Een man in een zwarte onderbroek, een zwart T-shirt en met een zonnebril die door twee militanten stevig bij de arm wordt meegetrokken en op blote voeten over stoffig straatafval springt. Het is een ongekend beeld dat ik maar niet van mijn netvlies krijg.

Het gaat om een hooggeplaatste Israëlische commandant die wordt meegesleurd door zwaarbewapende Palestijnse strijders, vermoedelijk in Gaza. Wat zo schokkend is, is de totale vernedering van deze man. Dit terwijl het gebruikelijk is om de Palestijnen juist in de rol te zien waarin hun waardigheid is ontnomen. Een beeld waaraan de wereld gewend is geraakt. Het oppermachtige Israël, dat in alle oorlogen Arabieren de baas was, dat in de top tien staat van landen met het beste leger van de wereld, dat hightech spionagesystemen bezit en exporteert, dat trotse volk dat een ander volk aan zich heeft onderworpen, dat Israël is vernederd tot op het bot als Goliath door David.

75 jaar lang hebben de Palestijnen zich verzet tegen de inname van hun land door Israël. En wat Arabische legers niet is gelukt, hebben zij bereikt, ze raakten Israël in het hart, op eigen grondgebied, met weerzinwekkende acties.

Nog een omkering. De avond voor de aanval. Met geweren bewapende burgers rijden een dorp in, stappen uit, beginnen te dansen, te zingen. Daarna lopen ze langs de hoofdweg, schieten hier en daar, steken auto’s in brand. Een jongeman van negentien wordt doodgeschoten.

Nee, hier ging het niet om Hamas-aanvallers maar om joodse kolonisten, die voor de zoveelste keer dood en verderf zaaiden in het Palestijnse dorpje Huwara. Het filmpje was te zien op social media, maar andere media vonden het nieuws niet meer de moeite waard om te vermelden. Dergelijke aanvallen komen steeds vaker voor, met name sinds de extreemrechts regering van Benjamin Netanyahu aan de macht is. Het was een merkwaardige samenloop van omstandigheden, vlak voor de zorgvuldig voorbereide Hamas-aanval. Het toonde nog eens dat Palestijnen nergens meer veilig zijn.

‘De bubbel met illusies over eigen onoverwinnelijkheid en overmoed, waarin Israël de laatste decennia leefde, is nu volledig doorgeprikt’

Juist met de zeer gewelddadige, mensonterende en verwerpelijke aanval op Zuid-Israël heeft Hamas nu de rollen omgedraaid. De bubbel met illusies over eigen onoverwinnelijkheid en overmoed, waarin Israël de laatste decennia leefde, is nu volledig doorgeprikt. De illusie dat Palestijnen zich wel naar de bezetting zouden schikken naar een leven achter muren en hekken; 2.2 miljoen mensen in Gaza op een gebied zo groot als Texel, van wie 80 procent afhankelijk is van VN-voedselhulp. De illusie dat Israël Palestijnen ongestraft kan doden – tussen 2008 en 2020 werden er bijna 6000 Palestijnen gedood, tegen 250 Israëli’s volgens de Verenigde Naties. De illusie dat joodse infiltraties op het terrein van de Jeruzalemse moskeeën gedoogd zouden worden. De illusie dat Palestijnen te controleren waren met superieure bewakingstechnieken en inlichtingen. De illusie dat steeds snellere annexatie van Palestijns gebied in gebied C ongemoeid zou blijven. Dat vrede met de Emiraten en binnenkort Saoedi-Arabië mogelijk was zonder perspectief op een leefbaardere toekomst voor het Palestijnse volk. De illusie van het onoverwinnelijke leger van Israël, dat uren na de aanval niet in staat bleek alle divisies te mobiliseren. En de illusie van een sterke populistische premier, die pas zestien uur na de aanval kwam met een weinig inspirerende oorlogsspeech.

En dan heb ik het nog niet gehad over de recente hallucinaties van het extreemrechtse kabinet Netanyahu om de West Bank te annexeren waarbij dan de Palestijnen ‘aangemoedigde emigratie’ kunnen verwachten, een vermoed ik door hen zelf erg grappig gevonden term voor deportatie.

Israël ontwaakt nu in de grootste existentiële crisis sinds de oorlog van 1973, precies 50 jaar geleden. Het is een ontwaken waarbij burgers het doelwit zijn geworden zoals de burgers van Gaza het al decennialang waren en nu weer zullen worden. Maar dit keer treurt Israël ook om het verlies van vele burgers. En het land zal in het reine moeten komen met het puin van de eigen aannames.

75 jaar geleden beloofde de wereld, de Verenigde Naties, de twee volkeren ieder een land. Al dit verdriet aan beide zijden voorkomen had kunnen worden door zelfbeschikking waar te maken. Als de westerse gemeenschap zich niet had laten meeslepen door Israëls hersenspinsels en niet voor Israël partij had gekozen, dan had al dit bloedverlies voorkomen kunnen worden. De westerse landen, de Verenigde Staten voorop, zouden beide partijen moeten dwingen een oplossing te zoeken aan de onderhandelingstafel. Israëli’s moeten in veiligheid kunnen leven, net zoals Palestijnen. En er moet een einde komen aan de bezetting. Het Palestijnse volk heeft immers duidelijk gemaakt vernedering door een ander volk nooit te zullen accepteren, omdat dit het leven reduceert tot een mensonwaardig bestaan.