21.1 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 108

Waarom trekken rechts-radicale partijen zoveel stemmen?

0

Thijs Lijster schreef een introductie op de ideeën van de Frankfurter Schule. ‘Hun analyse van rechtsradicalisme is schrikbarend actueel.’

De geschiedenis van Duitsland aan het begin van de vorige eeuw, de wereldoorlogen, de economische recessie en de opkomst van de NSDAP, de partij van Adolf Hitler. Het komt allemaal langs in Frankfurter Schule, het nieuwste boek van Thijs Lijster.

De Groningse cultuurfilosoof beschrijft de geschiedenis en ideeën van een groep intellectuelen verbonden aan het in 1923 opgerichte Insititut für Sozialforschung in Frankfurt. Aan het begin gaat hun interesse nog uit naar de historie van de arbeidersbewegingen. De denkers, zoals Walter Benjamin, Theodor Adorno en Max Horkheimer, hebben een marxistische achtergrond. Maar al snel verleggen zij hun aandacht naar de opkomst van een andere politieke beweging: extreemrechts. In Duitsland neemt het antisemitisme angstwekkende vormen aan en in 1933 grijpen de nazi’s de macht in Duitsland.

‘Het instituut wordt gesloten’, vertelt Lijster. ‘De medewerkers die veelal van Joodse komaf zijn, vluchten eerst naar buurlanden in Europa en na 1939 als de oorlog zich uitbreidt, naar Amerika. Daar zetten ze het werk van de Frankfurter Schule, zoals het instituut later wordt genoemd, voort.’

‘Ze waren de eersten die grootschalig onderzoek deden naar het mechanisme achter rechts-radicale massabewegingen. Waarom trok de fascistische nazi-ideologie zoveel mensen aan? Ze kwamen tot de conclusie dat de lagere middenklasse door de verloren Eerste Wereldoorlog gekrenkt was’, vertelt Lijster. ‘De Duitse mannen die hadden meegevochten waren hun autoriteit en waardigheid kwijt. Ook merkte deze groep dat het liberale kapitalisme voor hen niet goed uitpakte. Het lukte hen niet om door hard werken kapitaal op te bouwen. Duitsland kampte in de jaren dertig met een grote economische recessie.’

‘Zo verklaren zij ook het aanzwellende antisemitisme. De figuur van de jood werd een zondebok en diende om de aandacht van de arbeidersklasse af te leiden van wat in de ogen van de Frankfurter Schule de werkelijke vijand van die arbeidersklasse was, het kapitalisme.’

Belangrijk uitgangspunt in hun werk was de ‘kritische theorie’. Wat was dat?

‘Ze zetten de kritische theorie af tegen wat ze de traditionele theorie noemden. De traditionele opvatting was wetenschapsbeoefening gemodelleerd naar de natuurwetenschappen. Neutraal en met een zekere afstand naar de samenleving.’

‘Met kritische theorie bedoelden ze dat je als sociale wetenschapper geen neutrale positie kunt innemen. Simpelweg omdat je onderdeel bent van de samenleving die je bestudeert. Ze vonden dat je als wetenschapper een bepaalde verantwoordelijkheid hebt om je te positioneren en te oordelen. Dus dat je normatief moet zijn en idealiter moet bijdragen aan het oplossen van bepaalde maatschappelijke problemen of onrechtvaardigheid.’

‘Het is afwachten wat een eventueel kabinet met Wilders aan het hoofd zal betekenen’

‘Ze dachten in de traditie van Marx die een actieve rol zag weggelegd voor onderzoekers. Die zei ooit al dat de filosofen tot nu toe de wereld alleen verschillend geïnterpreteerd hebben, maar dat het er op aankomt om de wereld te veranderen.’

Maakt deze opvatting weer opgang onder wetenschappers?

‘Ja, absoluut. Klimaatwetenschappers en academici sluiten zich aan bij Extinction Rebellion. Ze hebben zelfs een eigen tak, Scientist Rebellion. Daarvan wordt vaak gezegd, hé, maar hoe kan dat nou? Als wetenschapper hoor je toch neutraal te zijn? Zij zeggen: nee, juist op grond van onze expertise is het zaak dat we ons uitspreken tegen de verdere verwoesting van de aarde.’

Het beroemdste werk van de Frankfurter Schule is ‘Dialectiek van de Verlichting’. Waar gaat dat over?

‘Dat boek verscheen tijdens de Tweede Wereldoorlog en is vooral een poging om te verklaren hoe het mogelijk was dat de mensheid in staat is tot al die verschrikkingen. Voor hen was dat bij uitstek het vraagstuk, omdat juist de Duitse cultuur zichzelf altijd op de borst klopte. Het zag zich als hoogtepunt van de westerse cultuur, met Beethoven en Goethe, en alle wetenschap die hun samenleving had voortgebracht.’

Tot welke verklaring komen zij?

‘Ze komen met een nog altijd omstreden stelling. Het fascisme tot aan de Holocaust toe zou de uitkomst zijn van een ontspoord Verlichtingsproces. Ze stellen dat de rationaliteit op een eendimensionale manier is doorgeschoten, als het machinaal oplossen van sociaal-maatschappelijke problemen. Ongeacht de morele aard van die oplossingen. Een extreem instrumentele kijk op de mens, wereld en natuur. De Holocaust was geen spontane eruptie van geweld maar een heel fabrieksmatig en rationeel georganiseerd project. Op een hele precieze manier doordacht.’

Zouden ze ook voorbeelden zien in deze tijd?

‘Op Twitter kwam een keer een pakje ingelegde peren voorbij. Ze waren gekweekt in Argentinië, verpakt in Taiwan en verkocht in Groot-Brittannië. Ze waren dus drie continenten over gegaan, om uiteindelijk in Engeland geconsumeerd te worden, terwijl daar ook peren groeien. Binnen het systeem van kostenreductie is dat waarschijnlijk heel rationeel, omdat die peren misschien het goedkoopste geproduceerd kunnen worden in Argentinië, en het beste verpakt in Taiwan. Maar als je er met moreel gevoel voor de situatie naar kijkt, is het volstrekte waanzin en een aanslag op onze planeet.

‘Dit voorbeeld is natuurlijk niet zo dramatisch als de Holocaust, maar het illustreert dat we gevoelig zijn voor het werken met een ogenschijnlijk rationeel systeem met een irrationele uitkomst.’

Hoe zouden ze nu tegen de verkiezingsoverwinning van de PVV aankijken, denkt u?

‘Een paar jaar geleden werd een oude lezing van Theodor Adorno uit 1967 opnieuw uitgegeven, Aspekten des Neuen Rechtsradikalismus. Eigenlijk alle recensenten in Duitsland vonden dat het was alsof hij het over vandaag had. Opkomend rechtsradicalisme met slinkse retoriek en trucjes die gebruikt worden om kiezers te verleiden, dat zie je ook bij partijen als de Duitse AfD en de PVV.

‘Het interessante aan de Frankfurter Schule is dat ze een sociaal-economische verklaring verbinden aan een psychologische en culturele manier van verklaren. Van de mensen die op de PVV hebben gestemd, wordt vaak gezegd: dat zijn geen racisten, maar mensen die zich economisch gezien zorgen maken. Of het zijn mensen uit de arbeidersklasse die op de een of andere manier teleurgesteld zijn.

‘Het is heel prettig als iemand een zichtbare zondebok aanwijst’

‘Vanuit het perspectief van de Frankfurter Schule kun je zeggen dat deze mensen een irrationele stem uitbrengen. Ze zijn kwetsbaar en kampen met economische onzekerheid. Maar in plaats van het tonen van hun kwetsbaarheid reageren ze trots – gekrenkte trots. En met trots op het vaderland terwijl dat hen juist weinig heeft gebracht. Tegelijkertijd trappen ze naar beneden, naar mensen die net onder hen staan op de sociaaleconomische of culturele ladder, die nog kwetsbaarder zijn. Dat zijn dan vaak de mensen van kleur, maar ook vrouwen. Dat zie je in de retoriek richting iemand als Sigrid Kaag.

‘De Frankfurter Schule noemt dat het sadomasochistisch karakter van de rechts-radicale bewegingen. Het respect voor het stoere en het mannelijke valt daar ook onder. Denk aan Wilders en zijn warme woorden voor figuren als Poetin en Orbán. Terwijl tegelijkertijd de PVV zelf zich juist als de underdog presenteert. Het is altijd tegen een bepaalde elite. Een soort van ‘wij zijn degenen die in de verdrukking zitten ten opzichte van de elite’. Dat appelleert aan die achterban.’

Gebeurt nu hetzelfde als toen?

‘Je moet oppassen met historische parallellen. En de geschiedenis herhaalt zich nooit exact. Maar sinds de economische crisis van 2008 neemt het onderscheid tussen arm en rijk ook in Nederland alleen maar toe. De kabinetten Rutte hebben voor allerlei grote problemen gezorgd, die niet zijn opgelost. Dat zorgt voor veel onvrede. De toeslagencrisis, de wooncrisis, de gascrisis. dat zijn complexe en ongrijpbare grootheden. Dan is het heel prettig als iemand een zichtbare zondebok aanwijst die niets met jou te maken heeft. Dat zijn dan de vluchtelingen en migranten.’

En Trump?

‘In Amerika is die kloof tussen arm en rijk nog veel groter. Trump past bij uitstek in het beeld dat de Frankfurters schetsen van de autoritaire persoonlijkheid. Ook hier weer in de verschijning van de underdog. Iemand van buiten het establishment, die ermee in gevecht gaat. Daar kunnen mensen die er niet bij horen zich goed mee identificeren. En hij doet allerlei beloftes, dat je weer trots zult zijn en aan de winnende kant komt te staan.

‘Het interessante is dat Trump zeker in die eerste jaren zijn pijlen ook richtte op Wall Street. En op de bankiers. Zeker na de kredietcrisis waren dat welkome vijanden. In bepaald opzicht leek zijn retoriek op die van iemand als Bernie Sanders. Maar toen hij eenmaal president was, heeft hij Wall Street vooral gediend en niets gedaan om de financiële sector aan banden te leggen of om een volgende crisis te voorkomen. Het was eerder zo dat hij zijn hele kabinet volstopte met oud-bankiers en mensen uit de fossiele brandstofindustrie.

‘In Nederland duikt het antisemitisme weer op, zeker bij iemand als Martin Bosma van de PVV die tegen de figuur van Soros fulmineert. Deze joods-Hongaarse filantroop zou allerlei migratiestromen mede-financieren. Daar wordt het klassieke antisemitisme gecombineerd met moslimhaat.’

Moeten we ons zorgen maken?

‘Ik denk dat er belangrijke verschillen zijn met honderd jaar geleden. Die periode in Duitsland tijdens de Weimar Republiek was uiterst gewelddadig. Er waren allerlei knokploegen aan weerszijden van het politieke spectrum die ook echt staatsgrepen beraamden. Dat is nu niet aan de orde, al zit men daar in Amerika niet eens zo ver van af als je denkt aan de Capitool bestorming. En in Duitsland kwamen onlangs documenten naar boven over een ‘masterplan’ van de AfD, die met neonazi’s overlegde over massadeportaties van mensen met een migratieachtergrond.  In Nederland is dat vooralsnog niet aan de orde, al is het afwachten wat een eventueel kabinet met Wilders aan het hoofd zal betekenen. Dat maakt de analyses van de Frankfurter Schule van de opkomst en impact van rechtsradicalisme schrikbarend actueel.’

Thijs Lijster, Elementaire Deeltjes 83. Frankfurter Schule, uitgeverij Athenaeum, 152 blz, € 15,00.

Dit artikel verscheen eerder op de Kanttekening op 22 januari 2024.

Films, series en docu’s om te kijken deze zomer

0

Ook deze zomer is er weer genoeg te zien. Met een groeiend aantal streamingsdiensten is er een enorm aanbod aan films, series en documentaires over onderwerpen als racisme, religie, geschiedenis en bi-culturaliteit. Dit zijn onze tips. 

Screenshot Skylines. Beeld: YouTube

Skylines – Netflix In deze Duitse Netflix-serie zien we een Turks-Koerdische rapper die aan het begin van zijn carrière succesvol is geworden met duistere zaakjes. Om mee te kunnen draaien met de Duitse elite wil hij dat deel van zijn verleden achter zich laten, maar wordt er toch door achtervolgd. Een typische serie waarin allochtonen in Duitsland met criminaliteit worden geassocieerd, zou je kunnen denken. Echter gaat de serie gaat ook over racisme, dubbele loyaliteiten en hoe mensen zichzelf kunnen verliezen doordat er vanuit verschillende kanten aan hen wordt getrokken.


Screenshot Show me a Hero. Beeld: YouTube

Show me a hero – HBO  Tegenwoordig hoor je veel over gentrificatie en racisme in de grote steden: het proces dat arme stedelingen, vaak met een migratieachtergrond, de stad uitgewerkt worden door de sloop en verkoop van sociale huurwoningen. In Show me a hero is te zien dat dit geen ontwikkeling van gisteren is, maar al decennialang aan de orde van de dag is. De miniserie is gebaseerd op waargebeurde verhaal van Yonkers-burgemeester Nick Wasicko, die zich inzette voor het behoud van sociale huur in de stad.


Screen shot The Rookie. Beeld: YouTube

The Rookie – Netflix The Rookie (De Nieuwkomer) is een Amerikaanse politieserie, die zich afspeelt in Los Angeles. De hoofdrol wordt gespeeld door de witte acteur Nathan Fillion, maar de rest van de cast is zeer divers. Onder andere de zwarte actrices Afton Williamson en Mekia Cox, de zwarte acteurs Titus Odell Makin Junior, Richard T. Jones en Tru Valentino, de Chinees-Amerikaanse Melissa O’Neill en de Latina Alyssa Diaz spelen in deze serie. Racisme wordt uiteindelijk een belangrijk thema, wat alles te maken heeft met de waargebeurde moord op George Floyd. Jackson West, gespeeld door Titus Makin, krijgt in seizoen drie een nieuwe opleidingsfunctionaris in de persoon van Doug Stanton (gespeeld door Brandon Routh), die niet alleen een kwal eerste klas, maar ook een totale racist is. Stanton stereotypeert mensen op grond van hun huidskleur en houdt consequent mensen van kleur aan, vooral zwarte mannen. West vindt dit reuze lastig, omdat Stanton zijn superieur is en de politie eigen agenten die zich misdragen in de regel beschermt tegen aanklachten van racisme. Kan hij iets doen tegen Stanton? En zo ja, hoe?


Screen shot Med Man. Beeld: YouTube

Mad Men – Amazon Prime Mad Men is een populaire serie van zeven seizoenen over een reclamebureau in de roerige jaren zestig van de Verenigde Staten. De hoofdpersoon Don Draper is een up and coming man in de branche, waar drankzuchtige mannen de dienst uitmaken én om de haverklap vreemdgaan met hun secretaresses. Draper komt uit een armoedig milieu en heeft altijd geleefd met het motto ‘eten of gegeten worden’. Door zijn gave om klanten te betoveren met diepzinnig klinkende vergezichten, lijkt hij een vrije hand te hebben in het bedrijf. Toch wordt hij een paar keer flink op zijn nummer gezet over zijn jeugzondes en geheimzinnige achtergrond. Don Draper draagt de serie, maar Mad Men is ook historisch interessant. Het geeft een bijzonder inkijkje in hoe de wittemannenwereld omgaan met veranderende tijden, waarin vrouwen en minderheden hun plek opeisen in de maatschappij én op kantoor.


Screen shot House of the Dragons. Beeld: YouTube

House of the Dragon – HBO MaxHet tweede seizoen van de fantasievolle drakenserie House of the Dragon is uit! De serie is een spin off van Game of Thrones en is natuurlijk niet te vergelijken met het fabuleuze acteerwerk van de sterren van huize Stark, Baratheon of Lannister. Maar de onbekendheid van de huidige cast maakt het verhaal ook interessant, een verhaal over de ondergang van het imperium van de Targaryens, de drakenrijdersfamilie die in een burgeroorlog verkeert. Terwijl we bij Game of Thrones acht seizoenen lang maar een paar draken te zien kregen, kunnen de draken in deze serie niet op.


Screenshot Six Feet Under. Beeld: YouTube

Six feet under – HBO Deze oude HBO-serie gaat over een Amerikaanse begrafenisonderneming die wordt gerund door de disfunctionele familie Fisher. Wanneer de vader overlijdt, neemt de vrijgevochten oudste zoon Nate noodgedwongen de zaak over. De relatie met zijn moeder, zusje en broertje staat vanaf het begin op scherp. Filosofische gesprekken over de zin van het leven in een onderneming waar de dood centraal staat, worden op het scherpst van de snede gevoerd.


Screenshot De Nieuwe Wereld. Beeld: YouTube

De Nieuwe Wereld – NPO De film De Nieuwe Wereld speelt zich voor een groot gedeelte af in het azc naast luchthaven Schiphol. Hier zitten asielzoekers die met het vliegtuig naar Nederland zijn gekomen. Officieel ben je er nog niet in Nederland, want het aanmeldcentrum bevindt zich nog voor de douane. Dit weten we dankzij Mirte -gespeeld door Bianca Krijgsman- die in het azc werkt als schoonmaakster. Ze vertelt het aan Luc (gespeeld door Issaka Sawadogo), een West-Afrikaanse migrant die koste wat het kost Nederland wil bereiken nadat hij zijn vrouw op zee om het leven kwam. Dan was de reis in ieder geval niet voor niets geweest. 

De interacties tussen Mirte en Luc staan centraal in de film. Mirte is een kille vrouw die niets aan empathie voelt voor de bewoners van het azc. Maar ze raakt gecharmeerd van Luc, die zich niet zomaar laat betuttelen. Hierdoor verandert niet alleen de manier waarop ze naar asielzoekers kijkt, maar haar kijk op het leven in het algemeen. Ze krijgt weer zin in het leven en hervindt de energie om voor haar zoon te zorgen. Luc vindt haar maar een ‘vreemde vrouw’, die uiteindelijk meer voor hem zal betekenen dan verwacht.  


Screenshot Triq Salama. Beeld: YouTube

Triq Salama – NPO Je hoeft niet uit Marokko of Turkije te komen om de charme van de lange autoreis naar het thuisland te begrijpen. Dit moeten ook de makers van de film Triq Salama gedacht hebben. Een heerlijke film om te kijken nu de zomermaanden het verlangen naar een roadtrip aanwakkeren. Triq Salama (Reis in Vrede) gaat over een Marokkaans gezin dat naar Marokko gaat op vakantie. De oudste zoon, waarvan verwacht wordt dat hij bakken met geld verdient in de internetwinkel waar hij werkt, boekt bij wijze van verrassing vliegtickets naar Marokko, maar vader zit hier niet op te wachten. Wat is er mis met onze bus?

Er is van alles mis met de bus, het zou eigenlijk de weg niet op mogen, maar er speelt nog meer. Het verhaal draait eigenlijk om dochter Nadia, die deze zomer haar verloofde wil voorstellen. Dit gaat steeds mis, omdat ze maar nauwelijks de aandacht krijgt van vooral haar moeder. De ‘rijke’ zoon is duidelijk haar favoriet. Nadia speelt daarom in op de gevoelens van haar vader en stelt voor dat de rest met het vliegtuig gaat, terwijl zij met haar ouders de bus neemt. Uiteindelijk belandt iedereen in de bus. Wat volgt zijn lange uren met de nodige ongemakkelijke gesprekken, irritaties en de eindeloze stuntelige pogingen van Nadia om naar de gunst van haar moeder te dingen. 

Wat we kunnen leren van de Atheense politicus Alkibiades

0

Eind vorig jaar verscheen de monumentale roman Alkibiades van Ilja Leonard Pfeijffer, over de gelijknamige controversiële Atheense politicus uit de vijfde eeuw voor Christus. Het bevat een belangrijke geschiedenisles voor nu, zegt Pfeijffer. ‘De democratie kan aan zichzelf ten onder gaan.’ 

Ilja Leonard Pfeijffer (56) is dichter, classicus en de auteur van moderne klassiekers als La Superba, Brieven uit Genua en Grand Hotel EuropaAlkibiades is zijn meest ambitieuze roman tot nu toe. ‘In mijn vorige leven ben ik classicus geweest aan de Universiteit Leiden. Ik raakte gefascineerd door de historische persoon van Alkibiades, die ik tegenkwam in de dialogen van Plato en De Geschiedenis van de Peloponnesische Oorlog van Thucydides. Ik wilde jaren geleden al een boek over hem schrijven, maar ik stelde dit altijd uit, omdat het een heel groot project is. Maar drie jaar geleden vatte ik de moed op, omdat ik opeens begreep dat zijn levensverhaal verteld moest worden aan de hand van thema’s die vandaag de dag nog steeds relevant zijn.’

Soldaten uit het oude Griekenland. AI

Over Athene: Athene was in de vijfde eeuw voor Christus de belangrijkste stadstaat van Griekenland. Onder leiding van Athene weerstonden de Grieken de Perzische invasies van 490 en 480-479 voor Christus. Na de Perzische Oorlog bouwde Athene een maritiem imperium op. Het hoogmoedige Athene kwam in conflict met Sparta. De daaropvolgende Peloponnesische Oorlog (431-404 voor Christus) werd uiteindelijk door Sparta gewonnen.

Wie was Alkibiades?

‘Hij was een van de hoofdrolspelers van de Peloponnesische Oorlog. Hij stond bekend als de mooiste man van Griekenland, was extravagant, geniaal, opzienbarend, openlijk biseksueel en controversieel. Hij won de paardenrace bij de Olympische Spelen, de Formule 1-race van toen. En hij zette de waarheid naar zijn hand om zijn doelen te bereiken.’

Het boek is geschreven alsof het een autobiografie is van Alkibiades zelf. De Atheense staatsman had de reputatie een onbetrouwbare leugenaar te zijn. Hoe weten we of hij de waarheid spreekt? 

‘Dat deed ik natuurlijk expres in mijn boek. Alkibiades was een politicus met een agenda. Hij was reuze charmant en wist zo mensen voor zich te winnen, maar hij gebruikte hen ook voor zijn eigen plannen: glorie voor hemzelf en voor Athene.’

Sommige historici geloven dat Alkibiades verantwoordelijk is voor de ondergang van de Atheense democratie. Hij bedacht immers het plan om Sicilië te veroveren, een expeditie die uitliep op een enorme militaire ramp voor Athene.

‘Wel, ik behoor tot de school die denkt dat Alkibiades Sicilië wel had kunnen veroveren, als de geschiedenis anders was verlopen. De veldtocht mislukte omdat zijn politieke tegenstanders hem terug hadden geroepen naar Athene, om zich daar te verantwoorden voor een blasfemiemisdrijf. Alkibiades vluchtte daarop naar Sparta. De Atheense generaal Nikias kreeg nu de leiding in handen en leed een enorme nederlaag. Dat was niet de schuld van Alkibiades.

‘Kijk, de expeditie was een enorm waagstuk. Ik geloof dat Alkibiades Sicilië mogelijk wel had kunnen veroveren, omdat hij een briljant diplomaat was en een kundige generaal. En als dat gebeurd was, dan was Sparta geen partij meer voor Athene. Maar omdat hij werd teruggeroepen naar Athene was de expeditie onthoofd van haar belangrijkste leider en daarom gedoemd om te mislukken. Alkibiades keerde na enkele jaren van politieke ballingschap naar de Atheners terug. Dankzij zijn successen wist hij in zijn eentje bijna de oorlog te winnen. Maar wederom viel hij in ongenade.’

Impressie van het oude Griekenland. AI

Was Alkibiades een populist? Hij wist, zo las ik in uw boek, het volk slim te bespelen. En zijn flamboyante gedrag doet mij heel erg denken aan Pim Fortuyn.

‘Alkibiades was veel meer. Hij was een visionair. Zulke mensen hebben we veel te weinig in de politiek. Hij hield de Atheners een droom voor. De vestiging van een wereldrijk. Hij wilde niet alleen Sicilië veroveren, maar daarna ook Carthago in Noord-Afrika en Italië. Je zou hem beter kunnen vergelijken met president John F. Kennedy, die een man op de maan wilde zetten. Alkibiades was geen ordinaire demagoog.’

De Atheense democratie was berucht om haar ordinaire demagogen. 

‘Zeker. Maar dan denk ik eerder aan iemand als Kleon. Berucht is het verhaal van Mytelene, een stad op het eiland Lesbos die tegen de Atheners in opstand was gekomen. Kleon wilde de gehele mannelijke bevolking uitmoorden. Ik wilde Kleons toespraak over Mytelene schrijven in het jargon van Geert Wilders, in hyperbolen en vol persoonlijke aanvallen. Maar toen ik Thucydides las, ontdekte ik dat ik dat niet hoefde te doen. De toespraak van Kleon was al in dit jargon geschreven.

Ik wilde Kleons toespraak over Mytelene schrijven in het jargon van Geert Wilders

‘Thucydides had wel veel bewondering voor Perikles, de pleegvader van Alkibiades. Hij was een democraat, maar durfde ook tegen de publieke opinie in te gaan en impopulaire maatregelen te nemen die noodzakelijk waren. Maar na zijn dood kwamen de demagogen, die vooral bezig waren met kortetermijnpolitiek en het algemeen belang vergaten.’

Uit het boek Alkibiades‘De teloorgang van de democratie na de dood van Perikles, waarvan ikzelf het slachtoffer ben, is veroorzaakt door zogenaamde leiders die in hun machtshonger hengelen naar de volksgunst en hun visie laten bepalen door de fluctuaties van de publieke opinie, waarbij zij al het mogelijke in het werk stellen om diezelfde publieke opinie tegen hun rivalen op te zetten. Het gevolg hiervan is dat de democratie niet langer in staat is om verder in de toekomst te kijken dan tot de volgende stemming, hetgeen een coherente visie voor de lange termijn tot een luchtspiegeling maakt.’

Is dat ook wat we van deze geschiedenis kunnen leren? Dat de democratie wordt bedreigd door populisten?  

‘Democratieën zijn niet eeuwig, leert de geschiedenis van Athene ons. De Atheense democratie was aan het einde van de vijfde eeuw voor Christus een democratie in verval. Democratieën kunnen ook voorbijgaan. Dat is een besef dat wij nu te weinig hebben. We zijn heel erg opgegroeid met de Amerikaanse propaganda, waarin democratie wordt gezien als het eindpunt. ‘The End of History’, zoals Francis Fukuyama dat triomfantelijk zei na de Koude Oorlog.

‘De democratie kan aan zichzelf ten onder gaan’

Maar zo is het natuurlijk niet. De democratie kan aan zichzelf ten onder gaan. Dit zagen we in het Oude Athene, maar ook in de jaren dertig in Europa, en nu weer in het Turkije van Erdogan, het Rusland van Poetin, het Hongarije van Orban en het Argentinië van Milei. Mijn boek biedt de lezers de mogelijkheid om in de spiegel van de geschiedenis te kijken, zodat ze beter beseffen wat er nu aan het gebeuren is.’

Uit het boek Alkibiades‘Mijn vriend Aristhophanes heeft Kleon ooit vergeleken met een palingvisser. In stil, helder water vangen palingvissers niets, maar als zij het water troebel maken door flink in de modder op de bodem te gaan peuren, hebben zij kans op een goede vangst. Precies zo profiteerde Kleon van troebele tijden… en ontpopte hij zich als een extremistische volksjongen, vriend van het gepeupel… Hij was een onbehouwen en grofgebekte, maar charismatische spreker, die het voordeel genoot van een zeer luide stem. Hij schaamde zich er niet voor om beledigingen te schreeuwen… Hij was een verbose lasteraar met een rijk repertoire aan ongepastheden…’

De westerse democratieën worden nu bedreigd door autoritaire staten – het Rusland van Poetin voorop. Kunt u ook hier parallellen trekken met het verleden?

‘Alkibiades dook eerst onder in Sparta, daarna in de Perzische provinciehoofdstad Sardis. Sparta en het Perzische Rijk werden op autocratische wijze bestuurd. Dat had ook voordelen, vooral in een oorlogssituatie, zag Alkibiades. De Spartaanse koning Agis hoefde zich geen zorgen te maken of hij wel werd herkozen. Hij kon plannen maken voor de lange termijn.

‘De oorlog in Oekraïne zou hem ten val brengen als Rusland een democratie was’

‘Dat geldt ook voor Poetin. Hij heeft de luxe van tijd. De oorlog in Oekraïne zou hem ten val brengen als Rusland een democratie was, maar Poetin kan nu geduldig afwachten totdat de publieke opinie in het Westen omslaat en de roep om een einde te maken aan de oorlog te sterk wordt. Toch gaf Alkibiades de voorkeur aan de democratie, omdat daarin burgers vrij kunnen zijn.’

Ten slotte: de Atheense democratie was natuurlijk wel heel anders ingericht dan onze democratie. In Athene had je een directe democratie met een volksvergadering van vrije mannelijke burgers, onze democratie is indirect met volksvertegenwoordigers.

‘De Atheense democratie was direct en niet inclusief inderdaad. Alleen vrije Atheense mannen mochten stemmen. Vrouwen, slaven en vreemdelingen hadden geen stemrecht. In Athene bestond er bovendien geen scheiding der machten. De rechtbank en het parlement liepen door elkaar. Er waren veel politieke processen, getuigen werden omgekocht, enzovoort.

‘Een democratie lijdt aan een gebrek aan efficiëntie’

‘Toch zijn de overeenkomsten groter dan de verschillen. Het onderliggende principe blijft immers staan, namelijk dat een democratie lijdt aan een gebrek aan efficiëntie. Maar misschien is dit ook niet de bedoeling van de democratie. De Atheense democratie was niet ingesteld om efficiënt te zijn, maar het was een systeem dat als doel had om tirannie en oligarchie te voorkomen, waar de concentratie van de macht in handen is van een enkeling, of in handen van een kleine groep. In die zin zou je onze trias politica – de scheiding van de wetgevende, uitvoerende en rechtsprekende macht – kunnen zien als een verbetering van het Atheense model. Want de trias politica is juist bedacht om machtsmisbruik tegen te gaan.’

Uit het boek Alkibiades‘Het debat op de Pnyx is gepolariseerd, van elk wissewasje wordt een halszaak gemaakt die de verschillende kampen tot in de essentie van hun ziel lijkt te raken, deelbelangen vechten om dagsuccessen, overwinningen op politieke rivalen worden belangrijker geacht dan overwinningen op onze vijanden en populisten hebben de afgelopen jaren zoveel energie geïnvesteerd in het mobiliseren van onvrede, dat er inmiddels daadwerkelijk ontzettend veel onvrede is ontstaan. Het volk heeft diep wantrouwen opgevat jegens de elite.’

Dit artikel werd eerder gepubliceerd op de Kanttekening op 22 maart 2024.

Saoedi-Arabië, het nieuwe Hollywood van de Arabische wereld?

‘Vrouwen in Saoedi-Arabië maken een opmars naar het witte doek. Ze zijn geïnteresseerd in de filmindustrie omdat ze daar hun stem kunnen laten horen’, vertelde Mohamad Ghazala, voorzitter van de School voor Filmische Kunsten in Jeddah tijdens een panelgesprek op het Arab Film Festival in Rotterdam. 

Van donderdag tot en met zondag kwam de Arabische filmwereld samen in de Nederlandse havenstad. Hier werden de meest opvallende en belangrijke films vertoond die de afgelopen jaren zijn gemaakt in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. In Verhalenhuis Belvédère vond afgelopen vrijdag een boeiend gesprek plaats over film als geweldloos verzet. Wat direct opviel, was de toenemende rol van Saoedi-Arabië in de filmwereld.

‘Dit is iets van de afgelopen drie jaar’, legt discussieleider Rosh Abdelfatah uit. ‘Voorheen was Egypte het enige land in het Midden-Oosten met een filmindustrie. Maar Saoedi-Arabië wil de dominante speler worden. Het wil honderd films per jaar maken.’ Het is onderdeel van het nieuwe beleid van de Saoedische leiders. Tot 2018 waren bioscopen verboden in het koninkrijk, nu bloeit de filmindustrie op. En daar maken vrouwen dankbaar gebruik van.

Discussie in Verhalenhuis Belvédère. Beeld: Majorie van Leijen

‘Toen ik in 2013 een telefoontje kreeg uit Jeddah met de vraag of ik animatie wilde doceren aan de Effat Universiteit, krabde ik wel even achter mijn oren. Waarom willen ze dit, in een land waar geen bioscopen zijn? Het ging bovendien om een universiteit voor vrouwen’, zegt Ghazala, die toen nog in Egypte woonde. Maar hij nam de sprong in het diepe, en hij kwam aan het hoofd te staan van de opleiding.

‘Wat ik al heel snel merkte, was dat de vrouwen die voor deze opleiding kozen hun stem wilden laten horen en deze stem kon ik niet verloren laten gaan. De studentes lieten een wereld zien die tot op dat moment onzichtbaar was gebleven. Die van binnenshuis. Bijvoorbeeld over intimidatie. Daar maakten ze films over en sommige van deze films wonnen prijzen op filmfestivals. Dat was helemaal nieuw.’

Een keerpunt in Saudi-Arabië

Er is in de afgelopen jaren heel wat veranderd in Saoedi-Arabië. In 2016 presenteerde kroonprins Mohammed bin Salman de Saudi Vision 2023, een plan om meer diversificatie op economisch, sociaal en cultureel vlak te bewerkstelligen. De nadruk op media en entertainment leidde tot een grotere vraag naar filmproducties. Deze worden bovendien gefinancierd. De Cultural Development Fund en Red Sea Festival Fund pompen miljoenen in de Saoedische filmindustrie, die in 2021 een geschatte waarde had van 238 miljoen dollar.

Op het Arab Film Festival in Rotterdam is duidelijk dat de films uit Saoedi-Arabië het internationale publiek hebben bereikt. We are Not Friends (2023) van Fahad Haddadi, Antidote (2023) van Hassan Saeed en Night Courier (2023) van Ali Kalthami schitterden vorige week in de verschillende bioscopen van Rotterdam. Het festival werd bovendien geopend met de film Hajjan (2023) van Abu Bakr Shawky. Hoewel deze film werd gemaakt door een Egyptische regisseur, speelt het zich af in de woestijn van Saoedi-Arabië, waar kamelenraces onder de bedoeïenbevolking bejubeld worden, zoals we in het Westen naar het wereldkampioenschap voetballen kijken.

‘De film gaat niet alleen over kamelen. Het gaat over feminisme, over liefde en over rivaliteit’, vertelt Alshaima Tayeb, die de vrouwelijke hoofdrol vervult in de film. Tayeb oogt als een moderne, vrijgevochten vrouw die regelrecht van het witte doek komt stappen. Ook zij zit vrijdagmiddag in Verhalenhuis Belvédère om mee te praten over de ontwikkelingen in haar land.

Alshayma Tayeb aan het woord. Beeld: Majorie van Leijen

‘Ik had nooit kunnen bedenken dat ik later actrice zou worden. Op een dag kwam er een regisseur naar me toe om te vragen of ik in zijn film wilde spelen. Ik had geen ervaring, maar hij koos mij uit.’ Sindsdien heeft ze zes films gemaakt. In Hajjan is ze de vrouw van een machtsbeluste man die koste wat het kost de kamelenraces wil winnen. Haar dochter is eigenlijk de beste jockey, maar niemand weet dat zij een vrouw is. Uiteindelijk besluiten ze de man te trotseren en voor de waarheid uit te komen. Als de jockey als winnaar over de finishlijn rijdt, trekt ze haar sjaal van haar hoofd en zwaait ze ermee in de lucht.

‘Het bizarre is dat zelfs op YouTube en andere sociale media dit soort beelden niet getoond worden. Toen uiteindelijk de deuren opengingen voor de filmindustrie in Saoedi-Arabië, waren de films die getoond werden heel vrij van geest’, merkt Ghazala op. ‘Films werden veel radicaler dan wat je op sociale media voorbij ziet komen.’

Egypte nog steeds Arabisch Hollywood

Egypte is nog steeds het Hollywood van de Arabische wereld. Ook dit blijkt uit het programma van het filmfestival: om de zoveel uur draait er wel een film die gemaakt is of geacteerd wordt door een Egyptenaar. Maar waar in Saoedi-Arabië steeds meer films worden gemaakt, loopt het aantal in Egypte terug. In 2021 werden er 36 films gemaakt, negen minder dan in 2017. Ter vergelijking: Hollywood produceert 700 films per jaar.

De productiviteit neemt af en dit is geen kwestie van geld, weet Bushra Ahmad Abdalla, een Egyptische actrice die deelneemt aan het panelgesprek in het Verhalenhuis Belvédère. ‘De aanname dat Saoedi-Arabië het geld heeft en Egypte niet, klopt niet. In Egypte is het geld er ook, maar het wordt niet op de juiste manier uitgegeven. Het gaat vooral naar commerciële films. Arthouse films verkopen niet.’

‘Veel producenten gaan nu naar Saoedi-Arabië’

Volgens Abdalla ligt de kunstsector op zijn gat in Egypte. Het maken van films die niet voor het grote publiek bedoeld zijn, worden zwaar belast. ‘Op een gegeven moment zijn we als artiesten naar het ministerie gestapt om te vragen om vrijstelling van belasting, maar dit is mislukt. Daarom gaan veel producenten nu naar Saoedi-Arabië.’

Iraakse influencers

In Irak is de situatie helemaal anders. Daar is nooit sprake geweest van bloei, alleen maar van opeenvolgingen van conflicten, zegt Dhea Subhee. De Irakees werkt momenteel voor UNESCO Irak, maar werkte hiervoor jarenlang in de journalistiek. Hij beschrijft de recente geschiedenis van film in zijn land als volgt: ‘Ten tijde van Saddam Hussein werden cinema’s gebruikt voor propaganda. Ze waren er, maar niemand gaf erom. Daarna kwam de burgeroorlog. Alle partijen gebruikten film als wapen. Bovendien veranderde het kijkgedrag. Omdat mensen thuis bleven werd digitale film populair. Dit ging ten koste van TV en cinema.’

V.l.n.r.: Dhea Subhee, Mohamad Ghazala, Moataz Abdelwahab en Rosh Abdelfatah

Inmiddels zijn er wel weer films te zien op TV, maar deze worden volledig gecontroleerd door de politieke partijen van Irak, gaat hij verder. ‘Deze partijen beslissen wat er op TV komt en wie de acteurs zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat sociale media in de tussentijd aan populariteit hebben gewonnen. Maar wat er op platforms als TikTok of Instagram te zien is, komt niet overeen met de wensen van politici. Influencers worden dan ook vervolgd. In april werd TikTokker Umm Fahd doodgeschoten in haar auto. Ze was de derde influencer die vermoord werd.’

Niet alles is een serie

De mensen in de zaal zuchten. Tegelijkertijd is niemand van hen blij met de opkomst van digitale media. Niet vanwege onzedelijk gedrag, maar omdat het kijkgedrag totaal is veranderd. ‘Opeens worden films bekeken vanuit een klein schermpje. Kijkers hebben geen boodschap meer aan cinematografische hoogstandjes, ze willen special effects, zegt Tayeb. ‘Bovendien denkt iedereen altijd maar dat alles een serie is. Dan krijg ik de vraag: wanneer komt er een volgende deel? Nee, een film heeft gewoon een einde!’

Ghazala snapt haar frustratie. Ook in Saoedi-Arabië merkt hij dat digitale TV de speciale status van film verdringt. Saudi-Arabië heeft een van de hoogste aantallen YouTube-gebruikers ter wereld en bijna iedereen zit op sociale media. ‘Voorheen wilden vrouwen film studeren omdat ze wat wilden vertellen. Maar dat kan nu ook in een paar woorden, en het staat er met een klik op.’

Still van de film (trailer) Hajjan. Beeld: YouTube

Dit artikel verscheen eerder op de Kanttekening op 4 juni 2024.

 

De leukste vakantieverhalen van onze schrijvers

0

Vakantieverhalen zijn altijd leuk om uit te wisselen. Rondom het kampvuur, bij het wederzien van je geliefden of gewoon zomaar. We vroegen onze columnisten en freelancers of ze een stukje vakantie met ons wilden delen: iets van voorgaande jaren of hun plannen voor deze zomer.

Abdelkader Benali – Tanger

Wij strijken al meer dan tien jaar elke zomer neer in Tanger. De stad ligt aan zee, kent een flinke toename aan toerisme maar is gelukkig nog niet overlopen door dagjesmensen. We bezoeken de omliggende stranden, slapen veel uit en ik lees thrillers. Het schrijven stopt niet want het schrijven stopt nooit. Maar het is fijn om een paar weken weg te zijn uit Nederland, waar ik meestentijds achter de afspraken aanren en me soms wat opgejaagd voel. Die druk valt hier van me af en dat zorgt ervoor dat ik met een wat zachter oog naar dingen kijk.

Hoewel het einde van de zomer nog ver weg is, heeft het voor mij altijd een zeker zwaartepunt. Als kind was ik met mijn familie net aangekomen uit Marokko toen in Nederland op televisie te zien was dat Irak Koeweit was binnengevallen, wat weer leidde tot de eerste Golfoorlog. Dat evenement maakte veel indruk op me. Zou er ooit nog een zorgeloze zomer komen?

Tineke Bennema – Zweden en de heg

Tineke Bennema

‘Je moet je heg knippen’, zei mijn Zweedse buurvrouw op een mooie zomerse dag. Ik
had veel meer zin om te zwemmen en dacht op zijn Hollands: ik moet helemaal niks! Maar
diezelfde week had ik al van twee andere mensen uit de buurt gehoord dat mijn heg te hoog was. Mijn buurvrouw legde me uit: de heg mag wettelijk niet hoger zijn dan 90 centimeter want op de hoek is het gevaarlijk, verkeer kan niet zien wat er achter de bocht aankomt.

Meer dan tien jaar geleden had ik een huisje gekocht in Zweden, op zoek naar rust, ruimte en natuur, voor de prijs waarmee je in Nederland een autootje koopt. Ik werd totaal verliefd op het land met zijn zuivere lucht, koele zwemmeertjes, en in de zomer bosbessen, frambozen, kersen en bosaardbeitjes voor het plukken. Waar je elanden, dassen en vossen, ontmoet en een weelde aan wilde bloemenzeeën vindt. Alles wat in ons land is weggepesticeerd.

Ik ga er verschillende keren bij jaar heen, met de trein, in de damescouchette. En hoewel ik voor de natuur kwam, raakte ik ook erg onder de indruk van de Zweden. Altijd beschaafd, bescheiden, hulpvaardig. In de trein is iedereen kalm, in de supermarkt en op straat vallen mensen elkaar niet lastig met geschreeuw, van bijvoorbeeld hun kinderen.
En ze durven elkaar te wijzen op hun burgerplichten. Ieder draagt bij aan het collectief, ook
de passant.

Bij een andere gelegenheid ging ik zwetend achter mijn grasmaaimachine mijn
heel hoge gras te lijf, toen ik plotseling gezoem achter mij hoorde. Mijn bejaarde buurvrouw kwam me met die van haar een handje helpen. Na een half uurtje was het gepiept. Ik wilde haar bedanken, maar ze was al weer op weg naar huis.

Chris Aalberts – Zuid-Frankrijk

Chris Aalberts

De reis gaat dit jaar naar het Franse platteland, nabij Toulouse. Dit is waarschijnlijk een plek waar velen in de zomer naartoe gaan, maar ik ben er nog nooit geweest. Het is er niet alleen mooi, maar er valt ook wat te leren over politiek op de rechterflank. Je kunt er boeken over lezen, maar op de plek zelf kun je het voelen.

Ik was dit jaar in de Algarve en daar struikel je over de posters van Chega, een partij die in Nederland niemand kent, maar die tegenwoordig een Europese partner is van de PVV. Ze winnen verkiezing na verkiezing.

‘Dit is een omgeving waar men vaak Marine le Pen
stemt’

Frankrijk is buiten de grote steden ook heel boeiend. Hier verlangen heel wat mensen terug
naar een Frankrijk dat verleden tijd is. Dit is een omgeving waar men vaak Marine le Pen
stemt, in de hoop dat… ja, waarom eigenlijk? Om oude tijden te laten herleven? Het is hier
dunbevolkt, dus de rechts radicale opmars heeft hier echt niet met migratie te maken, maar met andere dingen. Eerste observatie: voorzieningen. Op onze bestemming kun je maar amper met de trein komen. Die rijdt er nauwelijks.

Thomas von der Dunk – De Alpen

Thomas von der Dunk

Meerdere keren per jaar verlaat ik Nederland voor vakantie, en dat kan binnenkort ook met 130 km/uur. Gezien het huidige kabinet wil je dat dan inderdaad zo snel mogelijk. Ik blijf dan altijd binnen Europa, maar heb daarbij
geen duidelijke voorkeur voor een bepaald land; ik spreidt mijn gunsten.

Wel probeer ik zowel geschiedenis als architectuur (mijn eigenlijke vakgebied) als natuur aan bod te laten komen. De eerste twee vallen overigens niet strikt te scheiden. Geschiedenis bracht mij begin juni op de motor naar de Noord-Franse slagvelden uit de Eerste Wereldoorlog, waarover ik in een recente column schreef. Net als bij architectuurreizen onderneem ik dat soort trips vrijwel altijd in mijn eentje – een motor is sowieso een uitgesproken individualistisch vervoermiddel – want als verwoed
architectuurfotograaf heb ik tijd nodig, zonder onrustige reisgenoten om mij
heen. Bovendien zie je dan gewoon het meest.

Dat ligt anders bij natuur; sinds mijn kinderjaren ben ik niet alleen een groot liefhebber van oude kerken, maar ook van hoge bergen, die ik zodoende – mits zij geen halsbrekende toeren vergen – graag beklim. Dat brengt mij vrijwel elk jaar naar de Alpen. Sinds 2019 neem ik steevast voor twee weken deel aan een door Duitsers georganiseerd bergwandelkamp voor homomannen in Zwitserland. Deze augustus is dat vlakbij St.Moritz in het Oberengadin.

Ewout Klei – Indonesië

Ewout Klei

In juli 2023 was ik voor het eerst van mijn leven in Indonesië. In januari dit jaar was ik er weer en in augustus ga ik opnieuw. Mijn bestemmingen deze keer: het drukke Jakarta, waar mijn geliefde woont en werkt; Tabanan op Bali, waar ze haar huis heeft; Surakarta (Solo), waar haar familie van vaderskant vandaan komt; en Yogjakarta, waar ik net als vorig jaar een gastcollege mag geven aan studenten van de Islamitische Universiteit aldaar.

Toeristen zoeken Bali op, of de Borobudur nabij Yogja, de grootste boeddhistische tempel van Indonesië. En Nederlandse toeristen die naar Jakarta gaan zijn ongetwijfeld in het oude historische centrum geweest, waar nog veel gebouwen staan uit de koloniale tijd, toen Jakarta nog Batavia heette. Een van de meest bizarre plekken in Jakarta is Café Batavia, een restaurant in oude koloniale stijl, compleet met de portretten van Nederlandse gouverneur-generaals. Ook de beruchte Jo van Heutz, die met grof geweld Atjeh onderwierp, hangt erbij. In het nabijgelegen Museum Sejarah Jakarta heb je een groot schilderij van Jan Pieterszoon Coen, die verantwoordelijk was voor de genocide op de Banda-eilanden. Er staat gelukkig wel een kritisch bordje bij.

‘Er staat gelukkig wel een kritisch bordje bij’

De mooiste plekken op Bali vind ik de Pura Ulun Danu Bratan, een sprookjesachtige hindoeïstische tempel bij het Bratanmeer, en het Blanco Renaissance Museum in Ubud. De Spaanse schilder Antonio Blanco is een kruising tussen Salvador Dali en Paul Gaugin. Hij werd verliefd op het eiland en vond daar zijn droomvrouw, de Balinese danseres Ni Ronji. Ik heb geen penseel, maar hoop met mijn pen mijn Javaanse prinses Farah Purwaningrum net zo mooi te beschrijven als Blanco zijn muze.

Lody van de Kamp – Groot Brittannië

Lody van de Kamp

In dat hele klein dorpje, helemaal in het uiterste westen van Groot Brittannië, een heel klein huisje. In de buurt van Youlstone.
Het hele jaar speelt ons leven zich af in ‘de grote stad’. In die grote mensenwereld waar al het kabaal van binnenland en buitenland elkaar voortdurend proberen te overschreeuwen en in te halen. Maar nu dus even helemaal niets van dat alles, met alleen maar een leeg hoofd en een laptop. Nieuwe hoofdstukken voor mijn boek wachten al maanden op dat moment dat ik in de buurt van Pentol Castle een plekje opzoek.

Uitkijkend over de rivier de Tamar die al kronkelend verdwijnt tussen de heuvels. Zeligje, het knulletje uit de eerste hoofdstukken, zit als het ware naast me op het mos en kijkt me verlangend aan om mij zijn levensverhaal verder te mogen vertellen. Hij praat en ik schrijf. Hier is het stil. In dit dorpje in het graafschap Devon hebben de bel van de tram, het journaal of de onrust vanuit Den Haag het onderspit moeten delven van de zingende lijsters en het gezang van de krekels in het dal. Mijn vakantie is stilte. En het vervolg van het verhaal van Zeligje.

 
Lonneke de Hoog – thuisblijver
Lonneke de Hoog
Niets geeft een beter gevoel dan in het vliegtuig te stappen naar een zonnige bestemming terwijl de regendruppels langs het vliegtuigraam naar beneden glijden. Er werd ons een warme zomer beloofd, maar met de wisselende temperaturen twijfelen de campinggangers en de thuisblijvers over het huidige seizoen: is het nou zomer of herfst?
Met onder andere Australië, Thailand, Egypte en half Europa afgevinkt, ben ik dit jaar voor het eerst een thuisblijver. Helaas kon ik mijn opleiding niet volledig afronden, dus moet ik een herkansingstraject volgen in de zomervakantie. In de week dat ik dit nieuws te horen kreeg, ontvingen mijn partner en ik onverwachts de sleutels van ons eerste huisje. Dat bood mij troost en afleiding. De zoektocht naar de perfecte bank en de concessies over de grootte van de televisie hebben ons de afgelopen weken druk beziggehouden. Leuk zo’n man die van de woonkamer een privé bioscoop wil maken. Een klapband bij de Kwantum en het urenlang wachten op de ANWB was een ongelegen bijkomstigheid. Ook het vergeten van de parkeerbelasting bij het verkennen van het centrum van onze nieuwe woonplaats; dat overkomt je één keer en dan niet weer. Nu kunnen we er gelukkig wel om lachen.
Naast de verbouwing en het herkansen van mijn eindexamen, probeer ik iedere mogelijkheid om iets leuks te doen op een mooie zonnige dag ook echt te benutten. Uitwaaien op het strand, een stad verkennen waar ik nog nooit eerder ben geweest of gewoon lekker een hapje eten. Ik ben dit jaar een thuisblijver, maar weet me in ons regenachtige landje goed te vermaken.

 

André Hazes in het Turks, dit is muziek die verbindt

De Turks-Nederlandse muzikant Ersoy Demir (49) bereikt met zijn ‘Turkse Hazesmuziek’ de verbroedering in Nederland die menig verbinder wenst te zien. Dit is integratie die appelleert aan de emotie.

De eerste zinnen van het nummer Ik leef m’n eigen leven van volkszanger André Hazes, wie kent ze niet?

Ik sluit m’n ogen, en denk na
En alles gaat dan door me heen
Dan zie ik heel m’n leven
Ik heb veel genoten
Maar ook heel veel gehuild

Komt ie nog een keer, maar dan in het Turks, zoals de ‘Turkse Hazes’ Ersoy Demir uit Hilversum het nummer zingt:

Gözlerimi kapatip daldigimda
Hersey içimden geçiyor
Bütün hayatimi görüyorum
Çok eglendik ama
Cok da agladik

Dat kan toch helemaal niet?, zullen velen zeggen. Toch weet Demir het op een authentieke manier over te brengen. Hoe is dat zo gekomen?

‘Ik moet eerlijk bekennen, ik hield er eigenlijk niet van om de Turkse Hazes genoemd te worden, maar ik kan het niet ontkennen. Zelfs kleine jongetjes van negen jaar noemen me zo’, vertelt hij in een videogesprek met de Kanttekening.

Demir is in Hilversum geboren en voor de liefde naar Arnhem verhuisd, waar hij nu al 22 jaar woont. Zijn ouders komen uit de Turkse stad Kayseri. Hij is een graag geziene gast op concerten en Turkse en Nederlandse (trouw)feesten, waar hij op een gegeven moment ook Nederlandse nummers van André Hazes begon te zingen. Met de saz, bij uitstek het instrument van de Turkse folkloremuziek, combineert hij de Turkse volkstraditie met de Nederlandse.

Hoe is dit allemaal begonnen?

‘Ik ben op mijn elfde begonnen met muziek, toen ik een saz kreeg. Elk jaar in de vakantie kreeg ik van mijn vader een nieuwe saz, die ik zelf heb leren bespelen. Ik deed alle klassieke zangers na, Orhan baba, Müslüm baba en Ferdi baba. Daar stond ik om bekend. Op een dag liepen we met vrienden door de Beatrix-tunnel in Hilversum en toen zong ik uit het niets het nummer ‘Een beetje verliefd’ van Hazes. Dat galmde echt als een tierelier en volgens mijn vrienden klonk het ook nog eens goed. Elke keer als we daar liepen, vroegen die vrienden: ‘Doe Hazes alsjeblieft, doe Hazes.’ Zo is het gegaan.’

En toen?

‘Rond mijn 16e richtten we een Turkse band op. We werden vaak uitgenodigd op bruiloften en feesten.’

Hoe was de reactie toen je voor het eerst Hazes begon te zingen op een Turks bruiloft? Was daar überhaupt vraag naar?

‘Nee, totaal niet. Mensen keken me in het begin aan van: wat doet die gozer nou? Maar de aanhouder wint. Na een paar bruiloften begonnen mensen eraan te wennen en gingen ze zelfs zingen. Ook omdat er steeds meer mensen zijn die de Nederlandse taal verstaan en met deze nummers opgroeien.’

Hoe is het nu dan?

‘Inmiddels krijg ik steeds meer aanvragen voor bedrijfsfeesten, festivals, bedrijfsopeningen en niet te vergeten het optreden tijdens Koningsdag op het Nederlands consulaat in Istanbul. Elk optreden is bijzonder, omdat ik bij een speciaal moment uit iemands leven mag zingen. Bijvoorbeeld toen ik werd gevraagd om een lied in te zingen voor een mevrouw die stervende was.’

Vanwaar die drive om twee culturen te verbinden? 

‘Ik denk dat het komt doordat ik met veel diversiteit om mij heen ben opgegroeid. Ik had vrienden met diverse achtergronden en we kwamen bij elkaar over de vloer. Nederlanders, Turken, Marokkanen, Surinamers, vrienden die in de Gooische villa’s wonen of in het woonwagenkamp. We gingen heel vaak naar Amsterdam. Naar Café Bolle Jan, waar Nederlands werd gezongen.

‘Ik heb me altijd prettig gevoeld in beide werelden en dat is nooit veranderd. Ik hou van Turkse muziek en van Nederlandse muziek. Ik hou van Müslüm baba, maar ook van Hazes. Dat soort volksmuziek pakt mij gewoon. Die diversiteit zie je ook in mijn gezinssamenstelling. Mijn vrouw is Iraanse en onze kinderen groeien op met evenveel diversiteit om hun heen. Ik heb dat altijd als een verrijking ervaren en die open houding heeft mijn gezin ook.’

‘Vriend, Hazes is de basis’

Waarom specifiek Hazes? 

‘Vriend, Hazes is de basis. Hazes is voor mij de enige Nederlandse muzikant die echt binnenkomt. Hij dringt binnen, zoals wij Turken dat zeggen, tot diep in je aderen.’

Is hij echt de enige? En Frans Bauer? 

‘Er zijn wel goede zangers, maar ze zijn niet te vergelijken met Hazes. Net zoals wij in Turkije Ibrahim Tatlises (Turks-Koerdische zanger, red.) hebben. Iedere Turk die vroeger met de auto naar Turkije reed, kreeg het vakantiegevoel pas echt als Mavi Mavi werd afgespeeld. De versie van Ibrahim Tatlises, niet die van een andere zanger. Alleen hij dringt echt door tot de ziel van Turken. En dat is in Nederland met Hazes precies hetzelfde.’

Wat je doet met die liedjes, vertalen en dan zingen in het Turks of Nederlands, dat kan eigenlijk alleen als je je thuis voelt in beide talen, toch?

‘Dat klopt. De Nederlandse taal heb ik geleerd op school en in omgang met vrienden. En de Turkse taal houd ik levend met Turkse liedjes en Turkse vrienden. Beide zijn mij evenveel waard.’

‘Soms krijg ik verzoekjes om bepaalde Turkse nummers te vertalen waar zulke cultuurspecifieke woorden in zitten dat ze haast niet te vertalen zijn. En ik ben een muzikant, geen grappenmaker. Ik wil dat mensen via mijn muziek in een andere wereld kunnen stappen. Zoals ik dat doe wanneer ik luister naar muziek in andere talen.’

Maar soms klinkt het dus niet?

‘Ja, dan moet je het klinkend maken. Dat is mijn missie, maar zeker geen makkelijke missie. Met één woord of zin kan ik soms dagen worstelen. Het is ook echt mijn passie, mijn hobby en mijn werk! Ik luister, ik denk, ik schrijf het op, probeer het steeds. Je moet ook goed luisteren. Kan ik iets met dit nummer, kan ik hier iets van maken? Het hoeft niet een woordelijke vertaling te zijn, als het maar wel dezelfde strekking heeft.’

‘Muziek is emotie. Het gaat direct naar je hart als je het goed doet’

Ergens ben je dus bezig met integratie.

‘Ik zou het geen integratie noemen, omdat je bij integratie een deel van jezelf wegstopt en je je aan de norm aanpast. Dat heb ik nooit gedaan en volgens mij is het ook niet gezond om dat te doen. Vaak zeggen Turken dat hun innerlijke gevoelens alleen door Turkse muziek wordt geroerd. Dat ze geen Nederlandse woorden kennen om daar uiting aan te geven. Ik wil laten zien dat dat kan, maar je moet er wel voor openstaan. De laatste tijd doe ik ook aan ondertiteling. Dus als ik een Turks nummer naar het Nederlands heb vertaald, doe ik er een Turkse ondertiteling bij. En andersom. Dat helpt om de nummers beter te begrijpen.’

Misschien beter dan al die verplichte taalcursussen van de gemeente.

‘Ik ken zoveel mensen die een taal hebben geleerd door muziek of door series. Dat kan dus wel. Maar het mooiste is dat dit ook verbindend werkt.’

Verbroedering.

‘Precies, dat is mijn missie. Eerlijk waar, er is zoveel narigheid, agressie en frustratie in de wereld. Het is het allemaal niet waard. Ik denk dat muziek een middel is om tot elkaar te komen. Net als kunst en eten. Muziek is emotie. Het gaat direct naar je hart als je het goed doet. Nederlanders leren over de Turkse muziekcultuur en Turken leren over de Nederlandse muziek. Wat wil je nog meer?’

Dit artikel werd eerder gepubliceerd op de Kanttekening op 27 februari 2024.

Imamopleiding, yoga als moslim en antisemitisme in de Koran

0

Wereldwijd zijn er zo’n twee miljard moslims, waarvan een miljoen in Nederland wonen. Dit zijn de interessantste artikelen over de islam die de Kanttekening de afgelopen tijd heeft gepubliceerd.

In Nederland wonen ongeveer een miljoen moslims. De Nederlandse overheid wil graag een Nederlandse imamopleiding, die in 2025 moet starten. Eerdere pogingen om zo’n opleiding op te zetten zijn tot nu toe echter mislukt. Desalniettemin is onderzoeker Roemer van Oordt voorzichtig optimistisch deze keer.

Veel moslims in Nederland zijn Turks, Marokkaans, Somalisch of Syrisch, maar er is ook een groeiende groep witte Nederlanders. Met Shakira van Oostveen voerde Kanttekening-redacteur Mariska Jansen een boeiend gesprek. ‘Ik maak mij als moslim druk om klimaatverandering’, vertelde ze. ‘Er zijn zoveel Koranteksten en hadith waarin letterlijk staat dat hoe wij nu leven niet oké is. Veel moslims zijn zich niet bewust hoe schadelijk onze manier van leven is: het consumeren, de verspilling. Terwijl het er gewoon klip en klaar staat.’

‘Wat als jouw groei juist buiten die kaders verloopt? Is dat dan slecht?’

Wie ook op een moderne manier met de islam bezig is is Sanae Orchi. De oud-journalist doceert Afrikaanse yoga en vindt dit niet problematisch, ook al heeft yoga (mede) een hindoeïstische oorsprong. ‘Ik houd mij niet bezig met halal en haram, regels en verboden. Islam is spiritualiteit, net als het christendom en jodendom’, zegt ze tegen journalist Shawintala Banwari. ‘In religies is spiritualiteit georganiseerd. Er zijn bepaalde kaders bedacht waarbinnen spirituele groei het beste kan plaatsvinden. Maar wat als jouw groei juist buiten die kaders verloopt? Is dat dan slecht? Dat denk ik niet.’

Je kunt ook de Koran op een moderne manier uitleggen, vindt Ahmet Kuruca. Kanttekening-journalist Tayfun Balcik sprak met de Turks-Amerikaanse theoloog, die op zijn veel bekeken YouTube-kanaal de Koran uitlegt, en betoogt dat ‘antisemitische’ verzen hierin in feite helemaal niet anti-joods zijn. Deze verzen worden uit hun context gehaald, stelt hij. De Koran staat volgens hem een genuanceerde houding tegenover joden en christenen voor. De Koran waarschuwt alleen voor joden en christenen die zich openlijk vijandig opstellen tegenover moslims.

Fundamentalistische moslims claimen theologisch gezien orthodox te zijn, maar hun denkbeelden zijn sterk beïnvloed door het marxisme-leninisme, zegt filosoof Michiel Leezenberg. Als voorbeeld noemt hij de Egyptische ideoloog Said Qutb (1906-1966), de godfather van het moderne moslimfundamtalisme. ‘Qutb zegt dat hij naar de zuivere oorspronkelijke islam terug wil, maar is erg beïnvloed door het marxisme-leninisme. Revolutionair politiek geweld neemt een belangrijke plek in in zijn doctrine. Dat is nieuw en is volledig afwezig bij de klassieke islamitische auteurs. Politiek geweld was er altijd. Maar het werd nooit gerechtvaardigd op theologische of juridische gronden. Heerschappij rechtvaardigt zichzelf, was het oude idee. De islamitische vorst was een strenge vader, die zijn vechtende kinderen uit elkaar probeerde te houden. Bij klassieke islamitische auteurs gaat het erom maatschappelijke conflicten te voorkomen. Er is grote angst voor fitna – verdeeldheid. Liever zestig jaar tirannie dan een dag zonder heerser, stelde Ibn Taymiyyah nog.’

De belangrijkste theologische scheiding in de islam is die tussen soennieten en sjiieten. De overgrote meerderheid is soennitisch. ‘De splitsing tussen soennieten (afgeleid van het Arabische woord ‘soenna’, dat ‘traditie’ of ‘manier van doen’ van de profeet Mohammed betekent) en sjiieten (letterlijk: volgelingen van Ali, de schoonzoon en neef van de profeet) is bijna even oud als de islam zelf’, legt Tayfun Balcik uit in een groot achtergrondverhaal over de sjiitische islam.

‘De splitsing ontstond na Mohammeds dood, in het jaar 632. Ali’s volgelingen, de latere sjiieten, vonden dat hij de nieuwe kalief moest worden. Zo bleef de opvolging binnen de familie van de profeet. Maar de meeste moslims, de latere soennieten, vonden dat de bekwaamste onder de volgelingen de leiding toebehoorde: Abu Bakr, vriend en schoonvader van Mohammed.’ Wereldwijd zijn er spanningen tussen beide stromingen. Dat is ook zo in Nederland. Rechtzinnige soennieten beschouwen de sjiitische islam als een gevaarlijke sekte.

Zuilen en relieken

Voor moslims zijn de ‘vijf zuilen’ belangrijk, vijf religieuze plichten waar je je als gelovige aan moet houden. Dit zijn de geloofsbelijdenis – Er is geen God dan Allah en Mohammed is de boodschapper– het gebed, het geven van aalmoezen, het vieren van de heilige vastenmaand ramadan en de bedevaart naar Mekka en Medina. 

‘Wel kennen ze vaak nog de zwarte kubus in Mekka, de ka’aba’

Over de hadj (grote bedevaart) en de umrah (de kleine bedevaart, geen zuil) maakte schrijver en documentairemaker Karim Amghar vorig jaar de NTR-serie Naar Mekka. ‘Nederlanders weten maar weinig van de hadj en het Offerfeest’, vertelde hij aan de Kanttekening. ‘Wel kennen ze vaak nog de zwarte kubus in Mekka, de ka’aba. Met ons programma willen we kijkers vertellen hoe het is om die reis te maken, de spirituele kant.’

Mensen die Mekka willen ervaren kunnen ook naar het Islam Experience Museum in Rotterdam-Zuid. ‘Het primaire doel van dit museum is om misconcepties over de islam weg te nemen’, vertelde oprichter en voormalig PVV-Kamerlid Joram van Klaveren aan de Kanttekening. ‘Daarnaast willen we meer empathie creëren voor elkaar.’

Een andere bijzondere plaats voor moslims is het Topkapipaleis in Istanbul, waar allemaal relikwieën uit de tijd van de profeet liggen. De Ottomaanse sultans hadden deze voorwerpen gestolen uit Mekka. Achteraf gezien is dit maar goed ook, omdat de puriteinse Saoedische machthebbers tegen het vereren van objecten zijn en om die reden historisch Mekka onherkenbaar hebben veranderd. Oud-diplomaat en freelance journalist Robbert van Lanschot (1949) schreef over deze heilige islamitische relieken het boek De tand van de Profeet, waarover journalist Jesse Voorn hem aan de tand voelde.

Islamofobie

Wereldwijd ligt de islam onder vuur. Tegenstanders van de islam brengen de religie in verband met terrorisme en voeren een kruistocht tegen de hoofddoek. De Kanttekening biedt hiertegen een inclusief weerwoord. Zo onderzoekt Mariska Jansen waarom zoveel witte mensen weerstand voelen tegen de hoofddoek en beschrijft redacteur Ewoud Butter hoe de aanpak van moslimdiscriminatie in Nederland jarenlang bemoeilijkt werd door institutioneel wantrouwen. Beeldvorming speelt hierbij een cruciale rol, aldus Butter.

‘Moslims worden, bijvoorbeeld in veel media, door sommige politici of overheidsfunctionarissen, nog te vaak gestigmatiseerd, neergezet als ‘de ander’, ‘een vijfde colonne’, als een veiligheidsrisico of als een bedreiging voor westerse waarden: voor ‘onze manier van leven’ of voor de emancipatie van vrouwen en lhbtiq+. Het leidt ertoe dat moslims, bijvoorbeeld op de werkvloer, op school, in de publieke ruimte of in de zorg, vaak te maken krijgen met vormen van uitsluiting en wantrouwen, soms in geïnstitutionaliseerde vorm. Dit (institutionele) wantrouwen onderscheidt moslimdiscriminatie wezenlijk van veel andere vormen van discriminatie en maakt een specifieke aanpak en specifieke interventies noodzakelijk, waarbij de overheid en overheidsinstellingen om te beginnen kritisch moeten reflecteren op het eigen handelen.’

‘Dit wantrouwen onderscheidt moslimdiscriminatie wezenlijk van veel andere vormen van discriminatie’

Twee bekende criticasters van de islam zijn evolutiebioloog Richard Dawkins en rechtsfilosoof Paul Cliteur. Zij waarschuwen tegen het begrip ‘islamofobie’, letterlijk angst voor de islam, dat volgens hen de vrijheid van meningsuiting bedreigt. Het begrip zou namelijk geen duidelijk onderscheid maken tussen kritiek op de islam enerzijds en haat tegen de islam anderzijds.

In een interview met redacteur Ewout Klei definieert onderzoeker Ineke van der Valk islamofobie als volgt: ‘Islamofobie is een historisch-maatschappelijk gegroeide ideologie die met behulp van beelden, symbolen, teksten, feiten, interpretaties en gedragingen systematisch en consistent een negatieve betekenis geeft aan de islam en/of aan moslims.’ Het gaat dus niet alleen om angst of haat, maar het heeft ook te maken met het bewust verdacht maken van groepen, door in te spelen op vaak vage angstgevoelens onder burgers, aldus Van der Valk. 

Tegelijkertijd vindt de onderzoeker wel dat er ruimte moet blijven voor godsdienstkritiek. Misbruik van de term islamofobie ‘om iedere vorm van godsdienstkritiek onmogelijk te maken en in een kwaad daglicht te stellen dient dan ook krachtig weersproken te worden’, zegt ze. ‘Dit geldt ook voor kritiek op interpretaties van het islamitisch geloof die haaks staan op gelijkwaardige posities van vrouwen en homoseksuelen. Deze interpretaties legitimeren met verwijzing naar islamofobie om de kritiek te pareren, is geen zorgvuldig gebruik van de term. Dat geldt ook voor politiek misbruik waarbij het totale Westen vanuit een monolithische en reductionistische benadering wordt afgeschilderd als islamofoob.’

Eind vorig jaar verscheen bij uitgeverij Pluim het boek 2004: de toekomst van de islam in Nederland van professor Maurits Berger. Hij betoogt daarin dat witte Nederlanders op moslims nog steeds op dezelfde islamofobe manier op de islam reageren als twintig jaar geleden. Het lijkt erop alsof het nog steeds 2004 is, het jaar van de moord op Theo van Gogh, en moslims ten onrechte met fanatisme en fundamentalisme werden geassocieerd. Het is daarom hoog tijd om de islam als een gewone godsdienst te beschouwen, zegt Berger in gesprek met Mariska Jansen.

Hoe Pieter Omtzigt zich meermaals door complottheorieën liet meevoeren

0

Pieter Omtzigt geldt als een bijna-heilige, een volksheld. Maar hij heeft ook een schaduwzijde. In dit artikel laten we critici aan het woord, die op z’n zachtst gezegd minder van deze politicus gecharmeerd zijn. We kijken naar Omtzigts rol in de MH17-discussie, de zaak rond Joris Demmink, de campagne tegen de Syrische White Helmets en de kwestie van de wit-nationalistische enclave Orania in Zuid-Afrika.

Dit artikel werd eerder gepubliceerd op de Kanttekening op 4 september 2023.

Pieter Omtzigt houdt de gemoederen in Nederland flink bezig. Nu hij er inderdaad voor gekozen heeft om mee te doen aan de verkiezingen, gaat het in de media over de vraag hoeveel zetels Nieuw Sociaal Contract gaat halen en of deze partij de grootste wordt.

Vanwege zijn rol bij het onthullen van de toeslagenaffaire wordt hij door vriend en vijand geprezen. Omtzigt is een harde werker, die zich helemaal vastbijt in dossiers, met nee geen genoegen neemt. Ook legde de politicus de moord op de Maltese journaliste Daphne Caruana bloot, die onderzoek deed naar de corruptie in dat land waarbij ook leden van de regering betrokken waren.

Maar diezelfde Omtzigt voerde in mei 2017 een nepgetuige op tijdens een bijeenkomst van de nabestaanden van de slachtoffers van vlucht MH17. NRC onthulde dat deze nepgetuige een door Omtzigt opgestelde tekst uitsprak, waarin melding werd gemaakt van vliegtuigen die hij zou hebben gezien in de lucht op het moment dat de MH17 neerstortte. Deze theorie komt uit Rusland, dat het narratief promoot dat een Oekraïense straaljager het vliegtuig had neergeschoten. In werkelijkheid hebben pro-Russische rebellen in Oost-Oekraïne het vliegtuig met een Russische buk-raket neergehaald, zo bleek uit onderzoek.

Naar aanleiding van alle commotie bood Omtzigt voor zijn actie zijn excuses aan. ‘In mijn gedrevenheid op dit dossier om vragen beantwoord te krijgen heb ik op deze bijeenkomst onzorgvuldig gehandeld. Dat betreur ik.’ Maar Omtzigt stapte niet op. Wel werd hij door de CDA-fractie, waar hij tot 2021 deel van uitmaakte, van het MH17-dossier gehaald.

Het opvoeren van de nepgetuige stond niet op zichzelf. Omtzigt verkeerde al langer in kringen waar naar alternatieve verklaringen voor de MH17-ramp werd gezocht. Eind 2014 kregen Pieter Omtzigt en toenmalig SP-Kamerlid Harry van Bommel de eerste exemplaren van het De Doofpotdeal van Joost Niemöller aangeboden in Café Nieuwspoort. De extreemrechtse en pro-Russische journalist betoogt daarin dat het Nederlandse onderzoek naar de MH17-ramp niet betrouwbaar is en ten onrechte Rusland als schuldige aanwijst.

En Omtzigt bleef ook na de NRC-onthulling twijfel zaaien. Tijdens een Kamerdebat begin 2022 verweet hij premier Mark Rutte nooit de rampplek te hebben bezocht. NRC-journalist Hubert Smeets reageerde sarcastisch op Twittter: ‘Tijd voor vraag aan Omtzigt: is het de geachte afgevaardigde bekend dat de rampplek-MH17 in bezet gebied ligt?’

Toenmalig partijleider Sybrand Buma en Pieter Omtzigt lichten toe waarom die laatste geen woordvoerder meer is als het gaat om MH17 (beeld: YouTube)

De zaak-Demmink

Pieter Omtzigt dook ook in de zaak rond topambtenaar op Justitie Joris Demmink. Volgens NRC-columnist Frits Abrahams stond het Kamerlid in deze zaak aan de kant van de complotdenkers: ‘Omtzigt toont soms gezond wantrouwen tegen de machtigen, maar hij kan ook doorslaan naar een soort paranoia, zoals in de zaak van Joris Demmink, de ex-topambtenaar van Justitie, die door ongure complotdenkers volkomen ten onrechte werd beschuldigd van pedofilie. Omtzigt voedde met Kamervragen die heksenjacht.’

Maar hoe zit dit precies? Het begon op 8 oktober 2003, toen Gay Krant en het boulevardblad Panorama Demmink van pedofilie beschuldigden. Maar al gauw – na klachten van Demmink – plaatsen beide bladen plaatsten een rectificatie. De betrouwbare bronnen waarmee ze hem aan het kruis nagelden bleken bij nader inzien toch niet zo betrouwbaar, schreven ze.

Hiermee leek de kous te zijn afgedaan, maar niets was minder waar. In 2007 volgde een nieuwe aangifte tegen Demmink wegens vermeend kindermisbruik in Turkije. Het Openbaar Ministerie verrichtte in 2007 en 2011 oriënterende feitenonderzoeken, maar vanwege gebrek aan bewijs leidde dit niet tot strafvervolging.

In 2012 begon Pieter Omtzigt zich met de zaak-Demmink te bemoeien. Met zijn toenmalige CDA-fractiegenoot Peter Oskam stelde hij Kamervragen over de zaak, toen hij vernam dat er een onderzoek naar Demmink had plaatsgevonden. Omtzigt wilde weten of er ‘diepgaand onderzoek’ naar de beschuldigingen van pedofilie was gedaan en of de Tweede Kamer hierover ook geïnformeerd zou worden. Hierop antwoordden ministers Frans Timmermans (Buitenlandse Zaken) en Ivo Opstelten (Justitie) dat de oriënterende feitenonderzoeken niets strafbaars hadden opgeleverd.

In januari 2014 kwam er alsnog een strafrechtelijk onderzoek naar Demmink. Omtzigt bleek toen nog allerminst overtuigd van de onschuld van de topambtenaar. Op 5 maart 2014, toen er in het kader van het onderzoek getuigenverhoren plaatsvonden in Utrecht, schreef Omtzigt op Twitter dat Opstelten niet neutraal was omdat hij de kosten betaalde van de rechtszaak die Demmink voerde tegen een AD-journalist wegens smaad. Omtzigt suggereerde daarmee dat er meer aan de hand was, de topambtenaar misschien toch schuldig was en hem de hand boven het hoofd werd gehouden.

Diezelfde dag was Omtzigt te gast bij BNR, waar hij kritiek leverde op Opstelten. Het Kamerlid vond de verklaringen die de minister gaf onbevredigend, in het licht van getuigenverklaringen die in Utrecht waren gegeven. Het Kamerlid noemde de uitspraken die die dag in de Utrechtse rechtszaal werden gedaan ‘zeer opvallend’. Hij memoreerde dat er door Kamerleden van andere partijen meerdere keren Kamervragen over de zaak zijn gesteld. Dat ‘heeft natuurlijk politieke complicaties. Dus we wachten rustig af wat zich de komende dagen zal ontwikkelen in die rechtszaal.’

Graffitie aan de Achterweg in Groningen met een oproep om Joris Demmink op Google op te zoeken (beeld: Wutsje / Wikimedia Commons / CC BY-SA 3.0)

Drieënhalf jaar later, in augustus 2017, besloot het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden het strafrechtelijk onderzoek naar Demmink te staken, omdat ‘zeer uitgebreid en gedegen onderzoek’ overtuigend had aangetoond ‘dat er ten aanzien van de gerezen verdenkingen slechts sprake is van speculaties en veronderstellingen’. De getuigenverhoren uit 2014 hadden niets opgeleverd. ‘De onder ede afgelegde verklaringen betreffen hoofdzakelijk verhalen uit de tweede of derde hand, vaak van tientallen jaren geleden’, schrijft onderzoeksjournalist Maarten Reijnders in zijn boek Complotdenkers (2021).

De vraag is of Omtzigt in 2012-2014 had kunnen weten dat de beschuldigingen aan het adres van Demmink op drijfzand berusten en hij met zijn achterdochtige opstelling complotdenkers van munitie voorzag, of niet. Uit de Kamerstukken blijkt dat, op een vraag van de VVD na, niemand zich aan de kwestie Demmink wilde branden. Omtzigt bemoeit zich er wel mee, maar houdt er na 2014 om voor ons onbekende redenen mee op. In 2015 zullen ex-PVV’ers Joram van Klaveren en Louis Bontes van Voor Nederland (VNL) regelmatig Kamervragen stellen over de zaak, maar zij behoren duidelijk niet tot de gevestigde partijen.

‘Omtzigt flirt met complottheorieën’, vertelt Reijnders aan de Kanttekening. ‘Hij liet dit duidelijk blijken op Twitter. De suggestie werd gewekt, dat er sprake zou zijn van een doofpot in de Demmink-zaak. Dat deed hij ook bij de MH17. Omtzigt zegt niet dat Demmink kinderen heeft misbruikt. Maar hij heeft er wel vragen bij. Dat doen complotdenkers ook, die zeggen alleen vragen te willen stellen. Andere Kamerleden wilden zich liever niet aan de kwestie-Demmink branden, terecht.’

White Helmets

Omzigt bemoeide zich als CDA-Kamerlid ook intensief met de Syrische Burgeroorlog. Hij stelde – soms ook samen met andere collega-Kamerleden – maar liefst dertig Kamervragen over het conflict. Zijn vragen hadden ‘wel een eenzijdige focus’, stellen de journalisten Tjitske Lingsma en Minka Nijhuis in een reconstructie in De Groene Amsterdammer in 2021. ‘Slechts éénmaal uit hij daarin zorgen over het Syrische regime, dat verantwoordelijk is voor veruit de meeste misdrijven.’ Omtzigt was vooral kritisch over wat de oppositie, de pro-Turkse rebellen, Turkije en de jihadisten deden.

De parlementariër bleek bovendien gevoelig voor de desinformatiecampagne van Assad-propagandisten over de White Helmets. Deze hulporganisatie, die in 2014 officieel opgericht werd onder de naam Syria Civil Defence, biedt hulp aan oorlogsslachtoffers in Syrië in de gebieden die onder bestuur van de (pro-Turkse) oppositie staan. De Syrische dictator Bashar al-Assad en zijn Russische bondgenoten begonnen een propagandaoorlog tegen de populaire White Helmets. Russische media schilderden de reddingswerkers als ‘terroristen’ en als propaganda-instrumenten van het Westen, dat erop uit was om Assad te verdrijven. White Helmets-oprichter James Le Mesurier zou zich schuldig maken aan spionage, terrorisme, pedofilie en orgaanhandel. De desinformatiecampagne tegen de White Helmets is onder meer door The Guardian en Bellingcat uitvoerig gedocumenteerd.

De Britse blogger Vanessa Beeley speelde in deze campagne een sleutelrol, schrijft De Groene Amsterdammer. In juli 2016 ontmoette ze Assad en daarna ging ze op ‘onderzoek’ uit. Dankzij haar Russische netwerk gold de partijdige Beeley opeens als een deskundige voor extreemrechtse alternatieve media. Ook werd ze regelmatig uitgenodigd door Russische staatsmedia, zoals Russia Today en Sputnik News. Een echte deskundige is ze natuurlijk niet. Vanaf het begin is het duidelijk dat ze een Assad-propagandist is. Volgens Graphika, een bedrijf dat social media analyseert, bestaat een deel van de volgers van deze ‘fringe blogger’ op X – nu ruim 91.000 – uit clusters van gebruikers die dezelfde berichten tegelijkertijd verspreiden, wat een aanwijzing is dat het hier om een gecoördineerde actie gaat.

Het is onder andere het werk van Beeley waarop Pieter Omtzigt en zijn CDA-collega Martijn van Helvert op 21 december 2017 hun Kamervragen baseren. Ze willen weten hoe het kabinet de berichten beoordeelt, of de White Helmets ‘zich schuldig zouden maken aan terroristische activiteiten in Syrië’. Ze verwijzen naar een artikel vol desinformatie op de radicaal-linkse website Mintpress News, die pro-Assad is en Beeley en Russia Today als betrouwbare bronnen opvoert.

Het kabinet antwoordt, bij monde van de ministers Halbe Zijlstra (Buitenlandse Zaken) en Sigrid Kaag (Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking) dat er ‘geen enkele aanwijzing (is) dat deze beschuldigingen op waarheid berusten’. ‘Er lijkt eerder sprake van een bewuste campagne van desinformatie die erop gericht is het werk van de White Helmets in diskrediet te brengen.’ Minister Kaag, die vanwege haar eerdere werk voor de Verenigde Naties in Syrië werkte, kent het land goed.

White Helmets in actie in 2017 (beeld: Qasioun News Agency/ Wikimedia Commons)

Volgens Arabiste Rena Netjes, die onder andere publiceert in Fikra ForumWashington Institute en NRC, heeft Omtzigt samen met Nieuwsuur in dezelfde tijd een desinformatiecampagne gepromoot over Nederlandse steun aan jihadistische groeperingen in Syrië. Dit schreef Netjes vorige week in een draadje op X. Milena Holdert en Ghassan Dahhan deden in 2018 voor Nieuwsuur en Trouw journalistiek onderzoek waaruit die Nederlandse steun aan jihadisten zou blijken, maar een rapport uit 2022 van het ministerie van Buitenlandse Zaken laat zien dat hier niets van klopt. Er waren ‘geen aanwijzingen voor steun aan jihadistische of terroristische groeperingen’, aldus het rapport. ‘Het programma was gericht op het ondersteunen van de gematigde gewapende oppositie en uitgangspunt hierbij was geen steun te verlenen aan jihadistische of terroristische groeperingen of groeperingen die intensief met hen samenwerkten. De commissie heeft geen aanwijzingen gevonden dat er in strijd met dit beleid is gehandeld.’

Aan de Kanttekening vertelt Netjes dat Omtzigt zich bij zijn opstelling in de Kamer heeft laten leiden door de Koerdische strijdgroep YPG en Assad. De YPG is volgens haar het verlengstuk van de Koerdische Arbeiderspartij PKK, die in Turkije, de Verenigde Staten en de Europese Unie op de terreurlijst staat. ‘Omtzigt wil dat de Nederlandse steun naar de YPG gaat, in plaats van naar de Syrische oppositie. Hij kopieerde linea recta de propaganda van Assad en de YPG, dat anti ISIS-strijders van het Vrije Syrische Leger uit Azaz, de lokale Noordelijke Storm brigade, zelf jihadisten zijn. Daar klopt niets van, want ze hebben ISIS uit Azaz verdreven.’ Netjes schreef hierover een ook artikel, dat werd gepubliceerd op de website MENA Affairs.

Netjes vindt Omtzigts positiebepaling, en die van zijn voormalige collegae Joël Voordewind (ChristenUnie) en Sadet Karabulut (SP) eenzijdig. Ze zouden hebben meegewerkt aan een desinformatiecampagne van Assad en de YPG. ‘Hierdoor zijn voorname donoren als Nederland én Duitsland plotsklaps gestopt met het steunen van organisaties die werkzaam zijn in anti-Assad gebieden, waaronder de White Helmets. Dit was het begin van veel ellende voor de organisatie. De White Helmets moesten medewerkers ontslaan en kantoren sluiten.’

De visie van Netjes wordt onderschreven door Charles Lister, directeur van het Syrische contra-terrorisme programma van het Midden-Oosten instituut. Hij beschouwt de White Helmets als ‘absolute helden’.

Excuses aan de Syrische reddingswerkers White Helmets, zoals Omtzigt aanbood over MH17, bleven dit keer uit.

Orania

En dan is er de kwestie van Orania, de witte enclave die bekend staat als het laatste dorp in Zuid-Afrika waar de geest van de apartheid in leven wordt gehouden en waar zwarte mensen niet welkom zijn. De Canadese extreemrechtse activiste Lauren Southern maakte in 2018 een film over het witte dorp: Farmlands.

Orania is opgericht door wijlen Carel Boshoff, die getrouwd was met een dochter van de beruchte Zuid-Afrikaanse premier Hendrik Verwoerd, de belangrijkste uitvoerder van de racistische apartheidspolitiek. In 2014 bezocht een delegatie uit Orania hun extreemrechtse politieke vrienden in Europa. Ze hadden afspraken met politici van extreemrechtse partijen als Front National in Frankrijk en Vlaams Belang in België. Op 25 september bezochten ze de Tweede Kamer. De Orania-vertegenwoordigers hadden afspraken met de Martin Bosma van de extreemrechtse PVV en Kees van der Staaij van de christenfundamentalistische SGP, maar ook Pieter Omtzigt van het gematigde CDA. Het is niet duidelijk dat Omtzigt Orania ontving namens het CDA of op persoonlijke titel, maar hij ontving hen wel in de Tweede Kamer.

‘Goed gesprek vanochtend vroeg gehad met Pieter Omtzigt van het CDA in Nederland’, schreef Orania hierover op Facebook. ‘Nederlanders beginnen serieus kennis te nemen van de Afrikaanse positie en ons zelfbeschikkingsstreven.’ Op de foto zien we Omtzigt samen met Carel Boshoff junior, zoon van Carel Boshoff en kleinzoon van Hendrik Verwoerd.

In het Orania-magazine Voorgrond schrijft Jaco Kleynhans dat het gesprek met Omtzigt het eerste gesprek van Orania-vertegenwoordigers was ‘met ‘een parlementslid van het gematigde Christen-Democratische Appèl’. Hij sprak over een ‘doorbraak’. Pieter Omtzigt was een ‘luisterend oor’ en zei ook ‘dat hij zou nadenken over wat er gedaan kon worden om de zaak van de Afrikaner beter bekend te maken.’

In tegenstelling tot Bosma en Van der Staaij zou Pieter Omtzigt zich nauwelijks met de Afrikaanse zaak bezighouden. Dit deed zijn fractiegenoot Van Helvert. Met zijn Kamervragen over de zogenoemde plaasmoorde op witte boeren in Zuid-Afrika, die hij samen indiende met Van der Staaij, droeg Van Helvert bij aan de extreemrechtse complottheorie van ‘white genocide’. Uit onderzoek blijkt dat er niet bovengemiddeld veel witte boeren worden vermoord, en is anti-wit racisme ook zelden het motief van deze moorden.

Maar terug naar Omtzigt. Historicus Bas Kromhout van Historisch Nieuwsblad, die bezig is met een biografie over Hendrik Verwoerd, vindt het feit dat Omtzigt met een Orania-delegatie sprak in de Tweede Kamer bizar. ‘Ik heb hem via Twitter meerdere malen gevraagd tekst en uitleg te geven. Ik wilde weten of het gesprek een vrijblijvend kennismakingsgesprek was, of dat het een politiek vriendenbezoek. Maar Omtzigt heeft nooit hierop gereageerd.’

Onderzoeksjournalist Robert van der Noordaa (Volkskrant, De Groene Amsterdammer) is eveneens kritisch over het ontvangen van de delegatie uit Orania door Omtzigt: ‘Als je de beweging even had opgezocht op Google, dan wist je meteen dat dit een hele foute extreemrechtse, wit-nationalistische club is.’

Een stand van de Orania-beweging in 2014 (beeld: Wikimedia Commons)

‘Structurele en systematische achterdocht’

‘Omtzigt gelooft niet de dingen gebeurd zijn zoals ze gebeurd zijn’, vertelt NRC-journalist Hubert Smeets aan de Kanttekening. ‘Hij is altijd sceptisch. Hij laat zich leiden door een structurele en systematische achterdocht. Daarom ging hij het toeslagenschandaal onderzoeken. Maar vertrouwde hij het officiële narratief over de MH17 en Joris Demmink ook niet.’

Als dossiertijger heeft Pieter Omtzigt – samen met Renske Leijten (SP) en Farid Azarkan (Denk) – de toeslagenaffaire blootgelegd, waarvoor hij lof heeft gekregen. Ook legde hij de moord op een journaliste uit Malta bloot, die onderzoek deed naar corruptie in haar land waar ook regeringsleden bij betrokken waren. Dankzij zijn wantrouwen weet Omtzigt duistere zaken aan het licht te brengen, die de autoriteiten liever verborgen hielden.

Maar Omtzigts wantrouwen heeft ook een schaduwzijde. Hij is gevoelig voor kritiek uit de complothoek. Dit bleek bij het MH17-dossier. Niet alleen voerde Omtzigt een nepgetuige op die het Russische narratief vertelde, maar ook nam hij De Doofpotdeal van de beruchte journalist Joost Niemöller in ontvangst, dat vol staat met samenzweringstheorieën. Tijdens de Demmink-affaire koos Omtzigt eveneens de kant van de complotdenkers, hoewel hij de zaak na 2014 liet rusten.

Omtzigts opstelling tegenover de Syrische Burgeroorlog is nog controversiëler. Hij stelt het perspectief van de christelijke minderheden en de Koerden voorop, waardoor hij nauwelijks oog heeft voor het brute optreden van Assad. Ook baseren Omtzigt en Van Helvert zich op de desinformatie van Beeley, die overduidelijk een Assad-propagandist is.

Ten slotte had Omtzigt – door even te zoeken op Google – kunnen weten dat Orania een wit-nationalistische club is. Hoewel Omtzigt – in tegenstelling tot zijn fractiegenoot Van Helvert – nooit het racistische ‘white genocide’-narratief heeft gepromoot, weigerde hij tot nu toe zich te verantwoorden over het uitnodigen van de racistische Orania-delegatie in de Tweede Kamer.

Van der Noordaa: ‘Omtzigt is heel populair, niet alleen in uiterst rechtse kringen, maar ook bij mensen die zich tot het politieke midden rekenen, en zelfs bij links. Hij wordt gezien als een held. Ik snap niet dat mensen geen kritische vragen stellen. Er gebeuren bijzonder rare dingen rond die man.’

Voor dit artikel is er gebruik gemaakt van de data van Robert van der Noordaa over Pieter Omtzigt.

Reactie team Pieter Omtzigt

De Kanttekening heeft het team van Omtzigt dit artikel voorgelegd voor een reactie. Inhoudelijk had de woordvoerder van het Kamerlid het volgende te zeggen:

‘Pieter Omtzigt is zo’n twintig jaar actief in de Tweede Kamer. In die periode heeft hij zich met duizenden kwesties beziggehouden. Als controleur van de regering past hem daarbij altijd een kritische houding, open en onderzoekend. In de feitelijke diepgang van zijn vragen en in zijn vasthoudendheid onderscheidt Pieter zich van veel andere Kamerleden. Zijn doel is altijd om de objectieve waarheid, onregelmatigheden of onrechtvaardigheden boven tafel te krijgen. Daarbij hoort ook dat hij in gesprek gaat met voor- en tegenstanders. In die context was hij aanwezig op de door u genoemde boekpresentatie en heeft hij in het verleden vragen gesteld over de kwesties waaraan u refereert. Niets meer en niets minder. Pieter is tegen iedere vorm van racisme en ongelijkheid en (religieus) extremisme, zowel aan de rechter als de linkerzijde van het spectrum. Mocht u meer interesse hebben in de ideeën, dan staan die in twee documenten op de site http://www.partijnieuwsociaalcontract.nl/. Daarin staan ook verwijzingen (linkjes) naar de rapporten over ISIS en genocide.’

De Kanttekening gaat met vakantie

0

De Kanttekening gaat op vakantie! Van 29 juli tot en met 18 augustus sluiten we onze deuren en genieten we als team van een welverdiende rustperiode.

Dit betekent niet dat er niets te lezen valt op de Kanttekening. We hebben tips voorbereid over welke films en series je kunt bekijken met thema’s als racisme en biculturaliteit. Ook zal er een lijstje verschijnen met de beste boeken over de democratische rechtsstaat. Ben je benieuwd naar de beste artikelen over de islam? Ook daarover hebben we een selectie gemaakt.

Elke dag zal er een artikel verschijnen. Soms is dat een nieuw verhaal, soms een eerder verschenen artikel dat nog steeds relevant is. Er zal geen actueel nieuws zijn, want dat brengen we het liefst zelf. Namens het hele team wensen we je een fijne zomer!

Britse politie geeft trap na aan overmeesterde man, mogelijk racisme

0
Een Britse politieagent is geschorst, nadat hij eergisteren een overmeesterde man twee keer tegen het hoofd schopte op de luchthaven van Manchester. Volgens critici gaat om racistisch politiegeweld tegen een moslim.
De video van het incident ging viral en haalde de Amerikaanse nieuwszender CNN.  Honderden demonstranten protesteerden woensdagavond bij het politiebureau in Rochdale, ten noorden van Manchester.
Het incident, waarbij drie politieagenten werden aangevallen en één agente een gebroken neus opliep, vond woensdag plaats op de luchthaven van Manchester. Op videobeelden is te zien hoe een overmeesterde man op de grond ligt en door een politieagent tegen het hoofd wordt geschopt. De agenten pakten ook een andere man hardhandig aan.
De politie verklaarde dat de agenten aanvankelijk werden opgeroepen om een ruzie tussen reizigers in terminal 2 te sussen, maar dat enkele ‘heethoofden’ zich vervolgens tegen de opgetrommelde agenten keerden.

Vier mannen zijn gearresteerd en de politie wacht verdere onderzoeken af. De twee mannen die door de politie zijn mishandeld willen de politie aanklagen en worden juridisch bijgestaan door advocaat Akhmed Yakoob. Hij benadrukte de noodzaak van gerechtigheid en klaagde over het gebrek aan medische zorg door de politie.

De islamitische gemeenschap in Greater Manchester reageerde woedend op de beelden, die het zoveelste bewijs zouden zijn van racistisch en islamofoob politiegeweld. Honderden betogers verzamelden zich woensdagavond bij het politiekantoor van Rochdale en hielden een vreedzame demonstratie. De politie zegt begrip te hebben voor de bezorgdheid van veel Britse burgers, die geschrokken zijn van de heftige videobeelden, en kondigde aan het incident te onderzoeken.

Dal Babu, voormalig hoofdcommissaris van de Metropolitan Police in Londen, vindt de beelden ‘volkomen schokkend’ en ‘volkomen afschuwelijk’. In een interview met BBC Radio 4 vertelt hij dat het geweld tegen de verdachte ‘buitensporig’ was en hij gelooft dat hierbij racisme een rol speelde. Babu heeft kritiek op de politie van Manchester, die een Aziatische agent inzette als woordvoerder. Dit is volgens Babu een cynische poging om het incident te bagatelliseren. De burgemeester van Greater Manchester, Andy Burnham, zegt dat het onderzoek naar het incident onafhankelijk zal zijn.
Ook 10 Downing Street heeft zich ondertussen met de zaak bemoeid. Minister-president Keir Starmer erkende gisteren de publieke bezorgdheid over het mogelijk racistische incident.