Uit een rapport van de Inspectie van het Onderwijs blijkt dat scholen in het middelbaar beroepsonderwijs (mbo) nauwelijks werk maken van het tegengaan van stagediscriminatie.
‘Er wordt erkend dat het een probleem is, maar daar blijft het nog vaak bij’, zegt Annelies Opstraat van de Inspectie tegen NOS. Scholen gaan niettemin verschillend om met het probleem. ‘Sommigen gaan de strijd aan. Anderen zeggen dat het bij hen niet voorkomt. Maar ook bij scholen die wel actie ondernemen staat het beleid nog in de kinderschoenen.’
De verschillende mbo-instellingen hanteren verschillende definities van wat stagediscriminatie is. Zo zien sommige scholen het niet als discriminatie wanneer sommige bedrijven de voorkeur geven aan een hbo’er voor mbo-functies, terwijl andere scholen dat wel doen.
Belangrijker is de discriminatie op basis van afkomst, een probleem dat al drie jaar geleden al gesignaleerd werd door toenmalig GroenLinks-Kamerlid Niels van den Berge. Sommige mbo-jongeren met een Marokkaanse achtergrond kost het heel veel moeite om een stageplek te vinden, vanwege hun achternaam, aldus het actualiteitenprogramma Nieuws & Co. Ze worden nauwelijks uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. ‘Bedrijven weten ook heel goed wat voor studenten ze willen en welke ze niet willen’, vertelt een mbo-student aan het programma. ‘Het is wel kwetsend als ze die selectie al maken op basis van iemands achternaam of afkomst.’
De opera Het pand der goden van de Surinaamse componist Johannes Nicolaas Helstone wordt deze maand opgevoerd in het Concertgebouw in Amsterdam.
Het pand der goden is een drama met muziek en zang van Johannes Nicolaas Helstone (1853-1927). De opera werd in 1906 vier keer opgevoerd in Paramaribo, maar raakte daarna in de vergetelheid. Voor het eerst sinds 1906 wordt de opera nu weer uitgevoerd.
De opera gaat over de held Olindo, die ontdekt dat hij een oudere zus heeft die na haar geboorte is ontvoerd door de goden om haar vader te straffen. Olindo gaat op zoek naar zus en reist naar de godentempel. Zal hij erin slagen zijn zus te redden?
Componist Helstone werd opgeleid tot onderwijzer, maar zijn passie was muziek. Hij kreeg de kans om te studeren aan het conservatorium van Leipzig in Duitsland en oogstte succes als organist, pianist en componist en trad op in Berlijn, Parijs en Wenen. Toch bleef hij niet in Europa, maar keerde weer terug naar Suriname. Daar schreef hij de eerste Surinaamse opera ooit.
De opera gaat op 15 februari in première in het Concertgebouw. Ook verschijnt er een biografie over Helstone.
Ruim een kwart van de ondervraagde 190 NPO-medewerkers klaagt over discriminatie op de werkvloer. Zo staat in het onderzoeksrapport naar grensoverschrijdend gedrag ‘Niets gezien, niets gehoord en niets gedaan’ dat vandaag is verschenen.
Aanleiding voor het onderzoek waren signalen over grensoverschrijdend gedrag
bij het tv-programma De Wereld Draait Door, maar het onderzoek werd verbreed naar de gehele publieke omroep.
Grensoverschrijdend gedrag kan zich allereerst voordoen in de vorm van discriminatie, aldus het rapport. De meest genoemde vormen van discriminatie zijn op basis van etniciteit of huidskleur (50 procent), gevolgd door geslacht (49 procent) en leeftijd (38 procent).
Niet als gelijke gezien
In het rapport staat dat meerdere NPO-medewerkers van kleur aangeven dat ze niet als gelijke worden beschouwd. Dit heeft concreet tot gevolg dat zij ‘binnen de lagere rangen van de omroepen werken, waar zij niet te veel invloed hebben’.
Daarnaast is er ook sprake van ‘expliciet racisme’ in de vorm van ‘racistische woordkeuze’, gebruik van bijnamen, racistische opmerkingen en uiterst racistische en denigrerende grappen, al dan niet in het bijzijn van het slachtoffer’. Verder werden er racistische karikaturen verspreid en werden medewerkers van kleur afgekapt en buitengesloten.
Bevestiging status quo
‘Personen van kleur geven aan zich vaak minder serieus genomen te voelen in het werk. Ook wordt er volgens medewerkers regelmatig getwijfeld aan de objectiviteit van journalisten, redacteuren en presentatoren van kleur. Als journalist of redacteur van kleur worden journalistiek-inhoudelijke bijdragen pas serieus genomen als ze het beeld van de status quo bevestigen, zo maken de gesprekken duidelijk. Medewerkers van kleur voelen zich structureel onderschat, zo blijkt uit de gesprekken’, zo staat in het rapport.
De Duitse inlichtingendienst doet een onderzoek naar zijn voormalige directeur Hans-Georg Maassen, vanwege rechtsextremistische sympathieën. Dit schrijft deFinancial Times.
Het Duitse Federale Bureau voor de Bescherming van de Grondwet (Bundesamt für Verfassungsschutz, BfV) heeft de advocaat van Maassen een brief geschreven, die Maassen nu op zijn website heeft geplaatst. BfV citeert in deze brief Maassen, waaruit onder meer blijkt dat hij sympathie heeft voor de extreemrechtse Reichsbürger (rijksburgers), die in 2022 een mislukte couppoging hebben ondernomen.
Maassen ging in 2018 de politiek in, nadat hij gedwongen was om af te treden als directeur van de Duitse inlichtingendienst. Hij zou te mild zijn voor extreemrechts, was toen de kritiek. Maassen trok, zonder hiervoor bewijs te leveren, beelden in twijfel waarop te zien was hoe een extreemrechtse menigte jacht maakte op migranten. Alle politieke partijen, behalve Alternative für Deutschland, eisten toen zijn ontslag.
Tegenwoordig classificeert BfV het rechtsextremisme als de grootste binnenlandse bedreiging voor Duitsland. De inlichtingendienst, nu onder leiding van Thomas Haldenwang, is het Duitse equivalent van AIVD, heeft de taak om bedreigingen voor de Duitse democratische orde te identificeren.
BfV doet nu een groot onderzoek naar de extreemrechtse partij Alternative für Deutschland. AfD is de laatste jaren sterk in opkomst. Volgens peilingen zegt iets meer dan één op de vijf Duitsers op de partij te zullen stemmen. Toen hij nog directeur was van de inlichtingendienst weigerde Maassen AfD onder toezicht te plaatsen. Hij kreeg kritiek omdat hij de dreiging van rechts-extremisme leek te bagatelliseren.
De nu 61-jarige Maassen is na zijn vertrek bij BfV steeds kritischer over immigratie geworden. Vorige week zei hij zijn lidmaatschap van de christendemocratische CDU op, om zich te concentreren op de opbouw van zijn eigen politieke beweging, de WerteUnion (WaardenUnie). De CDU probeerde hem al een jaar de partij uit te werken, omdat Maassen grossiert in complottheorieën en rabiate uitspraken. Zo zei Maassen in een interview met een Zwitserse krant dat Duitsland ‘chemotherapie’ nodig had om de ‘kanker’ van te veel immigranten te behandelen.
Aan een rechts blog, dat sympathiseert met Maassen, vertelt het voormalige hoofd van de Duitse inlichtingendienst dat het onderzoek tegen hem een aanval is op de democratie.
Afgelopen november werd Maassen geprezen op een geheime bijeenkomst van AfD met neonazi’s en de Oostenrijkse extremist Martin Sellner. Nadat onderzoeksplatform Correctiv details over dit symposium naar buiten bracht reageerden Duitse politieke leiders en het Duitse publiek geschokt. De afgelopen twee weken zijn honderdduizenden Duitsers uit protest de straat opgegaan. Mede dankzij deze protesten heeft AfD de deelstaatverkiezingen in Thüringen onverwacht verloren.
Een incident op het veld tussen de Marokkaanse bondscoach Walid Regragui en de Congolese speler Chancel Mbemba legt racistische spanningen tussen Noord-Afrika en sub-Sahara Afrika bloot. Zo meldt NRC.
‘Ik neem de verantwoordelijkheid voor alles wat er is gebeurd. Ik verschuil me nooit’, zegt Regragui voor de camera na de wedstrijd tegen Congo. Dat gaat niet alleen over de uitschakeling bij de achtste finale van de Afrika Cup, maar ook over de ruzie met Congolese spelers, die hij heeft ontketend.
Hij liep demonstratief op de Congolese aanvoerder Chancel Mbemba af om zijn handen te schudden en hem aan te spreken op zijn gedrag tijdens de wedstrijd. Mbemba zat op zijn knieën te bidden en stak uiteindelijk zijn hand uit, maar keek de bondscoach niet aan. Respectloos vond de Marokkaan, die meerdere malen ‘kijk mij aan’ riep. Toen ook andere spelers zich in de discussie mengden, ontstond er een vechtpartij met alle gevolgen van dien.
Wat er precies is gebeurd is nog steeds onduidelijk, maar online ging het al om veel meer dan voetbal. Mbemba zou racistisch bejegend zijn door ‘superieure’ Noord-Afrikanen die lichter zijn dan de Congolese spelers.
Volgens NRC ligt een deel van het antwoord in de koloniale tijd. Onder Franse invloed zou het ‘colorisme’ op Afrika zijn toegenomen: hoe lichter de huidskleur en hoe zachter het haar, hoe meer aanzien.
Vandaag is het World Hijab Day. Ooit bedacht door een Amerikaanse moslima om vooroordelen over de hoofddoek weg te nemen. Die stereotypes bestaan nog steeds, maar er zijn ook positieve verhalen. ‘Als ik aan het hardlopen ben, krijg ik regelmatig duimpjes omhoog van voorbijgangers.’
Hoe is het om als moslima in Nederland een hoofddoek te dragen? En hoe anders is dit zonder hoofddoek? We vroegen het Maryam Bouzemour, een 37-jarige sportinstructrice van Marokkaanse afkomst. Al van jongs af aan was het vanzelfsprekend dat ze zich zou bedekken. Dit deed ze dan ook toen ze zeven was. Maar die vanzelfsprekendheid bleef niet. Als jonge vrouw maakte ze haar eigen keuzes. Rond haar zevenentwintigste besloot ze zonder hoofddoek door het leven te gaan.
Dit deed ze negen jaar lang, tot ze het gevoel dat ze iets miste niet meer kon onderdrukken. Dik een jaar geleden besloot ze opnieuw de hijab te dragen. Dit keer met haar volle bewustzijn, trots en zekerder dan ooit.
Een emotioneel moment
Ze gebruikt het woord hijab in plaats van hoofddoek. ‘De hoofddoek is onderdeel van de hijab, want die bedekt meer dan alleen het hoofd.’ Ze beschrijft dat ze zich zonder de hijab naakt voelt en niet compleet. ‘Dit gevoel was er altijd al, maar het werd de laatste tijd steeds sterker. Ik bleef iets missen in mijn leven. Maar ik ging niet direct tot actie over. Ik was bang dat ik het niet zou durven’, vertelt Bouzemour. Wel ging ze het gebed verrichten. En ze ging naar een winkel. ‘Dan had ik in ieder geval een hoofddoek in huis. Ik had alleen nog maar hele oude hoofddoekjes liggen, maar de mode was veranderd. Ik heb me laten helpen en wat gepast. Ik kocht wat, maar zette het nog niet op’, lacht ze.
De dag dat ze er wel klaar voor was, was ze alleen. Ze vertelde het aan niemand. ‘Ik zette hem op en toen heb ik gehuild. Het was een heel emotioneel moment. Het voelde als terugkomen bij mezelf en bij mijn Schepper. Bovendien deed ik het uit mezelf en niet uit gewoonte. Ik koos er echt voor.’
‘Voor het eerst weer met hijab, dat vond ik best spannend’
Daarna ging ze boodschappen doen. ‘Voor het eerst weer met hijab, dat vond ik best spannend. Ik keek om me heen. Maar niemand reageerde. Pas daarna ben ik naar mijn familie gegaan om het te vertellen. Die blijdschap van mijn ouders, dat raakte me echt. Mijn neefjes en nichtjes deden er vooral giechelig over, het is natuurlijk wel even wennen.
‘Meestal zijn mensen eerst verbaasd’
Inmiddels is ze gewend aan haar hijab. Terwijl ze in het begin direct bij de balie van haar (vrouwen)sportschool de hijab afdeed, loopt ze nu de les in en doet ze hem daar pas af. ‘Dat was een proces’, vertelt ze. ‘Ik moest zelf wennen en wilde anderen laten wennen.’ Ze paste haar outfits aan en haalde bovendien een sportoutfit met hoofdbedekking, want ze rent regelmatig en traint voor de marathon. ‘Een vrouw met hijab in de hardloopwereld, dat levert heel wat reacties op hoor!’
Maryam Boudemour met bedekkende sportkleding. Foto: Vouloir Collection
Over het algemeen zijn dit positieve reacties, vertelt ze. ‘Meestal zijn mensen eerst verbaasd wanneer ze me zien rennen, maar geven daarna een duimpje of klappen extra hard voor je. Alsof ze willen zeggen dat ze het goed vinden dat je sport als je een hijab draagt. Ach, ik krijg daar alleen maar motivatie van.’
‘Ik zit ook in een rengroepje. De eerste keer dat ik daar aankwam, geheel in bedekkende sporttenue, vroeg de trainer of ik wel sportkleding bij me had. Ik moet daar wel om lachen’, vertelt ze. ‘Toen bleek dat ik de snelste vrouw van het groepje was, keek hij vol verbazing en trots.’
Toch is niet iedereen positief, vertelt ze. ‘Ik heb ook eens meegedaan aan een renwedstrijd waarbij er mensen aan de zijkant stonden om sponsjes aan te bieden omdat het nogal warm was. Toen ik langs rende, werd de spons opeens teruggetrokken. Ik denk toch echt omdat ik daar met een hijab rende. Op dat moment wilde ik mijn energie daar niet aan verspillen, maar het blijft me wel bij.’
Stageplek geweigerd
Kijken mensen anders naar je wanneer je een hijab draagt? Bouzemour denkt van wel. Ze droeg niet alleen een tijd geen hijab, maar heeft ook een periode met een niqaab gelopen. ‘Daar reageren mensen toch wel echt anders op’, zegt ze. ‘Zo stond ik eens op een roltrap toen aan de andere kant een man passeerde en zei: wat zou daar onder verscholen zitten? Tja, ik was toen wel heel snel klaar met de niqaab.’
Maar ook door het dragen van de hijab kunnen reacties van anderen veranderen. ‘Het verschil zit hem vooral in het sociale verkeer’, legt ze uit. ‘Ik heb het gevoel dat mensen denken dat over me heen kunnen lopen omdat ik een hijab draag. Ze denken misschien toch dat je als vrouw met hijab niet zo snel voor jezelf opkomt. Dan kennen ze me niet!’
In haar studentenjaren is Bouzemour wel eens een stageplek geweigerd vanwege haar hijab. Ze werd gezien als een dreigende verschijning, zo hoorde ze later. ‘Ik heb toen, samen met twee andere studentes een klacht ingediend. Daarna mocht ik er opeens wel stage lopen, met de reden dat ik toch wel kwaliteiten bleek te hebben.’
‘Hij zei: ‘Wat zou daar onder verscholen zitten?”
Tegenwoordig merkt ze minder van discriminatie. ‘Het lijkt alsof mensen dat niet meer durven. Ik voel me vrij in Nederland om me te kleden hoe ik wil. Er is geen verbod op de hoofddoek en er zijn geen beperkingen.’
Het gaat volgens Bouzemour meer om de kleine dingen. Zoals de dag dat ze voor het eerst bij haar begeleider kwam met hijab. ‘Ze vroeg me waarom ik voor de hoofddoek had gekozen, want dat was toch niet verplicht? Na mijn uitleg zei ze: ‘Je was net zo’n westerse vrouw aan het worden.’ Ik vond dat een kwalijke opmerking. Alsof ik dat nu opeens niet meer was. Ik was nog steeds dezelfde persoon.’
In India heeft de rechter bepaald dat hindoes mogen bidden in een moskee bij de pelgrimplaats Varanasi. Het is de nieuwste ontwikkeling in het religieuze conflict tussen hindoes en moslims over het cultureel erfgoed in India. Zo meldt Trouw.
Hindoe-nationalisten, die ook banden hebben met de regering (Narendra) Modi, hebben in die strijd onlangs ook een victorie behaald met de opening van Ayodhya-hindoetempel, die is gevestigd op gevoelig terrein.
Daar stond namelijk in de jaren negentig een moskee die tijdens pogroms van hindoenationalisten op moslims is verwoest. Hindoes wijzen er weer op dat die moskee op een plek is gebouwd waar voorheen een hindoe-tempel stond.
Varanasi is een van de oudste steden ter wereld en ligt in de noordelijke deelstaat Uttar Pradesh. De rechtbank moest over de zaak oordelen nadat ze meerdere klachten ontving van hindoes die vroegen om openstelling van de moskee, meldt Trouw. Ook over deze plek beweren hindoemilitanten dat de moskee werd opgericht op de ruïnes van een hindoetempel.
Zo zijn er nog meer geschillen tussen hindoes en moslims. Vorig jaar hadden hindoe-nationalisten ook een zaak tegen een historische moskee in Mathura aangespannen, met de eis om de toegang van moslims tot die moskee te ontzeggen. Ook hier vanwege de claim dat de moskee is gebouwd op tempelresten. Moslims betwisten dat.
De Bosnische schrijfster Lana Bastasic is niet welkom op een Oostenrijks literatuurfestival vanwege haar standpunt over de oorlog in Gaza. Dit maakte ze op Instagram bekend.
Bastasic brak vorige maand met haar Duitse uitgever, vanwege de stilte over de oorlog in Gaza. Ook hekelde ze de ‘systematische censuur’ in Duitsland, dat sterk pro-Israël is uit schuldgevoel over het oorlogsverleden.
Het feit dat Bastasic met haar uitgever S. Fischer Verlag brak was voor het literatuurfestival Salzburg reden om haar te cancellen. ‘Hoezeer we uw boeken ook waarderen, onder de gegeven omstandigheden moeten we helaas onze uitnodiging intrekken.’ Maar Bastasic laat zich niet uit het veld slaan. Ze zei dat ze niet mee wilde doen aan een festival dat ‘niet alleen artiesten annuleert vanwege hun activisme, maar ook lijkt te denken dat stilte en censuur het juiste antwoord zijn op genocide’.
De Nederlandse uitgeverij Meulenhoff heeft Bastasic’ roman Vang de haasuitgebracht, een boek over vriendschap, volwassen worden en de invloed van de Balkanoorlog in de jaren negentig op een hele generatie.
Dit weekend had ik logés over de vloer. Tja, wat doe je ermee? Je kan ze niet zomaar met een paar locaties in het riet sturen. Al helemaal niet als het Turkse familie is. ‘Wat werk? Je neef is helemaal uit Turkije gekomen’, mopperde mijn moeder al. ‘Ze hebben ons ook altijd gehuisvest in Turkije, toen wij daar op vakantie waren’, herinnerde ze mij fijntjes. Touché.
Ik kon geen kant meer op. In Turkije sloven inderdaad mijn tantes zich ook altijd uit voor ons. Nu was haar zoon aan de beurt! Dat de mannen dat niet deden en al helemaal niet mijn neef maakte voor mijn moeder niet zoveel uit. Familie is familie.
Dus ja, ik ging gelijk all-out en gaf mijn sociale huurwoning, waar ik zelf vijftien jaar op heb gewacht, ter beschikking aan neef met gezin. Zo bespaar je als toerist al meteen minimaal duizend euro aan hotelkosten in Amsterdam. Tel je winst uit neef, dacht ik, met een wisselkoers van drieëndertig Turkse lira per euro.
Maar uiteraard was dat niet genoeg. Het is nooit genoeg. Ik moest tussen de bedrijven door, van donderdagavond tot zondag, ook nog als begeleider dienst doen. Tja. Wat is er overgebleven van het op avontuur gaan in een ander land? Lange wandeltochten door de straten Amsterdam Nieuw-West? Dat ging dus een beetje moeilijk met twee huismussen van kinderen, die in het onveilige Ankara altijd met de auto of schoolbus naar huis worden gebracht.
Ik moest er dus echt aan geloven. De boottocht door de grachten van Amsterdam. De Zaanse Schans met duizenden Nederlandse vlaggen en windmolens. En ja, zelfs een paar uurtjes Volendam voor een bakje vis, en dat in de stad waar 42,9 procent voor de PVV stemde. Mijn hemel.
We kwamen tot de treurige conclusie dat iedereen op de wereld racistisch is
Jaja, we hadden het uiteraard ook over Hollands racisme. Na wat heftige woordenwisselingen kwamen we tot de treurige conclusie dat iedereen op de wereld racistisch is. Daar is met de nationalisten in Turkije (AKP en MHP) en de PVV in Nederland geen speld tussen te krijgen. Nederlanders en Turken zijn sinds de opmars van de PVV qua politiek steeds meer op elkaar gaan lijken. Maar beide volkeren vinden het niet fijn om te horen dat ze racistisch zijn.
We deden ook een rondje musea in Amsterdam. Althans, dat wilden we doen. Het Anne Frank Huis was voor de komende drie jaar volgeboekt. En ook Vincent van Gogh was uitverkocht. Dus moesten de Turkse logés genoegen nemen met ‘Ons lieve heer op solder’, de verborgen katholieke kerk dicht bij de rosse buurt, waar ik helaas niet bij kon zijn vanwege werk. Want ik had graag de gezichtsuitdrukkingen van mijn neef en zijn gezin bij het zien van de sekswinkels van Amsterdam willen registreren.
Wel ging ik mee naar het Stedelijk Museum, waar nu interessante dekoloniale tentoonstellingen zijn met ‘correct taalgebruik’, zoals anti-wokies zouden zeggen. ‘Ik snap dit niet echt’, hoorde ik mijn neef ergens mompelen bij een tekstbordje over de Indonesische vrijheidsstrijd. ‘Deze mensen hebben de wereld gekoloniseerd en dat wordt hier nu bekritiseerd?’ Ik zou mezelf niet zijn om geen vergelijking te maken met de Koerden die worden gediscrimineerd in landen als Turkije, Syrië, Irak en Iran. ‘Stel je voor, een museum in Ankara dat over de kolonisatie van Koerdistan gaat.’ Dat vond hij ‘natuurlijk’ nergens op slaan.
Als troost nam ik hem maar uit eten. Bij Febo uiteraard.
GroenLinks Amsterdam begint het jaar met een leiderschapswissel. Imane Nadif is maandagavond verkozen tot de nieuwe fractievoorzitter. Hoe voelt het om zo’n unieke stap te maken, als Nederlander met Marokkaanse roots?
Imane Nadif (36) zit al sinds 2018 in de Amsterdamse gemeenteraad voor GroenLinks en vertegenwoordigt naar eigen zeggen het activistische geluid binnen de partij. Ze werd politiek actief nadat Geert Wilders opriep tot ‘minder, minder, minder Marokkanen’.
Vorig jaar moesten velen fronsen toen de fractie Zeeger Ernsting verkoos boven haar, terwijl zij hoger op de lijst stond en ook meer voorkeursstemmen had. Nu de functie opnieuw vrijkwam – Ernsting heeft een nieuwe baan als stadsdeelbestuurder – heeft ze toch het fractievoorzitterschap binnengehaald.
Hoe voelt het om fractievoorzitter te zijn van GroenLinks?
‘Ja, ik ben echt heel blij. Als volksvertegenwoordiger ben je blij dat je namens de stad zitting mag nemen in de raad. Deze nieuwe rol geeft mij de kans om hier een nog bredere invulling aan te geven namens GroenLinks Amsterdam.’
Een unicum voor GroenLinks toch, een eerste Marokkaans-Nederlandse vrouw als fractieleider.
‘De eerste met een migratieachtergrond zelfs. Het voelt dubbel, aan de ene kant trots, aan de andere kant hoop je dat deze vorm van representatie niet een unicum is. In het rapport Is de politiek er voor iedereen? lees je dat bepaalde groepen zich minder gerepresenteerd voelen. Ik voel daarom ook een extra verantwoordelijkheid hierin.’
Wat kunnen Amsterdammers verwachten van jou?
‘Ik ben sinds 2018 raadslid. Mijn activistische stijl kennen Amsterdammers al. En dat is waar ik ook voor gekozen ben. Dat activisme wil ik, zeker in deze tijd, meer dan ooit uitstralen. De verrechtsing wordt steeds groter, daarom is het van belang om onze linkse en progressieve waarden uit te dragen.’
Je bent geschrokken van de verkiezingswinst van de PVV, zei je.
‘Ja, en ik denk niet dat ik de enige ben. Aan de ene kant voelde het als een bevestiging van het gevoel dat we aan het verrechtsen zijn in Nederland. Maar toch kwam het op de verkiezingsavond hard binnen. Heel veel mensen zijn geschrokken door de verkiezingswinst van extreemrechts. In het onderzoek dat ik eerder noemde zie je ook dat veel mensen met een migratieachtergrond zich niet vertegenwoordigd voelen door de politiek en naar binnen keren. Die reflex hoef je van mij niet te verwachten. Ik laat me als Amsterdammer niet uit het veld slaan en sta naast alle Amsterdammers die zich bedreigd voelen. Met of zonder papieren, het maakt me allemaal niet uit.’
‘Veel mensen hebben weinig vertrouwen in de politiek’
Jij noemt de PVV een extreemrechtse partij. Als je kijkt naar de landelijke media en de politiek, dan zie je dat ze terughoudender zijn met deze kwalificatie.
‘De opkomst van extreemrechts is een feit, dat zie je ook in andere delen van Europa. De Europese verkiezingen in juni hebben ook grote gevolgen voor Nederland. Het is belangrijk om dat gewoon te benoemen. De PVV heeft al jarenlang dezelfde boodschap, zij veranderen niet. Het is, als politicus belangrijk, om daar eerlijk over te zijn. Ze hebben standpunten die haaks staan op artikel 1 van de grondwet. Ze geloven niet in de gelijkheid van mensen en hebben zich vaak genoeg racistisch uitgelaten. Dat soort standpunten moeten we niet normaliseren, we moeten ons er juist duidelijk tegen uitspreken.’
Wat is je boodschap aan partijen die met de PVV willen samenwerken?
‘Iedereen maakt een eigen keuze. Wij zijn een partij die niet wil samenwerken met een partij waarvan de leider is veroordeeld voor groepsbelediging en een groep mensen wil uitsluiten. Ik ben benieuwd hoe andere partijen een samenwerking verantwoorden naar de eigen achterban. Het gaat hier om grondrechten: hoe kun je artikel 1 van de grondwet verdedigen, terwijl je samenwerkt met de PVV? Voor mij zijn dat twee zaken die botsen. Je kunt niet opkomen voor artikel 1 van de grondwet en tegelijkertijd aan tafel zitten met de PVV.’
Wat bedoel je overigens met je activistischer opstellen?
‘Daarmee wil ik zeggen dat we het politieke debat niet hoeven te schuwen en ons best duidelijk mogen profileren op onze standpunten. Er is vaak behoefte aan een genuanceerd verhaal. Ik kan dat begrijpen, omdat dat vaak makkelijker is. En in sommige gevallen moet je ook nuanceren, je moet soms samen optrekken om dingen te bereiken. Maar over zaken zoals samenwerken met extreemrechts moeten we ons duidelijk uitspreken.’
Wat vind je van de segregatie in Amsterdam, die was er al voor de PVV trouwens?
‘De verkiezingsuitslag laat zien dat Amsterdam heeft gekozen voor een links verhaal. Tegelijkertijd zien we ook dat de opkomst niet is zoals we het willen. Veel mensen hebben weinig vertrouwen in de politiek. Als raadslid, maar ook zeker als fractievertegenwoordiger zie ik het als mijn taak om een proactieve rol in te nemen. Ik wil op zoek gaan naar hoe we dat vertrouwen kunnen herstellen. Je stemrecht is een grondrecht. Daarom is het ook van groot belang dat zoveel mogelijk mensen daar gebruik van maken.’
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
