‘I don’t know who to trust. Everyone feels so far away from me’, zingt Chester Bennington met zachte stem in het nummer From the Inside van het Amerikaanse rap-rock collectief Linkin Park.

In de videoclip uit 2003 zien we taferelen van een volksopstand en de politie die erop inslaat. Ook staat er een kind bij, die na opgebouwde spanning en ondanks de sussende rap van Mike Shinoda – Trying not to break, but I’m so tired of this deceit – op Dragon Ball Z-achtige wijze tot ontploffing komt tussen de rellende meute.

Ik zet het keihard op en loop naar het balkon. Eerst links en rechts bij de buren kijken, voordat ik met open armen mijn eigen superkrachten op Geuzenveld wil ontketenen. ‘Rise up you fools! Rise up!’, denk ik. Fatbikes zoeven langs en giechelende meiden stappen uit tram 13. De buurt geeft geen kik. Ik stap weer naar binnen en maak schokkende bewegingen. Headbangen heeft geen zin zonder haar. Wie luistert naar een grijze baard?

De rockers van Linkin Park bieden me troost en houden me op de been in deze mindere periode. Maar ik treur ook om de leadzanger Chester Bennington, die op 41-jarige leeftijd (in 2017) uit het leven is gestapt. Ik was die dag helemaal van de kaart en plaatste op Facebook zijn foto op mijn profiel. Hij gaf me als twintiger zoveel kracht met zijn geschreeuw. In de zolderkamer bij mijn ouders, tijdens een rondje om de Sloterplas, maar ook als ik gewoon boos was op alles en iedereen. Zoals nu.

Als ik genoeg angry music van Linkin Park tot me heb genomen schakel ik meteen door naar het zoete ‘kattengejank’ van Müslüm baba. Wat een prachtige man, die zo verschrikkelijk veel leed heeft meegemaakt – zijn vader vermoordde zijn moeder. Maar echt bitter is hij nooit geworden. Het verhaal wordt subliem vertolkt in de Turkse Netflix-film Voices of Pain, een dikke aanrader.

Hebben we het ons als allochtonen zo onmogelijk gemaakt in dit land?

In mijn puberjaren, buiten de alevitische volkszangers die we met de paplepel kregen ingegoten in huize Balcik, luisterde ik nooit naar Turkse nummers. Pas toen ik voor het eerst verliefd werd, op 23-jarige leeftijd, hunkerde ik naar de vertrouwde Turkse klassiekers van Sezen Aksu, die mij houvast gaven. André Hazes had ik toen nog niet ontdekt om mijn liefdesverdriet weg te drinken.

Gedeelde smart is halve smart, luidt een geborduurd gezegde. En dus fiets ik na de muziek naar mijn ouders. De zelftwijfel slaat weer toe als ik nieuwe, witte bewoners van Nieuw-West voorbijrijd. Hoe vaak heb ik nu vruchteloos oogcontact gemaakt en ben ik weggekeken. Duizend, miljoen keer? ‘Hebben we het ons als allochtonen zo onmogelijk gemaakt in dit land?’, denk ik. ‘Zo geminacht dat we niet eens een blik waardig zijn?’ Of moet ik niet zo doemdenken en extra mijn best doen om wat glimlachjes op te vangen? Kijk, kijk, zie me nou breed grijnzend integreren.

‘Minderwaardigheidscomplex’ roept iemand op X over mijn vorige column. ‘Machteloosheidscomplex’ schrijf ik grif op, maar haal het weg. Doen woorden er nog toe?

Als je niks anders dan haat propageert jegens je medemens – haat die al meer dan twintig jaar lang openlijk gecultiveerd wordt door de politiek en zetels oplevert – dan zal ‘het volk’ dat gevoel niet snel meer opgeven. Stapel leugen op leugen op leugen en het verbale geweld zal zich materialiseren. Wat zeg ik, aan de Europese buitengrenzen gebeurt het al met Grieken die vluchtelingen in zee dumpen.

Het formatiedrama, met een ministersploeg die wit, blank en blond is, is een dagelijkse herinnering dat er niet onvoorwaardelijk voor de Tayfuns en Fatma’s van Nederland wordt gekozen en dus de multiculturele samenleving. De wensen van zogenoemde ‘nativistische Nederlanders’ krijgen met een racistische omvolkingsdenker als Marjolein Faber prioriteit.

De witte meerderheid blijft stil. Tja, zij worden straks niet omgeploegd als BBB en PVV aan de knoppen zitten.