11.5 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 109

Libanon en Cyprus sturen vluchtelingen terug naar Syrië

de Kanttekening
-
0
Libanon en Cyprus sturen vluchtelingen terug naar Syrië

Libanon en Cyprus schenden mensenrechten door vluchtelingen te hinderen in hun vlucht en terug te sturen naar Syrië. Dat zegt Human Rights Watch. De twee landen werken samen om te voorkomen dat de vluchtelingen Europa bereiken, zoals is afgesproken met de Europese Unie.

De ngo bracht gisteren een nieuw rapport uit, waaruit blijkt dat zowel Libanon als Cyprus mensenrechten schenden bij hun migratieaanpak. Daarnaast is het terugsturen van Syriërs naar hun land op zich niet verantwoord, stelt Human Rights Watch.

Veiligheidsdiensten in Libanon hebben als doel te voorkomen dat vluchtelingen naar Cyprus reizen, een eiland waar vooral veel Syriërs naartoe gaan om vanuit daar verder te reizen naar Europa. De vluchtelingen die Cyprus wel bereiken, worden zoveel mogelijk teruggestuurd naar Libanon. Dit spraken de landen af met de EU in mei, in ruil voor financiële ondersteuning.

Maar de manier waarop dit gebeurt, is niet in lijn met de internationale verdragen, zo stelt Human Rights Watch in het rapport. Zo zouden vluchtelingen worden teruggestuurd van Cyprus naar Libanon voordat ze asiel hadden aangevraagd en hadden kunnen uitleggen waarom ze gevaar lopen in Syrië. Het terugsturen van een vluchteling die vervolging riskeert in eigen land is tegen de internationale regels in, stelt de ngo, die bovendien kritisch is over de rol van de EU.

‘Door Syrische vluchtelingen te verhinderen elders bescherming te zoeken, en ze vervolgens met geweld terug te sturen naar Syrië, schendt Libanon het fundamentele verbod op het terugsturen van een vluchteling die vervolging ondergaat, terwijl de Europese Unie helpt de rekeningen te betalen,’ meldt het rapport.

EU-deal met Libanon

 

Begin mei dit jaar sloot de EU een deal met Libanon om de migratie van vluchtelingen via Cyprus tegen te gaan. Libanon kreeg een steunpakket van een miljard euro voor de eigen economie en het ‘managen van migratie’.

De Libanese regering heeft Human Rights Watch gemeld dat het in april en augustus een operatie heeft uitgevoerd om Syrische vluchtelingen uit Cyprus terug te halen. Volgens de mensenrechtenorganisatie gaat het echter om pullbacks in de periode van augustus 2021 tot september 2023. De Libanese regering zet sinds dit jaar actief in op de terugkeer van Syrische vluchtelingen naar Syrië. Volgens minister van Sociale Zaken Hector Hajjar zijn bepaalde gebieden in Syrië nu veilig.

Ook Nederland overweegt bepaalde gebieden in Syrië veilig te verklaren om de terugkeer van Syriërs mogelijk te maken. Geert Wilders heeft aangekondigd een voorstel in te dienen hiertoe. Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft aangegeven dat het de veiligheidsanalyse zal herzien, hoewel dit een standaardbeleid is.

Syrië niet veilig

Volgens verschillende ngo’s is er echter niet veel veranderd aan de veiligheidssituatie in Syrië. Vluchtelingenwerk stelt dat het ‘nu niet veilig is voor Syriërs om terug te keren’, en dat ze ‘nog steeds recht op bescherming hebben’. ‘Geen enkel deel van Syrië is veilig. Mensen die worden teruggestuurd, lopen een reëel risico op vervolging. Nederland moet mensen die Syrië zijn ontvlucht beschermen. Uitzetting is inhumaan,’ zei ook Amnesty International Nederland.

Human Rights Watch publiceerde in januari dit jaar een verslag van de veiligheidssituatie in 2023, waarin het beschreef welke risico’s terugkerende Syriërs lopen in hun land van herkomst. ‘Eenmaal in Syrië werden de verdreven vluchtelingen niet alleen door het Syrische leger opgepakt, maar ook afgeperst door gewapende mannen,’ stelt de mensenrechtenorganisatie ook nu weer in het rapport.

Lees ook:

Veilige gebieden in Syrië, hoe reëel is dat?

Wat zijn de euro’s waard voor Syriërs in Libanon?

Süvari Öztürk: ‘Ik zie dat mijn muziek hoop geeft’

Tayfun Balcik
-
0
Süvari Öztürk: ‘Ik zie dat mijn muziek hoop geeft’

Süvari Öztürk is een Turks-Nederlandse zanger die Anatolische rockmuziek maakt. In zijn politiek geëngageerde album Enkaz neemt hij het Turkse regime op de korrel. ‘Ik sluit mijn ogen niet voor het onrecht in Turkije.’

Afgelopen zaterdag gaf Süvari Öztürk in het uitverkochte Theater Zuidplein in Rotterdam een denderend concert voor honderden voornamelijk Turks-Nederlandse bezoekers. Hij mengt traditionele Turkse folklore met moderne rockmuziek. ‘Dat ging super,’ zegt Öztürk. ‘Ik kan er nog lange tijd van nagenieten.’

Trad je voor het eerst op in Nederland?

‘Nee, zeker niet. Maar mijn ensemble en ik keken er wel met veel enthousiasme naar uit.’

Ik heb je album beluisterd en je interviews gelezen. Mijn eerste gedachte was: ‘Oh, dit is een van onze Turkse rockers.’ Hoe ben je in de Anatolische rock terechtgekomen?

‘Wat mooi dat je dat zo verwoordt. Het maakt me blij dat mijn muziek op de juiste manier overkomt en als ‘onze’ wordt omarmd. Ik denk dat dit genre in mijn aard ligt. Enerzijds houd ik vast aan de traditionele Anatolische klanken en volksliederen; anderzijds heb ik een progressieve, liberale en soms opstandige kant.

Wat bedoel je?

‘Ik laat het diepgaande, sentimentele en simpele karakter van het traditionele samengaan met het vrije, energieke en kleurrijke karakter van het moderne. Het behoud van volksliederen vind ik belangrijk. Daarin liggen onze historie, normen en waarden geborgen. Het is de taak van maatschappelijk betrokken songwriters om deze erfenis te beschermen en de huidige verhalen in eigentijdse, maar passende, vormen te gieten.’

Wie zijn je helden uit de Anatolische folklore?

‘Mijn grootste inspiratiebronnen zijn artiesten die, net als ik, hun inspiratie putten uit het maatschappelijk realisme en pleiten voor rechtvaardigheid. Namen als Cem Karaca, Ahmet Kaya, Zülfü Livaneli en Mahsuni Şerif zijn daar enkele voorbeelden van.’

‘Ik leefde in stille bewondering voor het mooie land Turkije’

Sommige liedjes ademen ook de status van het vreemdeling-zijn, gurbet. Voel jij je een vreemdeling in Nederland?

‘Ik ben in Nederland geboren, opgegroeid, heb hier mijn opleiding gevolgd en mijn leven opgebouwd. Ik citeer graag de dichter Jan Prins:

Te Rotterdam ben ik geboren
onder de adem van de Maas
en liep in mijn eigen stilte
te midden van het straatgeraas.’

Ah, je kent ook de Nederlandse klassiekers. Maar toch zing je in het Turks, en ook in het Grieks, hoorde ik.

‘Jazeker. In mijn vwo-jaren had ik, wat toen zo genoemd werd, een talenknobbel, en heb ik zowel de Nederlandse als de Duitse literatuurgeschiedenis geleerd. Hoewel ik het als een voorrecht beschouw om in dit prachtige land te wonen als een gelukkige, goed geïntegreerde en goed opgeleide burger, voel ik me eerlijk gezegd niet verbonden met één specifieke nationaliteit. Als ik het toch een naam moet geven, zou ik mezelf een Turkse Nederlander noemen. Maar in plaats van mijn focus te leggen op nationaliteit, richt ik me op het mens-zijn en vooral op het streven om een goed mens te zijn. De tweede song van mijn album heet dan ook Derdim insandır benim (de mensheid is mijn zorg, red.).’

‘Wat betreft het Grieks: mijn liedje, Feridun, ach pedi mou, heb ik in twee talen gezongen. Het gaat over een achtjarig jongetje, Feridun Maden, dat in november 2017 samen met zijn ouders en twee zussen, van elf en dertien jaar, verdronk in de Egeïsche Zee, op de vlucht voor het onrecht van het huidige Turkse regime. (Ze werden door de Turkse staat vervolgd vanwege vermeend lidmaatschap van de Gülenistische beweging, die in Turkije categorisch verantwoordelijk wordt gehouden voor de couppoging in 2016, red.) Uiteindelijk waren het de Griekse mensen die hun bleke lichamen uit het water hebben gehaald. In Turkije werd hun dood destijds als het ware toegejuicht. Ik vind het nog steeds een van mijn meest terechte en oprechte beslissingen om de nagedachtenis van Feridun Maden en zijn familie op deze manier een plek te geven in mijn muziek.’

Tragisch. Maar hoe zit het met gurbet, zie je dat zelf ook zo?

‘Naar mijn mening zou sürgün, oftewel ballingschap of verbanning, een betere benaming zijn. In mijn muziek verwerk ik voornamelijk geëngageerde thema’s. In sommige liedjes vertel ik de verhalen van gezinnen die onterecht hun huis en haard hebben moeten verlaten en helaas levensgevaarlijke routes niet hebben overleefd. Wat betreft het vreemdeling zijn, kan ik het volgende zeggen: ik ben geboren als eerste kind van een vader die in 1978, op achttienjarige leeftijd, als gastarbeider naar Nederland kwam, en een moeder die in 1980, als weeskind op vijftienjarige leeftijd werd uitgehuwelijkt.’

Een situatie van armoede dus?

‘Nederland bood toentertijd meer kansen dan een dorpje hoog in de Anatolische bergen, dus kwamen ze hierheen samen met mijn opa en oma. Hun jaren tachtig gingen voorbij met heimwee naar thuis, hunkerend naar de zeldzame bezoeken die slechts om de twee of drie zomers mogelijk waren. Elke heenreis werd gekenmerkt door een steeds groter wordend verlangen en tranen, die alleen maar in hevigheid toenamen naarmate de afstanden korter werden en het moment van hereniging naderde. Het is moeilijk te ontkennen dat de muziek van iemand die zijn kindertijd in deze omgeving heeft doorgebracht, altijd vergezeld zal zijn van de melancholie van het verre thuis, en dat deze gevoelens onbewust zullen doorklinken in de muziek.’

Oké, gurbet is duidelijk. Nu sürgün. De Turkse politieke situatie, de onvrijheden, spelen een grote rol in je album Enkaz. Hoe is dat gekomen?

‘Eerlijk gezegd hield ik me, tot grofweg mijn studietijd, weinig bezig met de Turkse politiek. Ik leefde in stille bewondering voor het mooie land Turkije. Ik voelde me verbonden met de taal en cultuur. Nog steeds. Jarenlang zag ik de mensen in Turkije grotendeels als tolerant en liefdevol, met een oprechte glimlach op hun gezichten.’

Het romantische idee over Turkije, dat veel immigrantenkinderen hebben over het land van herkomst.

‘Ja, maar opgroeiend in Nederland hoor je ook andere verhalen. De officiële geschiedenis van het land hield veel verborgen. Onder de glimlachjes gingen stille kreten schuil. Volkeren zijn onterecht verbannen, dorpen geplunderd en verbrand. Jonge zielen opgesloten en gestorven in eenzame cellen. Kinderen vermoord, artiesten en intellectuelen levend verbrand. Buren verrieden elkaar, sloten hun ogen voor het lijden van anderen en eigenden zich hun bezittingen toe. Dit is helaas in Turkije de harde en zware realiteit geweest voor vele Armeense, Koerdische en alevitische dorpen. Denk aan Diyarbakır, Dersim, Madımak, Maraş, Çorum, Cizre en helaas nog veel andere plekken.’

Hoe kwam je tot dat inzicht?

‘Tijdens mijn studietijd, en ook daarna, kwam ik met mijn muziek geleidelijk in bredere kringen. Ik ontmoette alevitische en Koerdische jongeren die een andere kijk hadden op de Turkse geschiedenis. Daarnaast hoorde ik in die tijd dat mijn grootouders de achtergelaten kinderen waren van verbannen Armeense dorpelingen uit Centraal-Anatolië.’

Zo…

‘Ja, inderdaad, dit heeft natuurlijk iets met me gedaan. Traditionele volksliederen die wij hier ‘consumeerden’ bleken jammer genoeg bloedige herinneringen aan het verleden te zijn, getuigen van diepe tragedies. Helaas zijn er geen lessen getrokken. Honderdduizenden mensen worden in het hedendaagse Turkije ten onrechte als landverrader of terrorist bestempeld en verliezen zonder reden hun baan en brood. Onschuldige mensen, zoals ouderen die op de rand van de dood leven, of moeders met kinderen en zwangere vrouwen, verpieteren zonder reden in de gevangenis. Sommigen sterven in hun cel of door marteling.’

‘Helaas zien sommige jongeren zelfmoord als enige uitweg’

In Turkije lijkt er geen genade te zijn voor mensen die zich tegen de staat zouden hebben gekeerd. Hoe kijk je daarnaar?

‘Ik denk dat die mensen het onrecht, de corruptie en onderdrukking door het heersende regime zat zijn. Helaas zien sommige jongeren, die hun hoop en levenslust hebben verloren, zelfmoord als enige uitweg. Voor gezinnen die gedwongen worden te kiezen tussen deze ellende of ballingschap, is het leed dat ze tijdens hun vlucht moeten doorstaan al een drama op zich. Het aantal mensen dat in de Egeïsche Zee of de Maritsa-rivier (Meriç in het Turks) is verdronken, is onbekend. Ik beschouw het als een verachtelijk drama voor de mensheid.’

Je neemt het voor ze op. Ben je niet bang dat je daardoor ook een doelwit wordt van de Turkse staat?

‘Helaas hebben we lange tijd gezien dat niemand voor deze onschuldige mensen opkwam. Zoals Shakespeare in zijn 66e sonnet uitdrukt, is de kunst, en vooral de muziek, verstomd geraakt door angst. Maar ik steek mijn kop niet in het zand en laat mijn muziek achter als getuige van het onrecht. Ik zie dat dit hoop geeft en opluchtend werkt voor onderdrukten. Ik wil dat de wreedheden die onschuldige mensen vandaag de dag worden aangedaan, niet worden vergeten en dat zulke tragedies nooit meer worden herleefd.’

Even tussendoor: heb je er ooit aan gedacht om een ander soort muziek te maken? Waarom heb je bijvoorbeeld geen Turkse rap gemaakt, zoals Cartel?

‘Ik houd me kennelijk vast aan traditionele volksliederen die türkü worden genoemd, waarbij de zang wordt begeleid door het Turkse snaarinstrument bağlama. Dit vormt voor een belangrijk deel de basis van Anatolische rock. Ik streef ernaar om in mijn muziek altijd mezelf te zijn en trouw aan mijn eigen kern te blijven.’

Met andere woorden, rap past niet bij jou?

‘Nou, dat zou ik niet zo stellen. Hoewel ik er weleens naar luister, denk ik niet dat ik een goede rapper zou zijn. Afgelopen zaterdag heb ik wel twee Turkse rappers uit België uitgenodigd, Grifon en Berkus, en met hen mijn podium gedeeld. Uiteindelijk gaat het mij om de houding die een artiest aanneemt, welke ideeën en gevoelens in de muziek worden uitgedrukt, en dat de muziek perfect past bij de aard of persoonlijkheid van die artiest, als een jasje dat voor hem is gemaakt.’

Van links naar rechts: Berkus, Süvari Öztürk en Grifon

Terug naar de traditie. In een van de nummers van je album Enkaz gebruik je islamitische bewoordingen (vertaald: ‘Hypocrieten en tirannen, in schijngebed zo wijs, hebben de gebedshuizen zo’n lot verdiend?’), waar ik wel even van opkeek. Wat bedoel je hiermee?

‘Ik probeer een oprechte en integere moslim te zijn, en ben ertegen dat het geloof zo wordt gepositioneerd en uitgebuit of misbruikt, dat het leidt tot sociale fragmentatie. Het woord enkaz betekent ruïne en is de titel van mijn belangrijkste protestlied. Enkaz is een reflectie van de omstandigheden in hedendaags Turkije en een opsomming van wat volgens mij het huidige regime in de afgelopen jaren teweeg heeft gebracht. Het weerspiegelt hoe menselijke waardigheid, rechtvaardigheid, liefde, respect en cohesie zijn geruïneerd en plaats hebben gemaakt voor onwetendheid, haat, egoïsme, hebzucht, afgunst en verdeling. In dit lied vestig ik de aandacht op schendingen van mensenrechten, met een bijzondere nadruk op de rechten van kinderen. Ik neem een duidelijke en protesterende houding aan tegen deze misstanden en omschrijf daarbij ook hoe politiek islamisme van het huidige regime in Turkije het geloof misbruikt.’

Oké, ben je nog wel in staat om naar Turkije te reizen?

‘Na de Gezi-opstand in 2013 begon het politieke landschap, en daarmee ook de politieke en sociale dynamiek, sterk te veranderen. De repressie nam toe; andersdenkenden werden zelfs vanwege een kritische tweet gearresteerd. De couppoging op 15 juli 2016, die volgens mij niet is ontstaan en gegaan zoals het huidige regime blijft indoctrineren, heeft deze situatie alleen maar verergerd. Derhalve vind ik het op dit moment wijs en verantwoord om als schrijver van protestnummers voorlopig even te wachten met een bezoek aan Turkije. Ik kijk er uiteraard naar uit om in de toekomst ook concerten in Turkije te geven.’

VS klaagt Hamas-leiders aan voor aanslagen op 7 oktober

de Kanttekening
-
0
VS klaagt Hamas-leiders aan voor aanslagen op 7 oktober

Bijna een jaar na de aanslagen op 7 oktober in Israël klaagt de VS Hamas-leiders aan, waaronder Yahya Sinwar, die nog in Gaza schuilt, en Ismail Haniyeh, die in een aanslag omkwam in Teheran. Vijf andere leiders worden verantwoordelijk gehouden voor het plannen en orkestreren van de aanslag vorig jaar, waarbij naar schatting 1200 Israëliërs, inclusief veertig mensen met de Amerikaanse nationaliteit, werden gedood, meldt the Guardian.

De dodelijkste massamoord op Joden sinds de Tweede Wereldoorlog leidde tot een nietsontziende (door velen, waaronder VN-rapporteur Francesca P. Albanese, als ‘genocidaal’ beschouwde) Israëlische reactie in Gaza, die nog steeds voortduurt. Meer dan 40.800 Palestijnen kwamen daarbij om het leven, en van de civiele infrastructuur in Gaza is nog maar weinig over.

In de aanklacht worden ook Iran en Hezbollah genoemd, die beschuldigd worden van financiële en militaire steun aan Hamas.

In Oss vangen ze asielzoekers en Oekraïners samen op, en dat gaat prima

Anne-Rose Hermer
-
0
In Oss vangen ze asielzoekers en Oekraïners samen op, en dat gaat prima

Stichting Thuis in Oss vangt asielzoekers op zonder dat het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) zich ermee bemoeit. Alle mogelijke regels worden geschonden, want hier zitten Oekraïners en asielzoekers uit andere landen bij elkaar. Maar volgens Angelo Schuurmans, directeur van de stichting en locatiemanager, gaat dit uitstekend.

Stichting Thuis in Oss werd negen jaar geleden opgericht. De oorlog in Syrië begon en Angelo Schuurmans deed vrijwilligerswerk in Griekenland op het eiland Leros. ‘Ik had nooit met vluchtelingen van doen gehad, maar er kwamen soms tweeduizend mensen per dag aan.’

Dat was niet alleen overdonderend. Schuurmans werd met zijn neus op de feiten gedrukt, ook toen hij terug was in Oss. Er waren protesten gaande tegen het opvangen van asielzoekers in de gemeente. ‘Ik merkte dat er veel angst was voor wantoestanden door de komst van vluchtelingen. Vaak ging het om clichématige angsten, bijvoorbeeld dat geen vrouw meer veilig zou zijn voor mannelijke asielzoekers. Toch kwam er noodopvang in Oss. Toen besloot ik mijn stichting op te richten. We waren met honderddertig vrijwilligers en hielpen mee bij de opvang in het voormalige belastinggebouw. Alleen ging die opvang na een jaar weer dicht. We bleven wel mensen helpen die al in Oss waren.’

In maart 2022 brak de oorlog in Oekraïne uit, waardoor er een nieuwe vluchtelingenstroom op gang kwam. De stichting Thuis in Oss werd benaderd door de gemeente met het verzoek of ze de opvang van honderdvijftig Oekraïners op zich wilden nemen. ‘Dat was natuurlijk een enorm blijk van vertrouwen. We mochten gebruik maken van de opvang in het belastinggebouw, vlakbij het stadhuis. We konden op de gemeente rekenen. Niemand wist wat er in Oekraïne ging gebeuren of voor hoe lang het zou zijn. Toch zeiden we ja.’

Tachtig asielzoekers in de kantine

Een maand later, in april 2022, vond er iets raadselachtigs plaats. Dit mysterie is nooit opgehelderd. Er vertrokken vier bussen vanuit het azc in Ter Apel. Een naar Amsterdam, een naar Budel en twee naar Oss. Waarom die twee buschauffeurs naar Oss zijn gestuurd is onduidelijk, want er was helemaal geen officieel azc in Oss. De buschauffeurs hadden geen adres gekregen en besloten om de passagiers bij het gemeentehuis af te leveren. ‘Het gevolg was dat daar plotseling tachtig asielzoekers in de kantine zaten. Niemand wist waar ze naartoe moesten. Daarom zijn wij ingeschakeld. Of wij deze gestrande mensen drie nachten konden opvangen.’

‘Om zeven uur ’s ochtends is er sprake van een exodus van Oekraïners die naar hun werk gaan’

Om een lang verhaal kort te maken: het werd een veelvoud van die drie nachten. Daarmee was Thuis in Oss de eerste en nog steeds enige plek waar Oekraïners en andere asielzoekers samen worden opgevangen. Er zijn immers opvangcentra voor uitsluitend Oekraïners. Van meet af aan worden ze apart gehouden van ‘de rest’. Veel mensen vragen zich af waarom. ‘Voor Oekraïners golden vanaf het begin andere regels. Ze mochten meteen gaan werken en kregen meer weekgeld. Ik vond dat lastig omdat het niet uit te leggen viel. Inmiddels is het weekgeld voor iedere vluchteling gelijkgetrokken. De niet-Oekraïners moeten veel langer wachten voordat ze mogen gaan werken. Alleen krijgen zij op een moment een huis toegewezen en Oekraïners niet. Het verschil in procedures is kennelijk een reden om Oekraïners gescheiden te houden van vluchtelingen uit andere landen. Echt, het hoeft niet. Het gaat prima samen. Goed, om zeven uur ’s ochtends is er sprake van een exodus van Oekraïners die naar hun werk gaan, maar dat levert geen enkel probleem op. Ik begrijp de scheiding tussen Oekraïners en andere groepen vluchtelingen écht niet. Er komen vrijwel wekelijks mensen van andere gemeenten bij ons kijken om te zien hoe het hier werkt.’

Andere aanpak

In azc’s zijn er ontzettend veel regels waar iedereen zich aan moet houden. Doe je het niet, dan is een van de sancties dat je weekgeld ingetrokken kan worden. Alles staat in het teken van opzitten en pootjes geven. Bij Thuis in Oss, de opvang is vernoemd naar de gelijknamige stichting, is er een bewonersraad die zelf de huisregels maakt. ‘Die bespreken we met elkaar. Stel dat er is afgesproken dat er muziek gedraaid mag worden tot tien uur in de avond en het blijkt niet te werken, dan moeten ze het zelf veranderen. Ze bepalen bijvoorbeeld ook zelf tot hoe laat de keuken open is. Dat is tot tien uur. Willen ze dat veranderen? Dat kan. Een feestje geven in de opvang? Geen probleem, maar wel eerst van tevoren bespreken. Bij ons mogen er ook mensen van buitenaf komen. De volgende ochtend vinden we de ruimte die was aangewezen als feestzaal steevast in keurige staat terug. Sommige bezoekers kijken stomverbaasd naar hoe schoon het in onze keuken is. Of we een schoonnaamploeg hebben. Nee, dat doen de bewoners zelf. Iedereen ruimt uit zichzelf de keuken op na het koken. Daar hoeft de leiding helemaal niet om te vragen.’

‘Sommige bezoekers kijken stomverbaasd naar hoe schoon het in onze keuken is’

Schuurman geeft toe dat ze veel minder mensen opvangen dan het COA moet doen. Dat is geen vergelijk. Toch kan het anders dan in de reguliere azc’s. ‘Wij hebben een crisisopvang voor veertig mensen en in onze locatie in het belastingkantoor is er plaats voor vierhonderdtien mensen. Alleen gaan maatwerk en menselijkheid bij ons vóór efficiëntie. Als er vier mensen op een kamer passen en er is een gezin met één kind, dan leggen we in dat vierde bed géén buitenstaander. Gaat het om een echtpaar? Dan blijven er twee bedden leeg. We hebben ook een aantal kamers voor grote gezinnen. Daar staan vijf stapelbedden voor tien personen. Daar kan dus een gezin met maximaal acht kinderen slapen zonder dat ze uit elkaar worden gehaald. Toen in april 2022 de twee bussen vanuit Ter Apel in Oss arriveerden, was er een gezin uit elkaar gehaald. De ene helft was naar Oss gestuurd, de andere helft naar Amsterdam. Het COA had geen haast en zei dat het tot volgende week kon wachten. Wij namen daar geen genoegen mee, want we begrepen dat zo’n fout traumatisch kan zijn voor de betrokkenen.’

Nul incidenten

In azc’s kan de stress bij de vluchtelingen hoog oplopen, met als gevolg dat er regelmatig incidenten zijn, vaak puur omdat mensen de spanningen niet meer de baas zijn. Het aantal incidenten in Oss is nul. Natuurlijk speelt er soms wel iets, maar het loopt nooit uit de hand.

In azc’s zijn soms misstanden. Zo klaagde Ismaîl Mamo in zijn boek Mam, ik ben geen crisis bijvoorbeeld over de kou in zijn azc en dat hij geen winterkleding kreeg. Hij moest lang op zijn kleding wachten, te lang, omdat de procedures naar de letter moesten worden gevolgd. Uiteindelijk belandde Mamo hierdoor in het ziekenhuis, want de winterkleding kwam maar niet en hij was letterlijk ziek geworden van de kou.

‘Kijk, dit zou bij ons niet gebeuren’, reageert Schuurmans. ‘Onze opvang is kleinschaliger, dat geef ik toe. Maar als bij ons iemand winterkleding nodig heeft, dan regel ik dat er iemand met die persoon meegaat naar de Kringloopwinkel en zo snel mogelijk. Bovendien ben ik er van overtuigd dat zo’n belerende houding niet bijdraagt aan een gevoel van welkom zijn of tot integratie leidt. Mensen die bij Thuis in Oss verblijven zijn blij als ze een huis krijgen toegewezen. Toch vloeien er bij het afscheid regelmatig tranen. Vaak krijgen we na afloop updates over hoe het met onze voormalige bewoners gaat.’

Honderdzestig vrijwilligers

Schuurmans benadrukt dat Thuis in Oss mede een succes is dankzij de ruim honderdzestig actieve vrijwilligers. ‘Er is een betaald activiteitenteam dat vrijwilligers coördineert en aanstuurt. Tot nu toe is ons aantal vrijwilligers stabiel. We doen niet aan actieve werving. Mond-tot-mondreclame werkt het beste. Dankzij die vrijwilligers kunnen we onze bewoners onder andere vier keer per week Nederlandse lessen aanbieden.’

En niet te vergeten: fietslessen. Er zijn Ossenaren die hun fiets aan Thuis in Oss doneren, waarna de vader van Angelo Schuurmans ze opknapt. Op die manier is er een gratis fiets voor de bewoners.

Thuis in Oss heeft een goede relatie met de buren. Om het zo te houden drinkt Schuurmans regelmatig een kopje koffie met hen. ‘Kinderen uit de buurt spelen ook in onze speeltuin. Er staan bewust geen hekken rond de opvang. Hetzelfde zal gelden voor het nieuwe pand waar we naartoe moeten verhuizen.’ De eerste contacten met de nieuwe omwonenden zijn al gelegd.

Zwangere vrouw en zes kinderen verdrinken tijdens oversteek naar Engeland

de Kanttekening
-
0
Zwangere vrouw en zes kinderen verdrinken tijdens oversteek naar Engeland

Voor de Franse kust in het Kanaal zijn gisteren twaalf migranten omgekomen nadat hun boot zonk. Volgens de BBC betreft dit het dodelijkste incident met migranten die dit jaar de oversteek naar Engeland probeerden te maken.

De Franse kustwacht heeft vijftig drenkelingen, voornamelijk Eritreeërs, gered. Twee van hen verkeren nog in kritieke toestand. Voor de overige twaalf opvarenden – waaronder een zwangere vrouw en zes kinderen – kwam de hulp te laat.

Franse autoriteiten melden dat de boot overbeladen was, waardoor de bodem brak kort na vertrek van de kust. Slechts acht van de opvarenden droegen een reddingsvest.

Volgens officiële cijfers van de VN zijn er in 2024 in totaal 42 mensen omgekomen in het Kanaal, het hoogste aantal sinds 2021, toen 45 doden vielen tijdens de oversteek.

De burgemeester van de Franse havenstad Boulogne, Frédéric Cuvillier, reageerde geëmotioneerd op het zoveelste incident met migrantenboten. ‘Deze mensen vluchten voor de dood en vinden alsnog de dood hier. Vrouwen, kinderen… in de overtuiging dat ze een beter leven zouden krijgen voorbij het Kanaal. Het is niet te bevatten’, aldus Cuvillier tegen de BBC.

Veel Fransen, zo meldt de BBC verder, beschouwen de toenemende incidenten aan de kust als een gevolg van de aantrekkingskracht van de Britse arbeidsmarkt, die weinig regulatie kent en daardoor als een ‘magneet’ werkt voor migranten.

‘De hoofddoek is een trotse en bewuste keuze’

Emine Oncu
-
0
‘De hoofddoek is een trotse en bewuste keuze’

Het idee dat de hoofddoek een teken van onderdrukking is, komt voort uit onwetendheid en vooroordelen, vindt Emine Öncü.

In de moderne samenleving wordt de hoofddoek vaak geassocieerd met onderdrukking en achterlijkheid. Dat is een misvatting. In een wereld waarin persoonlijke vrijheid en zelfexpressie centraal staan, is het verwonderlijk dat de hoofddoek nog steeds zo vaak verkeerd begrepen en bekritiseerd wordt. Voor veel vrouwen is de hoofddoek een symbool van geloof, identiteit, en persoonlijke overtuiging, maar het wordt vaak ten onrechte gezien als een teken van onderdrukking. Dit misverstand doet niet alleen de persoon tekort, maar negeert ook de diversiteit en rijkdom van menselijke ervaringen.

De hoofddoek is geen keten die vrouwen gevangen houdt, maar een kroon die hun eer en waardigheid benadrukt. Het idee dat de hoofddoek een teken van onderdrukking is, komt voort uit onwetendheid en vooroordelen. In plaats van vrouwen te beperken, geeft de hoofddoek hen juist de vrijheid om voorbij oppervlakkige schoonheidsnormen te kijken. Het is een manier om controle over hun eigen lichaam terug te nemen en te zeggen: ‘Mijn waarde zit niet in mijn uiterlijk, maar in mijn innerlijke kracht en geloof.’

De hoofddoek is als een canvas waarop elke vrouw haar eigen verhaal schildert

Elke vrouw die ervoor kiest om een hoofddoek te dragen, doet dit vanuit een diepe persoonlijke overtuiging. Deze keuze is net zo geldig als het kiezen van kleding die past bij iemands smaak of het volgen van een levensstijl die aansluit bij iemands waarden. Voor de ene vrouw is de hoofddoek een geestelijke plicht, voor de andere een culturele traditie, en voor weer een ander een manier om bij een gemeenschap te horen. Wat de reden ook is, het is haar eigen keuze, en van niemand anders.

De hoofddoek is als een canvas waarop elke vrouw haar eigen verhaal schildert. In een tijd waarin individuele rechten en vrijheden worden gevierd, is het belangrijk dat deze principes worden toegepast op alle vormen van zelfexpressie, inclusief de keuze om een hoofddoek te dragen. Voor veel vrouwen is het dragen van een hoofddoek een bewuste en trotse keuze, vergelijkbaar met een sporter die zijn uniform draagt uit eer voor zijn club. Deze vrouwen kiezen ervoor om hun geloof en identiteit te tonen, zelfs als dit leidt tot misverstanden of kritiek. De hoofddoek is een teken van hun innerlijke strijd en overwinning.

Het is tijd om anders naar de hoofddoek te kijken. In een wereld die steeds spreekt over democratie en vrijheid, mogen vrouwen die een hoofddoek dragen niet worden gemarginaliseerd. Respect voor de keuze om een hoofddoek te dragen betekent ook respect voor de islam en de waarden die daarbij horen. In een tijd waarin verschillen worden gevierd, is het belangrijk om de religieuze overtuigingen van moslims te waarderen en te erkennen als onderdeel van onze samenleving. Echte vrijheid omvat ook de vrijheid om je geloof openlijk en trots te uiten.

Amsterdamse jurist spant kort geding aan tegen Rutte vanwege Gaza

de Kanttekening
-
0
Amsterdamse jurist spant kort geding aan tegen Rutte vanwege Gaza

De Amsterdamse jurist Karim Aachboun is in Brussel een kort geding gestart tegen Mark Rutte. Hij beschuldigt de oud-premier van ‘leed’ ten aanzien van ‘miljoenen Nederlanders’ inzake de oorlog in Gaza. 

‘Ik doe deze rechtszaak op eigen kosten, omdat ik niet van de tegenpartij het verwijt zou willen krijgen dat het mij om geld zou gaan’, schrijft de jurist op LinkedIn.

Hij heeft in deze zaak niet alleen Rutte en de NAVO tegenover zich, de Belgische staat voegt zich ook bij de beschuldigde partijen. ‘Zij maken zich ernstig zorgen over de mogelijke diplomatieke incidenten tussen de lidstaten, als ik dit kort geding van Rutte zou winnen’, zegt hij daarover.

Aachboun spande eerder een zaak tegen Rutte aan. In die rechtszaak gaat het over de moord op Islam, een Nederlandse vrouw met Palestijnse roots. Zij kwam om tijdens een Israëlisch bombardement. ‘Die zaak loopt nog bij de Nederlandse rechter’, zegt hij tegen de Kanttekening. ‘Nederland heeft onderdelen voor de F-35 geleverd aan Israël. Met deze straaljagers voert Israël bombardementen uit in Gaza. De Nederlandse staat en Rutte zijn mogelijk medeplichtig aan de dood van Islam, ook volgens het Internationaal Gerechtshof.’

Waarom bent u ook in België een rechtszaak gestart?

‘Ik wil een eerlijk proces tegen Rutte en dat hij niet de dans ontspringt door een beroep op internationale immuniteit, waardoor er over hem geen rechtsmacht zou gelden. Ik probeer een stem te zijn van de miljoenen Nederlanders en Palestijnen die zich druk maken om het onrecht dat in Gaza plaatsvindt. Ik zie het ook als laatste kans om er iets tegen te doen.’

De oorlog stoppen, bedoelt u?

‘In ieder geval dat we Rutte kunnen stoppen. Zijn voorgeschiedenis kent vele schandalen. Hij kan zich bepaalde zaken niet meer herinneren. Dat baart zorgen, hij mag deze oorlogsmisdaden niet vergeten.’

Heeft u geen medestanders?

‘Nee, maar ik kan dat niet anders verklaren dan dat er ook een bepaalde angst heerst. Mensen zijn bang voor gevolgen voor hun carrière of voor andere belangen die ze hebben. Die zorgen heb ik gelukkig niet.’

Maar is het niet naïef om Rutte verantwoordelijk te houden? Zou die oorlog er niet zijn als Rutte niet bestond?

‘Ik heb het puur over het specifieke geval van die Nederlandse vrouw. Nederlandse rechters hebben geoordeeld dat Nederland geen vliegtuigonderdelen meer mag leveren aan Israël. Dat is onrechtmatig. En als dat onrechtmatig is en de Nederlandse regering doet willens en wetens toch mee met Israël, dan ben je wat mij betreft ook verantwoordelijk voor de moord op een Nederlandse vrouw.’

Dan kunt u toch het hele kabinet aanklagen, waarom alleen Rutte?

‘Omdat de premier altijd eindverantwoordelijk is. Maar ook omdat Rutte persoonlijk een goede band lijkt te hebben met Netanyahu. Hij heeft zelf gezegd dat Rutte ‘een grote vriend’ van Israël is.’

Nieuwe werkwijze IND leidt tot afwijzingen van asielaanvragen die eerder werden goedgekeurd

de Kanttekening
-
0
Nieuwe werkwijze IND leidt tot afwijzingen van asielaanvragen die eerder werden goedgekeurd

Een nieuwe werkwijze van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) resulteert in afwijzingen van aanvragen die voorheen werden goedgekeurd, zeggen deskundigen tegen Nieuwsuur.

Sinds 1 juli hanteert de IND een nieuwe aanpak waarbij asielzoekers die zich melden in Ter Apel of op Schiphol, meer moeite moeten doen om aan te tonen waarom ze niet veilig zijn in hun eigen land. Ze moeten met documenten kunnen onderbouwen waarom juist zij worden bedreigd. Als deze documenten ontbreken, moeten ze voldoen aan vijf geloofwaardigheidscriteria.

De nieuwe werkwijze is geïntroduceerd door voormalig staatssecretaris van Asiel Eric van der Burg en is bedoeld om sneller tot een afwijzing te komen. Asieladvocaten vrezen echter dat dit juist tot meer werk zal leiden, omdat afgewezen asielaanvragen in een later stadium alsnog goedgekeurd kunnen worden.

Asieladvocaat Bart Toemen noemt het voorbeeld van een Afghaanse vrouw die hij vertegenwoordigt. Haar aanvraag werd afgewezen omdat ze niet kon aantonen dat haar situatie bijzonder slecht was. ‘Vóór 1 juli werd erkend dat de positie van vrouwen in Afghanistan zeer slecht is. Er ligt ook een uitspraak van het Hof van Justitie van begin dit jaar, waarin staat dat Afghaanse vrouwen een sociale groep vormen die moet worden toegelaten. Ik denk dat het verzoek van deze vrouw vóór 1 juli gewoon zou zijn ingewilligd’, vertelt hij in de uitzending.

Advocaten betreuren de nieuwe werkwijze, die suggereert dat mensen zonder documenten als minder betrouwbaar worden beschouwd. Dit is niet altijd terecht, zegt rechtspsycholoog Tanja van Veldhuizen. ‘Als waarheidsvinding het doel is, moet je juist al die alternatieve verklaringen afwegen. Is een persoon aan het liegen, of weet hij misschien niet meer zo goed hoe het precies is gegaan?’

Minister Marjolein Faber van Asiel en Migratie reageerde op de uitzending en stelde dat de nieuwe werkwijze nog te kort geleden is ingevoerd om te beoordelen of deze leidt tot significant meer afwijzingen. ‘Of afwijzingen terecht zijn, kan uiteraard worden getoetst in beroep’, aldus de minister.

Omtzigt legt verband tussen laag geboortecijfer en arbeidsmigratie

de Kanttekening
-
0
Omtzigt legt verband tussen laag geboortecijfer en arbeidsmigratie

Pieter Omtzigt, partijleider van Nieuw Sociaal Contract, legt in zijn HJ Schoo-lezing Denken in oplossingen een verband tussen het lage geboortecijfer onder Nederlanders en arbeidsmigratie. Als Nederlanders zelf minder kinderen krijgen, zal dit leiden tot een toename van arbeidsmigratie om het ‘noodzakelijke werk’ te verrichten.

Het is bekend dat Omtzigt meer ‘grip’ op migratie wil krijgen. Om dit te realiseren, heeft hij zich aangesloten bij andere migratiekritische partijen zoals de PVV, VVD en BBB. Hun gezamenlijke standpunten zijn opgenomen in het regeerakkoord van kabinet-Schoof.

Voor het eerst lijkt Omtzigt een oorzakelijk verband te zien tussen een laag geboortecijfer (of een ‘negatieve natuurlijke bevolkingsgroei’) en toenemende arbeidsmigratie. Hij beschouwt het aantrekken van arbeidsmigranten uit ‘landen buiten Europa’ om het ‘noodzakelijke werk’ te doen als een ‘probleem met geopolitieke implicaties.’

Het is onduidelijk wat Omtzigt precies bedoelt met geopolitieke implicaties. De Volkskrant wijst erop dat hij waarschuwt voor de enorme bevolkingsgroei in Afrika en het Midden-Oosten. Op sociale media wordt hij door journalist Rena Netjes beschuldigd van een obsessieve angst voor de islam. ‘Hij zei tegen mij 10 jaar geleden dat Nederland over 20 jaar een islamitisch land zou zijn,’ aldus Netjes.

Chris Aalberts, columnist voor onder andere de Kanttekening, merkt op dat Omtzigts verhaal bekend klinkt en doet denken aan extreemrechtse campagnes van Forum voor Democratie en Alternative für Deutschland, die oproepen tot meer ‘eigen kinderen’.

Demonstranten in Utrecht: Syrië is niet veilig

de Kanttekening
-
0
Demonstranten in Utrecht: Syrië is niet veilig

Afgelopen zondag gingen in Utrecht mensen de straat op om aandacht te vragen voor de situatie in Syrië. De belangrijkste boodschap was dat Syrië niet veilig is zolang president Bashar al-Assad aan de macht blijft.

Khaled Raed, een van de organisatoren namens de ‘Vrije Syriërs in Nederland’, schat het aantal deelnemers op ongeveer 5000. Officiële cijfers zijn echter niet bekend. Op Facebook en TikTok legt hij uit dat de term ‘Vrije Syriërs’ verwijst naar Syriërs die zich verzetten tegen het huidige regime.

‘Wij zijn hier vandaag om te laten weten dat Syrië niet veilig is zolang Bashar al-Assad president is’, zei Raed tijdens de demonstratie. ‘We willen de EU-leiders en de Nederlandse regering duidelijk maken dat alleen wij, de Syriërs zelf, kunnen bepalen of Syrië een veilig land is. Misschien is het veilig voor iemand die loyaal is aan de regering, maar niet voor de ‘Vrije Syriër’. Het Syrische leger doodt zijn eigen bevolking.’

De veiligheidssituatie in Syrië wordt momenteel in verschillende Europese landen, waaronder Nederland, heroverwogen. Politici suggereren dat er delen van het land zijn waar mensen veilig naar terug kunnen keren. In Nederland wordt de veiligheidsanalyse momenteel bijgewerkt en wordt een nieuwe analyse tegen het einde van dit jaar of begin volgend jaar verwacht.

Geert Wilders heeft al stelling genomen en beweert dat delen van Syrië veilig zijn. Hij baseert dit op recente uitspraken van een Duitse rechter en pleit ervoor dat Nederland het voorbeeld van landen als Denemarken en Zweden volgt, die Damascus als veilig hebben bestempeld. Wilders kondigde aan een voorstel in te dienen voor de gedwongen terugkeer van Syriërs.

‘Na dertien jaar oorlog in Syrië wordt deze vraag in steeds meer Europese landen gesteld. Als (delen van) Syrië als veilig worden verklaard, kunnen gevluchte Syriërs worden teruggestuurd. Regeringsleiders zien dit als een mogelijke oplossing om het aantal migranten te verminderen’, schrijft Rim Majoor, een vrouw die deelnam aan de demonstratie, op haar Facebookpagina. ‘Nee, Syrië is niet veilig! Misschien wel voor de aanhangers van Assad, maar niet voor degenen die gevlucht zijn voor Assad, zijn regime, Poetin en Iran.’

1...108109110...906Pagina 109 van 906

Over ons

de Kanttekening is een onafhankelijke en emancipatoire mediaorganisatie. Onze kernwaarden zijn: vrij, moedig en inclusief.

Over menu

© 2017 de Kanttekening B.V. Alle rechten voorbehouden.

Gebruiksvoorwaarden | Privacy statement | Adverteren & contact