Deze ramadan stelt de Kanttekening elke dag een vraag aan een Nederlandse moslim. Hoe beleven zij de vastenmaand in coronatijd? Vandaag op ramadan-dag 19: Sandy Mahdy. Ze is accountmanager en eigenaresse van een beautysalon. Mahdy woont met haar man en kind in Nieuwegein.

De heilige maand ramadan met kinderen, hoe verloopt die voor u?

‘Eigenlijk weet je pas echt wat ramadan is als je kinderen hebt. Een kind is in de ochtend als eerste wakker, je kan niet een beetje uitslapen en het iets rustiger aan doen. Of nu de zonsondergang vrij laat is, zit in de middag wat bijkomen er ook niet in. Het kan als je het afwisselt met je man, maar dat geldt voor ons niet. De zwaarste maanden ramadan heb ik eigenlijk sinds ik moeder ben. Het zijn lange dagen en je staat de hele tijd aan met een kind. Van zeven tot zeven ben ik met mijn kind bezig. Hij moet ook op tijd eten, dus je bent dubbel aan het koken. Voor mij is het heel moeilijk.

‘Aan de andere kant is het ook wel weer heel mooi. Mijn kind is nu vier jaar oud, dus hij begint steeds meer de feestdagen te begrijpen. Heel erg leuk dat je dat met je kind kan delen. Zoals het huis versieren bijvoorbeeld, dat deed ik voorheen helemaal niet. Nu versier ik het mooi met ramadan-lichtjes. Of ik ga met vriendinnen afspreken die ook kinderen hebben, en knutselen we met zijn allen. Het heeft ook wel weer een hele andere draai gekregen. Dat gezellig aan tafel met zijn allen, dat is er nog niet bij ons. Daar is hij te jong voor. Maar ik kan mij zo voorstellen dat dat een heel mooi moment is, als je met het hele gezin aan tafel kan.

‘Voor mij was het echt aanpassen en allerlei nieuwe trucjes vinden om het vol te houden’

‘De dag is heel zwaar als je een hele dag met je kind thuis zit. Mijn kindje praat heel veel met mij, dat geeft ook wel sneller dorst. Ik heb ook de afgelopen jaren een paar keer mijn vasten moeten afbreken. Dat was als mijn kind een zware nacht had, waardoor ik minder sliep maar nog wel moest werken en de rest van de dag doorkomen. Dat was heel zwaar. Ik was heel teleurgesteld dat ik niet meer kon vasten, ik wil natuurlijk gewoon volhouden. Maar ik werd duizelig en misselijk, ik kon het echt niet meer aan. En volgens mij is het ook niet de bedoeling dat je er kapot aangaat. Het is niet dat ik uitgebreid ging eten hoor, maar even wat drinken en iets te eten naar binnen, zodat ik weer oké was. Toen ik dit aan vriendinnen vertelde, hoorde ik van hen dat dit veel vaker gebeurt. Daarom vind ik het heel knap als anderen met kinderen het wel kunnen volhouden.

‘En wat betreft het bidden: ik probeer altijd mijn gebeden te doen en deze maand probeer ik dat extra hard, maar dat is ook zo zwaar. Soms weet ik niet waar ik de energie vandaan moet halen. Sinds ik een kind heb vind ik het ook heel moeilijk om met de suhoor (de maaltijd die moslims nuttigen voor zonsopgang, red.) op te staan. Dan gaat mijn wekker, even eten, terug naar bed en een uur later wordt de kleine alweer wakker. Ik leg nu standaard een boterham naast mijn bed. Die eet ik dan soort van slapende op, zodat ik daarna snel weer in slaap kan vallen.

‘Voor mij was de ramadan echt aanpassen en allerlei nieuwe trucjes vinden, om het vol te houden. Momenten inschakelen om even kort wat rust te hebben, van tevoren alles voorbereiden of weinig in de tuin zitten als de zon schijnt. Dit jaar heb ik voor het eerst een aftelkalender gemaakt voor mijn kind. Het is nog wel te moeilijk voor hem om het echt te begrijpen, want hij krijgt er weinig van mee. Hij slaapt al als wij onze dua (gebed, red.) doen voor de iftar. Toch wil ik hem al heel jong ramadan meegeven, zoals hij ook Sinterklaas meekrijgt. Ik heb ook een boekje met verhaaltjes over profeten dat ik aan hem voorlees. Zo hoop ik dat het blijft hangen. Ik hoop dat we naar een toekomst gaan waarin dit soort feestdagen meer erkend gaan worden, ook vanuit school bijvoorbeeld.’