Auroville in India moest het hippieparadijs van de wereld worden. Nu bijna vijftig jaar na de stichting kampt het met allerlei problemen. Onze correspondent Sara-May Leeflang doet verslag vanuit Auroville.

Auroville, dat bekendstaat als ‘de stad van de dageraad’, is een dorp met ruim tweeduizend inwoners aan de zuidwestkust van India. Het is op 28 februari 1968 gesticht door de Franse spiritueel leider Mirra Alfassa. In die tijd trokken hippies massaal richting het oosten op zoek naar verdieping van hun spiritualiteit. 124 landen stuurden destijds een afvaardiging naar de nieuwe nederzetting in de deelstaat Tamil Nadu. Auroville moest het utopia worden van de hippiebeweging. Naast Alfassa, die door haar volgelingen steevast ‘de moeder’ wordt genoemd, speelden de goeroe Sri Aurobindo, ontwikkelaar van de integrale yogamethode, en de Franse architect Roger Anger een belangrijke rol in de leefgemeenschap. Er werden regels opgesteld die ook vandaag nog van kracht zijn, zoals: Auroville is van niemand, het is de plaats van oneindige educatie, het vormt een brug van het verleden naar het heden en het is een plek van materieel en spiritueel onderzoek. Het in het dorp gevestigde spiritueel centrum Matrimandir moet de geboorte van een nieuw bewustzijn symboliseren. Om aan de toeristische stromen te ontsnappen zijn er speciale bezoekdagen om te voorkomen dat het een toeristische bestemming wordt.

Auroville streeft naar een utopische gemeenschap waarin mannen en vrouwen van verschillende nationaliteiten en verschillende politieke voorkeuren in harmonie samenleven. Duurzaamheid en progressiviteit staan voorop in dit proces. Ook de vooruitgang in de spirituele ontwikkeling van het individu door middel van yoga en meditatie is erg belangrijk. Het dorp heeft echter te maken met verschillende problemen. Zo kampt het met criminaliteit en de overweldigende toeristenstromen en de relatie met de lokale bevolking loopt stroef. Toch zijn er nog steeds mensen die zich vestigen in het gebied.

De spirit van Auroville
Fabio (36) is Italiaans. In september wordt hij officieel een Aurovilliaan, na een testperiode van drie jaar. Hij is momenteel stadsontwikkelaar in het dorp. Volgens Fabio is het verkrijgen van land in het dorp de hoogste prioriteit. Maar echt spoedig verloopt dat niet. ‘Degenen die dwarsliggen zijn meestal niet lokale mensen, maar rijken uit de omliggende steden Chennai of Pondicherry die hier grond bezitten. Zij hebben twintig, dertig jaar geleden land gekocht, omdat ze zagen dat het wellicht wat op kon leveren in de toekomst. Ze vragen nu belachelijk hoge prijzen voor het land. De lokale mensen willen meestal hun land niet verkopen, omdat er door het geld ruzie binnen de familie komt. We bieden hen nu een groter land aan buiten de regio in ruil voor het land in Auroville.’ Volgens Fabio moet Auroville eerst over al het land beschikken en kan pas daarna overgegaan worden op de stadsplanning. Fabio ziet veel corruptie tijdens zijn werkzaamheden. ‘Tamil Nadu is anders dan de rest van India. De lokale maffia gaat net zo te werk als de Italiaanse.’

Aditi (24) is student Massamedia aan de Pondicherry Universiteit. Haar moeder Gayatri (44) komt uit New Delhi. Ze verhuisden ruim tien jaar geleden naar Pondicherry. Samen runnen zij een restaurant in Auroville. Ze kunnen de territoriumoorlog beamen. Aditi: ‘De grond in het centrum van Auroville is voor zo’n tachtig procent van Auroville. Maar daarbuiten, de mooie gebieden bij het bos, dat is maar voor zo’n veertig procent van de Aurovillianen. Autoriteiten hebben ons benaderd voor het kopen van land in het dorp. Mijn moeder heeft elk jaar het spaargeld in onze biologische boerderij gestopt. Dat verkoop je niet zomaar. Daarbij hebben we dezelfde ideeën als de Aurovillianen, we willen biologisch en duurzaam produceren. Dus we blijven hier.’

Om de fondsen binnen te krijgen moet er volgens Fabio een projectplan op tafel liggen. Dat is een blok aan zijn been. ‘Iedereen wil wat anders. De moeder (Mirra Alfassa, red.) wilde uiteindelijk dat het gebied bewoond zou worden door rond de vijftigduizend mensen. Sommige mensen houden star aan dit aantal vast, terwijl anderen zien dat je juist flexibel moet zijn.’ Fabio heeft soms problemen met de oude generatie. ‘In het begin was er veel land en weinig mensen. Mensen kregen dus grote stukken land aangewezen om het te beschermen, maar ze willen het nu niet opgeven. Dat is niet de spirit van Auroville. Ik zeg ook altijd: ook al zijn we officieel Aurovillianen, we zijn het toch ook weer niet, niet zolang dit soort problemen bestaan.’

De financiële steun komt van over heel de wereld, waaronder van de Verenigde Naties en de Europese Unie. Volgens Fabio komt er ook veel steun uit Nederland. ‘Nederland geeft zowel financiële als pragmatische steun. Er komen ook veel Nederlanders naar Auroville die in een korte periode veel werk gedaan krijgen.’

Regels
Vanja (22) is geboren en getogen in Auroville. Zijn ouders komen oorspronkelijk uit Rusland, maar hebben zich vijfentwintig jaar geleden in Auroville gesetteld. Vanja wil eigenlijk het dorp verlaten. ‘Ik wil de wijde wereld in, reizen en kijken hoe het leven buiten Auroville is. Iedereen kent iedereen hier.’ Volgens hem is het leven in het dorp niet gemakkelijk. ‘De meesten van ons hebben moeite om rond te komen, we hebben niet veel geld en moeten veel werken.’ Vanja is verslaafd aan alle soorten drugs die volgens hem gemakkelijk te krijgen zijn in het dorp.

De Argentijn Mate (40) heeft vijf maanden in Auroville gewoond. Hij werkte daar als fotograaf voor de lokale krant en nam deel aan vergaderingen van het centrale bestuur. Volgens hem wordt een te grote ophef gemaakt over het lidmaatschap van de gemeenschap. ‘Ze vinden dat je dankbaar mag zijn dat je in aanmerking komt, maar ik vroeg hen wat ze mij te bieden hadden. Zo mag je bijvoorbeeld niet buiten Auroville werken en moet alles in teken staan van Auroville. Je kan niet zomaar even rondreizen. Er zijn te veel regels, daarom wil ik geen Aurovilliaan worden.’

Aditi en Gayatri hebben ook niet de ambitie om Aurovilliaan te worden. Gayatri: ‘Aurovillianen bepalen wat er op jouw boerderij moet gebeuren. Je moet aan hun voorwaarden voldoen. Je hebt wel erg veel voordelen, je hoeft geen elektriciteit en water te betalen en je kan gebruikmaken van hun netwerk. Ik vind mijn vrijheid belangrijker dan dat.’

Volgens Fabio zijn de tijden inderdaad veranderd. ‘In vijftig jaar is er veel gebeurd. Mensen komen en gaan. Er zijn zo veel mensen geweest die bij de eerste problemen opgaven. Er is veel energie verloren gegaan. Daarom heeft Auroville nu een testperiode. Het komt zelden voor dat mensen daarna niet mogen blijven.’

‘Auroville bestaat uit allerlei kleine gemeenschappen’, zegt Fabio. ‘Alle gemeenschappen hebben hun eigen regels. Er zijn bosgemeenschappen waar mensen in stilte en rust leven, feestgemeenschappen waar elke avond wat te doen is, gemeenschappen waar ze geen kinderen of huisdieren accepteren, enzovoorts.’ Hij staat kritisch tegenover sommige gemeenschappen. ‘Sommige gemeenschappen leven heel erg in hun eigen bubbel. Ze werken alleen voor hun eigen gemeenschap en verliezen het grotere ideaal uit het oog. Veel mensen willen hun gelijk halen, hun ego staat voorop. Zo houdt bijvoorbeeld de oude generatie er een koloniale levensstijl op na. Leden van deze generatie hebben lokale Tamils in dienst die het werk voor hun opknappen. Zolang we daar niet bovenuit groeien kunnen we onszelf geen Aurovilliaan noemen.’

Dieven

Volgens Mate wordt er ook veel gestolen in Auroville. ‘Tassen van toeristen die bij de deur liggen van yogabijeenkomsten worden meegenomen en er wordt uit de huizen gestolen.’ Afgelopen jaar hebben er volgens Mate ook aanrandingen plaatsgevonden. De incidenten vinden volgens hem vooral plaats in het weekend. Dan komen jonge mensen uit de steden Chennai en Pondicherry. Die hebben gehoord dat er leuke blonde buitenlandse meisjes rondlopen en die worden dan lastig gevallen.’

Gayatri is onlangs beroofd in de hoofdstraat. ‘Ze reed samen met een Franse vrijwilliger op een scooter. Ze werden gedwongen te stoppen’, vertelt Aditi. ‘Haar tas werd van haar schouder gegrist. Ze sloegen haar op haar nek en duwden haar op de grond. Ze blijft nu liever in Pondicherry, omdat ze bang is geworden.’ Volgens Aditi zijn het lokale jongens van zestien tot en met achttien jaar die de overvallen plegen. ‘De overvallen gebeurden op een gegeven moment dagelijks en toen is de politie ingeschakeld. De politie staat verderop in de straat, maar de overvallen gaan gewoon door.’

Gayatri zegt dat ze is gewaarschuwd voor het aannemen van lokale mensen. ‘Er moet iemand vierentwintig uur per dag op de boerderij aanwezig zijn, anders worden pijpleidingen, bakstenen en gewassen gestolen. Maar zelfs de lokale mensen hier nemen geen andere lokale mensen aan. Het blijkt dat de mannen veel drinken en als ze dan op de boerderij passen nodigen ze vrienden uit om dronken te worden.’

Volgens Vanja is de relatie met Tamils niet goed, maar ook niet heel slecht. ‘Ik spreek een beetje Tamil, dus ik kom wel uit de voeten in een gesprekje. We respecteren elkaars aanwezigheid.’

Groei
Krishna (60) is een Engelsman die al vijfentwintig jaar in Auroville woont. Zijn organische boerderij heeft veel succes. Volgens hem is het grootste probleem dat mensen niet worden onderwezen. ‘Er groeit hier een lokale groene plant genaamd Koli Kirai die veel gezondheidsvoordelen heeft en je overal in kan verwerken. Ik gaf een bos mee aan één van de jonge lokale vrijwilligers hier. Hij kwam terug en zei dat zijn moeder zei dat ze dit niet eten. Ik was enorm teleurgesteld. Mensen weten niet meer wat hier groeit.’

Fabio benadrukt dat de lokale mensen niet hebben gekozen voor Auroville. ‘De Aurovillianen hebben voor Auroville gekozen, maar de lokale Tamils die bevinden zich nu in een heel andere situatie dan vijftig jaar geleden.’

Er zijn ook lokale mensen die enthousiast deelnemen aan de gemeenschap, zoals Janaden (55), Tamil, yogaleraar en Aurovilliaan. Zijn vader zat in het Britse leger, zijn moeder was vroedvrouw. Hij is geboren in Pondicherry. Toen zijn ouders in 1978 op zijn zestiende overleden klopte hij aan bij Aurovillianen. ‘Ik was binnen drie uur lid van de gemeenschap. Het was in de begintijd allemaal veel gemakkelijker. Mensen vroegen ‘waarom ben je hier?’ Ik antwoordde dat ik klaar was voor verandering. Dat was in die tijd genoeg. In Auroville heb ik Engels geleerd. Ik heb overal gewerkt. Ik heb geholpen met het bouwen van het Matrimandir. Ik heb Auroville zien groeien. Eerst gaf ik les in Engels, nu ben ik yogaleraar.’

Suba (37) is Tamil. Ze werkt sinds 2010 in Auroville. Vijftien jaar geleden kwam ze voor het eerst naar het dorp vanuit een ander dorp vijftien kilometer verderop. Voor haar werd Auroville een plek voor persoonlijke ontwikkeling. ‘Auroville doet allerlei projecten voor vrouwenemancipatie. Ik heb aan veel projecten meegedaan. Ik heb hier Engels en kleermaken geleerd en computertrainingen gevolgd.’ Sinds vijf jaar werkt zij nu fulltime in het dorp. Haar ouders waren daar aanvankelijk op tegen. ‘Ik kreeg grote ruzie met mijn ouders, omdat ze Auroville niet kenden en niet wilden dat ik er heen ging, maar ik heb doorgezet. De relatie met mijn ouders is nu beter, omdat ze zien hoeveel het me heeft gebracht.’ Suba waardeert de projecten voor vrouwen en de ecologische identiteit van het dorp. ‘Zo’n tweeduizend vrouwen werken nu in Auroville. Wij krijgen de kans om onszelf te onderwijzen en een beter leven op te bouwen.’

Mythe
Het gebied bij Auroville maakt deel uit van de Irumbai-legende. Volgens een hindoemythe is er een vloek over de streek uitgeroepen, waardoor al het leven verdorde en het land een woestijn werd. Er werd voorspeld dat in de verre toekomst mensen uit verre oorden het woestijnlandschap weer groen en vruchtbaar zouden maken. Tweehonderd jaar geleden was het gebied in Auroville een groene jungle waar olifanten en tijgers leefden. De Britten en de Fransen begonnen in 1825 met de ontbossing van het gebied Er is nu sprake van grootschalige bodemerosie. De missie van veel Aurovillianen is om het land weer tot leven te brengen.

Auroville heeft veel ecologische duurzame projecten. Zo is het herbebossingsproject van Sadhana Forest erg populair. Het trekt jaarlijks duizend vrijwilligers. Zij werken vijf uur per dag en leven in een communautaire gemeenschap. Veel ecologische duurzame boerderijen nemen vrijwilligers of stagiairs aan. De meerderheid van de boerderijen vraagt een financiële bijdrage van de vrijwilligers. Toch zijn veel vrijwilligers bereid om de drie tot zes euro per dag te betalen. De ideologie trekt hen aan. In Auroville word je niet weggezet als een veganistische zweverige dromer. Het is een realiteit geworden: mensen werken voor een betere wereld. Maar er is ook groep die kritisch is.

Anna (30) komt uit Frankrijk. ‘Eerst vond ik Auroville helemaal niets, te duur en er hing een onvriendelijke sfeer. Maar ik begin er nu langzaam aan te wennen. Het is een plek geworden waar ik veel kan leren.’

Aditi is van mening dat zodra een utopie door mensen is gerealiseerd, er altijd corruptie om de hoek komt kijken. ‘Auroville heeft heel veel goede dingen, maar het is erg geld gedreven. De zaak is gecorrumpeerd.’

Krishna heeft vertrouwen. ‘We organiseren veel festiviteiten. Het enthousiasme dat bij zo veel mensen vrij komt is indrukwekkend. Mensen willen een betere wereld. Er is geen weg meer terug. We zien hoe we onszelf en de wereld in de afgrond storten. We moeten Moeder Aarde voelen, we moeten er met onze handen in wroeten en het weer tot leven brengen. Een goed leven begint met vruchtbare grond en van daaruit groeien alle andere mooie dingen van het leven.’