Het is vandaag Nowruz, een nationale feestdag van de Oeigoeren. Het feest is het product van culturele ontwikkeling en verrijking door de geschiedenis heen. De inhoud is van generatie op generatie doorgegeven.

‘Nowruz’ betekent oorspronkelijk ‘nieuwe dag’, maar betekent ook ‘lenteregen’ of ‘de eerste dag van de lente’. Deze feestdag wordt gevierd volgens de zonnekalender op de dag waarop de winter eindigt en de lente begint, dus elk jaar op 21 maart, wanneer de dag en de nacht even lang duren. Nowruz dient als nieuwjaarsfeest en neemt een belangrijke plaats in binnen de levensstijl en tradities van de Oeigoeren.

Hoewel er geen betrouwbare historische gegevens zijn over wanneer de Oeigoeren zijn begonnen met Nowruz, wordt op basis van mythen en legenden rond de feestdag aangenomen dat het ontstaan ervan verband houdt met de pre-islamitische periode van de derde tot de achtste eeuw na Christus, waarin de Oeigoeren Tengri, de Hemelgod, aanbaden. Toen de winter ten einde liep en de lente aanbrak, toen de natuur en levende wezens ontwaakten en het veldwerk begon, beschouwden onze voorouders deze periode als de opmaat naar een nieuw leven in het nieuwe jaar. Daarom wordt Nowruz beschouwd als onze nieuwjaarsvakantie.

Het Oeigoerse gezegde luidt: ‘Het begin van het werk is vanaf de ochtend en het begin van het jaar is vanaf de lente.’ Daarom eerden koningen, sultans en rijke personen Nowruz in het verleden door gevangenen uit kerkers te bevrijden, boeken van geleerden uit te geven en ze te laten kopiëren en verspreiden en andere positieve daden te verrichten.

In de elfde eeuw voltooide de schrijver Yusuf Khass Hajib zijn monumentale werk Kutadgu Bilig. Hij woonde in Kashgar, de hoofdstad van het Kara-Khanid Khanaat (840-1212), en overhandigde het boek op Nowruz aan de Qarakhanidische heerser Bughra Ali Hasan. Klassieke Oeigoerse geleerden zoals Mahmud al-Kashgari, Yusuf Khass Hajib en Alisher Navoi noemden Nowruz ook specifiek in hun werken, beschreven de feestdag met levendige taal en schreven er talloze gedichten over.

In de loop van duizenden jaren geschiedenis hebben Oeigoeren dus opmerkelijke culturele prestaties geleverd op het gebied van taal en epische verhalen, die de schatkamer van de wereldbeschaving hebben verrijkt. Om dit culturele erfgoed te behouden, verder te ontwikkelen en door te geven aan toekomstige generaties, hebben Oeigoeren Nawruz in verschillende vormen gevierd.

China weet heel goed dat het ons niet kan uitroeien door alleen fysieke vernietiging; het moet eerst onze geest en ziel vernietigen

Sinds 2017 heeft de Chinese regering haar genocide in Oost-Turkestan tot een extreem niveau opgevoerd door alle aspecten van de Oeigoerse cultuur en tradities volledig te verbieden. De Chinese autoriteiten hebben Oeigoeren gedwongen om de Chinese cultuur over te nemen en Chinese feestdagen te vieren, waarbij ze een grootschalige campagne van verchinezing hebben gevoerd. Dit alles in het kader van beleid onder de noemer van ‘Oost-Turkestan voeden met cultuur’ en ‘Chinese identiteit’.

In deze situatie, waarin de Oeigoerse cultuur en tradities in Oost-Turkestan volledig worden onderdrukt, is de verantwoordelijkheid om de Oeigoerse cultuur te beschermen, aan hun kinderen te onderwijzen en van generatie op generatie door te geven, bij de Oeigoeren in de diaspora komen te liggen.

Dus, wat is de betekenis van het vieren van Nowruz voor Oeigoeren in de diaspora? Cultuur betekent bestaan. China weet heel goed dat het ons niet kan uitroeien door alleen fysieke vernietiging; het moet eerst onze geest en ziel vernietigen. Daarom hebben ze, naast ons geloof, sinistere plannen bedacht om onze cultuur te vernietigen, met als doel volledige assimilatie. Ze hebben Oeigoeren uitgeroepen tot een ‘cultureel uitgehongerde, holle natie’ en beweren ons te ‘voeden’ met de Chinese cultuur en tradities door Nowruz te vervangen door feestdagen zoals het Chinese nieuwjaar.

Terwijl China onze cultuur probeert uit te roeien, vieren Oeigoeren in de vrije wereld hun traditionele culturele feestdag, Nowruz, om hun erfgoed te behouden en de Oeigoerse geest nieuw leven in te blazen. In de landen waar we wonen, dragen we onze traditionele kleding, komen we samen, praten we bij, genieten we van de Oeigoerse keuken, de muziek van onze muzikanten en de optredens van onze artiesten, en vinden we troost in ons verlangen naar elkaar. We halen herinneringen op aan de Nowruz-feesten in ons thuisland, leren onze kinderen de schoonheid van deze traditionele feestdag en voeden hun ziel met de Oeigoerse cultuur. Door Nowruz te vieren, introduceren we onze glorieuze historische cultuur en tradities aan westerse naties en laten we zien dat Oeigoeren een natie zijn met een sterke culturele basis – niet één die medelijden verdient, maar begrip en respect. Door middel van deze praktische activiteiten bewijzen we dat onze cultuur geen verband houdt met de Chinese cultuur. We leggen uit dat wat in de eenentwintigste eeuw ‘nooit meer’ werd gezegd, zich nu voordoet in ons thuisland, Oost-Turkestan, en dat het herstellen van de onafhankelijkheid van Oost-Turkestan de enige weg is naar het herstel van het bestaan van het Oeigoerse volk, waarbij we onze wil tonen om vrij en onafhankelijk te leven.

Tot slot roep ik alle Oeigoerse organisaties in de diaspora op om de handen ineen te slaan en een Nowruz viering in eenheid en harmonie voor te bereiden, waarbij ik alle Oeigoerse broeders en zusters uitnodig om deel te nemen aan dit evenement.

Moge onze Nowruz feestdag gezegend zijn voor ons allemaal!