Op sociale media domineren weer aangrijpende beelden uit Israël. We zien ‘botsingen’, ‘confrontaties’ en ‘geweld’ tussen Israëlische veiligheidsdiensten en Palestijnse moskeegangers, zoals mainstream media dit conflict hoofdzakelijk typeerden. Het is een vertekende weergave, alsof het twee gelijke partijen betreft.

We zien namelijk een goed uitgerust Israëlisch veiligheidsapparaat tegenover een decennialang onderdrukt volk, dat voornamelijk met flessen water en stenen verzet pleegt. Israëlische agenten schieten traangas- en flitsgranaten af op straat, in de moskee, en zelfs in een ziekenhuis. Palestijnen worden gearresteerd, krijgen een Israëlische knie op hun hoofd en worden als aangeschoten wild weggevoerd.

Er vallen ook doden. Trouw berichtte daar als volgt over: ‘Vorige week werd een 19-jarige Israëliër gedood bij een Palestijnse aanslag, en een 16-jarige Palestijn doodgeschoten door het Israëlische leger. Vrijdag meldde de Israëlische politie twee Palestijnse schutters te hebben gedood bij de grens met de bezette Westelijke Jordaanoever.’

Inderdaad: Israël pleegt geen aanslagen, ze schieten alleen maar Palestijnse kinderen dood met twee kogels in de rug. Van de 16-jarige Said Yousef Mohammad Odeh in dit geval. De Volkskrant heeft maandag helemaal geen melding gemaakt over deze Israëlische aanslag. De machtsongelijkheid tussen Israël en de Palestijnen is zodoende niet alleen een fact on Palestinian ground, maar sijpelt door in de Nederlandse berichtgeving.

Zo spreken de Volkskrant en Trouw over een ‘Jeruzalemdag’, een ‘feestdag’ waarbij wordt ‘gevierd’ of ‘herdacht’ dat Jeruzalem is veroverd op de Palestijnen. Mooi, we gebruiken de term ‘herdenken’ nu dus ook voor nationalistische rooftochten. Vervolgens wordt gesproken over een ‘Onafhankelijksheidsoorlog’ van Israël. Palestijnen hebben het over de ‘Nakba’, oftewel een ‘ramp’, waarbij hun onafhankelijkheidswensen de grond in werden geboord.

De machtsongelijkheid tussen Israël en de Palestijnen is niet alleen een fact on Palestinian ground, maar sijpelt door in de Nederlandse berichtgeving

Beide kranten leggen bovendien een vage link met de ramadan, de islamitische vastenmaand. Dat wordt niet onderbouwd, of juist gekoppeld aan politieke daden en/of ‘veiligheidsmaatregelen’ van Israël die helemaal niks met de ramadan te maken hebben.

Trouw: ‘Wat mee lijkt te spelen, is dat het ramadan is, vaak een periode van oplopend geweld en spanningen. Maar ook de politieke situatie speelt een rol. Israël heeft door een politieke patstelling al ruim twee jaar geen stabiele regering. En bij veel Palestijnen heerst frustratie over het afblazen van de Palestijnse parlementsverkiezingen.’

De Volkskrant: ‘Het is tijdens de ramadan vaker onrustig in Jeruzalem, maar dit jaar volgt de ene escalatie op de andere, gedreven door verschillende gebeurtenissen die allemaal tijdens de heilige vastenmaand plaatsvinden. Het begon in april met de afsluiting van de trappen bij de Damascuspoort, de belangrijkste toegangspoort tot de Oude Stad, waar Palestijnen tijdens de ramadan massaal bidden in de Al-Aqsamoskee. Volgens de politie was de afsluiting een veiligheidsmaatregel, maar jongeren zagen het als een provocatie. Na een week van onlusten werden de hekken verwijderd.’

Het lijkt er dus eerder op dat de Palestijnen worden gedwarsboomd in het belijden van hun geloof. Dan is niet de ramadan het probleem, maar juist de intolerantie tegenover de ramadan door de Israëlische bezetter.

En dat is de crux in dit conflict. Ook de huidige spanningen, veroorzaakt door huisuitzettingen van Palestijnen in Sheikh Jarrah, zodat Joodse kolonisten daar in kunnen trekken, zijn het gevolg van het apartheidsbeleid van de staat Israël. Joden worden structureel voorgetrokken. Palestijnen trekken sinds 1948 aan het kortste eind. Een onvervalste etnische zuivering, zoals Lydia de Leeuw en Anja Meulenbeult op Facebook hebben gepost.

Zo is er een Israëlische wet die Joodse Israëliërs toegang verleent tot het opeisen van hun bezit, dat ze in de oorlog van 1948 hebben verloren. Maar Palestijnen die in 1948 hun bezittingen verloren, hebben die rechten natuurlijk niet.

De VS, EU en de VN manen Israël ondertussen tot kalmte, en roepen Israël op de Palestijnse gezinnen niet uit hun huizen te zetten. Dat zal vast helpen. Israël heeft zich nooit iets van de internationale wetgeving aangetrokken. Premier Netanyahu beschouwt Jeruzalem als Israëlisch. Israël heeft volgens hem het recht om in ‘zijn eigen hoofdstad’ te bouwen.

Er is meer nodig om Israël te stoppen. Sancties, het opzeggen van militaire samenwerking, een exportverbod op materieel dat wordt gebruikt om Palestijnen te onderdrukken. Maar ook het annuleren van stedenbanden.

Ten slotte: dit is geen antisemitische column. In Nederland heb je namelijk de vrijheid, althans in theorie, om kritiek te uiten op Israël. Maar vind je Israël boven alle kritiek verheven, dan kan je nog altijd een Max Pammetje doen en aangifte tegen mij doen. We wachten in de tussentijd – terwijl luchtbombardementen van Israël vooral burgerslachtoffers maken, waaronder vele kinderen – op Mark Rutte die de Israëlische misdaden tegen de menselijkheid onvoorwaardelijk veroordeelt.