De ramadan is aangebroken en dat betekent in Nederland altijd heibel. Er was een iftar georganiseerd op het stadhuis door een van de wethouders, Faouzi Achbar. Wanneer een moslim iets organiseert, moet hij altijd eerst uitleggen dat het niet om een bomaanslag zal gaan.

Toevallig ken ik de politicus van Denk, we ontmoeten elkaar in Tanger, drinken een kop koffie en lachen wat af. Wereldgozer. Hart op de juiste plek. Vorig jaar werd zijn huis in brand gestoken door een onverlaat, zo’n incident zou voor de meeste mensen voor tien jaar aan burn-out opleveren. Faouzi gaat er rustig mee om. Respect. Hij was dan ook de aangewezen persoon om op het stadhuis een iftar te organiseren om Rotterdams maatschappelijk middenveld bij elkaar te brengen. Karim Amghar presenteerde het, voorvechter voor een geëmancipeerd mbo, marathonloper, bruggenbouwer bij nacht en ontij.

De avond kraakte van het glazuur zo zoet als de goede bedoelingen waren. Zoveel naïviteit kon natuurlijk niet ongestraft gaan. Rechts-extremistische trollen spraken er schande van, de SGP begon met de gebruikelijke hypocrisie die in deze partij ingebakken zit zweepslagen te geven, en natuurlijk lieten ook de PVV-minions van zich horen. De islamisering had het stadhuis bereikt; de vlag van de islam wapperde boven het stadhuis, de jihad had zijn overwinning behaald. Hate speech.

We hadden je toch als schoonmaker gehaald?

Het bevestigt wat ik heel lang geleden een keer tegen een journaliste van de Groene Amsterdammer zei: ‘Hoe meer moslims geïntegreerd zijn in dit land, hoe meer de argwaan zal toenemen.’ Integratie prima, maar mensen moeten niet te veel op je gaan lijken! De journaliste die ik dit toen uitlegde, keek me glazig aan. Ze begreep het niet. Met de kennis van nu zou ik ruim de tijd hebben genomen om het haar goed uit te leggen, want het is belangrijk om te begrijpen dat racisme ook een hiërarchie veronderstelt: de lagergeplaatste verdient die plek vanwege zijn andersheid.

Als de lagergeplaatste opklimt op de sociale ladder, dan is er ook geen reden meer om het racisme in stand te houden. Maar die overtuiging opgeven is lastig, want gisteren was die Ander nog een schoonmaker, en op veilige afstand, vandaag is zij een politica, een wethouder, een zakenvrouw en moet je terdege rekening met haar houden. Wat blijft er dan over als aanval op de Ander: de Ander dehumaniseren. Hem voorstellen als een werktuig van de Duivel, een beetje zoals de Inquisitie deed met de Joden en Moren na de val van Granada. Verworpen tot zonde. De haat jegens geïntegreerde moslims is een seculiere kruistocht tegen de Ander. Wat hiertegen te doen? Gewoon nog meer iftars organiseren en lekker verder gaan met mooie mensen bij elkaar brengen.

In Amerika werd een Palestijnse actievoerder opgepakt omdat hij zou oproepen tot haat. De aanklacht is nergens op gebaseerd. Maar zijn goede naam is voorgoed aangetast. Men wil hem het land uitzetten. De uitstekende politiek commentator Shadi Hamid legt bloot welk mechanisme hier speelt. Wanneer westerse moslims zich in het publieke debat roeren, komen krachten in het geweer om ze van hun menselijkheid te ontdoen. De moslimstem mag domweg niet bestaan, want we hadden je toch als schoonmaker gehaald om werk in stilte te doen? Wie weleens het gevoel heeft gehad dat er door hem heen gekeken wordt, begrijpt wat ik bedoel.