Het kabinet denkt erover om de Nederlandse nationaliteit in te trekken bij antisemitisme. Dit is naar aanleiding van de voetbalrellen in Amsterdam afgelopen jaar in november. Ook gaf het kabinet aan langer tijd nodig te hebben voor een strategie die het antisemitisme kan bestrijden.

Het Samenwerkingsverband Marokkaanse Nederlanders (SMN) heeft echter geen tijd te verliezen en presenteerde op 29 januari een manifest tegen dit plan. Omdat het niet alleen om een juridische kwestie gaat, maar ook om de waarden van de samenleving die ons sterk maken.

Het is belangrijk dat we ons uitspreken tegen maatregelen die onze democratische rechtsstaat ondermijnen, vooral in een wereld die steeds meer verdeeld raakt. Het is goed dat er aandacht is voor antisemitisme, maar ik vraag me af of het intrekken van de nationaliteit wel de juiste oplossing is.

Het intrekken van de nationaliteit als reactie is problematisch, omdat het de basis van onze democratie aantast. Het is zorgwekkend dat mensen, zelfs als ze antisemitisch zijn, hun nationaliteit kunnen verliezen. Dit roept vragen op over hoe we omgaan met verschillende meningen in onze samenleving. Discussie en dialoog zijn hierin juist heel belangrijk.

Antisemitisme is een probleem dat ons allemaal aangaat. Het aanpakken ervan vereist gezamenlijke inspanningen, want niemand wil de prijs van vrijheid betalen met de rechten van anderen. In hoeverre is het kabinet bereid om de oorzaken van deze haat gezamenlijk aan te pakken?

Wat gebeurt er met de sociale samenhang in Nederland als bepaalde groepen worden gestigmatiseerd door dit beleid? Is er wel genoeg bewijs dat het intrekken van nationaliteit helpt tegen antisemitisme? Zou het niet beter zijn om in te zetten op educatie en bewustwording, in plaats van maatregelen die meer kwaad dan goed doen?

Willen we een land waar mensen in angst leven en hun mening verbergen?

Tijdens de presentatie stelde hoogleraar Transnationale Gezinnen en Migratie, Betty de Hart, een denkvraag aan het publiek. Ze vroeg ons na te denken over twee buurjongens, die beiden geboren en getogen zijn in Nederland en een terroristische misdrijf plegen, waarbij de ene jongen wel het risico loopt zijn nationaliteit te verliezen omdat zijn overgrootopa in Marokko is geboren, en de andere niet. Tja, dan vraag ik me af tot welke generatie de familielijn wordt meegerekend als land van herkomst. Eens een keer moeten we deze volwaardige Nederlanders niet meer als tweederangsburgers zien.

Dan is er nog de dubbele maat waarmee we deze kwesties bekijken. Terwijl er veel aandacht is voor antisemitisme, is diezelfde urgentie er niet bij de groeiende islamhaat. Hoe kunnen we de strijd tegen haat serieus nemen als we de stemmen van moslims en andere minderheidsgroepen niet ook horen?

Premier Dick Schoof zegt dat er geen taboes zijn als het gaat om een harde aanpak. Maar wat betekent dit voor ons als burgers? Zijn we bereid ons burgerschap te laten afhangen van ons gedrag en onze mening? Dit roept vragen op over herstel en re-integratie voor degenen die spijt hebben van hun uitlatingen of gedrag.

SMN wijst terecht op de negatieve effecten van dit beleid. Misschien is het tijd om ons af te vragen: willen we een land waar mensen in angst leven en hun mening verbergen, of een samenleving waarin we onszelf durven te zijn, met al onze imperfecties?

Laten we niet vergeten dat de strijd tegen haat niet gewonnen wordt met straffen, maar met begrip. Als we doorgaan met het negeren van de stemmen die we niet willen horen, verliezen we de kern van onze democratische waarden.

Dus, wat kiezen we? Een Nederland dat opkomt voor iedereen, of een Nederland dat zich afsluit in angst en verdeeldheid? De keuze is aan ons – en die keuze zal ons definitief definiëren.

Lees ook:

Zorgen over ‘militarisering van de universiteit’: weinig ruimte voor kritiek