Uit onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) blijkt dat 11 procent van de Nederlandse bevolking van 15 jaar of ouder zich ‘sterk eenzaam’ heeft gevoeld in 2023, hetzelfde percentage als in 2022. Opvallend is dat eenzaamheid vaker voorkomt bij mensen met een migratieachtergrond.
Het CBS onderscheidt twee vormen van eenzaamheid: ‘emotionele eenzaamheid’, waarbij mensen gevoelens van leegte ervaren of het gevoel hebben dat ze anderen missen, en ‘sociale eenzaamheid’, waarbij men zich minder verbonden voelt met de mensen om zich heen. In 2023 voelde 11 procent van de Nederlandse bevolking van 15 jaar en ouder zich ‘sterk eenzaam’, hetzelfde percentage als in 2022.
Opvallend is dat migranten die buiten Nederland zijn geboren zich vaker eenzaam voelen. Meer dan het dubbele (23,1 procent) van hen ervaart sterke eenzaamheid vergeleken met Nederlanders zonder migratieachtergrond (11,5 procent).
Hoewel sociale eenzaamheid bij Nederlanders met een migratieachtergrond (ouders buiten Europa geboren, zelf in Nederland geboren) zo’n 5 procentpunt lager ligt dan bij hun ouders, is deze nog steeds 5 procentpunt hoger dan bij Nederlanders zonder migratieachtergrond.
De Turkse consul-generaal in Amsterdam, Mahmut Burak Ersoy, ging onlangs op de Universiteit van Amsterdam in gesprek met studenten, zo meldt de Turkse nieuwssiteSonHaber.
Het evenement, georganiseerd door de studentenvereniging SIB Amsterdam, bood Amsterdamse studenten de gelegenheid om vragen te stellen aan de consul-generaal over diplomatie en het buitenlandse beleid van Turkije.
Tijdens het gesprek kwamen de betrekkingen tussen Turkije en de EU, de rol binnen het militaire bondgenootschap NAVO, de bestrijding van terrorisme en de laatste ontwikkelingen in het Midden-Oosten aan bod.
Volgens Ersoy is Turkije op internationaal gebied een vooraanstaande ‘actor’ en zou het ‘er alles aan doen’ om de ‘internationale vrede en stabiliteit’ te bewaren. Daarom zou Turkije een ‘actief buitenlands beleid’ nastreven.
De consul-generaal benadrukte verder het belang van werken in ‘een multiculturele samenleving’ voor diplomatie. Dat zou het mogelijk maken om conflicten vanuit verschillende perspectieven te bekijken. ‘Het is belangrijk om verschillende culturen te kunnen begrijpen’, aldus Ersoy.
Ook pleitte Ersoy voor ‘goede verhoudingen’ tussen de Turks-Nederlandse gemeenschap en ‘de plaatselijke bevolking’ in Nederland, en hij hoopt dat zulke evenementen daar ‘energie’ aan kunnen geven.
In Nederland werden lange tijd vraagtekens geplaatst bij de zogenoemde ‘lange arm van Turkije’. Er zou te veel invloed zijn van ‘onvrije landen’. Sinds de oorlog in Oekraïne uitbrak en de strategische rol van Turkije als NAVO-bondgenoot aan belang won, lijkt dit onderwerp steeds minder besproken te worden in de Nederlandse politiek.
Het kabinet heeft besloten om een laatste groep bewakers uit Afghanistan, die Defensie en de Nederlandse ambassade in Kabul hebben ondersteund, toch niet naar Nederland te halen. Voor de zomer kregen ze de toezegging om met hun kerngezin naar Nederland te komen, maar het huidige kabinet ‘maakt een andere afweging’.
Het gaat om een groep van ongeveer 45 Afghanen en hun gezinnen, die hebben bijgedragen aan de bewaking van de Nederlandse ambassade in Kabul en de beveiliging van de Nederlandse missie in Uruzgan. Vlak voor het zomerreces besloot het demissionaire kabinet dat zij in aanmerking kwamen voor asiel in Nederland, na jarenlang gesteggel over deze groep. Het was dankzij een motie van Kamerlid Kati Piri (GroenLinks-PvdA) dat de knoop werd doorgehakt in het voordeel van de Afghaanse bewakers.
Het zou de laatste groep zijn geweest die naar Nederland mocht komen. Een aantal lokale bewakers en tolken van de EU-politiemissie (EUPOL) kwamen niet in aanmerking voor een verblijf in Nederland. Maar nu is ook het lot van de ambassadebewakers en hun gezinnen gewijzigd met een simpel briefje van de ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie, Casper Veldkamp en Ruben Brekelmans. ‘Het kabinet maakt een andere afweging’, is de boodschap die verder niet wordt onderbouwd.
Kati Piri noemde de beslissing harteloos en woestmakend. ‘Migratie is een splijtzwam in de Nederlandse politiek, maar er is altijd een brede consensus geweest dat we onze ereschuld aan Afghaanse oud-medewerkers moeten inlossen’, schrijft ze op X.
Ook Roy Grinwis, een Afghanistanveteraan werkzaam bij de Koninklijke Landmacht is teleurgesteld. Hij was als tussenpersoon betrokken bij de evacuaties in 2021 en zet zich nog steeds in voor de Afghaanse bevolking, met de stichting Vets4Afghanistan. ‘De Afghanen die ons 20 jaar lang hebben bijgestaan, laten we keihard stikken onder de barbaarse Taliban. Beloftes aan hen blijken niets waard te zijn. We laten deze mensen achter in pure ellende’, reageert hij.
De eerste moslimmigranten in Nederland waren geen Turkse en Marokkaanse gastarbeiders, maar Indonesiërs en Surinamers uit de koloniën, toont de eerste tentoonstelling van het Moslimarchief. De islam is dus al veel langer verweven met de geschiedenis van ons land.
Nederland ooit het grootste moslimrijk ter wereld? Deze opmerking wordt vaak gemaakt. Mogelijk telde het Britse Rijk – dat ook het tegenwoordige India, Pakistan, Bangladesh, Maleisië en Nigeria omvatte – meer moslimonderdanen. Maar feit is wel dat honderd jaar geleden Nederland over meer dan vijftig miljoen moslims heerste in Nederlands-Indië en Suriname.
De geschiedenis van de islam in Nederland is dus veel breder dan de geschiedenis van Turkse en Marokkaanse gastarbeiders. Dat is ook de boodschap van de tentoonstelling ‘Wij zijn hier’, die is gemaakt door twee gastconservatoren van het Moslimarchief.
De expositie is tot 8 december te zien in het Nationaal Archief in Den Haag, op een steenworp afstand van het gebouw waar nu tijdelijk de Tweede Kamer huist. Bijzonder, want de Nederlandse politiek, in het bijzonder het nieuwe kabinet, lijkt moslims niet bepaald gunstig gezind. De islamofobe PVV van Geert Wilders is een van de coalitiepartners en wil een vluchtelingencrisis uitroepen, om op die manier nieuwe moslimmigranten te weren. Daarnaast staat het kabinet nog steeds vierkant achter Israël, dat een bloedige oorlog voert op de Gazastrook, met tienduizenden dodelijke slachtoffers als gevolg. Moslims worden niet als mens gezien, zegt Kamel Essabane, voorzitter van het Moslimarchief. Maar, en dat is tevens de boodschap van de tentoonstelling, moslims zijn er ook: ‘Wij zijn hier.’
Hindostaanse moskee in Suriname. Beeld: Nationaal Archief
Op de introductiewand van de tentoonstelling staan vijf teksten:
Wij zijn hier, want wij horen hier te zijn. (Emillio Kertokarijo)
Wij zijn hier, omdat Nederland ons heeft gekoloniseerd. (Gracia Rahman Khan)
Wij zijn hier, door onze gedeelde geschiedenis. (Fâris van de Lisdonk)
‘Een nationaal islammuseum is zelfs voor het progressieve Amsterdam een brug te ver’
Wij zijn hier, omdat Nederland beloftes niet is nagekomen. (Fâris van de Lisdonk)
Wij zijn het vergeten kindje van het grootste moslimland ter wereld: Indonesië (Emillio Kertokarijo)
Deze teksten geven ook meteen de richting van de tentoonstelling aan. Die gaat niet over het – bekende – verhaal van Turkse en Marokkaanse gastarbeiders die vanaf de jaren zestig naar Nederland emigreerden voor werk en daarna hun gezinnen lieten overkomen. Dat verhaal is vele malen verteld. Evenmin gaat het over de diplomatieke banden tussen de Nederlandse Republiek en het Ottomaanse Rijk, of piratenadmiraal Jan Janszoon die in dienst van de Marokkaanse sultan Europese schepen kaapte. De tentoonstelling gaat over de echt onbekende verhalen, die van de Indonesische, Molukse, Hindoestaans-Surinaamse en Javaans-Surinaamse moslims in Nederland. En hun geschiedenissen zijn al veel langer met die van Nederland verbonden.
Koloniale houding
De samenstellers van de tentoonstelling, Mirjam Shatanawi en Kashif Amin, hebben allebei een achtergrond in de museumwereld. Shatanawi is gespecialiseerd in het koloniaal erfgoed van Indonesië. ‘Indonesië is nu het grootste moslimland ter wereld, maar was eeuwenlang een Nederlandse kolonie. Maar over hoe moslims in Indonesië de islam beleefden, daar hadden de koloniale autoriteiten nauwelijks aandacht voor. Waar ze wel meer over wilden weten was het jihadisme, omdat dat een gevaar was voor het Nederlandse gezag. Die koloniale houding heeft Nederland eigenlijk nog steeds.’
Amin beaamt dit: ‘Ik gaf zo’n twintig jaar geleden rondleidingen in het Tropenmuseum in Amsterdam. Er was op dat moment een tentoonstelling over ‘Nederlands-Indië’, maar aan de islam werd helemaal geen aandacht besteed. Terwijl de meeste mensen in Indonesië moslim zijn. Dat werd genegeerd. Ik dacht toen: er moet een Nederlands islammuseum komen. Daarom heb ik nu deze tentoonstelling mede samengesteld. En dat museum, dat is nog steeds mijn doel.’ Amin geeft wel toe dat het politieke tij hem en Shatanawi nu niet bepaald positief gezind is. ‘Er komt een nationaal slavernijmuseum in Amsterdam, maar een nationaal islammuseum is zelfs voor het progressieve Amsterdam een brug te ver. Helaas. Maar juist daarom organiseren we deze tentoonstelling, voor moslims én niet-moslims. Om een ander narratief te vertellen. Een verhaal dat ook gehoord moet worden.’
Een bijzondere groep die aandacht krijgt in de tentoonstelling zijn de islamitische Molukkers. De meeste Molukkers in Nederland zijn christelijk, maar er is ook een kleine islamitische gemeenschap. Net als de christelijke Molukkers stammen zij af van voormalige KNIL-militairen, die na de Indonesische onafhankelijkheid naar Nederland moesten vluchten. De eerste Nederlandse moskee was van de Ahmadiyya (een groepering die door mainstream-moslims niet als islamitisch wordt beschouwd, red.), maar de eerste moskee met een minaret was Moluks en stond in Friesland. Shatanawi: ‘Die moskee werd mede gefinancierd door de overheid. Zoiets zou nu ondenkbaar zijn.’
OMG. Je ziet het vaak in berichten van jongeren. Ik kon er geen betekenis aan geven. Het was de afkorting voor ‘Oh mijn God’.
In onze jeugd kenden we deze uitdrukking niet. De Engelstalige ‘Oh my God’ kenden we wel uit Amerikaanse films. Daar voelden ze vaker de behoefte om de Schepper aan te roepen. De ondertiteling gaf vaak een andere betekenis.
God aanroepen was hier ‘not done’. Hier had de Tweede Wereldoorlog plaatsgevonden. Vele, vele miljoenen mensen hadden een gewelddadige dood gevonden. Miljoenen mensen waren in concentratiekampen op industriële schaal vermoord. Drukbevolkte binnensteden waren platgebombardeerd. Hoe kan het, zo redeneerde de generatie na de oorlog, dat er een God bestond die al deze wreedheden liet gebeuren?
Zo wordt het geloof in God bij het volk de nek omgedraaid
Omdat de geestelijkheid vaak onderdeel is van het establishment, laat zij zich te makkelijk meesleuren in medeplichtigheid aan misdaden van een repressief regime. Zo wordt het geloof in God bij het volk de nek omgedraaid.
De studentenpastor vroeg aan ons groepje geneeskundestudenten of we gelovig waren. Tot dan toe leefde ik in de veronderstelling dat ik omgeven was door goddeloze atheïsten. Mijn Hollandse klasgenoten, of beter gezegd Brabantse klasgenoten, hadden het nooit over het geloof. Ik dacht dat ze allemaal ongelovig waren. Omdat wij als moslims het juiste geloof hebben, was het ook makkelijk te plaatsen dat zij ongelovig waren. Eén voor één biechtten ze echter op dat ze eigenlijk wel geloofden. Dat had ik buiten de les, met de pastoor, bijna nooit gehoord.
Scholieren worden onderwezen om zichzelf te zijn. Dit recht leek christenen gedurende decennia ontnomen te zijn. Nu is ‘OMG’ aan de lopende band te horen. En dan wel in het Nederlands.
Morgen is het open azc-dag. Dan is het mogelijk om een asielzoekerscentrum te bezoeken.
Dit jaarlijkse evenement valt samen met Nationale Burendag, iets wat het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) graag benadrukt: ‘Azc-bewoners zijn buren van ons allemaal’, aldus de instantie die verantwoordelijk is voor de asielzoekerscentra in Nederland.
Niet alle asielzoekerscentra doen mee, maar veel wel. Bezoekers kunnen genieten van een hapje en drankje, bewoners ontmoeten en in gesprek gaan met medewerkers van de IND, de Dienst Terugkeer & Vertrek (DT&V) en VluchtelingenWerk. Daarnaast zijn er workshops, rondleidingen en activiteiten voor kinderen.
Met dit evenement wil het COA een inkijkje geven in het leven in een azc en de kans bieden om bewoners en buurtbewoners met elkaar in contact te brengen. ‘Vorig jaar bezochten zo’n 12.000 mensen de ruim 100 deelnemende COA-locaties’, meldt het COA.
Turkse supporters van Besiktas, de topclub uit Istanbul, zorgden gisteravond voor veel rumoer in de Amsterdamse binnenstad, totdat de wedstrijd begon. Ajax maakte met een 4-0 overwinning gehakt, of beter gezegd, sis kebab van de Turken. Zo meldt stadszender AT5.
Het begon nochtans feestelijk voor de Besiktas-supporters in Amsterdam. Zelfs degenen die niet deelnamen aan het gezang en de parade met Turkse vlaggen op de Dam, genoten thuis van de beelden en deelden die enthousiast.
De spelers van Besiktas, onder leiding van oud-international Giovanni van Bronckhorst, begonnen de wedstrijd redelijk goed. Maar al snel bleek dat Besiktas geen partij was voor het jonge talent van Ajax. Na een half uur kon Besiktas het niet meer bijbenen. Na de 1-0 liep de score snel op. De keeper van Besiktas, tevens eerste doelman van Turkije, moest nog drie keer goals incasseren. Eindstand: 4-0.
Ajax-Besiktas was de eerste Turks-Nederlandse confrontatie in de vernieuwde Europa League. Ook Fenerbahce en Galatasaray nemen het dit seizoen op tegen Nederlandse teams. Ajax, AZ en FC Twente hebben nog vijf wedstrijden te spelen tegen de Turkse topclubs uit Istanbul, toevallig allemaal in Nederland.
Gülenisten krijgen steeds vaker een afwijzing op hun asielaanvraag in Nederland. De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) meent dat bescherming in Nederland minder noodzakelijk is dan voorheen, maar advocaten noemen dit onterecht.
Dit meldtNRC. Hoewel er geen officiële cijfers beschikbaar zijn, baseert de krant dit bericht op een rondvraag onder advocaten die Turkse gülenisten bijstaan.
Het gaat om volgelingen van Fethullah Gülen, een Turkse geestelijk leider die verantwoordelijk wordt gehouden voor de mislukte coup in 2016. Sindsdien is elke link met zijn beweging genoeg reden voor vervolging.
Tot eind vorig jaar erkende Nederland het gevaar dat deze mensen liepen en werden vrijwel alle asielaanvragen door de IND goedgekeurd. Dit veranderde echter per 1 december 2023, aldus NRC.
Het nieuwe ambtsbericht over Turkije, waarin de veiligheidssituatie van het land wordt beschreven, werd aangepast. Op de vraag of gülenisten nog steeds op grote schaal worden vervolgd zoals vlak na de coup, was het antwoord ‘nee’. Toch vermeldt het rapport ook dat vermeende gülenisten nog regelmatig worden gearresteerd.
De IND baseerde haar beslissingen vooral op de vermelding dat de vervolging is afgenomen, aldus advocaat Arslan in NRC. Hij vocht met succes zo’n beslissing aan. De Haagse rechtbank oordeelde dat het ministerie ‘selectief’ informatie uit het ambtsbericht heeft gebruikt door enkel de verminderde intensiteit van de vervolging te benadrukken, terwijl andere tegenstrijdige informatie werd genegeerd, schrijft NRC.
Dit betekent echter niet dat andere asielzaken nu automatisch een positieve uitkomst krijgen. De IND is in hoger beroep gegaan tegen de uitspraak.
Wat velen al vermoedden, heeft de Groene aangetoond: PVV-leider Geert Wilders bepaalt de agenda in de Tweede Kamer. Hij beslist waarover gedebatteerd wordt en waarover niet. Dat bleek opnieuw tijdens de Algemene Beschouwingen van vorige week. Normaal gesproken worden dan de plannen uit de Miljoenennota besproken, maar dit keer ging het bijna twee dagen lang over de asielnoodwet. Hiermee leidt Wilders de aandacht af, zowel van de oppositie als van de rest van het land. Zijn achterban krijgt ten onrechte de indruk dat er een crisis is, en dat hij degene is die hen daaruit gaat helpen, ondanks de tegenwerking van de oppositie.
Niet alleen zijn achterban trapt in deze val, ook de oppositie laat zich meeslepen. Zij verzetten zich tegen de noodwet omdat deze de Eerste en Tweede Kamer buitenspel zou zetten. Daarom willen zij een spoedwet. Deze kan sneller door het parlement worden aangenomen en is democratischer. Net als bij reguliere wetgeving moet de ministerraad instemmen, adviseert de Raad van State, en debatteren en stemmen de Kamers erover.
Ondertussen gaan ze mee in de retoriek van Wilders, dat er een asielcrisis zou zijn. Uit onderzoek van NRCblijkt echter dat slechts één op de negen migranten asielzoeker is. De hele discussie tijdens de Algemene Beschouwingen, het onderwerp waar de politiek al maanden op hamert, gaat over slechts 11 procent van het totale aantal migranten. Volgens cijfers van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) hebben de afgelopen tien jaar 230.000 vluchtelingen asiel gekregen, gemiddeld 23.000 per jaar. Hebben deze 23.000 mensen het hele land op slot gezet? Zijn zij verantwoordelijk voor de woning- en zorgcrisis? Het lijkt erop dat het kabinet ons dat wil laten geloven.
Asielzoekers moeten we niet wegzetten
Als zoon van Turkse gastarbeiders heb ik een deel van mijn jeugd in Turkije gewoond. Wanneer ik de landen vergelijk, zie ik dat we afglijden naar wat in Turkije en het Midden-Oosten gebruikelijk is: regimes die zondebokken aanwijzen als bliksemafleider.
Ons kabinet praat over asielzoekers om niet te hoeven spreken over de échte problemen: het tekort aan woningen, de hoge zorgkosten, het lerarentekort, het stikstofprobleem, en ga zo maar door. Nu realiseren de coalitiepartijen zich dat problemen benoemen en een berg goud beloven iets heel anders is dan problemen oplossen. Als iemand ons tien jaar geleden had verteld dat de Nederlandse politiek zo zou worden, hadden we die persoon voor gek verklaard. Tegenover Turkse vrienden en familie sprak ik altijd vol lof over het Nederlandse politieke systeem. Hier ging het om de inhoud en het oplossen van problemen. Dat is nu anders. Eén man wil niet alleen de PVV, maar heel Nederland besturen. Zorgwekkend. Gelukkig lijkt de Raad van State de asielnoodwet te zullen blokkeren.
Asielzoekers moeten we niet wegzetten. Dit zijn echte mensen met echte verhalen. Ze kunnen ons land verrijken, als ze de kans daarvoor krijgen. Onlangs ontmoette ik in Alphen aan den Rijn bij een bijeenkomst van de Kanttekening 25 statushouders, allemaal hoogopgeleid: advocaten, ingenieurs, zakenmensen, bouwkundigen, docenten en ICT’ers. Twintig van hen hebben zich na twee, drie jaar de Nederlandse taal eigen gemaakt. Ze werken al bij gemeenten, ministeries, grote bedrijven, het UWV en de Belastingdienst. Sommigen hebben een eigen bedrijf en creëren werkgelegenheid. Deze vluchtelingen hebben veel vragen over de huidige politieke ontwikkelingen. Ze vragen zich af wat een asiel-noodwet of spoedwet voor hen betekent. Ze beseffen dat ze opnieuw als zondebok worden gebruikt – precies de reden waarom ze destijds moesten vluchten. Dit beïnvloedt hun gemoed en belemmert hen in het opbouwen van hun leven hier. Een van de statushouders zei: “Eerst moest ik opdonderen uit Turkije, word ik nu ook uit Nederland geschopt?”
Hopelijk komt het niet zover, maar het zou zomaar kunnen gebeuren dat kansrijke statushouders ons land verlaten vanwege onveiligheid.
Grappen maken over vluchtende Libanezen – kan dat wel? De laatste aflevering van het satirische programma De Avondshow met Arjen Lubach, waarin hij Hezbollah en de situatie in Libanon op de hak neemt, heeft bij sommige Nederlanders met een migratieachtergrond een ongemakkelijk gevoel achtergelaten.
Zoals gebruikelijk besprak Lubach de waan van de dag, met zijn kenmerkende scherpe commentaar, ondersteund door videoclips en krantenberichten. Maar dit keer lijkt hij met zijn grappen over de oorlog in Libanon en de gewone Libanese bevolking een grens te hebben overschreden.
In de uitzending werd bijvoorbeeld een foto getoond van een stoet auto’s die op de vlucht is. Lubach merkt daarbij op: ‘Iedereen is in paniek en wil weg.’ Vervolgens wijst hij op een auto die in de verkeerde richting rijdt en suggereert dat die bestuurder het nieuws waarschijnlijk niet volgt: ‘Die denkt waarschijnlijk: zo lekker, altijd de file de andere kant op.’
Een andere grap volgde over Libanezen die nu naar Syrië vluchten. Lubach merkte op: ‘Nou, dan zit de angst er goed in als mensen naar Syrië moeten vluchten’, met een lachband op de achtergrond.
Journalist Mounir Samuel liet op LinkedIn weten dat hij ‘buikpijn’ had overgehouden aan de aflevering, hoewel hij toegeeft dat hij toch elke ‘witte aflevering’ kijkt. Volgens Samuel is Lubach niet voldoende onderlegd om satirisch commentaar te leveren op de politiek in het Midden-Oosten, dat Samuel liever ‘West-Azië’ noemt. ‘Waar hij de Nederlandse politiek scherp weet te fileren, slaat hij bij West-Azië volledig de plank mis en creëert hij nieuwe splinters’, aldus Samuel.
Hij bekritiseert verder dat Lubach Libanezen neerzet als achterlijken, wat volgens hem tekenend is voor racisme in Nederland. ‘Ze worden afgeschilderd als irrationele gekken, terwijl wij altijd zo goed zijn. Het eurocentrisme en Nederlandse superioriteitsdenken druipen ervan af. Dit speelt extreemrechts in de kaart en draagt bij aan vreemdelingen- en moslimhaat’, stelt Samuel.
Ook journalist Fadime Demir geeft aan dat ze niet om de grappen kon lachen. ‘Toen ik het item terugkeek met mijn puberzoon, kreeg ik een akelig gevoel. En dat fragment over het afhakken van een penis kwam totaal bizar over’, aldus Demir.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
