Woedend was hij. ‘Wat nou weer, Ahmed.’ Alles kan hij verdragen: preventief fouilleren, Dilan Yesilgöz, couscous uit een zakje, maar dit niet.

‘De dadels zijn op!’ Ramadan staat voor de deur, en Ahmed is druk aan het foerageren voor de komende maand zodat hij na zonsondergang niets tekort hoeft te komen, alle lof aan God!

‘Wat bedoel je, niffo, dat er geen dadels zijn. Er zijn dadels. Er zijn overal dadels. Zolang de zon straalt zullen er dadels zijn.’ Ik kan het weten want net als mijn goede vriend bereid ik me terdege voor op de gezegende maand ramadan en dat doe ik door mijn vrouw uitgebreide instructies te geven welke producten ze in huis moet halen om er een waarlijk knalfeest van te maken.

‘Heb je wel uit je bolle ogen gekeken, broeder!’ briest Ahmed. We hebben nu eenmaal een rauwe manier van praten tegen elkaar. Als het al iets betekent dan is het apenliefde. Ik leg uit dat ik geen slagerij of Turkse supermarkt kan binnenlopen of daar liggen de dadels torenhoog opgestapeld. Tunesische, Marokkaanse, Algerijnse, Saoedische en natuurlijk zijn geliefde medjoul-dadel waarvan ik eigenlijk niet zo goed weet waar die vandaan komt. Meestal lees ik Zuid-Afrika.

‘Wacht even’, zegt Ahmed en hij stuurt een foto door. Wat ik zie is de sappige, dikke medjoul-dadel; de Cristiano Ronaldo onder de dadels. Een ware bonbon.

Het is deze dadel die hij nergens meer vindt. ‘Deze dadels waren er altijd. Dit jaar niet meer.’

Wat ik zie is de sappige, dikke medjoul-dadel

‘Kan het zijn dat een insect de dadeloogst heeft verknald?’

‘De oorlog in Gaza.’

‘Wat heeft de oorlog in Gaza ermee te maken, broeder.’

‘Die heeft roet in het eten gegooid.’ Mooie beeldspraak, denk ik.

‘Roet?’ Ahmed schraapt zijn keel. Ik hoor gêne aan de andere kant van de lijn.

‘Kom op, vertel’, zeg ik, ‘op jouw terughoudendheid rust geen zegen.’ Dan komt het hoge woord eruit. ‘Het gerucht ging al langere tijd dat deze dadel van de bezette Westelijke Jordaanoever komt. Door deze dadel in de mond te stoppen steun je indirect de bezetting van Palestina.’ Het gerucht klopt, er is inderdaad een hausse aan medjoul-dadels waarvan de herkomst onduidelijk bleek. Oorspronkelijk komt de medjoul uit Marokko, maar de Israëlische landbouw heeft deze dadel verder ontwikkeld en tot grote hoogte gebracht. Doodzonde dat het op Palestijns land gebeurt. Dat eet toch een stuk minder lekker.

‘Ik zag nochtans die dadels altijd overal liggen.’ Bij mijn volgende boodschappenronde beschouw ik de schappen om te zien hoe het zit met de aanwezigheid van medjoul. Tot mijn verbazing zie ik deze verboden dadel huizenhoog opgestapeld liggen.

Ik bel Ahmed weer op.

‘Je hebt me voor de gek gehouden, als je wilt kan je die dadel gewoon kopen. Er wordt wel opgeroepen tot een boycot maar de effecten laten zich nog niet voelen. Het activisme gaat blijkbaar niet via de maag.’

Ahmed begint te kreunen, ik heb duidelijk iets voor hem verknald.

‘Broeder, waarom ben je zo hard. Ik heb al die tijd gedacht dat die dadel er niet lag. Ik heb er overheen gekeken. Ik heb mijn ogen ervoor gesloten. Ik heb de wereld rechtvaardiger gemaakt dan hij is.’

‘Waarom heb je dat gedaan?’

‘Omdat ik me schaam dat ik verlang naar een dadel waarvan mijn hart zegt dat ik er vanaf moet blijven.’