Nu de ene na de andere coup wordt gepleegd in Afrika, lijkt Turkije te proberen om de rol van voormalig kolonist Frankrijk over te nemen. Toch zijn militaire experts van mening dat Ankara niet de capaciteit of motivatie heeft om echt een doorslaggevende rol te spelen in Afrika. Zo meldt de Arabische nieuwssite Middle East Eye.
De coups in Niger en Gabon maken het gebied kwetsbaar voor buitenlandse interventies, meldt Middle East Eye.
Historisch gezien was Frankrijk heer en meester in Afrika. Maar nu de Franse invloed verdwijnt, verschijnen er steeds meer kapers aan de kust. Rusland heeft bijvoorbeeld het huurlingenleger Wagner ingezet, de Verenigde Staten hebben aanzienlijke veiligheidsbelangen in West-Afrika, China investeert fors in het continent, en de Arabische landen, zoals Egypte en de Verenigde Arabische Emiraten, tonen ook druk interesse. Turkije mengt zich nu in deze drukte.
Toch is Turkije al tientallen jaren bezig om zijn politieke invloed in Afrika uit te breiden. En daarbij lijkt het ook gebruik te maken van het anti-Franse en anti-westerse sentiment, dat groot is in Afrika. Turkije wil dat nu in eigen voordeel benutten.
Volgens Erdogan heeft Turkije historisch gezien een “onbevlekt verleden” in Afrika en beschouwt het zichzelf als een “Afro-Aziatisch land” (buiten Pax Ottomana gerekend dan, red.). Turkije heeft intussen militaire basissen in Libië en Somalië en biedt militaire training aan verschillende Afrikaanse landen. Onder Erdogan is het aantal Turkse ambassades in Afrika in twintig jaar gegroeid van twaalf naar 43.
Ook in culturele zin is er Turkse invloed, met 175 Turkse scholen in 26 landen, beheerd door de Maarif Foundation.
Maar het is vooral militair dat Turkije iets in de melk kan brokkelen. Militaire regimes in Afrika willen wel drones en andere Turks apparatuur hebben. En daar lijkt Turkije niet de capaciteit voor te hebben, volgens Mehmet Özkan, professor aan de Nationale Defensie Universiteit in Istanbul. ‘Turkije is niet in de positie om ontwikkelingen in Afrika te dicteren vanwege gebrek aan capaciteit.’ De economische crisis in het land zal dat niet snel doen veranderen.
