34.5 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 118

Veilige gebieden in Syrië, hoe reëel is dat?

0

Nederland gaat onderzoeken of Syriërs nog steeds recht hebben op asiel. Daarbij zal het een nieuwe veiligheidsanalyse maken, want het huidige beleid is verouderd. Wat kunnen we verwachten van deze herziening?

Een uitspraak van Geert Wilders vorige week deed veel stof opwaaien. Syriërs die nog geen verblijfsvergunning hebben, moeten volgens hem teruggestuurd worden en ook nieuwe aanvragen zouden niet ingewilligd moeten worden. Want, zo stelt de PVV’er, delen van Syrië zijn inmiddels veilig. 

‘Een Duitse rechtbank (Hoog Administratieve Hof uit Münster) heeft onlangs bepaald dat Syrië inmiddels veilig genoeg is. Zweden en Denemarken vonden eerder al dat delen van Syrië veilig zijn, schreef hij op X, Hij kreeg bijval van coalitiegenoten NSC en BBB.

Het lijkt geen toeval te zijn dat Wilders juist nu dit ‘inzicht’ deelt. De steekpartij in het Duitse Solingen, waarvan een uitgeprocedeerde Syrische asielzoeker de verdachte dader is, deed in heel Europa de vraag opdoemen of Syriërs nog wel bescherming nodig hebben. Acht andere landen in Europa, te weten Denemarken, Duitsland, Italië, Griekenland, Kroatië, Oostenrijk, Tsjechië en Slowakije, willen deze zomer opnieuw zien of delen van Syrië veilig verklaard kunnen worden. 

Hoe werkt dit in Nederland?

Maar zo snel gaat het niet. Het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken heeft aangegeven dat het op zijn vroegst eind dit jaar of begin volgend jaar met een nieuwe veiligheidsanalyse zal komen. Bovendien merkte het op dat het hier al mee bezig was voordat Geert Wilders om een herziening vroeg. 

‘Van sommige landen verschijnt er jaarlijks een nieuw ambtsbericht, dat is ook het geval bij Syrië. Dat betekent dat er elk jaar onderzoek wordt gedaan naar de ontwikkelingen en veiligheidssituatie in het land’, zegt Marjon Rozema van Amnesty International Nederland aan de telefoon. Het ambtsbericht speelt in Nederland een belangrijke rol. De Immigratie en Naturalisatiedienst (IND) raadpleegt het document bij asielaanvragen, maar het luistert hierbij ook naar het persoonlijke verhaal van de asielzoeker, legt Hemme Battjes Hoogleraar Europees migratierecht uit in Trouw

Mark Klaassen, universitair docent migratierecht, legde uit in Nieuwsuur dat het asielrecht toestaat om bepaalde landen of regio’s als veilig aan te merken waardoor er, behoudens individuele asielgronden, geen internationale bescherming meer nodig is. ‘Niet iedereen uit een land hoeft bescherming te krijgen’, maar al naar gelang de regio waar de vluchteling vandaan komt en wat het vluchtverhaal is.’

Tot nu toe werd heel Syrië door Nederland als onveilig beschouwd. Het laatste ambtsbericht over de veiligheidssituatie in Syrië dateert van augustus 2023. In dit ambtsbericht wordt uitgebreid ingegaan op de verschillende regio’s. Er zijn er gebieden die relatief veel geweld ervaren, en gebieden die relatief weinig met geweld te maken krijgen, zo staat er. Maar de risico’s die Syriërs lopen zijn ook afhankelijk van hun positie in de maatschappij, of hun standpunten ten opzichte van de regering. 

Hoofdstuk 10 van het ambtsbericht gaat over terugkeer naar Syrië. Daarover stelt het dat ‘Syriërs die terugkeerden naar regeringsgebied konden worden geconfronteerd met een groot aantal mensenrechtenschendingen, waaronder willekeurige detentie, marteling, gedwongen verdwijningen, afpersing en mishandeling door de Syrische autoriteiten’. Met het regeringsgebied worden de regio’s bedoeld die door het regime worden beheerst. Er zijn ook regio’s die worden beheerst door de oppositie, de Koerden, IS of door Turkije.

‘Niet echt veranderd’

De vraag is nu in hoeverre deze informatie is verouderd. Volgens verschillende ngo’s is er niet veel aan deze situatie veranderd. Vluchtelingenwerk stelt dat het ‘nu niet veilig is voor Syriërs om terug te keren’, en dat ze ‘nog steeds recht op bescherming hebben’. 

‘Geen enkel deel van Syrië is veilig. Mensen die worden teruggestuurd, lopen een reëel risico op vervolging. Nederland moet mensen die Syrië zijn ontvlucht beschermen. Uitzetting is inhumaan’, reageert Amnesty International Nederland.

‘Alleen omdat deze mensen het land verlaten hadden en hun toevlucht ergens anders hebben gezocht waren ze doelwit’

Mensenrechtenorganisaties, waaronder Amnesty International, Human Rights Watch en het Syrian Network for Human Rights, blijven documenteren hoe Syrische veiligheidstroepen en aan de regering gelieerde milities vluchtelingen die terugkeren willekeurig vasthouden, martelen, laten verdwijnen en doden. Deze schendingen zijn vaak een direct gevolg van de vermeende banden met de oppositie. Alleen omdat deze mensen het land verlaten hadden en hun toevlucht ergens anders hebben gezocht waren ze doelwit’, stelt Rozema.

Sinds augustus 2023 zijn er inderdaad nieuwe rapporten gepubliceerd, door organisaties die voor het samenstellen van het ambtsbericht worden geraadpleegd. In het laatste ambtsbericht bestond de bronnenlijst uit onder andere de VN Veiligheidsraad, UNHCR, Amnesty International, de EUAA en Human Rights Watch. De laatste publiceerde in januari dit jaar een verslag van de situatie in 2023. Het EUAA deed dit nog recenter: in april 2024, vier maanden geleden. 

EU Agentschap voor Asiel (EUAA): reden van vluchten van belang

Het EU Agentschap voor Asiel bracht in april 2024 een rapport uit over de veiligheidssituatie in Syrië in de periode augustus 2022-November 2023. De conclusies komen grotendeels overeen met de informatie in het Nederlandse ambtsbericht van 2023. Het rapport legt bovendien de nadruk op het feit dat, hoewel het in bepaalde gebieden in Syrië inderdaad veilig is voor de lokale bevolking, dit een ander verhaal kan zijn voor Syriërs die het land zijn ontvlucht. ‘Het is niet het feit dat ze gevlucht zijn, maar de redenen waarom ze gevlucht zijn dat hen blootstelt aan het risico op vervolging’, zo stelt het rapport. 

Als een persoon zich bijvoorbeeld heeft uitgesproken tegen de regering, deel heeft genomen in een demonstratie of heeft meegevochten in de burgeroorlog, dan riskeert die persoon gevangenisstraf, marteling of andere vormen van vervolging als hij terugkeert naar een gebied dat door de huidige regering wordt beheerst. Dit is wellicht anders voor een persoon dat regeringsgezind was, of voor een persoon die terugkeert naar een gebied dat momenteel door rebellen wordt beheerst, maar dit kan niet met zekerheid worden vastgesteld, concludeert de EUAA.

De risico’s die een persoon loopt bij terugkeer naar Syrië zijn allesbehalve vast te stellen van te voren, beschrijft de EUAA. Bij aankomst in Syrië kunnen terugkeerders onderworpen worden aan een veiligheidscheck en statusregeling. Deze procedures worden uitgevoerd door de Syrische inlichtingendienst. ‘Er zijn geen uniforme procedures die een terugkeerder moet doorlopen voordat hij teruggaat naar Syrië, noch een proces dat garanties biedt over veiligheid bij terugkeer’, merkt het EUAA op. Daarnaast is er in Syrië de mogelijkheid iemand aan te geven bij de inlichtingendienst, iets dat een dagelijkse gang van zaken is in Syrië. Dit kan uit wraak zijn of voor een vergoeding en gebeurt zelfs onder buren en familieleden, stelt het.

Zijn de adviezen bindend?

De veiligheidssituatie kan dus per gebied, maar ook per persoon verschillen en kan niet met zekerheid worden vastgesteld, daar komt het op neer. De conclusies van de EEAA worden door veel landen gebruikt bij het bepalen van hun richtlijnen, waaronder door Nederland. De adviezen in het rapport zijn niet bindend, maar volgens de EUAA zijn de lidstaten overeenkomstig artikel 11 van de EUAA-verordening verplicht om bij de behandeling van verzoeken om internationale bescherming rekening te houden met de richtlijnen en de gemeenschappelijke analyse, hoewel ze uiteindelijk bevoegd zijn om zelf om over individuele verzoeken te beslissen.

‘Dit soort uitlatingen zorgen voor heel veel onrust onder Syrische inwoners van Nederland’

Ook het ambtsbericht van Nederland is niet bindend, de minister kan ervan afwijken als ze dat zou willen, legt Lynn Hillary, universitair docent migratierecht aan de Universiteit van Amsterdam uit in Trouw. Maar de minister heeft niet het laatste woord, dat heeft de rechter, zegt Battjes in hetzelfde artikel. Een asielzoeker kan bezwaar maken op een beslissing van het IND, en de rechter kan dan oordelen dat de veiligheidssituatie niet juist is beoordeeld, legt hij uit. 

Asielzoekers hebben bepaalde rechten, waarop zij zich kunnen beroepen wanneer vanuit de politiek een roep is om strengere handhaving. Dit is in Nederland zo, en in heel Europa. Maar dat neemt de zorgen niet direct weg bij asielzoekers, die rechtse politici plotseling de bescherming die ze genoten in twijfel zien trekken, merkt Vluchtelingenwerk op. 

‘Dit soort uitlatingen zorgen voor heel veel onrust onder Syrische inwoners van Nederland. Zij hebben een oorlogssituatie en een wreed regime ontvlucht en hebben na een lange wachttijd veiligheid en rust gevonden in Nederland. Ze richten zich nu op de Nederlandse samenleving en nemen daar actief aan deel. Afwegingen over het al dan niet veilig zijn van een land van herkomst moeten dan ook zeer zorgvuldig gedaan worden’, aldus de ngo.

Lees ook:

Wat zijn de euro’s waard voor Syriërs in Libanon?

Onder de 2000 asielzoekers gelukt, maar blijft moeilijk in Ter Apel

0

Dit weekend werden bewoners van het azc in Ter Apel noodgedwongen overgeplaatst naar andere locaties in het land om het aantal onder de 2000 te brengen. Dit is gelukt, maar voor hoe lang?

‘Voor het eerst sinds maart is het afgelopen weekend gelukt om het aantal mensen in Ter Apel onder de 2000 te brengen, zoals in de bestuursovereenkomst met de gemeente Westerwolde is vastgelegd. Dat is het gevolg van extra maatregelen’, meldt het COA op maandagmiddag 2 september.

‘Zoals we nu kunnen inschatten zal de bezetting in Ter Apel komende dagen met deze oplossingen onder de 2000 kunnen blijven’, gaat het verder. Maar of dit zal blijven lukken is niet zeker. ‘We blijven behoefte hebben aan een structurele maatregel.’

Afgelopen vrijdag kondigde minister Marjolein Faber van Asiel en Migratie een noodmaatregel aan. Voor zondag moesten 100 tot 200 asielzoekers worden overgeplaatst naar andere COA-locaties in het land, om ervoor te zorgen dat het aantal in Ter Apel onder de 2000 kwam. ‘Deze actie is inderdaad uitgevoerd’, zegt het COA.

Bestuursvoorzitter Milo Schoenmaker: ‘Wij willen niets liever dan ons aan de bestuursovereenkomst houden. Daarom hebben wij een grote logistieke operatie gerealiseerd, waarbij we wederom een groot beroep hebben gedaan op onze medewerkers, die zich hiervoor hebben ingezet.’

Maar een structurele oplossing was de overplaatsing niet. ‘We hebben nog steeds behoefte aan meer opvangplekken en een betere doorstroming naar andere gemeenten.’ Hoewel het COA zegt dat het alles zal doen om het aantal bewoners onder de 2000 te houden, geeft het toe dat dit niet zomaar gaat.

‘De druk blijft onverminderd hoog. Er is nog steeds een groot tekort aan opvangcapaciteit en er zijn ook voortdurend sluitingen van tijdelijke locaties. Daarnaast speelt dat nieuwe tijdelijke locaties vaak later beschikbaar komen dan aanvankelijk voorzien.’

Ook op andere COA-locaties in Nederland is de bezettingsgraad bijna 100 procent. Bovendien is er een groot aantal statushouders die in de COA-locaties verblijven omdat zij geen woonruimte kunnen vinden. ‘Van de 77.000 mensen die we opvangen, is zeker 20.000 statushouder. De helft daarvan is er al langer dan veertien weken, terwijl dat de maximale periode zou moeten zijn.’

Gemeente naar de rechter

De noodmaatregel van de minister kwam niet uit de lucht vallen. De gemeente Westerwolde is al langer kritisch op het COA over het aantal bewoners in het azc van Ter Apel, waar het gros van de asielzoekers in Nederland aankomt. Voor elke dag dat het COA het maximale aantal van 2000 overschreed, betaalde het vanaf januari dit jaar een boete aan de gemeente. In juni werd het maximum van deze boete – 1,5 miljoen euro – bereikt. De gemeente dreigde daarna opnieuw naar de rechter te stappen als het bewonersaantal van 2000 nog steeds zou worden overschreden. Op vrijdag 30 augustus stond de teller op 2117.

De noodmaatregel van de minister viel niet in goede aarde bij de gemeenten, die stelden dat er niet ongevraagd asielzoekers in de opvanglocaties geplaatst konden worden. Per locatie ging het om enkele bedden, maar wanneer hierdoor het maximum op een locatie wordt overschreden, dan kan de veiligheid in het geding komen, of kan er weerstand ontstaan vanuit de maatschappij, legde een woordvoerder van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) uit aan NOS.

Hijabi neemt zitting in Belgisch parlement

0

België is een islamitisch parlementslid met een hoofddoek rijker. De Marokkaans-Belgische Farida Tahar neemt voor de klimaatvriendelijke partij Ecolo haar plek in het Brusselse parlement in, zo meldt de Turkse nieuwssite SonHaber.

Tahar is na Mahinur Özdemir Göktas – de Turks-Belgische moslima die tussen 2009 en 2015 Brussels parlementariër was en nu de Turkse minister van Familiezaken is – de tweede hijabi die als volksvertegenwoordiger zitting mag nemen in Brussel.

Tahar vervangt Marie Lecocq, die volgens de statuten van Ecolo vanwege haar co-voorzitterschap voor de partij niet meer als volksvertegenwoordiger mag dienen. Lecocq zat sinds 2019 in het parlement van het Brusselse gewest. Tahar stond bij de gemeenteraadsverkiezingen op plek twee op de lijst.

Volgens SonHaber vervult Tahar, die eerst (van 2012 tot 2018) in Molenbeek gemeenteraadslid was voor de Parti Socialiste, een belangrijke rol in de Belgische politiek wat betreft diversiteit en representatie.

Tahar zet zich sinds het begin van haar carrière in tegen de discriminatie van vrouwen in het onderwijs en op de arbeidsmarkt. Ook werd ze actief lid van de Beweging tegen Racisme, Antisemitisme en Xenofobie (MRAX), waarvan ze van 2016 tot 2018 de vicepresident was.

Turkije boos op Netflix-serie over Cyprus, ‘Griekse propaganda’

0

Turkije is niet blij met de nieuwe Netflix-serie Famagusta, een Griekse productie (eind september te streamen) over de Turkse militaire interventie op Cyprus in 1974. De Turken nemen aanstoot aan het woord ‘bezetting’, terwijl Turkije de interventie – die uiteindelijk tot de opdeling van het eiland in een Turks en Grieks deel zou leiden – beschrijft als een ‘vredesoperatie’, zo meldt de Turks-islamistische krant Yeni Safak.

Volgens het Turkse ministerie van Buitenlandse Zaken zou de serie zich schuldig maken aan ‘geschiedvervalsing’ door de Turken als bezetters af te schilderen. ‘De serie Famagusta die binnenkort op een digitaal platform te zien is, verleent de zwarte propaganda van het Griekse bestuur in Cyprus een dienst’, aldus een verklaring van het ministerie.

Volgens Turkije houdt de serie geen rekening met de gruwelen die Turkse Cyprioten in de jaren 1963-1974 hebben meegemaakt en met de coup die in 1974 plaatsvond met het doel het eiland te verenigen met Griekenland. Turkije claimt dat het land op basis van een verdrag uit 1960 het recht had om in 1974 te interveniëren. Uiteindelijk heeft de Turkse interventie geleid tot een afscheiding van het noordelijke gedeelte, waar in 1983 Turkse Cyprioten een republiek hebben uitgeroepen die alleen door Turkije wordt erkend. Duizenden Turkse militairen zijn nog steeds aanwezig, en ondanks vele vruchteloze verzoeningspogingen blijft het eiland verdeeld.

Wordt Karim Bouamrane premier van Frankrijk?

0

Bijna twee maanden na de parlementsverkiezingen heeft de Franse president Macron nog altijd geen nieuwe premier benoemd. Karim Bouamrane, burgemeester van de Parijse voorstad Saint-Ouen, wordt steeds vaker genoemd als topfavoriet. Wie is deze zoon van Marokkaanse migranten?

Op de linkeroever van de Seine, tegenover het presidentiële Élysée, staat het herenhuis Hôtel Matignon, waar de Franse premier zetelt. Na de eclatante overwinning van het radicaal-rechtse Rassemblement National (RN) bij de Europese Parlementsverkiezingen, vreesden velen in Frankrijk dat de parlementsverkiezingen voor het eerst in de geschiedenis een radicaal-rechtse premier zouden opleveren. RN won vervolgens de eerste ronde van de parlementsverkiezingen, maar de linkse coalitie Nouveau Front Populaire ging er onverwacht in de tweede ronde met de winst vandoor. Bijna twee maanden later krijgt het Matignon in plaats van een radicaal-rechtse premier nu mogelijk een premier van Marokkaanse afkomst als nieuwe bewoner.

Bekendheid dankzij de Olympische Spelen

De Olympische spelen in Parijs kennen in Frankrijk meerdere politieke winnaars. Allereerst president Macron, die zijn politieke steun ziet afbrokkelen en wiens presidentschap wordt gekenmerkt door massale demonstraties tegen zijn hervormingsplannen. Hij kan zich nu op de borst kloppen als de president die ondanks de moeilijke veiligheidskwesties en de pessimistische krachten in het land, een succesvol wereldevenement heeft weten te realiseren. Vervolgens Anne Hidalgo, die zich als burgemeester van Parijs al jaren inzet voor een autoluwe stad. Ze werd tijdens de Spelen geroemd voor haar ecologische visie voor Parijs, die niet in de weg heeft gestaan van de bereikbaarheid van de stad.

Maar bovenal Karim Bouamrane, de socialistische burgemeester van de Parijse banlieue Saint-Ouen. Hoewel hij zich al bijna dertig jaar in het politieke spectrum begeeft, was hij lange tijd niet bekend bij het grote publiek. Als burgemeester van een stad waar een deel van de Olympische Spelen werd gehouden, dook hij de afgelopen weken veelvuldig op in de media als de man die de arme buitenwijken van Parijs wil laten delen in het succes van de Spelen. In het licht van de Spelen wist hij publiek en privaat geld los te krijgen voor de transformatie van zijn stad. Zo wist hij verschillende bedrijven, waaronder Tesla, te overtuigen kantoren te openen in Saint-Ouen. Met de extra belastinginkomsten werden vervolgens nieuwe basisscholen gefinancierd. Zijn ster is snel rijzende. De New York Times portretteerde hem op de voorpagina en de Duitse krant Die Welt omschreef hem als ‘Obama aan de Seine’.

Macron houdt van verrassingen

De afgelopen dagen wordt Bouamrane in Frankrijk steevast genoemd als een van de favoriete kandidaten voor het premierschap. Politiek analist Solenn de Royer vertelt dat een keuze voor Bouamrane geen verbazing wou wekken. ‘Macron houdt ervan te verrassen. Eerst koos hij met Élisabeth Borne voor een vrouw en vervolgens met de benoeming van Gabriel Attal voor de jongste premier in de geschiedenis van de Vijfde Republiek. De benoeming van de zoon van een Marokkaanse metselaar, die heeft bijgedragen aan het succes van de Olympische Spelen, zou onmiddellijk de geschiedenis ingaan. Ook al heeft Bouamrane zelf er een hekel aan te worden gereduceerd tot zijn afkomst.’

‘Ik ben Karim Bouamrane, zoon van Sadia en Allal Bouamrane’

Jonge politieke betrokkenheid

De ouders van Bouamrane, beiden analfabeet, immigreerden vanuit Marokko naar Saint-Ouen. De vader vond er werk als metselaar. Nadat vele fabrieken in de jaren zeventig hun deuren moesten sluiten werd de Parijse banlieue waar Bouamrane opgroeide het toneel van armoede en misdaad. De arme voorstad werd tot voor kort alleen nog bezocht door buitenstaanders voor een bezoek aan de enorme vlooienmarkt, die bekend staat om zijn grote aanbod aan namaakartikelen. Bij zijn kandidaatstelling als burgemeester vertelde hij dat zijn politieke betrokkenheid vroeg begon. ‘Op mijn vijftiende nam ik deel aan mijn eerste politieke demonstraties. Ik ging de straat op om de Sandinisten te steunen in de oorlog in Nicaragua. Vervolgens eiste ik bij een volgende demonstratie de vrijlating van Nelson Mandela.’

Van de communistische partij naar Silicon Valley

In de stad, die 69 jaar lang onder leiding stond van communistische burgemeesters, wordt zijn politieke talent en betrokkenheid eerst opgemerkt door de lokale communistische partij. Op zijn tweeëntwintigste wordt hij namens die partij gemeenteraadslid. Na economie en rechten te hebben gestudeerd vervolgt hij zijn carrière in de IT-wereld. Het leidt hem, ver weg van zijn communistische geboortegrond, naar het hyperkapitalische Silicon Valley in San Francisco, waar hij een paar jaar werkt als ondernemer in de cybersecurity.

Bij zijn terugkeer naar zijn geboorteplaats stapt hij over naar de Parti Socialiste (PS) en stelt hij zich kandidaat als burgemeester. Hij krijgt tijdens zijn eerste campagne steun van Jean-Christophe Cambadélis, de machtige eerste secretaris van de PS. Hij ontmoette Bouamrane bij een partijbijeenkomst in 2014 en zag in hem een groot talent met een bijzonder verhaal. ‘Hij belichaamde de linkse politicus die daadwerkelijk de wijken ingaat.’ Bij zijn tweede poging in 2020 wist Bouamrane te winnen en volgde hij William Dellanoy op, de eerste rechtse burgemeester in de geschiedenis van Saint-Ouen. Zijn eerste bijdrage op het gemeentehuis opende de Marokkaans-Franse politicus met de woorden: ‘Ik ben Karim Bouamrane, zoon van Sadia en Allal Bouamrane, en ik ben de nieuwe burgemeester van Saint-Ouen.’

Kritisch op het radicaal-linkse La France Insoumise

Tijdens de Olympische Spelen, terwijl Macron zich bezint op de nieuwe bewoner van Matignon, trekt Bouamrane in een interview met de centrumrechtse krant Le Figaro fel van leer tegen La France Insoumise (LFI), de radicaal-linkse coalitiegenoot van de PS. ‘Het links van LFI was er niet toen we maar 7000 francs (omgerekend 1100 euro) hadden om rond te komen, of toen mijn vader werkloos raakte en we woonden in uitgeleefde panden. Ik trek de oprechtheid van hun strijd in twijfel. Bij LFI zijn veel kinderen van aristocraten of van de bourgeoisie te vinden die zich willen wreken op hun vader en die zich vervolgens geroepen voelen om te bepalen wat goede en wat slechte linkse politiek inhoudt. Ik maak me vooral grote zorgen als ik zie hoe hun vermogen om het land te verdelen via het etnisch-religieuze prisma resulteert in een verzwakking van het republikeinse fundament.’

‘Het Élysée heeft mij niets aangeboden. Ik ben geen fenomeen’

Het is een boodschap die Macron zal bekoren. Macron sluit het radicaal-linkse LFI en het radicaal-rechtse RN uit. Hij wil vooral samenwerken met de gematigde machten binnen de centrumlinkse en centrumrechtse partijen.

Voetballiefhebber die trots is op zijn achtergrond

Bouamrane laat zich vooral voorstaan op zijn verdiensten als persoon, maar schroomt niet zijn arbeiders- en  migratieachtergrond te benoemen. Hij speelde tot ver in de twintig niet onverdienstelijk bij voetbalclub FC Sevres en is hartstochtelijk fan van de voetbalclub Red Star FC. Die laatste club komt uit in de tweede divisie en is de tegenhanger van Paris Saint-Germain. Bij PSG klotsen de Qatarese oliedollars tegen de plinten en worden de wedstrijden gespeeld in Stadion Parc des Princes in het chique 16e arrondissement. Red Star FC is daarentegen genesteld in de arme buitenwijken van Parijs. De club staat verder bekend om de extreemlinkse banden en de culturele diversiteit van de supportersgroepen.

Tijdens zijn burgemeesterschap zette Bouamrane zich in voor de renovatie van het vervallen stadion van de club. Toen de club promotie maakte naar de tweede divisie omschreef hij dit op Instagram als  ‘een overwinning voor het volk’.

Ook plaatst Bouamrane elk jaar op 1 mei op de Dag van de Arbeid een post op zijn sociale mediakanalen over Brahim Bouraam. Hij was een tweeëntwintigjarige Marokkaanse vader van twee kinderen, die op 1 mei 1995 bij een racistische aanval door skinheads in de Seine werd gegooid en verdronk. ‘We zullen het nooit vergeten. Een andere 1 mei voor een gehele generatie’, luidde dit jaar het bijschrift bij de post van Bouamrane.

Premier of president

Bouamrane reageert nuchter op de hype rondom zijn naam, terwijl hij tegelijkertijd zijn ambities vrijgeeft. ‘Het Élysée heeft mij niets aangeboden. Ik ben geen fenomeen. Ik ben een politicus, rijk aan lokale en nationale ervaring. Die ervaring kan worden omgezet in een mondiaal collectief project.’

Ja, Bouamrane wil best premier worden, lijkt hij te zeggen. Maar er gaan ook steeds meer stemmen op dat hij geschikt is als presidentskandidaat. ‘A star is born. Hij heeft duidelijk het profiel voor het Élysée,’ zei Gaspard Gantzer, adviseur van oud-president François Hollande deze week. Hij ziet in Bouamrane de toekomstige president van Frankrijk. Hetzelfde geldt voor Jean-Louis Borloo, de vooraanstaande politiek leider van het rechtse Union des Démocrates et Indépendant, die volgens Le Monde in privé zijn steun zou hebben uitgesproken voor een toekomstige kandidaatstelling voor het presidentschap .

Het profiel en netwerk dat Bouamrane in dertig jaar politiek heeft opgebouwd stelt hem mogelijk in staat hoger te mikken dan het Matignon. Als hij niet wordt benoemd tot premier, wacht hem later wellicht de weg naar de andere kant van de Seine.

‘Wij zijn allemaal Hollanders’

0

Als middelbare scholier ben ik een keer naar Rotterdam gegaan om te kijken naar een voorstelling van de mehter. Voor het stadhuis op de Coolsingel gingen mannen in klassieke Ottomaanse kledij marsen en liederen opvoeren. Het was een prachtig gezicht om naar te kijken.

De mehter is een Turks militair orkest, niet van het huidige Turkse leger, maar van de legers van de zonen van de Ottomanen. In de Ottomaanse tijd liep de mehter met het leger mee. Lofzangen op glorieuze overwinningen in het verleden en in de toekomst gaven de soldaten moed.

Het dappere volk werd bezongen. Het dappere leger werd bezongen. Osman Pasha werd verheerlijkt. Hij was zo moedig, zo moedig als maar kan. Osman Pasha zou Plevne nooit opgeven.

De mether is nu folklore

Ik weet niet waar Plevne ligt, maar het ligt zeker niet in Turkije. Latere, minder dappere pasha’s hebben het wel opgegeven. Osman Pasha zou zich in zijn graf omdraaien.

De glorieuze Ottomaanse legers zijn er niet meer. Velen vinden dat het sindsdien dood en verderf is in het Midden-Oosten. Minder dappere legers beschieten burgerbevolkingen in Jemen, Aleppo en Gaza.

De mehter is nu folklore. De oude liederen van moed en glorie worden nu als kunst opgevoerd. Patriottische Turken huren soms een mehter in voor hun bruiloft. Tijdens de trouwerij worden dan strijdliederen gezongen.

Dit jaar ging er een filmpje rond van een mehter in Nederland. Waarschijnlijk was het bij de opening van een winkel. In klassieke kledij zongen norse Turkse mannen met snorren luidkeels:

‘Hollanders, Hollanders, wij zijn allemaal Hollanders.’

Netflix-tip: film over zwarte vrouwenbataljon tijdens WOII

0

In december is het oorlogsdrama The Six Triple Eight te zien op Netflix, over een zwart vrouwenbataljon dat tijdens de Tweede Wereldoorlog ervoor zorgde dat de mannen aan het front post kregen van hun families thuis.

Six Triple Eight is de bijnaam van het 6888ste Central Postal Directory Battalion. Dit bataljon bestond voornamelijk uit zwarte vrouwen, en zij waren de enige zwarte vrouwen die tijdens de Tweede Wereldoorlog naar het buitenland werd gestuurd.

In de oorlog was er een groot tekort aan militairen die de post voor Amerikaanse soldaten in het buitenland konden verzorgen. In 1944 drong de Amerikaanse burgerrechtenactiviste Mary McLeod Bethune er bij First Lady Eleanor Roosevelt op aan zwarte vrouwen een nuttige rol te gunnen voor de oorlog in het buitenland. Haar lobby had succes. 855 vrouwen, onder leiding van majoor Charity Adams, kregen een basistraining en vertrokken daarna naar het Verenigd Koninkrijk.

De dames moesten een enorme hoeveelheid niet-verzonden post verwerken. Het ging om zo’n 17 miljoen poststukken, die naar de militairen in Europa moesten worden gestuurd. Het was geen gemakkelijke klus, omdat op veel brieven en pakketten alleen de voornaam van de beoogde ontvanger stond of een bijnaam. Maar met een slim systeem slaagden ze er toch in om de achterstallige post te versturen naar de soldaten aan het front, wat goed was voor het moreel van de troepen.

De film is geregisseerd door Tyler Perry. Het verhaal is gebaseerd op een gelijknamig artikel uit 2021 in het historische tijdschrift WWII History. De trailer van de film kunt u hier bekijken.

120 jonge statushouders sporten voor een dag in Olympisch Stadion

0

120 minderjarige vluchtelingen uit Amsterdam hebben gisteren hun sporttalenten laten zien bij het zogenoemde Play to Dream evenement in het Olympisch Stadion. Zo meldt de Amsterdamse stadszender AT5.

Het doel van het evenement is om jonge vluchtelingen door middel van sport hun plek te laten vinden in Nederland om wellicht ooit hun nieuwe land te vertegenwoordigen bij de Olympische Spelen, zoals Sifan Hassan, die goud won in Parijs.

De bodybuilder Oday Al-Zao’bi, die zelf ook een vluchtelingenachtergrond heeft, is er als vrijwilliger bij. ‘Ik was heel enthousiast om hier bij te zijn om anderen te motiveren’, zegt hij tegen AT5 en vervolgt: ‘Het is goed dat mensen zien dat ze iets kunnen bereiken in hun leven en je niet doelloos op straat hoeft te hangen’.

De dag is voor jonge vluchtelingen ook een uitje, weg van de verstikkende omstandigheden in azc’s. Het is fysiek en mentaal wat anders dan de beperkingen die het vluchtelingenbestaan in zulke centra dag in dag uit oplegt.

Ongehoord Nederland maakt dubieuze keuze voor nieuw personeel

0

Bauke Geersing is sinds 28 augustus toegetreden tot de Raad van Toezicht van de ultrarechtse omroep Ongehoord Nederland. De voormalige NOS-directeur is omstreden. Hij schreef in 2019 een revisionistisch boek over de Nederlands koloniale oorlog in Indonesië, waarin hij het opneemt voor de koloniale leiders.

In zijn boek neemt hij het vooral op voor de beruchte kapitein Raymond Westerling, verantwoordelijk voor de massamoord op vele Indonesiërs in Zuid-Sulawesi. Historici schatten dat er zo’n 1500 doden zijn gevallen.

In zijn hagiografische boek Kapitein Raymond Westerling en de Zuid-Celebes-affaire (1946-1947) hekelt Geersing Nederlandse historici die kritisch over Westerling hebben geschreven, waaronder Willem IJzereef, J.A. de Moor en Rémy Limpach. Geersing vindt hun historische studies ‘onhistorische kletskoek’, omdat ze vooringenomen zouden zijn en zich zouden laten leiden door een antikoloniale positie. Dit zou ervoor zorgen dat hun wetenschappelijke werk gekleurd is. Geersing zelf is wel objectief, meent hij.

In een recensie op de website Historiek schrijft historicus Koos-Jan de Jager dat Geersing zelf ook niet bepaald objectief is, zich alleen baseert op Nederlandse bronnen en Indonesische vrijheidsstrijders consequent wegzet als terroristen. Ook trekt hij volgens De Jager te snel conclusies, zonder hiervoor direct bewijs aan te dragen.

‘De toon die Geersing aanslaat als het gaat om zijn veroordeling van een groot deel van de historische literatuur als ‘onhistorische kletskoek’ en ‘vooringenomen geschiedschrijving’ is volstrekt ongeloofwaardig’, zo besluit De Jager zijn recensie. ‘Je zou van Geersing, vanwege zijn gebrek aan een academische geschiedenisopleiding, een bescheidener opstelling verwachten. Zéker als blijkt dat zijn eigen interpretatie evenzeer gekleurd is.’

Vorig jaar verscheen de door Geersing samengestelde essaybundel Het pijnlijke afscheid van de Indische Archipel, waarin hij en andere auteurs de frontale aanval openen op de conclusies van het onderzoeksproject ‘Onafhankelijkheid, dekolonisatie, geweld en oorlog inIndonesië, 1945-1950’. De boekpresentatie in Café Nieuwspoort in Den Haag was een ultrarechts feestje, waar verschillende Kamerleden van de PVV en de FvD van de partij waren.

In zijn toespraak hekelde Geersing de Nederlandse excuses voor het bloedbad van Rawahgedeh op Java in 1947. Daarbij zijn volgens hem geen 431 mensen vermoord – het zou gaan om ‘slechts’ 150 slachtoffers bij ‘een noodzakelijke militaire actie’. Historici die zeggen dat er meer doden zijn gevallen, maken zich volgens Geersing schuldig aan ‘nepinformatie en laster’.

Bauke Geersing is toegetreden tot de Raad van Toezicht van Ongehoord Nederland nadat medeoprichter Arnold Karskens werd geschorst. Ook de 30-jarige Raisa Blommestijn keert terug als presentatrice. Karskens had haar ontslagen vanwege controversiële uitspraken op sociale media. In mei dit jaar besloot het Openbaar Ministerie om Blommestijn te vervolgen voor haar racistische uitspraken over zwarte mensen.

Lees verder:

Rechtse historici komen met alternatieve feiten over Indonesië

30 augustus: Turkije viert overwinning op de Grieken

0

In Turkije wordt vandaag ‘victoriedag’ gevierd, de overwinning op de Griekse bezetters onder leiding van Mustafa Kemal Atatürk 102 jaar geleden. De legerleider zou later de Turkse republiek uitroepen, waarvan hij de eerste president werd. Het nalatenschap van de ‘vader der Turken’ is sindsdien alomtegenwoordig in de Turkse politiek en maatschappij.

Zo meldt de Turkse nieuwssite Ensonhaber. Op 30 augustus wordt traditioneel een krans gelegd bij het mausoleum van de grondlegger van het moderne Turkije in Ankara en toont de politieke elite van het land hun dankbaarheid aan Atatürk. ‘Als jij er niet was, zouden wij er niet zijn’, is een beroemde leuze die geregeld opduikt.

Atatürk heeft zijn onsterfelijkheid in Turkije te danken aan zijn militaire overwinningen op het slagveld in de nadagen van het Ottomaanse rijk, de voorloper van de Turkse republiek. Hij wist met een nationalistische verzetsgroep uit Ankara, in weerwil van de sultan in Istanbul, de Turkse nederlaag van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) om te zetten in een rampzalige nederlaag voor de Grieken, die sinds 1919 met steun van Engeland grote delen van Anatolië bezet hielden.

Op 26 augustus 1922 begon ‘het grote offensief’ van Atatürk en in vier dagen tijd braken de Turken door de linies van de Grieken. Daarna volgde een meedogenloze achtervolging op de Griekse troepen tot aan Smyrna, die tot september duurde. Dit was een bloedige strijd die een eind maakte aan de Griekse aanwezigheid in Anatolië. In het nieuwe Turkije was er geen plek meer voor Grieken, christenen of andere niet-Turkse volkeren. Iedereen was voortaan Turk.

Atatürk wordt vanwege de deportaties van minderheden en assimilatiepolitiek ook
bekritiseerd. Ook de islamitische Koerden, die hadden meegevochten in de Turkse
onafhankelijkheidsoorlog, waren niet meer veilig. Zij zouden na de oprichting van de republiek in 1923 ten prooi vallen aan de Turkse ‘bulldozerpolitiek’.