Gisteren las ik op Instagram een verhaal van een influencer. Pardon, ik bedoel content creator. Zo worden ze tegenwoordig liever genoemd. Zo breng ik mijn quarantainedagen steeds vaker door. Wanneer de behoefte om mijn geest te verlammen dringend wordt, scroll ik op Instagram, en bekijk ik de foto’s en lees ik de verhalen van content creators.

Menig Instagramgebruiker zal wel gewend zijn aan de doorsnee content creator, die de beste kiekjes plaatst waarin hij het beste leven leidt. Een leven waar ik, als plain Jane, alleen maar van kan dromen – hoewel het vast ook voor content creators moeilijker is om in coronatijd hun beste leven te leiden, laat staan dit beste leven tentoon te stellen.

Het zal ze volgers kosten wanneer zij, ondanks de aangescherpte maatregelen en druk van social distancing, toch nog allerlei reizen maken naar prachtige oorden. Het valt mij dan ook gelijk op wanneer een content creator geen zwaar tot in de puntjes gephotoshopte momentopname plaatst van het goede leven, en in plaats daarvan een persoonlijk verhaal deelt over leed, verdriet en innerlijke strijd.

Zo ook Instagramster Eslimah uit Qatar, die haar honderdduizenden volgers vertelde over de bevalling van haar doodgeboren eerste kind in de hoogtijdagen van de coronacrisis. Op het moment dat ze in het ziekenhuis arriveerde, konden de artsen het hart van haar kind niet meer horen kloppen.

Ze moest de intense pijn van de bevalling doorstaan, zonder dat ze aan het einde van de ellendige rit naar huis een bundle of joy in haar armen mocht koesteren. Een hartverscheurend verhaal, dat mij tot tranen heeft gebracht. Een ervaring die je geen enkele persoon toewenst, vriend noch vijand.

Een goed verhaal kan je kijk op het leven veranderen

Door mijn tranen heen besefte ik dat er een kracht schuilt achter het delen van persoonlijke verhalen. Niet dat ik het eerder niet wist, maar na het lezen van het verhaal van Eslimah was het echt tot mij doorgedrongen: meer dan in vreugde zijn wij als mensheid verenigd in leed. En dat leed komt heel dichtbij wanneer je inlevingsvermogen wordt getriggerd.

Zodoende was zij voor mij geen content creator meer. Ze is een moeder, net als ik. Een mens dat pijn lijdt als elk ander. Ze had net zo goed een vriendin of een zus van mij kunnen zijn.

Het zegt veel over mij dat ik de persoon achter het Instagramprofiel pas kon zien nadat zij een pijnlijke ervaring had gedeeld. Dat haar leed mij meer aanspreekt dan alle (al dan niet) in scène gezette vreugdemomentjes bij elkaar.

Haar verhaal zal mij in elk geval altijd bijblijven. Dat is de kracht van verhalen. Een goed verhaal kan je kijk op het leven veranderen. Troost en hoop bieden, je geest verruimen in plaats van verlammen.

Daarom pleit ik voor het vertellen en waarnemen van echte verhalen. Leed of geen leed. Vooral nu merk ik dat ik daar veel behoefte aan heb. Verhalen die ons verenigen in gedeelde hoop, in een tijd van onzekerheid en uitzichtloosheid. Opdat de verhalen worden gehoord en het leed wordt erkend. Zodat we daarmee goede luisteraars worden en de pareltjes kunnen onderscheiden van stront in een wereld vol content creators.