stroom van lustopwekkende pretplaatjes op de sociale media. Veel van deze rijkdom is afgekocht. Ze weten niet dat ze voorsorteren op de armoede waarvoor hun ouders zijn gevlucht. Kinderen uit niet-westerse gezinnen proberen de schande van armoede te ontvluchten met een lange vakantie in Dubai. In een weekend vijfduizend euro uitgeven aan dure cocktails en halal bikini’s is het nieuwe normaal.
De kloof met de vorige generatie is enorm. Daar was gematigdheid de hoogste deugd. Buiten de deur eten deed je sowieso niet, want het ging niemand iets aan hoe je je eten nuttigde.
Ik weet niet waarom ik zo gevoelig ben voor de oprukkende armoede. Ik ben bang voor armoede. Ik verdien goed. Ik kan mijn kinderen kleden en naar school sturen. Twee keer per jaar op vakantie. Het zal wel met mijn opvoeding te maken hebben. We leefden sober. Misschien een tikkeltje tè. Niet alleen is de armoede toegenomen, we zijn gaan accepteren dat het zo is.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
