‘Wij werken hier niet aan mee’ is een stakingsactie tegen de genocide in Gaza en de rol van Nederland daarin. Vandaag om 12.00 uur, tegelijk met het luchtalarm, worden mensen opgeroepen hun werk neer te leggen en de straat op te gaan om druk te zetten op de regering.

‘Wakes, sit-ins, rode lijnen. Herhaaldelijk en massaal uiten Nederlanders hun zorgen over het lot van de Palestijnen in Gaza. Maar al lijkt de regering door de aanzwellende protesten wel iets van urgentie te voelen, concrete en effectieve maatregelen blijven uit,’ staat op de website van de stakers.

Ze eisen dat Nederland veel meer doet om het ‘genocidale geweld’ tegen de Palestijnen te stoppen, en wijzen de staat erop dat zij wettelijk verplicht is dit te doen. ‘Maar door te dralen en te draaien maakt deze regering ons als Nederlanders medeplichtig. En daar werken we niet aan mee’, verklaren zij.

Mensen die om wat voor reden dan ook hun werk niet kunnen neerleggen, wordt gevraagd op een andere manier aandacht te vragen voor de Palestijnse zaak. Bijvoorbeeld door om 12.00 uur op sociale media het plaatje van een zandloper te plaatsen, als teken van solidariteit met de Palestijnen in Gaza, met de hashtag #wijwerkenhiernietaanmee.

Elsbeth Boer neemt op persoonlijke titel deel aan de actie. ‘Ik kies ervoor om net voor twaalf uur naar buiten te gaan en samen met andere stakers op een centraal punt samen te komen. Wij zullen ons laten horen, we zullen geluid maken, we zullen elkaar toespreken en hopelijk ook kracht vinden bij elkaar’, zegt zij.

‘Ik merk dat veel mensen dit onderwerp nog erg spannend vinden’

Boer vindt dat mensen zich moeten uitspreken bij zoveel onrecht. ‘Ik merk dat veel mensen dit onderwerp nog erg spannend vinden. Als wij laten zien dat je hierin niet alleen bent, dat ze behoren tot de stille meerderheid van de Nederlanders die wil dat deze genocide stopt en dat Nederland zich daarvoor inspant, dan geloof ik echt dat we een sneeuwbaleffect kunnen creëren.’

Kinderen zijn onze toekomst

De Docenten voor Palestina doen ook mee aan de actie. Sommigen door echt te staken, anderen door hun les te onderbreken en het over Palestina te hebben. Een van hen wil anoniem reageren. ‘Ik leer mijn leerlingen over Palestina, het belang van rechtvaardigheid en het gebrek daaraan’, zegt hij. ‘Kinderen zijn onze toekomst. Met eerlijk onderwijs zal ‘nooit meer’ misschien ook echt eens nooit meer worden.’

Hij is soms moedeloos, verdrietig en boos, omdat er al zoveel acties zijn geweest zonder resultaat. ‘Juist die mensen die strijden voor rechtvaardigheid worden ervoor bestraft. Meerdere collega’s hebben hun baan verloren, zijn geschopt en geslagen tijdens demonstraties en belachelijk gemaakt.’

Farid Boussaid, universitair docent politicologie aan de Universiteit van Amsterdam en directeur van het Amsterdam Centrum voor Midden-Oostenstudies, doet ook mee aan de staking op het Roeterseilandcomplex.

‘Het idee is dat we ons allemaal verzamelen in de centrale hal van het A-gebouw. Dat zoveel mogelijk mensen in het rood komen en we dan net voor het luchtalarm naar buiten lopen. Dat we daar veel lawaai maken, maar ook proberen af te sluiten met een minuut stilte. Zo’n afsluiting kan indrukwekkend zijn, helemaal als er veel mensen komen. Daarna kan iedereen weer terug naar zijn werk. Dus in die zin is het maar een korte onderbreking.’

Boussaid denkt wel dat er meer nodig is voor echte verandering. ‘Op een gegeven moment moeten mensen ook offers brengen. En dat er schurende gesprekken plaatsvinden, ook op de werkvloer. Helemaal mooi natuurlijk als je naar een algemene staking toe kunt werken, maar vakbonden willen daar niet aan. Die vinden dat dit politiek is, terwijl zij er alleen zijn voor kwesties tussen werkgevers en werknemers’, aldus Boussaid.

Escalatieladder

Hij hoopt dat deze korte onderbreking een eerste stap is in een escalatieladder naar meer. ‘Dat kan onder de vlag van een vakbond. En anders gaan mensen gewoon wild staken, zonder de juridische bescherming van een staking door een vakbond. We denken dat dit goed aansluit bij de sit-ins en demonstraties, en effectief kan zijn als het pijn doet bij werkgevers. Die kunnen dan op hun beurt de druk opvoeren richting de regering.’

‘Echt tevreden ben ik pas als alle onderdrukten vrij zijn’

Boer wijst erop dat actievoeren en verandering een kwestie is van een lange adem. ‘Kijk hoe we bijvoorbeeld tegen Zwarte Piet aankeken. Eigenlijk is het knap om te zien hoe dat in relatief korte tijd is veranderd. Maar realiseer je dat er in de jaren 60 en 70 ook al mensen waren die zeiden dat ze dat niet leuk vonden. Er zijn decennia overheen gegaan. Verandering van gedachten gaat moeizaam. Israël is heel lang onze vriend geweest, en is dat nu gewoon niet meer. Iedereen moet daarvan doordrongen raken.’

De Docent voor Palestina is pas tevreden als Palestina weer helemaal vrij is en van de Palestijnen. Ook wil hij dat de invloed van Israël uit Nederland verdwijnt. Hij haalt voldoening uit kleine succesjes, zoals de ouderen die elke week op komen dagen voor een sit-in. ‘Maar echt tevreden ben ik pas als alle onderdrukten op de hele wereld vrij zijn.’

Allemaal mensen

Boussaid gelooft in het organisatievermogen van mensen. ‘Het gaat erom dat mensen hun telefoons wegleggen en elkaar vinden in de buurt, op de werkvloer en in verenigingen. Het menselijke contact is hierin heel belangrijk. Daardoor kunnen we gemeenschappelijke banden versterken, en hopelijk leidt dat tot druk op de politiek.’

Hij is pas tevreden als de hele Nederlandse samenleving – van hoog- tot laagopgeleid, van wit tot zwart, religieus en niet-religieus – achter zulke acties gaat staan. ‘Dus niet alleen de ambtenarij, maar ook taxichauffeurs, kappers, en natuurlijk heel belangrijk: scholieren. Moskeeën, kerken, culturele instellingen, noem maar op. En waarom? Omdat we allemaal mensen zijn. Genocide raakt ons allemaal. Daarom moeten we er allemaal tegen in opstand komen.’