De film No Other Land, waarin Palestijnse en Israëlische filmmakers samenwerken om te laten zien hoe bezetting er uitziet, heeft gisteren een Oscar gewonnen in de categorie beste documentaire.
In de film zie je het leven van Basel Adra uit het dorpje Masafer Yatta in de Westelijke Jordaanoever. Jarenlang filmt hij de acties van het Israëlische leger, dat van het gebied een militair oefenterrein wil maken. Daarvoor komt het regelmatig langs met bulldozers om de vluchtig opgezette woningen weer met de grond gelijk te maken. Op een gegeven moment raakt hij bevriend met de Israëlische journalist Yuval Abraham, die zich hard maakt voor de Palestijnse zaak.
De regisseurs van de film zijn eveneens van zowel Palestijnse als Israëlische afkomst, en hebben met de film willen laten zien dat er alleen een einde aan het conflict kan komen door samen te werken.
Geëmotioneerd vertelde Adra bij de ontvangst van de Oscar over zijn dochter, die twee maanden geleden geboren is. Hij hoopt dat zij niet net als hij te maken zal krijgen met geweld, verwoesting en gedwongen verplaatsing, waarop hij een daverend applaus krijgt.
Bezetting gaat door
Ondanks de aandacht en erkenning voor de film, gaan deze praktijken gewoon door in de Westelijke Jordaanoever. Twee weken geleden schreef Adra op zijn Instagram: de bezetters hebben twee uur geleden Masafer Yatta bestormd. Vier huizen zijn tot dusver verwoest en ze zijn nog steeds bezig.’
‘Iedereen die om deze film gaf, moet eigenlijk ook geven om wat er vandaag de dag gebeurt. Masafer Yatta verdwijnt voor mijn ogen. Er is maar één woord voor deze acties: etnische zuivering’, schreef hij twee dagen eerder.
Amnesty International waarschuwde vorige week ook voor het toenemende geweld in Masafer Yatta, waar in totaal twaalf gemeenschappen wonen. De ngo benadrukte in het bijzonder de situatie in het dorp Shi’b Al-Butum. ‘Al tientallen jaren is deze gemeenschap het slachtoffer van toenemende door de staat gesteunde aanvallen van kolonisten en onderdrukkende maatregelen van de Israëlische autoriteiten.’
‘Sinds 7 oktober 2023 is de situatie aanzienlijk verslechterd. Deze gemeenschap – net als andere in het gebied – zal daardoor met geweld worden verdreven. Tenzij er onmiddellijk maatregelen worden genomen om gewelddadige kolonisten ter verantwoording te roepen en een einde te maken aan de sloop van huizen en de uitbreiding van nabijgelegen nederzettingen’, aldus de ngo.
VN-hulporganisatie OCHA houdt sinds 20 jaar het kolonistengeweld bij op de hele bezette Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem. Volgens de organisatie laat 2024 de hoogste cijfers ooit zien, schreef Amnesty International bovendien.
Amerikaanse conservatieve lobbygroepen hebben in zeven jaar 60 miljoen dollar naar Europa gestuurd om anti-lhbti en vrouwonvriendelijke standpunten te steunen. Volgens Zembla speelt Henk Jan van Schothorst (57), ex-SGP-medewerker, een rol in dit door de VS gesteunde netwerk.
Van Schothorst is met zijn stichting Christian Council International (CCI) zo machtig geworden dat hij zelfs bij de inauguratie van Donald Trump aanwezig mocht zijn, schrijft de Volkskrant. Hij is vooral actief in Afrika, waar hij bijeenkomsten organiseert om de rechten van lhbti-minderheden, die daar vaak niet bestaan, in te perken.
‘Jullie moeten je niet laten koloniseren door de EU en traditionele familiewaarden overboord gooien’, zegt hij in een audiofragment bij een bijeenkomst in Oeganda. ‘Dat is niet alleen van belang voor jullie, maar ook voor de arme kinderen van Europa. Blijf sterk.’
Na deze bijeenkomst heeft de Oegandese overheid in een persverklaring gezegd zich te zullen inzetten tegen homopropaganda.
Tegen de Volkskrant is Van Schothorst milder en zegt hij dat hij voor een ‘beperkte overheid, vrije markt en individuele vrijheid’ is. Bij de oprichting van zijn stichting in 2013 waren wijlen Frits Bolkestein en ook Thierry Baudet aanwezig. Met hem zou hij een aversie tegen ‘woke’, ‘genderideologie’, abortus en rechten voor lhbti’ers delen.
Uiteindelijk zou het doel zijn om ivf, sterilisatie en abortus te verbieden en om wetten die echtscheiding, het homohuwelijk en adoptie door homostellen mogelijk maken, in te trekken.
Onderzoeksjournalist Sander Rietveld vertelt dat Van Schothorst een eigen lobbykantoor heeft. Ondanks een beperkt budget slaagt hij erin medewerkers op strategische plekken te plaatsen, zoals bij de VN in Genève en New York, en in Ethiopië.
Een iftar van overheidsinstelling CAK, bedoeld om diversiteit te vieren, zorgt voor discussie. De PVV en VVD zijn tegen de gescheiden gebedsruimtes die avond. Na de ophef besluit het CAK geen extra voorzieningen meer te treffen. Bidden zou een privéaangelegenheid zijn, meldt de NOS.
De iftar staat gepland voor donderdag en is speciaal georganiseerd voor medewerkers die meedoen aan de ramadan. De discussie over gescheiden bidruimtes begon na een artikel in HP/De Tijd, waarin het CAK werd beschuldigd van het ‘afschaffen’ van de traditionele kerstborrel.
Volgens het CAK klopt dat niet. De naamswijziging van ‘kerstborrel’ naar ‘Winterglow’ betekende niet dat er geen kerstontbijt of kerstlunch was. Het afsluitende eindejaarsfeest zou vanwege ‘het winterse thema’ zijn omgedoopt tot Winterglow, aldus het CAK.
Toch was dit voor Kamerleden van de PVV en VVD genoeg reden om felle uitspraken te doen over de iftar op 6 maart. ‘Aandacht voor culturele feestdagen op de werkvloer is op zich geen probleem. Maar als je eerst Kerst afschaft en vervolgens mannen en vrouwen gaat scheiden voor een iftar? Dan ben je geen neutrale organisatie’, schreef Bente Becker op X.
PVV-Kamerlid René Claassen wil helemaal niets weten van een iftar op de werkvloer. ‘Stop deze gekkigheid direct! Stap voor stap worden onze waarden ingeruild, hoezo islamisering?’ foetert hij.
Minister Agema van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) laat weten dat zij gescheiden bidruimtes zowel op het ministerie als bij het CAK ‘niet accepteert’. Het is onduidelijk of de iftar na de ophef nog doorgaat.
Samen reden we over de snelweg, dwars door het Nederlandse polderlandschap. Zowel rechts als links, zover het oog reikt, strekken de weilanden zich uit, slechts hier en daar onderbroken door een rijtje wilgenbomen of wat koeien.
‘Nederland is wel heel erg plat. Uw land moet vast het gemakkelijkste deel van de schepping van de wereld zijn geweest’, grapt mijn reisgenoot.
We betreden het gebouw waar we die avond zijn uitgenodigd om vanachter de microfoon onze stem te laten horen. Het gesprek zal gaan over hoe we omgaan met verschillen in onze samenleving – over diversiteit, integratie en inclusiviteit. In het bijzonder over hoe we dit alles hanteren met wederzijds respect, in een maatschappij waar dat respect vaak ontbreekt.
‘Heren, hartelijk welkom. In ons restaurant kunt u aanschuiven om, voordat de avond begint, nog een hapje met ons te eten.’ ‘Dank, maar bij uw uitnodiging hadden wij aangegeven dat we koosjer eten.’ ‘Ja, ja, dat klopt. Maar we vonden dat wat lastig. Sowieso, alles is vegan, dus iedereen mag dit eten.’
Ik nodig onze gastvrouw uit om even bij ons te komen zitten.
‘Mevrouw, u heeft ons uitgenodigd om te komen eten. Op uw verzoek hebben we daarbij aangegeven wat onze religieuze eetwensen zijn. En nu vertelt u ons dat dat ‘wat lastig’ is? Maar we zitten hier toch niet ergens midden in het weiland? We zitten midden in de grote stad, waar op nog geen tien minuten fietsen volop koosjer eten te verkrijgen is.’
De dame zit met een mond vol tanden. Om te voorkomen dat we met een lege maag blijven zitten, haal ik voor ieder van ons een eigen koosjere krentenbol tevoorschijn.
Mevrouw doet een nieuwe poging. ‘Maar alles is vegan, dat mag toch iedereen eten?’
‘Hier heb je hondenbrokjes, daar moeten jullie het maar mee doen’
We laten het erbij. Over tien minuten worden we op het podium verwacht.
Mijn reisgenoot stoot me lachend aan. ‘Lody, op weg hier naartoe merkte ik op dat Nederland wel erg plat is. Maar ook plat kent zijn dimensies. Deze organisatie nodigt mensen uit, haalt iets in huis om te eten. Het is vegan, dus dat mogen ‘ze’ allemaal eten. Maar wie zijn ‘ze’? Wie zijn ‘we’? Het is alsof ze zeggen: ‘Hier heb je hondenbrokjes, daar moeten jullie het maar mee doen.’’
Het publiek loopt de zaal binnen. Mijn vriend deelt nog een korte anekdote.
‘De Joodse apotheker bij ons in de straat had een feestje te vieren. Hij organiseerde een keurige koosjere receptie. Op een van de tafels stonden doosjes met halal lekkernijen opgestapeld. Een gast vroeg voor wie die waren. ‘Moslims mogen toch ook koosjer eten?’ ‘Ja, dat mag,’ antwoordde de Joodse gastheer. ‘Maar ik wil dat mijn islamitische medewerkers zich óók thuis voelen, met een eigen lekkernij op mijn feestje.’’
De avond over diversiteitsthema’s verloopt zoals de meeste van deze avonden. Buiten is het inmiddels donker.
Op weg naar huis is het platte Nederland opgeslokt door de duisternis.
‘Lody, geen illusies. In deze samenleving, waar iedere verwijzing naar geloof en religie achter de voordeur is verdwenen, rest slechts leegte en een gebrek aan respect. Een plat Nederland.’
Ik knik. ‘Maar weet je, voor de komende maand heb ik alweer meerdere uitnodigingen staan om aan te schuiven bij iftars tijdens de ramadan. En daar weet ik dat mijn koosjere maaltijd tot in de puntjes volgens de Joodse regels is verzorgd door mijn islamitische medeburger. Daar krijg je geen bakje ‘hondenbrokjes’ voorgeschoteld. Daar word je met respect behandeld, zoals dat ooit ook elders in de samenleving gebruikelijk was.’
Voor honderdduizenden van onze medelanders zijn de weken van verdieping en geloofsbeleving weer begonnen. Dit te midden van een maatschappij waar ieder spoor van geloofstradities al lang is vermorzeld onder de wielen van de alsmaar voortrazende 24/7-economie. Dag in, dag uit.
Geloof? Daar doen we allang niet meer aan. En dus, voortvloeiend daaruit, ook niet aan respect voor degenen die dat nog wél hebben.
Lieve mensen, een Ramadan Mubarak. Een gezegende ramadan met veel wederzijds respect.
Het bezoek van de Israëlische minister van Transport aan Marokko heeft tot grote pro-Palestijnse protesten in Marrakech geleid. Terwijl Marokko steeds nauwer samenwerkt met Israël, neemt de onvrede onder de bevolking toe.
Woensdagavond 19 februari stroomt de hippe wijk Gueliz in Marrakech vol met duizenden pro-Palestijnse demonstranten. ‘De normalisatie is een verschrikking, het moment van vrijheid voor de Palestijnen is nu aangebroken!’ wordt er gescandeerd. Aanleiding is de komst van de Israëlische minister van Transport naar Marokko. Minister Miri Regev woont in Marrakech op uitnodiging van de Marokkaanse regering het internationaal congres voor verkeersveiligheid bij.
Diplomatieke banden
In december 2020 haalde Marokko in navolging van Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten de diplomatieke banden met Israël aan. Sindsdien werken de twee landen steeds nauwer samen. Tegelijkertijd groeit de onvrede onder de Marokkaanse bevolking over de normalisatie. Sinds het begin van de oorlog in Gaza zijn de activistische bewegingen omvangrijker geworden. Afgelopen jaar waren er in het hele land meerdere demonstraties waar tienduizenden mensen op afkwamen.
‘Ons land hoort geen toevluchtsoord voor terroristen te zijn’
Tijdens de demonstratie in Marrakech dragen de demonstranten borden met de tekst ‘We eisen de arrestatie en berechting van de zionistische crimineel Miri Regev.’ Aan de demonstratie ging een online mediacampagne vooraf van islamitische en linkse partijen. Ze eisten een inreisverbod en de arrestatie van de minister ‘omdat ze medeverantwoordelijk is voor de genocidale oorlog in Gaza.’ De Nationale Actiegroep voor Palestina heeft een paar dagen eerder formeel verzocht de minister toegang tot Marokkaans grondgebied te ontzeggen. Tientallen lokale advocaten en de voorzitters van de verschillende orden van advocaten ondersteunden het verzoek, dat door de rechtbank van Rabat is afgewezen.
‘Ons land hoort geen toevluchtsoord voor terroristen te zijn’, lichtte advocaat Khalid Sefiani toe. ‘Daarom zullen we in dit stadium niet stoppen, of het nu om deze zaak gaat of om welke andere maatschappelijke zaak dan ook. We zullen zo snel mogelijk in beroep gaan om onze plicht te vervullen en ervoor te zorgen dat iedereen verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden.’
Gevangenisstraf voor activisten
Sommige pro-Palestijnse activisten worden vervolgd voor hun acties. Zo werd Saïd Boukioud, een 48-jarige Marokkaan woonachtig in Qatar, in juli 2023 gearresteerd tijdens zijn vakantie in Marokko. Hij werd vervolgd voor majesteitsschennis. Het ging om sociale media posts waarin Boukioud de koning zou hebben bekritiseerd voor de normalisatie met Israël. Volgens zijn advocaat wilde hij slechts ‘de aandacht vestigen op het feit dat normalisatie noch Marokkanen, noch de Palestijnse zaak ten goede komt’. Hij werd in hoger beroep veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf. Afgelopen zomer kreeg Boukioud gratie van de koning ter gelegenheid van het nationale Troonfeest.
Demonstranten verbranden de Israëlische vlag in de Marokkaanse stad Rabat, 16 januari. Beeld: Abdel Majid Bziouat/AFP
Ook de prominente activist Ismaïl Lghazaoui werd recentelijk vervroegd vrijgelaten. De 34-jarige landbouwkundig ingenieur is onderdeel van de geweldloze Palestijnse beweging BDS die oproept tot het boycotten van Israël. De beweging is wereldwijd actief en probeert in Marokko met name de handel tussen Israël en Marokko te verhinderen. Lghazaoui werd in november vorig jaar gearresteerd nadat hij in de haven van Tanger een protest had georganiseerd. Daarbij filmde hij de schepen van het Deense transportbedrijf Maersk die volgens BDS militair materieel uit de Verenigde Staten via de haven van Tanger naar Israël verscheepten.
Volgens het lokale BDS Marokko wordt er geregeld militair materieel via de haven van Tanger naar Israël verscheept. BDS Marokko spreekt van ‘directe steun aan de Israëlische oorlogsmachine’. De beweging roept vakbonden en havenarbeiders op te weigeren de schepen te lossen.
‘Je kunt zeker vraagtekens zetten bij de veroordelingen’
Volgens Saadia Elouallous, voorzitter van de Marokkaanse Federatie voor de Mensenrechten, spelen de handelsbelangen van het Koninkrijk een rol bij de recente veroordelingen. ‘Dit onderwerp is gevoelig voor de autoriteiten, omdat ze rustig hun zaken willen doen. Door een jonge man als Ismaïl te arresteren, wil de staat een voorbeeld stellen.’ Lghazaoui werd in december 2024 veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf. Zijn straf werd in hoger beroep bijgesteld waarna hij vorige maand werd vrijgelaten.
Demonstratierecht
Politiek analist Mustafa Tosa schetst een genuanceerder beeld. ‘Je kunt zeker vraagtekens zetten bij de veroordelingen. Maar het is interessant om te zien dat wat betreft het demonstratierecht Marokko een andere strategie heeft dan buurland Algerije. Enerzijds is er de normalisatie met Israël. Anderzijds is er een vergaande vrijheid van meningsuiting die resulteert in massale en langdurige pro-Palestina demonstraties. In Algerije daarentegen, waar de Palestijnse kwestie een belangrijke rol speelt binnen de staatspropaganda, waren pro-Palestijnse demonstraties lange tijd verboden. Op sociale media zag je dat Algerijnen hun onvrede uitten over het demonstratieverbod en met verbazing en jaloezie spraken over Marokko waar men wel mocht demonstreren. Ook in Frankrijk heeft de minister van Binnenlandse Zaken op een gegeven moment de departementsbestuurders verzocht alle pro-Palestijnse demonstraties te verbieden. Een stap die sterk werd door bekritiseerd door Amnesty International.’
Israëlische minister van Marokkaanse afkomst
Binnen in het congrescentrum benadrukt een woordvoerder van de Israëlische delegatie hoe opgetogen de minister is om in Marokko te zijn. Daarbij benoemt hij de Marokkaanse afkomst van de minister. De woordvoerder spreekt ten overstaan van de Marokkaanse camera’s in gebroken Darija en is mogelijk net als de minister een Israëliër van Marokkaanse komaf. De minister, die niet ingaat op de controverse rondom haar bezoek, vult in het Engels aan: ‘Mijn vader komt uit Casablanca. Ik wil jullie bedanken en ik wens de Koning een goede gezondheid toe. We houden van de Koning en we hopen op wereldwijde vrede.’
Bij afloop van de demonstratie in Marrakech steekt een aantal demonstranten een Israëlische vlag en foto’s van de minister in brand. Vlagverbranding is geen ongebruikelijk fenomeen bij pro-Palestijnse demonstraties in Marokko. Een paar dagen voor de demonstratie in Marrakech roept de afzwaaiende Israëlische gezant in Rabat, David Govrin, de Marokkaanse autoriteiten op om het verbranden van Israëlische vlaggen te verbieden. De Marokkaanse wet stelt de ontheiliging van buitenlandse vlaggen niet expliciet strafbaar en vooralsnog wordt niet opgetreden tegen de vlagverbranding.
Wapendeal
Deze week onthulde Het Franse weekblad La Tribune dat Marokko, tegen alle verwachtingen in, zijn wapendeal met het Franse bedrijf KNDS niet verlengt maar in zee gaat met het Israëlische bedrijf Elbit Systems. Het zou gaan om de aanschaf van 36 artilleriesystemen. Het gaat niet om de eerste bestelling van Marokko van een in Israël gevestigde firma. Begin 2022 kocht het Marokkaanse leger lucht- en raketverdedigingssystemen van het bedrijf Israel Aerospace Industries. Met het contract was een bedrag van ruim 500 miljoen dollar gemoeid.
‘We willen een oprichting van een Palestijnse staat die vreedzaam samenleeft met Israël’
De toenadering tussen Marokko en Israël lijkt zich over verschillende terreinen uit te strekken. Hoewel er vooralsnog geen uitleveringsverdrag tussen beide landen bestaat, leverde Marokko afgelopen december voor het eerst in de geschiedenis een verdachte uit aan Israël. Het ging om terreurverdachte Nassim Kalibat, een Israëlische Arabier die was gevlucht naar Marokko. Ook de wens van de Israëlische autoriteiten om een permanente diplomatieke vertegenwoordiging in de Marokkaanse hoofdstad op te richten, begint werkelijkheid te worden. Marokkaanse media meldden deze week dat na een periode van onderbreking de bouwwerkzaamheden van de ambassade in de chique wijk Soussi in Rabat zijn hervat. Tot nog toe opereert de Israëlische vertegenwoordiging in Marokko vanuit een tijdelijk diplomatiek verbindingsbureau.
Tweestatenoplossing
De politieke toenadering heeft de positie van Marokko ten aanzien van de Palestijnse kwestie echter niet gewijzigd. Deze maand wees minister van Buitenlandse Zaken Nacer Bourita het plan van Trump van de hand om de Gazanen te verplaatsen. Bourita herhaalde de Marokkaanse insteek. ‘Marokko verdedigt de tweestatenoplossing. We willen een oprichting van een Palestijnse staat die vreedzaam samenleeft met Israël. De Palestijnse staat moet worden gefundeerd op de grenzen van 1967 en met Oost-Jeruzalem als hoofdstad.’
Minister Regev keerde eerder dan gepland terug naar Israël vanwege een explosie in een bus nabij Tel Aviv. Maar niet voordat ze aankondigde samen met haar Marokkaanse evenknie te hebben besloten de commerciële vluchten tussen Marokko en Israël te hervatten. Terwijl de protesten in Marokko aanhouden, groeien Marokko en Israël op hoog politiek niveau steeds verder naar elkaar toe.
Meer dan 500 Britse journalisten hebben protest aangetekend bij de BBC vanwege het intrekken van de documentaire Gaza: How to Survive a War Zone. De documentaire, die het leven van kinderen in Gaza toont, werd gecanceld omdat de 13-jarige verteller het kind van een Hamas-militant zou zijn, aldus BBC.
De protesterende Britse journalisten verklaarden in een brief dat de documentaire is geofferd vanwege racistische en dehumaniserende framing. Ze eisen dat de BBC de intrekking terugdraait. De omroep reageert echter dat het niet vooraf was ingelicht over de familiale banden van het kind.
In het Lagerhuis wilde de conservatieve partij ook weten of Hamas financieel heeft geprofiteerd van de film. Volgens het productiebedrijf zou daar geen sprake van zijn. Voorstanders van de documentaire vinden dat een zeldzaam perspectief op het leven van Palestijnse kinderen wordt getoond. ‘Daar zou het over moeten gaan, in plaats van politieke spelletjes’, staat in de brief van de journalisten, waarin ook wordt gewaarschuwd voor politieke beïnvloeding van de pers.
In Gaza zijn door Israëlische bombardementen duizenden kinderen gedood. De speciaal rapporteur van de VN, Francesca Albanese, en vele andere mensenrechtenorganisaties spreken van een ‘genocide’. Onlangs werd ook bekend dat baby’s zijn gestorven door de kou.
Na lange voorbereidingen heeft de gevangen Koerdische leider Abdullah Öcalan nu toch opgeroepen om de wapens neer te leggen. Het is nog onzeker hoe de actieve PKK-leiding zal reageren. De eerste reacties vanuit het Koerdische middenveld zijn in ieder geval positief, meldt Bianet.
De langverwachte ontwapeningsbrief van Öcalan werd in Istanbul voorgelezen door parlementsleden van de overwegend Koerdische partij DEM.
‘De behoefte aan een democratische samenleving is onvermijdelijk. De PKK, de langste en meest uitgebreide opstand en gewapende beweging in de geschiedenis van de republiek, vond een sociale basis en steun en werd vooral geïnspireerd door het feit dat de kanalen van de democratische politiek gesloten waren’, schrijft Öcalan, die daarbij ook afstand neemt van alle vormen van nationalisme in de Turkse republiek.
‘De onvermijdelijke uitkomst van de extreme nationalistische afwijkingen – zoals een aparte natiestaat, federatie, bestuurlijke autonomie of culturalistische oplossingen – is geen antwoord op de historische sociologie van de samenleving’, schrijft hij.
Öcalan denkt dat het nieuwe vredesproces, gestart door de extreemrechtse leider Devlet Bahçeli en op de achtergrond gesteund door de Turkse president Erdogan, de ‘omstandigheden’ heeft gecreëerd voor het neerleggen van de wapens. ‘Ik neem de historische verantwoordelijkheid voor deze oproep op me’, aldus Öcalan.
Aan de verklaring werd later door DEM-lid Sirri Süreyya Önder een notitie toegevoegd die niet in de brief staat. ‘Ongetwijfeld zal voor de praktische uitvoering van de ontwapening en de ontbinding van de PKK de erkenning van democratische politiek en een wettig kader noodzakelijk zijn’, staat in de addendum.
De leider van de grootste oppositiepartij, de seculiere CHP, is positief, maar vindt dat het parlement de aangewezen plek is om de Koerdische kwestie op te lossen. ‘We blijven bij ons standpunt dat de Koerdische kwestie op transparante wijze moet worden aangepakt en opgelost onder het dak van de Grote Nationale Vergadering van Turkije, waarbij alle segmenten van de samenleving moeten worden betrokken’, aldus partijleider Özgür Özel.
Andere oppositiepartijen delen dat idee.
Vorig jaar reageerde Cemil Bayik, een van de PKK-commandanten in het Qandilgebergte in Irak, boos op het nieuwe vredesproces en zei dat alleen de PKK in de bergen kan besluiten om zich te ontbinden.’
Ook de situatie in Noord-Syrië is belangrijk, waar Koerden een groot autonoom gebied beheersen. Mazlum Kobani, de bevelhebber van de overwegend Koerdische strijdgroep SDF heeft al gezegd dat de oproep om ontbinding niet over de SDF gaat, maar over de PKK. Turkije ziet geen verschil. Öcalan zegt in zijn oproep dat ‘alle groepen’ zich moeten ontbinden, en specifiek de PKK.
Krijgen kinderen met een migratieachtergrond nu juist een lager of hoger schooladvies? Hier worden onderzoekers het maar niet over eens. Een nieuw onderzoek van SCALIQ laat zien dat leerlingen met een Arabische naam een lager schooladvies krijgen dan even slimme kinderen met een Europees klinkende naam.
Dit meldt Nu.nl vandaag. SCALIQ onderzocht de intelligentie van 6.409 middelbare scholieren van gemiddeld 13,9 jaar, waaronder 481 met een Arabisch voor- en achternaam. Hieruit bleek dat de helft van hen een half schoolniveau lager was ingeschaald dan leerlingen met een vergelijkbare intelligentie en een Europees klinkende achternaam. Ook leerlingen met een Afrikaanse of Spaanse naam kregen een iets lager niveau.
Onlangs bleek uit een ander onderzoek naar kinderen met een migratieachtergrond dat ze juist een hoger schooladvies kregen dan kinderen met een vergelijkbare intelligentie en geen migratieachtergrond. Wanneer rekening wordt gehouden met gelijke testresultaten en sociaaleconomische achtergrond, krijgen kinderen met een migratieachtergrond iets hogere adviezen, stelde onder andere onderzoeker Thomas van Huizen vorig jaar.
Nu.nl vroeg SCALIQ-onderzoeker Femke Hovinga naar de discrepantie. Zij noemt de conclusie van Van Huizen en anderen logisch, omdat de onderzoekers alleen naar de uiteindelijke schoolprestaties zouden hebben gekeken en niet naar het potentieel van leerlingen. Als vooroordelen en verwachtingen over het leervermogen van een kind meespelen, dan kan het zijn dat kinderen vanwege hun achtergrond geen eerlijke kans krijgen, benadrukt ze.
Winkeliers spelen steeds meer in op de ramadan. Bovendien geven moslims steeds meer geld uit aan eten, kleding en cadeautjes. Zo meldtBN De Stem.
Vandaag begint voor veel moslims de ramadan. Hoewel het voor sommigen afhangt van het spotten van de maan, hebben anderen de eerste dag van tevoren bepaald. Hoe het ook zij, vanaf dit weekend zullen moslims over de hele wereld een maand lang vasten.
Hoewel er overdag niet gegeten en gedronken wordt, is het avondmaal (de iftar) uitgebreid en worden supermarkten overdag druk bezocht. Hier spelen steeds meer supermarkten op in, merkt BN De Stem op. In supermarkttijdschrift Allerhande is er aandacht voor recepten met couscous, gedroogde abrikozen, olijven en verschillende soorten olie. Een bekende supermarktketen heeft op dit moment de themaweek ‘Oriënt’, met een assortiment van Turks fruit, Turkse worst en kaas.
Maar het grote geld wordt uitgegeven in de dagen voor het Suikerfeest en dit neemt elk jaar toe. Nieuw onderzoek van Motivaction laat zien dat Nederlandse moslims in 2024 gemiddeld 74 euro uitgaven aan eten, 117 euro aan nieuwe kleding en 104 euro aan cadeautjes, schrijft de krant.
Ook hier spelen winkelketens op in. Vorig jaar speelde 35 procent van de onderzochte winkels in de vier grote steden in op het feest, zo bleek uit de suikerfeestmonitor van onderzoeksbureau Labyrinth. Het jaar daarvoor was dat 21 procent, aldus BN De Stem.
Het gaat om luxeproducten die voor familieleden worden gekocht om het einde van de ramadan te vieren, maar ook om feestartikelen, versiering en speelgoed.
Ik ben een pelgrim van hoop; ik zoek het dorstig, waar ik het vind, drink ik het. Om aan het oprukkende duister te ontkomen zoek ik naar het licht. Dat brengt me op donderdagavond naar het NAI in Rotterdam, een stoer gebouw waar in het restaurant jonge en gearriveerde mensen zijn samengekomen om te genieten van een mediterrane vegetarische maaltijd.
Vanavond zal fotograaf, ontwerper en visuele verhalenverteller Hassan Hajjaj vertellen over zijn werk. Hij is speciaal daarvoor uit Marrakesh gekomen, waar hij al jaren woont en werkt. Op zijn dertiende migreerde hij met zijn ouders uit de vissersstad Laarache aan de Atlantische kust van Marokko naar Londen, Engeland.
Begin jaren tachtig ontdekte hij de reggaemuziek – de ritmes van Bob Marley herinnerden hem aan de ritmes van de Gnawa-muziek uit Marokko. Hajjaj, het zou de naam van een soefi kunnen zijn, en deze soefi laafde zich aan de rijkdom van Afrika.
Gnawa en reggea zijn verre verwanten; de slaafgemaakten van West-Afrika namen hun muziek mee waar ze ook werden gebracht, of dat nou Marokko was of de Caraïben. Hajjaj zag de schoonheid van de culturen: na geregeld op en en neer te zijn gereisd naar Marrakesh besloot hij zich daar te vestigen.
Ze is van plan een reis te maken door het land van haar vader
In de rode stad maakte hij het onderscheidende werk dat hem wereldfaam bracht: hij portretteerde de mensen van de stad in hun lange gewaden en met gesluierde gezichten, alsof het filmsterren waren. De lijst van het fotowerk is bij hem niet van hout maar bestaat uit verpakkingen van levensmiddelen; het levert een opwindend, modern beeldcollage op.
Het zaaltje stroomt vol voor de lezing van Hassan Hajjaj. Hajjaj verwijst naar de hadj, de jaarlijkse bedevaart naar Mekka, waar miljoenen pelgrims samenkomen om Allah te eren. We zien Hassan Hajjaj foto’s maken van filmsterren; hij kleedt hen in de traditionele kleding van Marrakesh.
Uit het publiek komt de vraag wat zijn droom is. Hassan Hajjaj heeft daar niet meteen een antwoord op. En omdat hij niet meteen een antwoord heeft, gaan we dan maar zelf dromen.
Naast Hassan Hajjaj zit Zineb Seghrouchni, oprichter van Dar Cultural Agency, dat spannende culturele projecten organiseert. Dit jaar had ze een geweldige modetentoonstelling in het Centraal Museum in Utrecht, waar ze de kracht en hybriditeit van de Marokkaanse kleding liet zien. Koningin Máxima opende de tentoonstelling. Frisse lucht voor pelgrims van schoonheid.
Na afloop van de lezing stroomt het café vol met jonge makers. Een Iraaks-Haagse kunstenares vertelt dat ze een reis aan het voorbereiden is naar Bagdad: ‘Ik ga voor het eerst alleen om mijn ogen goed de kost te geven.’ Ze is van plan om in het spoor van de sjiitische pelgrims van Karbala een reis te maken door het land van haar vader.
Khadija die theatermaker is, komt net terug uit Marokko, waar ze drie maanden lang in de Sahara onderzoek heeft gedaan naar nieuwe vormen van verhalen vertellen. Samen met Cheb Runner, een muzikant van elektronische muziek uit Agadir, verkent ze de wereld van haar voorouders om nieuwe verhalen te vertellen in deze chaotische tijd. In een wereld waarin muren worden opgeworpen, gaan ze als reizigers van de nieuwe tijd dwars door alle barrières heen. Eigenzinnig en met een warmbloedig hart.
Opvallend is ook hoeveel spannende kunstenaars uit Marokko in Rotterdam zijn neergestreken. ‘Het is ook lekker dichtbij Brussel, met zijn geheel eigen ritme’, zegt Cheb Runner. We omhelzen elkaar. De warmte van pelgrims. Ik loop naar het Centraal Station, de kou glijdt over mijn gezicht, de lente komt eraan.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
