De mevrouw — ik durf niet op te schrijven ‘mijn nieuwe therapeute’ — vraagt me naar mijn herinneringen. Een portie geschiedenis die nog steeds en het meest leeft, waarmee en dus waaraan we kunnen werken. Van die momenten van weleer die soms bij me opkomen. Die dingen die in een vingerknip zijn gebeurd of juist jarenlang duurden.

Ik moet nadenken. Even. Dat mag.

Ik zie een snoepketting voor me. Zo eentje die je vaak als traktatie tijdens een verjaardag kreeg. Waarvan je de snoepjes, in verschillende kleuren, van het touwtje af moet bijten. Maar, van mijn touwtje missen al flink wat snoepjes.

Het lijkt, zeg ik tegen de mevrouw, alsof ik hele periodes van m’n leven kwijt ben geraakt. (Tegelijk denk ik: ach, dat leven bestaat maar uit 24 jaartjes.) Dat ik vast dingen heb meegemaakt, maar ik me er weinig van kan herinneren. Dat ik zwarte gaten heb in mijn tijdlijn. En dat ik nu niet weet wat enger is: die gaten of het besef ervan.

Mijn eerste herinnering in Nederland is dat ik niet mee mocht doen, zeg ik.

Ze tikt mee op haar laptop.

Het lijkt, zeg ik tegen de mevrouw, alsof ik hele periodes van m’n leven kwijt ben geraakt

Op die ochtend hadden klasgenoten en ik vast in een kringetje een lied gezongen, over poesje mauw voor wie er wat heerlijk smullen zou zijn. Vanzelfsprekend kon ik het nog niet meezingen. Daarna mochten we eten en drinken. Maar, het pakje melk dat ik kreeg wilde ik niet opdrinken. Ik kon het niet. Het was te koud.

Na het eten gingen de anderen in een rij voor de deur staan, om buiten te gaan spelen. De juf deed het licht uit en draaide de deur op slot. Ik moest in het lokaal blijven. Mijn nieuwe klasgenoten hoorde ik even later gillen en schreeuwen.

Toevallig, zeg ik tegen de mevrouw. Ik bedoel: grappig, want ik heb daarna eigenlijk nooit meer koude melk gedronken. Ook dat schrijft ze mee.

Op den duur is het in een mensenleven een must om je eigen grenzen aan te geven en je eraan te houden. Ik vermoed dat je dat eerst moet doen bij mensen die het verst van je af staan en uiteindelijk bij de vrienden en de familieleden die je het meest dierbaar zijn. Op welk moment in je leven moet je schakelen? De volgende keer zal ik het haar vragen.

Nu wil de mevrouw nog meer herinneringen horen. En nog meer? Nog meer? En thuis? Je vader? Zijn geweld? Geen veelzeggende herinnering, antwoord ik. Misschien wel omdat ik al die tijd gewoonweg hard heb gewerkt voor die zwarte gaten.