‘Terugkeer IS-kinderen is potentieel risico voor de nationale veiligheid’, aldus de zogenaamde jihad-deskundige Montasser Alde’emeh in een artikel van de Telegraaf. Ik kon dit even niet plaatsen. Niet zozeer het pleidooi over het gevaar van de terroristen, maar het feit dat het hier om kinderen gaat. Om mijn verhaal wat duidelijker te maken wil ik jullie herinneren aan de tweejarige Julen, die recent het wereldnieuws haalde. Hij viel in een put van maar liefst honderdtwintig meter diep. ‘Vreselijk, hoe zou hij zich voelen in die donkere, smalle put, helemaal alleen?’, vroeg mijn vrouw zich af. Als gezin volgden we het nieuws op de voet. Maar wij waren niet de enigen.

Ongeacht geloof, achtergrond of denkwijze leefde iedereen met Julen mee – en geheel terecht. Julen was namelijk een kind. Zoals Julen er niet voor heeft gekozen om in een put te vallen, hebben de kinderen van IS-strijders er niet voor gekozen om in een IS-gebied geboren te worden. Sterker nog, ze hebben ook niet voor hun ouders gekozen.

Al een tijdje volg ik het debat rondom IS-terugkeerders. Het verbaast mij keer op keer hoe onze overheid en hoe opiniemakers hierop reageren. Bizar! Deze kinderen zouden ‘gevaarlijk’ en ‘riskant’ zijn. Hoe kunnen onschuldige kinderen van een jaar of vier gevaarlijk zijn? Ik heb getracht om uit mijn waardesysteem te stappen en een poging te wagen om die angst te begrijpen, maar dat mocht niet baten. Zelf heb ik vier kinderen en onschuld is wat elk van hen kenmerkt. Met dit stuk wil ik niemand een schuldgevoel aanpraten, maar simpelweg het menselijke in ons aanwakkeren. Laten we beseffen dat het hier om onze eigen onschuldige kinderen gaat, van ‘Hollands bloed’, die momenteel in opvangkampen leven. Ze zitten daar onder een Koerdisch bestuur, dat alles wat met IS te maken heeft per definitie als vijandig beschouwt. De situatie in de kampen is erg slecht en zal verder verslechteren. Ik sluit een humanitaire crisis niet uit. Wij hebben geen tijd meer. Het is vijf voor twaalf en we moeten nu ingrijpen.

Het leven voor kinderen in deze gebieden is zwaar en zeer traumatiserend, laten we dat voorop stellen. Met name kinderen die vanuit Nederland of een ander westers land naar Syrië zijn meegenomen, kunnen moeilijk wennen aan deze verschrikkelijke leefomgeving. Wij willen alleen ons kikkerlandje beschermen en dat is prima. Maar laten we wel onze verantwoordelijkheid nemen om iets te doen. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat deze kinderen, wanneer ze ouder worden, Nederland ongelooflijk gaan haten, omdat ze ‘in de steek’ zijn gelaten.

Los van mijn opvattingen over het woord ‘jihad’, dat vaak onterecht wordt gebruikt, vind ik het extra zorgwekkend dat het gebruikt wordt als het linkerdeel van een samengesteld woord: jihadkinderen. Het zijn namelijk geen jihadkinderen, kalifaatkinderen of IS-kinderen, nee, het zijn gewoon kinderen, PUNT. Deze kinderen hebben niets aan een terughoudend kabinet, angstzaaiende opiniemakers en zogenaamde jihadkenners.

Laten we het niet hebben over de zorgplicht die wij in Nederland hebben en waar wij trots op zijn. Als wij deze zorg niet in zulke situaties inschakelen, wanneer dan wel? Deze kinderen vormen geen gevaar en hebben recht op een veilig thuis en een waardig leven, zoals wij dat onze kinderen ook gunnen. Breng die pareltjes terug naar Nederland, begeleid ze, help ze en red hun levens. Kinderen zijn lief en onschuldig.

Jonge kinderen kunnen wel een terroristische opvoeding krijgen. Ze zijn echter ook flexibel, dat moeten we niet vergeten. Kinderen mogen niet boeten voor de fouten van volwassenen. Berecht de ouders op een eerlijke en rechtvaardige manier en geef ze een tweede kans. Ondanks dat ze verschrikkelijke dingen hebben gedaan zijn en blijven ze onze jongeren. Een paspoort afpakken vind ik overigens een teken van zwakte en het verschuiven van problemen. Wij hebben deze kinderen opgevoed en we moeten onze verantwoordelijkheid nemen om ze op te vangen. Desnoods op de TA-Afdeling (Terroristenafdeling) voor levenslang. Alles is beter dan dat we ze buiten de deur houden, met alle gevolgen van dien.

Met Donald Trump ben ik het nooit eens, maar wat deze kwestie betreft zeg ik: gewoon doen!