Eerder deze maand onthulde de zesdelige documentaire Surviving R. Kelly het duistere leven van R. Kelly. Daarin kwamen getuigenissen van vrouwen die de Amerikaanse zanger van seksueel misbruik beschuldigen. Al twintig jaar staat Kelly bekend als een man die er een gewoonte van heeft gemaakt om met minderjarige meisjes zonder hun wil naar bed te gaan. Noem hem dus gerust een notoire kinderverkrachter.

Een ‘witte’ jongeman wees mij op het feit dat ik op mijn Twitter geen afstand had gedaan van deze zwarte Amerikaanse man. Ik zei tegen hem dat ik mijn jeugd zowel in Congo als in Tanzania heb doorgebracht. Daar speelde de Zuid-Afrikaanse zanger Lucky Dube op de radio, niet R. Kelly. ‘Ik heb niets met die R. Kelly te maken. Maar ik ben benieuwd, heb je op jouw Twitter ook al afstand van Anders Breivik en Adolf Hitler genomen?’ vroeg ik hem terug. Hij werd rood, waarna ik hem nog nagaf dat hij niet van zwarte mensen moet verwachten om zich te verantwoorden op het gedrag van zwarte mensen. Want ze zijn individuen met hun eigen preferenties en referentiekaders.

Eind december werden in Congo verkiezingen georganiseerd door president Joseph Kabila, twee jaar later dan dat ze officieel georganiseerd moesten worden. Analisten stelden dat hij de grondwet wilde veranderen zodat hij zichzelf voor een derde termijn kon kandideren. Maar meneer Kabila verraste vriend en vijand door zichzelf niet kandidaat te stellen, hij wees een opvolger aan die de verkiezingen moest winnen. Daarna stelden analisten dat Kabila de verkiezingen zou ‘stelen’ in het voordeel van zijn aangewezen opvolger.

Weer verraste de Congolese president vriend en vijand, door een oppositiekandidaat de verkiezingen te laten ‘winnen’. Niet een oppositiekandidaat waar iedereen op had gehoopt, maar eentje die met Kabila achter de schermen een deal had gesloten. In beide Congolese parlementen behoudt Kabila’s politieke platform wel de absolute meerderheid. Hij mag waarschijnlijk zowel de premier als de voorzitter van het parlement aanwijzen. Met andere woorden, de verkiezingen zijn georganiseerd, er komt een ander poppetje op de troon, maar het regime van Kabila gaat door.

De afgelopen twee jaar krijg ik nadrukkelijk het verzoek van mensen om meer over Congolese verkiezingen en politiek te schrijven en mij minder bezig te houden met wat er in Nederland gebeurt. Men bedoelt het vaak goed. Ik weet meer over Congo dan de gemiddelde Nederlandse lezer, bovendien, ik kom zelf uit Congo. Maar ik moet bekennen, net als in het dossier-R. Kelly vind ik het moeilijk om mij over Congo uit te spreken omdat ik daarvandaan kom. Ik hoef mij niet over R. Kelly uit te spreken omdat hij dezelfde huidskleur heeft als ik heb, maar omdat ik zijn muziek goed snap. Ik hoef mij niet over Congo uit te spreken omdat ik daarvandaan kom, maar omdat ik voldoende deskundigheid in huis heb om daarover te praten.

Ze zeggen dat je je battles moet kiezen. Jezelf op het belangrijkste richten en daar excellent in worden. Het leven als een kunst van keuzes maken. Daarom kies ik er voor om het in deze column niet te hebben over een columnist die eerder deze week in een column stelde dat asielzoekers gesteriliseerd moeten worden. Niet alleen omdat ik geen aandacht aan losers wil besteden, maar ook omdat ik als een ex-asielzoeker niet automatisch hoef te reageren op iedere domme uitspraak die over asielzoekers wordt gedaan. Vrijheid is niet alleen het vermogen hebben om jezelf uit te spreken, maar ook de mogelijkheid om te zwijgen wanneer je maar wilt. Want in stilte ontstaat excellentie.