Het was schrikken vorige week, die doodsbedreiging aan het adres van onze minister-president Mark Rutte. Net zoals dat we schrokken toen Derk Wiersum vermoord werd. En ook toen Peter R. de Vries in koele bloede werd omgelegd, door een knulletje dat de dag ervoor net zo goed uw snuifwaar door de brievenbus kon stoppen. We houden er een hypocriete ‘snuif maar huiver’-attitude op na in dit land.

Het drugsbeleid in ons land is al sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw een aanfluiting. We hadden toen eigenlijk alle drugs, ook cocaïne en heroïne, moeten legaliseren in plaats van tolereren. Sindsdien hebben, dankzij onze in-dubio-aanpak van drugs, nationale en internationale topcriminelen zichzelf kunnen organiseren en professionaliseren. Het zijn wereldbedrijven geworden. Zij gaan met elkaar de concurrentie aan, zetten hun uitvoerend personeel in levensbedreigende arbeidsomstandigheden om het vuile werk te laten doen, en zij verleiden en misleiden hun snuivende clientèle.

We kijken naar het buitenland om narcostaten aan te wijzen, terwijl wij eigenlijk zelf de eerste echte, original narcostaat zijn. Des te pijnlijker is het dat wij, als internationaal erkende kenniseconomie, niet de kennis hebben hoe we onze beruchte rol in de mondiale drugseconomie moeten aanpakken. Nou ja, behalve dan door maar schaapachtig de oorlog tegen drugs te kopiëren en in te zetten op ‘ondermijning’. Ik weet nog steeds niet wat ondermijning precies is, behalve een vertroebelende beleidsfocus.

Een focus waar minister Ferd Grapperhaus met zijn Ministerie van Justitie en Veiligheid nog eens 524 miljoen euro, waarvan 434 miljoen euro structureel, jaarlijks in wil investeren. Niet alleen in de politie, maar ook in het voorkomen dat onze jeugd zich laat verleiden tot (zware) criminaliteit, gaf hij recentelijk aan.

Maar hoe ga je in vredesnaam jeugd, met name achtergestelde kinderen, weerhouden zich te laten meeslepen in de zware, georganiseerde criminaliteit als zij op leerachterstand staat, veroorzaakt door onderwijs dat onder veel te hoge druk staat?

Daar waar de fragielste piepjongsten worden gerekruteerd door de internationale drugsmaffia, kotsen wij hen als maatschappij uit

Hoe gaat de jeugd gesterkt worden ‘nee’ te zeggen tegen het grote ‘smerige snelle geld’ waarover Grapperhaus spreekt, wanneer zij legaal nauwelijks het grote geld kunnen verdienen omdat zij etnisch geprofileerd worden door zowel politie als de arbeidsmarkt? Een arbeidsmarkt die tegen diezelfde gemarginaliseerde jeugd zegt voor een baan te gaan, bijvoorbeeld, op de Amsterdamse Zuidas (beter bekend als ‘Snuifas’), waar die jeugd eerder zal eindigen als cocaïnedealer of als kindsoldaat een advocaat liquideert?

Drugsgebruik is volgens vele deskundigen genormaliseerd. Maar drugscriminaliteit is dat ook. Normalisering die niet alleen door een massaal ‘neuspoederen’ hardnekkig plaatsvindt, maar ook door diepgewortelde ongelijkheid en verdeeldheid. Daar waar de fragielste piepjongsten worden gerekruteerd door de internationale drugsmaffia, kotsen wij hen als maatschappij uit. Ik durf bijna te stellen dat de georganiseerde criminaliteit – hoe pervers ook – de saamhorigheid, de inkomsten en uiteindelijk ook de betekenisvolle identiteitsvorming biedt die wij als gefragmenteerde samenleving de jeugd hebben ontzegd.