6.1 C
Amsterdam

Kritische leden van Denk vertellen niet wie ze zijn

Chris Aalberts
Chris Aalberts
Journalist en auteur van o.a. ‘De puinhopen van rechts’. Doceert Media & Journalistiek aan de Erasmus Universiteit Rotterdam.

Lees meer

Nu er heel veel kleine partijen zijn, kun je er soms eentje vergeten, maar Denk hoort daar nooit bij. Zeker niet als je weleens iets over de partij hebt geschreven. Dan weten de ‘kritische Denk-leden’ en de ‘Denk-klokkenluiders’ je regelmatig via e-mail te vinden. Zeker maandelijks krijgt iedereen die het wil weten ongevraagd e-mail van deze criticasters. Beetje spooky: niemand weet wie dit zijn en wat ze precies willen. Of de verhalen die ze de wereld inslingeren juist zijn is meestal niet duidelijk.

Of het nu gaat over problemen bij de jongerenvereniging van Denk, de besteding van subsidies door het wetenschappelijk instituut, een gebrek aan interne democratie, bestuurswisselingen of het ontslag van medewerkers: de ‘kritische leden’ verspreiden het. Goed nieuws voor Denk: zolang deze leden niet vertellen wie ze zijn, zullen de meeste berichten in het niets verdwijnen en leveren ze geen nieuwsberichten op, zelfs geen columns. Een anonieme bron is immers geen bron.

‘Vroeg of laat raakt Denk door haar enthousiaste kandidaten heen’

Aan deze fluistercampagne zit duidelijk een luchtje. Zo voorspelden de ‘kritische leden’ het vertrek van Farid Azarkan als politiek leider bij de laatste ledenvergadering. Er zou een motie van wantrouwen voor hem klaarliggen omdat hij zijn snor zou hebben gedrukt tijdens de verkiezingscampagne en omdat hij zijn skivakantie belangrijker vond dan de partij. Stephan van Baarle zou zijn plek gaan innemen. Jammer voor die leden: Azarkan zit er nog en nu vertrouwen we deze fluistercampagne helemaal niet meer.

Maar daarmee eindigt het goede nieuws voor Denk. Al kennen we deze lieden niet, een fluistercampagne is altijd een slecht signaal. Drie opties wie deze fluisteraars zijn.

  1. Denk-haters

Misschien zijn de ‘Kritische leden’ gewoon haters die helemaal niets met Denk van doen hebben en de partij alleen maar in diskrediet proberen te brengen. Zo’n poging is – hoe leugenachtig ook – effectief: Denk haalt het nieuws maar nauwelijks en dus zijn de belangrijkste berichten die mensen meekrijgen afkomstig van deze groep ‘leden’.

Deze critici hebben een belangrijke les goed begrepen: herhaling is alles. De framing van Denk als totaal disfunctioneel is effectief, omdat de partij er zelf nauwelijks succesvolle verhalen tegenover weet te zetten. Vroeg of laat krijgt Denk er een slecht imago mee, bij gebrek aan positieve verhalen.

  1. Leden met oud zeer

De hatelijke toon van deze ‘kritische leden’ kan ook duiden op oud zeer. Een partij met drie zetels in de Tweede Kamer trekt mensen met politieke ambities aan, op nationaal, provinciaal of lokaal niveau. Denk zou een mogelijkheid kunnen zijn voor mensen om hogerop te komen, een bestuurlijke functie te verwerven en een stempel op het beleid te drukken.

Maar Denk is hiërarchisch en werkt niet transparant. Kijk de besloten ledenvergaderingen er maar eens op na – wat dus niet kan. Dit is een recept dat we van rechtse partijen kennen: heel veel enthousiaste leden worden vroeg of laat teleurgesteld omdat ze nooit een eerlijke kans op een functie maken, vrienden van de partijtop voorgetrokken zien worden die vervolgens niet presteren, of in de stellige overtuiging zijn dat ze het beter zouden doen, maar de kans niet krijgen. Vroeg of laat raakt Denk door haar enthousiaste kandidaten heen. Denk heeft de afgelopen jaren al vaker politici van zich vervreemd, in zowel Amsterdam, Den Haag als Eindhoven.

  1. Oprecht teleurgestelde leden

Er is nog een derde mogelijkheid: Denk had ook een emancipatoire partij kunnen zijn voor Nederlanders met een Turkse of Marokkaanse achtergrond die de belangen van deze groepen effectief naar voren bracht, echt iets voor hen bereikt en hen de stem geeft die ze in het verleden niet hadden. BIJ1 lijkt op het kernpunt van racisme en discriminatie inmiddels effectiever.

Denk kan bijna niet de partij zijn waar de achterban op had gehoopt. Tegenwoordig viert de partij successen zoals een bestuursdeelname in Rotterdam, maar niemand kan uitleggen wat de eigen kiezers daar precies aan hebben. De Denk-top wel: baantjes. Vroeg of laat gaan leden muiten en ze hebben nog gelijk ook.

Nu u hier toch bent...

Goede journalistiek kost geld. Leden en donaties maken onze gebalanceerde berichtgeving over biculturaliteit, zingeving en vrijheid mogelijk. Steun ons daarom als u ons werk belangrijk vindt.

Vertel mij meer!
- Advertentie -