In de spreekkamer zie ik vaak patiënten met moeheid. Dan prikken we veelal bloed. We kijken of er sprake is van bloedarmoede, een trage schildklier of een ontsteking. Soms is moeheid zelfs een eerste teken van kanker.

Moeheid heeft echter vaker een oorzaak die in het bloed niet te traceren is. Overspannenheid of depressie zijn voorbeelden daarvan.

Aan het begin van de zomer gebeurde wat niemand voor mogelijk hield. Onze langstzittende minister-president trad af. Mark Rutte kondigde aan te stoppen en gaf aan zich niet meer verkiesbaar te stellen. Sigrid Kaag volgde. Daarna Wopke Hoekstra, Farid Azarkan en Sylvana Simons.

Politieke functies, waar vaak meerdere kandidaten voor strijden, worden een voor een verlaten. Edith Schippers bedankte voor het opvolgen van Rutte. Jan Paternotte bedankte voor het opvolgen van Kaag. We kijken naar een heel nieuw verschijnsel.

De politiek is moegestreden. Deze politici hebben de posten in Den Haag tijdens de coronacrisis bemand. Dat is ze niet in de koude kleren gaan zitten.

Laten we hopen dat deze maatschappelijke moeheid tijdelijk is

Nu worden zaken tegenwoordig vaak crises genoemd. Maar al die ‘crises’ verbleken bij de corona. Als je zelfs schoolgaande kinderen verplicht thuis moet houden, zit je in een echte crisis.

In het bedrijfsleven zien we ook dat topfuncties moeilijker ingevuld worden. Verzekeraar CZ heeft een interim-bestuurder aangesteld, omdat ze nog op zoek zijn naar een vaste bestuurder.

De pandemie heeft onze elite geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven. Velen vragen zich af of de inspanningen die geleverd worden wel de moeite waard zijn. Thuis zitten en op een lager maatschappelijk pitje leven en werken, lijkt vooral een voorrecht voor veertigplussers.

Laten we hopen dat deze maatschappelijke moeheid ook maar tijdelijk is. Hoe pervers het politiek spel ook is, we kunnen niet zonder. Om de maatschappij in te blijven richten hebben we gemotiveerde politici en bestuurders nodig.