De Duitse krant Bild heeft een lijst gepubliceerd van de wetenschappers die in een open brief opkwamen voor de demonstratievrijheid van studenten. Ze worden met naam en foto genoemd en door de krant weggezet als ‘Jodenhaters’.
‘Ze intimideren Joodse studenten – in naam van de Palestijnse zaak. Ze noemen Israël een ‘terroristische staat’ maar eisen vrijheid van meningsuiting. Ze jammeren over de ‘massamoord’ van het Israëlische leger in Gaza, maar maken geen melding van de terroristische moorden en gijzelingen door Hamas in Israël (7 oktober)’, schrijft Bild onder andere over de docenten.
Bild is een boulevardblad, maar tevens de grootste krant van Duitsland. Op sociale media is men kritisch op Bild. De krant zou de docenten tot doelwit maken. De Amerikaanse professor Cas Mudde, gespecialiseerd in extreemrechts, spreekt er schande van en verklaart zich ‘solidair’ met zijn collega’s in Duitsland.
Turkse academici maken de vergelijking met de ‘vredeacademici’ in eigen land. In 2016 veroordeelden zij de mensenrechtenschendingen in het zuidoosten van Turkije in een open brief, en werden toen vervolgd door de Turkse staat.
‘Academici in Turkije werden gelabeld als terroristen nadat ze voor vrede opkwamen in gebieden waar overwegend Koerden wonen’, zegt de socioloog Gülay Türkmen. Zij verwijst naar de ironie dat juist Duitsland toen veel verbannen Turkse academici asiel heeft verleend.
De journalist James Jackson zegt dat het Bild-artikel volgt op de ‘afkeuring’ van de brief door de Duitse minister van Onderwijs en Wetenschap Bettina Stark-Watzinger.
In Duitsland ging dit weekend de radicale beweging Muslim Interactive de straat op, zo bericht deDeutsche Welle. De demonstranten mochten niet oproepen tot de stichting van een nieuw kalifaat of de vernietiging van Israël.
Aan de demonstratie van zaterdag 10 mei namen naar schatting 2.300 mensen deel. De Duitse Federale Inlichtingendienst (BND) classificeert Muslim Interactive als extremistisch, maar de autoriteiten hebben de demonstratie onder strikte voorwaarden toch laten doorgaan.
De demonstranten mochten niet aanzetten tot haat of geweld of het bestaansrecht van Israël ontkennen. Evenmin was het toegestaan om in woord of beeld op te roepen tot de stichting van een kalifaat in Duitsland.
Als Muslim Interactive zich niet aan deze voorwaarden zou houden, dan mocht de politie een ‘onmiddellijke interventie’ uitvoeren, maar dat is niet gebeurd. De demonstranten hielden borden omhoog met teksten ‘Censored’, ‘Zensiert’ en ‘Verboten’. Ze voelden zich door de Duitse autoriteiten gecensureerd.
Eind april organiseerde Muslim Interactive ook een protest. Toen droegen ze wel borden bij zich met teksten als ‘Kalifat is die Losüng’ (Het kalifaat is de oplossing) en hekelden ze de Duitse politieke steun aan Israël.
Muslim Interactive is opgericht door moslims in Duitsland, die elkaar via sociale media hebben gevonden. De groep heeft meer dan 20.000 volgers op TikTok. Volgens experts heeft de in 2020 opgerichte groep banden met Hizb ut-Tahrir, die een wereldwijd kalifaat nastreeft, schrijft Deutsche Welle. Duitsland heeft Hizb ut-Tahrir in 2003 verboden, omdat de organisatie zou oproepen tot het plegen van geweld tegen en het vermoorden van Joden.
Volgens de Duitse inlichtingendienst heeft niet alleen Muslim Interactive, maar ook Generation Islam en Reality Islam banden met Hizb ut-Tahrir.
Jordanië heeft de Pro-Palestijnse zender Al-Yarmouk TV gesloten. Het koninkrijk treedt sinds kort hard op tegen pro-Palestijns activisme. Het nieuwskanaal is gelieerd aan de Moslimbroederschap.
Op 7 mei bestormden veiligheidstroepen de kantoren van Al-Yarmouk TV in Amman, de Jordaanse hoofdstad. Ze namen zendapparatuur in beslag en belemmerden medewerkers de toegang.
De zender werd gesloten ‘vanwege de ongeoorloofde activiteiten en uitzendingen vanuit Jordanië zonder officiële goedkeuring van de overheid’. Al-Yarmouk TV had geen vergunning om uit te zenden. Dit is in het verleden ook weleens gebeurd, maar toen deed de Jordaanse overheid niet moeilijk.
De Arabische website Middle East Eye vermoedt dat er politieke motieven in het spel zijn, maar dit ontkennen de autoriteiten. Sinds 7 oktober heeft Jordanië echter meer dan 1.500 mensen gearresteerd. Tientallen van hen zitten nog in hechtenis.
De Amerikaanse ngo Committee to Protect Journalists (CPJ) heeft de Jordaanse autoriteiten opgeroepen om de sluiting van Al-Yarmouk TV ongedaan te maken.
Hoewel een deel van het Russische leger vertrekt uit Armenië, zullen Russische troepen in de toekomst een rol blijven spelen in de bewaking van de Armeense grenzen met Turkije en Iran. Zo meldt de Turks-Armeense krant Agos.
De Armeense premier Nikol Pasinyan en de Russische president Vladimir Poetin zijn overeengekomen dat het Russische leger uit ‘sommige gebieden’ in Armenië vertrekt. Maar de Russen blijven aanwezig aan de Turkse en Iraanse grens.
Armenië was na de verloren oorlog met Azerbeidzjan in Nagorno-Karabakh teleurgesteld over de traditionele Russische rol als beschermheer van de Armeniërs. De Russen die verwikkeld zijn in een langdurige oorlog met Oekraïne, hebben de Azerbeidzjaanse agressie niet kunnen stoppen.
De Armeense premier nam daarop een pro-westerse houding aan en er ontstonden geruchten dat de Russische aanwezigheid in Armenië volledig zou verdwijnen.
Dat blijkt nu niet meer het geval. ‘Door gewijzigde omstandigheden zijn Pasinyan en Poetin tot een overeenkomst gekomen’, meldt de Russische woordvoerder tegen Agos. Vermoedelijk worden de toenemende Azerbeidzjaanse aanspraken op Armeens grondgebied bedoeld. Ook Turkije aast, samen met ‘broederstaat Azerbeidjzan’, op een landverbinding door Armeens grondgebied.
In december werd Adnan Al-Bursh, een bekende Gazaanse arts, samen met tien andere hulpverleners door het Israëlische leger gearresteerd. Vorige maand kwam hij om het leven.
Terwijl Moueen Al-Bursh thuis in Amsterdam de familiefoto’s op zijn telefoon doorloopt, slaakt hij een zucht. ‘Adnan is mijn neef. Onze vaders zijn broers’, zegt hij.
Adnan Al-Bursh (50) was een bekende chirurg in Gaza. Hij was niet alleen het hoofd van de afdeling orthopedie van het Shifa-ziekenhuis, maar ook hoogleraar. Nadat het ziekenhuis werd binnengevallen en het meeste medische personeel was vertrokken, weigerde dokter Bursh veiligheid te zoeken in het zuiden van Gaza.
’Op 20 november 2023 kreeg ik het allerlaatste WhatsApp-bericht van Adnan’, vertelt zijn neef. ‘Hij schreef dat hij in het Indonesië Ziekenhuis was om zijn werk daar voort te zetten. Hij voelde de plicht om de gewonden te helpen.’
Bursh laat een korte video zien, waarop te zien is dat zijn neef gewond op de grond ligt. ‘Op 20 november werd het Indonesië Ziekenhuis omsingeld en aangevallen. Tijdens het geven van hulp aan ernstige gewonde patiënten raakte mijn neef gewond.’
Daarna vluchtte Bursh naar het Awda-ziekenhuis in het noorden van Gaza. Maar na zware lucht- en grondaanvallen vielen Israëlische militairen in december ook dit ziekenhuis binnen. ‘De soldaten riepen zijn naam. Ze waren specifiek naar hem op zoek. Hij werd samen met het andere medische personeel uiteindelijk met veel geweld opgepakt’, vertelt Moueen Al-Bursh.
‘Waarom hebben ze dit zijn gezin aangedaan?’
Hij laat een video zien van geheime Israëlische detentiecentra. Zijn neef zit gebogen en geknield met zijn handen op z’n achterhoofd.
‘Kijk, deze beelden komen van het Israëlische tv-station Channel 14. Mijn neef werd ontkleed en geblinddoekt. Hij heeft tijdens de verhoren de meeste ernstige beledigingen en mishandelingen moeten doorstaan. Het martelen van artsen is bedoeld om valse bekentenissen af te dwingen’, zegt Bursh. Hij gaat ervan uit dat zijn neef uiteindelijk is doodgemarteld. ‘Pijnlijk en onvergeeflijk.’
Het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid in de Gazastrook verklaart dat sinds 7 oktober in totaal 496 dokters, verpleegkundigen en ander zorgpersoneel zijn vermoord door Israël, inclusief Adnan Al-Bursh. Daarnaast heeft Israël het gezondheidszorgsysteem van Gaza vrijwel vernietigd na herhaalde aanvallen op bijna alle ziekenhuizen in het gebied. Volgens hulporganisatie Artsen Zonder Grenzen zijn de systematische aanvallen op medische voorzieningen een ernstige schendig van het internationaal humanitair recht.
Bursh neemt een slok van zijn thee. ‘Kijk eens!’, roept hij uit. ‘Dit ben ik met mijn neef op de foto. Adnan had een rustig karakter. Hij hield van het leven en van zijn gezin. Hij koesterde het leven enorm.’
Sinds 7 oktober heeft Bursh in Gaza negentig familieleden verloren. ‘Mijn familie bestaat uit martelaren, onschuldige gevangenen en ontheemden. De dood van Adnan is de grootste schok. Ik weet niet waarom hij is vermoord. Waarom hebben ze dit zijn gezin aangedaan?’
Bursh zal zijn neef vol trots herinneren. ‘Adnan was standvastig. Hij kon bergen verzetten. Ook betekende hij veel voor het Palestijnse volk. Adnan was ons grootste voorbeeld. Hij was uitstekend in zijn vak en zal worden gemist.’
Na de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november werden mensen van kleur, en vooral moslims, overspoeld met medeleven van de witte medemens. Ik ook. Meerdere mensen stuurden me berichten waarin ze me vertelden dat ze aan me dachten in deze moeilijke tijden. Mensen op straat wilden me laten weten dat ze het echt heel erg vonden. Een vrouw begroette me met de woorden ‘gecondoleerd met Wilders’. Het was goed bedoeld, maar toch merkte ik dat ik me stiekem opnieuw in de steek gelaten voelde. Alsof dit mijn verlies was en niet ons verlies. Ik wist niet wat ik met mijn gevoel aan moest.
Op X las ik dat Frans Timmermans, lijsttrekker van GroenLinks-PvdA, met tranen in zijn ogen ‘We’ve got your back’ zei, maar ik werd er niet geruster op. Ik heb geen rugdekking nodig, dacht ik zachtjes, maar een kring van rechte, strijdbare ruggen. Een ring van bescherming.
Het voelde echter alsof witlinks mij al had opgegeven. Thoughts and prayers, maar verder apathisch.
En eerlijk gezegd had ik het zelf eigenlijk ook al opgegeven. Want wat kon ik nou verwachten van een politieke partij die als voorman iemand heeft die de ander verwijt ‘een cultuur van de dood’ te hebben, tegenover ‘onze’ zogenaamde ‘cultuur van het leven’? En dat terwijl ons land politieke en militaire steun verleent aan de systematische dood van precies die ander, daar stapt Timmermans overheen. Dat die ander zich moet verhouden tot het koloniale, oriëntalistische beeld dat de machtige westerling van hem heeft, lijkt niet door te dringen bij witlinks. Racisme is een spectrum.
‘Wat een land!’, hoorde ik meerdere mensen zeggen. Precies dezelfde woorden hoorde ik toen Wilders zijn beruchte ‘minder, minder Marokkanen!’-uitspraken deed, inmiddels tien jaar geleden. Het zelfbeeld van een beschaafd gidsland strookt niet met de feiten, maar sprookjes doorstaan de test van de tijd.
Gemarginaliseerde mensen weten al heel lang welke kant het opgaat
Terwijl goedburgerlijk Nederland de handen nog in de lucht had van ontzetting over Wilders, kreeg ik een video van Marokkaanse bootvluchtelingen opgestuurd, maar dan de andere kant op. Op de vlucht voor Wilders & co. Sommigen vonden de memes en filmpjes waarin grappen werden gemaakt over onze eigen deportaties en vluchtroutes treurig, ik vond ze grappig. Gemarginaliseerde mensen weten al heel lang welke kant het opgaat in dit land, maar iedere keer als we het ter sprake willen brengen zijn we aan het polariseren of rellen. ‘Ja, maar niet iedereen is racist’, was een veelgebruikte verdediging. Want in een land dat kapot geïndividualiseerd is, is racisme ook een individueel probleem. En in de praktijk vooral jouw of mijn probleem. Lachen is een medicijn.
‘Maar Wilders heeft ook wel goede punten’, hoorde ik verschillende mensen zeggen, ook mensen die niet wit of ouderwets racistisch waren. ‘Welke punten?’, vroeg ik me af. Steevast kwam daar het punt ‘zorg’ uit. En: ‘Ja, maar eerlijk is eerlijk, Nederland is ook gewoon vol!’ De marketingtrucs van de (neo)fascisten zijn ongeëvenaard. Normalisering van extreemrechts gedachtegoed is het doel. Het is nu heel normaal om tijdens de informatieronde na de verkiezingen eerst overeenstemming over de grondrechten te bereiken, waardoor ze impliciet ter discussie staan. PVV-voorstellen die tegen de grondwet indruisen liggen nu in de ijskast. Dat belooft Wilders plechtig.
Resten alleen nog de plannen om het vluchtelingenverdrag onofficieel op te zeggen, de rechtstaat stukje bij beetje om zeep te helpen en alternatieve ‘waarheden’ als feiten te presenteren, terwijl racisten kransen leggen tijdens de herdenking van slachtoffers van racisme en andere Trumpiaanse manoeuvres. Tegelijkertijd verkoopt de media Geert Milders aan ons.
Ondertussen gidst demissionair premier Rutte dit land verder en dieper een nieuw genocidaal moeras in, terwijl hij campagne voert om als baas van de NAVO aan de slag te mogen gaan. Wat een land.
Laten we naar de wereld kijken door de ogen van moeders en een einde maken aan oorlog en geweld, schrijft Emine Oncü. Ze kwam in 2018 als politiek vluchteling vanuit Turkije naar Nederland.
Moederdag begon ooit in Amerika, waar een alleenstaande vrouw na het overlijden van haar eigen moeder alle moeders wilde eren. Het is natuurlijk een goed idee om moeders te gedenken of ze op een speciale dag een cadeau te geven. Maar zoals met alles, hadden we deze speciale dag niet moeten opofferen aan commerciële belangen. Een omhelzing of een liefdevolle blik zijn ook manieren om liefde uit te drukken.
En aan wie moeten kinderen zonder moeder cadeautjes geven? Wie koopt een cadeau voor de moeder die haar kinderen verloor door een bom?
Ik kijk al heel lang anders naar de wereld, ook als moeder. Ik heb een droom over deze speciale dag. In deze droom komen alle wereldleiders bij elkaar. Ze brainstormen over hoe ze alle moeders in de wereld gelukkig kunnen maken. Zij hebben toch ook moeders? Ooit waren ze kinderen.
Geen oorlogen en geheime agenda’s meer
In mijn droom vragen zij zich af waar ze mee bezig zijn. Wat is de reden voor de eindeloze gevechten? Waarom zitten we in een wapenwedloop? Wat hebben we opgeofferd voor onze belangen?
De tranen die tot nu toe zijn vergoten vormen oceanen. Wij scheiden moeders van hun baby’s. Wij vermoorden kinderen. Kunnen we niet vriendschappelijk en vreedzaam met elkaar leven? Laten we de moeders vandaag een cadeau geven en zeggen dat we hen niet meer aan het huilen maken. Laten we de moeders van wie de kinderen zijn gestorven opzoeken en hen om vergeving vragen. Laten we de kinderen vinden van wie we de moeders hebben gedood en hun tranen drogen. Laten we niet aan de ene kant vechten en aan de andere kant praten over menselijkheid, vrede en vrijheid. Laten we naar de wereld kijken door de ogen van onze moeders en een einde maken aan het geweld.
In mijn droom komt die dag. Alle tv-zenders van de wereld zenden een gezamenlijk programma uit, net op tijd voor moederdag. De president van elk land verschijnt op het scherm en zegt:
‘We maken een einde aan de pijn die we moeders aandoen. Dit is ons geschenk aan alle moeders van de wereld. Geen oorlogen en geheime agenda’s meer. Wij vragen om vergeving voor de pijn die wij u tot nu toe hebben aangedaan.’
Ik draag mijn droom op aan mijn moeder die ik al acht jaar niet heb geknuffeld.
Ook in Utrecht demonstreren studenten dinsdag en woensdag tegen de banden van de universiteit met de Israëlische academische wereld. De demonstratie eindigde door ingrijpen van de ME.
Op woensdagmiddag, dag twee van de studentenprotesten in Utrecht, is de universiteitsbibliotheek gebarricadeerd. Voor het gebouw staan een paar honderd mensen om hun steun te betuigen aan de studenten. Voor de ramen van de bibliotheek hangen grote doeken met protestleuzen. Over het balkon hangt een Palestijnse vlag met de tekst ‘It’s time, UU Boycot Israëli Apartheid´.
Voor student Aaya (haar achternaam is bij de redactie bekend) is het de eerste keer dat ze zich aansluit bij een demonstratie. Ze heeft besloten om tot het eind van het protest te blijven. ‘Ik ga hier niet meer weg’, zegt ze. ‘Het is belachelijk dat de universiteit banden heeft met Israëlische partners die mensenrechten schenden.’
Rond half negen ’s avonds arriveert de voorzitter van het College van Bestuur van de Universiteit Utrecht, Anton Pijpers.
Terwijl iedereen stil is voeren Pijpers en studentenwoordvoerder Raha Heshmatikhah buiten op de trap een gesprek. ‘Op dit moment heeft de UU negen samenwerkingen met verschillende instanties in Israël, denk aan het Weizmann Instituut van Wetenschappen en het Ministerie van Gezondheid. Deze instituten ondersteunen het beleid om de Palestijnen te onderdrukken en uit te roeien’, zegt ze.
‘Het is belachelijk dat de universiteit banden heeft met Israëlische partners die mensenrechten schenden’
De demonstranten willen dat de universiteit alle banden met Israëlische instellingen verbreekt. Voor Pijpers is dat ondenkbaar. ‘De UU kan niet zomaar in de eisen meegaan van een paar honderd demonstranten, als er bijna vijftigduizend studenten en werknemers zijn aan de universiteit.’ Volgens Pijpers zou zo’n voorstel eerst ook in verschillende besturen en raden moeten worden besproken. Hij nodigt de actievoerders uit om in dialoog te gaan.
Foto: Caner Mert
Volgens studentenwoordvoerder Heshmatikhah, die aan de UU met haar master bezig is, hanteert de universiteit een dubbele maat: ‘Weet u hoelang het duurde voordat de UU kwam met een goed en scherp statement en een boycot, na de inval van Rusland in Oekraïne? Elf dagen! Wij zijn inmiddels zeven maanden verder en er is niet eens een goed statement naar buiten gekomen.’ Pijpers nodigt een delegatie uit om verder over te praten, maar de actievoerders geven er geen gehoor aan. ‘Wij hebben het geprobeerd’, vervolgt Heshmatikhah. ‘Na zeven maanden getrokken te hebben aan het College van Bestuur zonder enig gehoor, is dit het resultaat.’
Het is overigens niet de eerste keer dat Heshmatikhah in actie kwam. Tijdens de opstanden in Iran in 2022 protesteerde ze ook, vertelt ze even later. ‘Ik ben zelf van Iraanse komaf en toen studenten in een Iraanse universiteit waren opgesloten, omdat ze aan het protesteren waren en er bont en blauw werden geslagen, heb ik een oproep gedaan aan mijn universiteit om dit te veroordelen. Veel andere universiteiten hebben dit wel gedaan, maar mijn universiteit niet.’
Ze is toen met de UU in gesprek gegaan. Afgesproken was dat ze samen wat acties zouden ondernemen, maar daar is niets van terechtgekomen, vertelt Heshmatikhah. ‘Ze hebben me toen eigenlijk gewoon een beetje voor de gek gehouden. Er is nooit een veroordeling gekomen.’
Ze blijft strijdbaar: ‘Zoals ik ook tegen Pijpers heb gezegd, je kan ons wel neerslaan met de ME, maar we blijven terugkomen. Het is ook walgelijk dat ze de ME op hun eigen studenten en medewerkers afsturen.’
Foto: Caner Mert
Maar hoe zit het met Joodse studenten, die met Israël sympathiseren? Voelen zij zich niet ongemakkelijk? Melle Berg is van Joodse komaf en raadslid voor zijn faculteit. Hij staat op ongeveer twintig meter van de demonstranten.
‘Ik merk dat andere studenten met een Joodse achtergrond bang zijn’
‘Je creëert zo een angstcultuur, zeker voor Joodse studenten en medewerkers’, zegt Berg. Het fundament van een dergelijk protest is namelijk diep antisemitisch. Ik merk dat andere studenten met een Joodse achtergrond bang zijn om op dit soort momenten hier te zijn.’
Berg snapt niet waarom er nu zoveel commotie is. ‘Als jouw reactie op de moordlustige aanval op 7 oktober is, dat het zielig is voor de mensen die zo’n terreurdaad hebben gepleegd, dan is die verwerpelijk. Waar waren deze mensen al die jaren dat de situatie in Gaza erbarmelijk was? Dat de universiteit zich zou moeten uitspreken voor antisemitisch geweld, vind ik heel kwalijk.’
Volgens Berg hoeft de UU niets te doen: ‘Universiteiten bedrijven wetenschap. En met wetenschap wordt wel vaker slechtere dingen gedaan. Het conflict in Gaza gaat de UU niks aan.’
Foto: Caner Mert
Terwijl er nog zo’n honderd demonstranten buiten in de kou staan, komt Pijpers rond half twaalf naar buiten met een megafoon. Hij roept de demonstranten op om voor middernacht te vertrekken, maar de demonstranten geven er geen gehoor aan. Rond kwart voor een staat de ME klaar om in te grijpen.
Voor het gebouw hebben de demonstranten arm in arm een menselijk muur gevormd om elkaar en de mensen binnen te beschermen. Ook wordt er een naam van een advocaat gedeeld als men zou worden opgepakt, en dat je geen commentaar moet geven aan de politie. De menselijke muur werkt niet. De politie heeft de barricaden bij de achteringang weten te verwijderen en haalt de bezetters uit het gebouw.
De demonstranten verzamelen moed en lopen richting de straat waar de ME-busjes staan en de bezetters worden ingeladen. Ze staan arm in arm voor de ME-agenten en blijven leuzen scanderen.
Undercoveragenten
Rond kwart voor twee in de nacht roept de politie op het gebied te verlaten. Kort daarna spuiten ze met pepperspray. Er blijken ook enkele undercoveragenten aanwezig, die hier en daar demonstranten achter de muur van ME-agenten trekken. Dit zorgde voor kleine paniekmomenten.
Naar verluidt zijn er veertig demonstranten gearresteerd. Aaya niet. Wel heeft ze last van de pepperspray, waardoor ze tranen in haar ogen heeft: ‘Ik ben verbaasd over hoe agressief de politie was’, vertelt ze. ‘We doen niemand kwaad, maar her en der slaan ME’ers zonder reden iemand neer. Ik zag een nietsvermoedend meisje op de fiets, die naar huis wilde, compleet gevloerd worden door een ME-agent. Ze sloegen ook een demonstrant die al op de grond lag.’
Rond kwart over twee is het protest voorbij. Heshmatikhah heeft tranen in haar ogen: ‘Ik huil nu niet omdat ik pijn heb of traangas in mijn ogen heb gekregen’, bekent ze. ‘Ik huil omdat dit allemaal moet gebeuren voor een beetje humaniteit. Het is toch te gek voor woorden dat mensen neergeslagen worden om een genocide af te keuren?’
De Moslimstudentenvereniging Amsterdam hekelt het ‘disproportionele politieoptreden’ afgelopen maandag tijdens de bezetting van de Roeterseiland-campus van de Universiteit van Amsterdam. Het is volgens de studenten ‘ongehoord’ dat de universiteit de politie op haar eigen studenten heeft afgestuurd. Dat schrijven zij in een persverklaring.
‘We zijn in shock en teleurgesteld dat ons recht tot protest is onderdrukt met politiegeweld’, staat in de verklaring. Uit camerabeelden zou blijken hoe een vreedzaam protest voor de ‘Palestijnse zaak’ met disproportioneel politiegeweld is uiteengedreven.
De moslimstudenten zeggen dat ze ook niet werden beschermd tegen pro-Israëlische ‘provocateurs’. Uit een reconstructie van de Volkskrant blijkt dat die maandag 6 mei met gezichtsbedekkende kleding het kamp met fakkels zijn binnendrongen.
Amnesty International Nederland eist een onderzoek naar het politieoptreden en wil weten waarom de lokale overheid heeft besloten om de protesten van de afgelopen dagen vroegtijdig te beëindigen. De mensenrechtenorganisatie benadrukt dat juist ‘in tijden van maatschappelijke onrust’ het recht op demonstreren ‘essentieel’ is.
‘Onze waarnemers zagen dat de politie woensdag op een aantal cruciale momenten kansen op de-escalatie onbenut liet. Er is onvoldoende onderscheid gemaakt tussen de vreedzame demonstranten en de groep die geweld gebruikte’, aldus Amnesty International Nederland.
Intussen heeft de Erasmus Universiteit de banden met Israëlische universiteiten vrijgegeven, een van de eisen van de pro-Palestijnse demonstranten, die ook willen dat die banden worden verbroken. In Ierland en Spanje ondernemen universiteiten stappen om dat ook daadwerkelijk te gaan doen. Zo verklaart Trinity College in Dublin dat ze de contacten met Israëlische bedrijven die in bezet Palestijns gebied opereren beëindigen.
In Dordrecht zijn drie struikelstenen – herinneringen aan Joodse inwoners die tijdens de Holocaust zijn afgevoerd naar vernietigingskampen – verdwenen. Het is voor het eerst dat zo’n incident met stolpersteine in Dordrecht plaatsvindt. Zo meldt RTV Dordrecht.
De stoep waar de drie struikelstrenen zijn gejat, staat er nu ontsierd bij met een gat van dertig bij tien centimeter. Zo groot als drie vierkanten struikelstenen, waarop de naam van de voormalige Joodse inwoners voor het huis, de dag dat ze zijn vermoord staat. In dit geval leden van de familie Cohen de Heer.
‘Ik vind het schokkend’, zegt Kees Weltevrede van stichting Stolpersteine Dordrecht tegen RTV. ‘Ik ben verbaasd. Sinds we in 2004 zijn begonnen met onze stichting hebben we 201 struikelsteentjes gelegd in Dordrecht, maar nog nooit zijn ze weggehaald. Dit had ik niet verwacht.’
De struikelstenen van de vermoorde familie Cohen de Heer werden in 2021 geplaatst. Inmiddels zijn 70 duizend van die stenen gelegd in Nederland.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden door de Duitse bezetter in samenwerking met Nederlandse autoriteiten 107.000 Joden gedeporteerd, waarvan slechts 5200 levend terugkeerden.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
