Sinds deze maand is er eindelijk een adempauze in de oorlog tussen Israël en Hamas. Op camerabeelden zien we tienduizenden mensen vanuit het zuiden naar Noord-Gaza trekken, op weg naar huis. Het tragische is dat wij, de kijkers, weten – en de vraag is of de mensen in Gaza dat zelf beseffen – dat het thuis waar ze naartoe willen, vaak niet meer bestaat. Toch maken de drommen mensen in die eindeloze stoet over het strand geen uitgebluste of verdrietige indruk. In hun ogen glanst hoop. De wapenstilstand zal 42 dagen duren, met als doel de vrijlating van de 33 Israëlische gijzelaars in ruil voor de vrijlating van honderden Palestijnen.

Columnist Tineke Bennema schreef in onze krant over haar Palestijnse schoonfamilie, die vooral trots is op hun veerkracht – op het feit dat ze nog in leven zijn.

Ook in ons land is er vanzelfsprekend opluchting. De voortdurende bombardementen en gevechten hebben inmiddels aan ten minste 48.000 mensen het leven gekost. Volgens een Britse studie kan het aantal doden dat Palestijnse autoriteiten geven overigens 40 procent hoger zijn.

De inwoners van Gaza krijgen nu eindelijk een moment van rust. Toch mogen we niet vergeten dat het Israëlische parlement al heeft aangekondigd de strijd na het staakt-het-vuren voort te zetten, met als doel: de totale vernietiging van de Gazastrook. De Israëlische minister van Financiën, Smotrich, die bekendstaat als beschermheer van extremistische kolonisten, pleit ook voor de annexatie van de Westelijke Jordaanoever. En de pas aangetreden Trump zegt dat Egypte, Jordanië en andere Arabische landen alle Gazanen maar moeten opvangen, omdat het gebied dan ‘opgeruimd’ wordt. Wat hij daarmee bedoelt, is onduidelijk. Waarschijnlijk wil hij dat de gehele Gazastrook Israëlisch wordt en alle Gazanen voorgoed vertrekken naar Egypte en Jordanië.

Wat mij enorm stoorde, waren de gewapende Hamas-militanten die juichend op tv verschenen. Juichende Gazanen begrijp ik nog wel, maar waarom juichen Hamas-militanten? Hebben zij na hun terreuraanval van 7 oktober de oorlog gewonnen? Zijn er dan niet tenminste 48.000 Palestijnen omgekomen? Is 90 procent van de infrastructuur, ziekenhuizen, scholen en gebouwen in de Gazastrook niet verwoest? Gingen kinderen niet dood van honger en kou? En de belangrijkste vraag: is Israël dankzij Hamas niet sterker dan ooit in de regio?

De wapenstilstand waarover wordt gesproken, is in werkelijkheid een strategische pauze voor Israël

In mijn hoofd knaagt constant de vraag: vecht Hamas echt voor de Palestijnen, of hebben zij een andere doelstelling? Juichen met zo’n resultaat kan ik namelijk niet begrijpen. Of juichen zij om te laten zien dat ze veilig in hun tunnels konden schuilen en nog steeds in leven zijn? Is dat niet een regelrechte provocatie voor Israël om nog meer bommen te laten vallen?

De slachtpartij op 7 oktober heeft Israël een carte blanche gegeven. Na de aanval wist Israël meteen westerse steun te mobiliseren, inclusief een ongekende militaire en financiële hulpstroom uit de VS en Europa. Dit heeft de Israëlische regering niet alleen militair en financieel versterkt, maar ook politiek. De publieke opinie in Israël is drastisch naar rechts verschoven, waardoor Netanyahu en zijn coalitie de kans kregen hun vernietigende aanpak voort te zetten zonder veel interne tegenstand.

De wapenstilstand waarover wordt gesproken, is in werkelijkheid een strategische pauze voor Israël. Het opzetten van bufferzones in Gaza en het verder uitbouwen van de militaire aanwezigheid aan de Egyptische grens laten zien dat Israël niet van plan is Gaza op de lange termijn te verlaten.

Daar blijft het niet bij: Israël ziet Gaza als een potentiële opstapplaats voor Iraanse invloed via Hamas, net zoals Hezbollah dat is in Libanon. Iran en Hezbollah zijn sterk verzwakt door Israëlische operaties. Israël heeft de top van Hezbollah’s leiding grotendeels geëlimineerd en zijn controle uitgebreid naar strategische gebieden in Syrië, zoals de Golanhoogten en de Hermonberg, wat een belangrijke winst is. Irans steun aan Hamas is beperkt gebleven. De enige Iraanse raketten die ‘doel’ troffen, kwamen terecht op Palestijnen op de Westoever, dat na 7 oktober in een versneld tempo door Israël wordt gekoloniseerd.

De toekomst ziet er helaas somber uit: zonder een echte diplomatieke oplossing zal de oorlog waarschijnlijk binnen korte tijd weer oplaaien.

En toch juichen Hamas-militanten. Begrijpen jullie dat? Ik niet.