Deze ramadan stelt de Kanttekening elke dag een vraag aan een Nederlandse moslim. Hoe beleven zij de vastenmaand in coronatijd? Vandaag op ramadan-dag 26: webdesigner en social mediaspecialist Mohammad Ali Ahmadi. Samen met zijn vrouw en dochter woont hij in Rotterdam.

Hoe ziet uw spirituele maand eruit?

‘Mijn spirituele maand is best wel lonely. Mijn vrouw is namelijk nog herstellende van een burn-out, ze kan helaas niet meevasten. We hebben ook nog een dochtertje van vier en mijn ouders wonen in Duitsland. Mijn schoonfamilie woont zo’n anderhalf uur van ons en we hebben ook geen andere familie in de buurt. Dus het is veel voor mij alleen, maar tegelijkertijd vind ik het ook wel mooi. Ik ben naast mijn gewone baan ook ondernemer, en dat neemt veel tijd in beslag. Verder ben ik vrijwilliger bij islamitisch kennisinstituut Fahm Instituut en verbindingsplatform Noor Association.

‘Ik doe alles heel erg gepland, ook dat stukje spiritualiteit plan ik in. Dat doe ik bijvoorbeeld door de Koran te bestuderen, lezingen te volgen op Bayyinah TV – waar ik een abonnement op heb – of artikelen te lezen. Meestal plan ik dat na het avondeten in. Eigenlijk doe ik dit altijd, maar tijdens de ramadan probeer ik dat te intensiveren. Ik probeer eerder op te staan in de ochtend voor de suhoor – de maaltijd die moslims nuttigen voor zonsopgang – om mijn salat – gebed – te doen. Zo probeer ik deze ramadan mijn spiritualiteit op peil te houden.

‘Ik doe alles heel erg gepland, ook dat stukje spiritualiteit plan ik in’

‘Mijn onderneming opereert in development en web design. Vanuit die kennis en kunde stel ik mezelf kosteloos beschikbaar als vrijwilliger aan organisaties als Fahm Instituut en Noor Association. Ik probeer overal waar ik kan mijn steentje bij te dragen. De coronamaatregelen hebben misschien iets bijgedragen om hiermee actief te zijn, maar vooral de burn-out van mijn vrouw heeft een grote bijdrage gehad. Ik moest opeens twee, drie keer zoveel doen dan dat ik normaal deed, en ik ontdekte wat zij allemaal deed. Alles moest ik overnemen, plus de zorg voor haar natuurlijk. Dat was heel erg zwaar, maar het heeft me sterker gemaakt. Mijn vrouw deed heel veel: een baan, de zorg voor ons kind en heen en weer reizen naar haar familie. Maar plots lag ze met paniek in bed. Ze kon niks meer, niet eens naar de wc lopen. Het was heel heftig, maar niemand die het begreep: de huisartsen niet, haar baas niet, het UWV ook niet. We voelden ons echt in de steek gelaten en waren teleurgesteld in de medische wereld. Uiteindelijk hebben we veel gehad aan de buurtzorg, maar het beginproces met de huisarts was echt een drama.

‘Het is heel eenzaam, alles alleen doen tijdens de ramadan – ook het eten ’s avonds –, maar het heeft ook een positieve kant. Hierdoor keer ik terug naar de spirituele essentie, waar de ramadan echt om draait.

‘Mijn vrouw doet drie achtereenvolgende jaren niet met de ramadan mee. Ook dit jaar niet. Het leek ons toch niet zo verstandig, gezien haar situatie. Voor mij is de ramadan dit jaar heel anders, vooral omdat ik flink gegroeid ben in mijn energie en in het bewust zijn van mijn lichaam en geest. Het eerste jaar alleen vasten was een moeilijke strijd, en ik moest proberen mijn weg te vinden. Het afgelopen jaar maakte ik een groeiperiode door. Het is bijna alsof ik mijn energiespieren heb getraind en nu twee, drie keer zoveel kan dan ik ooit heb gekund. Ik werd sterker als gevolg van de burn-out van mijn vrouw, omdat ik in het diepe werd gegooid en zelf moest gaan zwemmen.

‘De laatste dagen van de ramadan neem ik meestal vrij. Ik probeer mij dan alleen maar te focussen op het spirituele. Ik verdiep mij in de Koran, en probeer elke nacht de nachtgebeden te doen en lezingen bij te wonen. Maar spiritualiteit is voor mij ook gewoon niks doen. Gewoon op de bank zitten – het liefst met een klein lichtje aan – naar buiten kijken en stilstaan. Geen social media, geen werk, geen afspraken. Gewoon letterlijk niks doen, alleen voor je uit staren. Nadenken over wie je bent, waar je naartoe wil, waar je vandaan komt. Dat is iets dat we veel te weinig doen, helaas.’