Nog precies drie weken lieve mensen. Die weken om je buren, collega’s, ouders, kinderen, kleinkinderen, sportmaatjes, klanten, vrienden en vriendinnen te overtuigen om te gaan stemmen. Overtuigen? Ja. Overtuigen. Trek alle argumenten uit de kast. Verleid ze. Inspireer ze. Doe iets. Uit onderzoek blijkt dat veel stemgerechtigden hun keuze nog niet hebben gemaakt, en sommigen zelfs twijfelen of ze überhaupt gaan stemmen. Werk aan de winkel dus. Want deze verkiezingen gaan ergens over. Dat doen ze altijd, maar nu helemaal.

Deze verkiezingen gaan niet over links of rechts. Dit keer gaat het over inhoud of vorm. Over rechtstaat of populisme. Over meer of minder. Over toekomst of verleden, over samen of ‘wij’ tegen ‘zij’. Het gaat over vooruit of klok terug, over Europa of eigen volk eerst. Over optimisme of pessimisme. Over kunnen of moeten. Over klimaat of agro-industrie. Over vrijheid of grenzen dicht. Over liefde of haat, zacht of hard. Over ‘en’ of ‘of’. Over voor of tegen, ja of nee, nu of nooit.

En voor al die mensen die nu roepen: het maakt toch niet uit op wie of wat je stemt, zeg ik: gefeliciteerd. Gefeliciteerd met je comfortabele leventje. Blijkbaar heb je het allemaal heel goed voor elkaar. Zo goed dat politiek er voor jou schijnbaar niet toe doet. Lekker belangrijk?! Lekker voor je. Maar niet iedereen heeft die luxe. Want als je pech hebt, doen wetten er wel degelijk toe. Dan wordt politiek ineens heel persoonlijk. Zo persoonlijk dat het pijn doet. Kijk maar naar de Verenigde Staten, waar terwijl je dit leest hele gezinnen uit elkaar worden gerukt door ijskoude ICE-agenten. Waar je als trans persoon bij defensie doodleuk wordt ontslagen. Waar museumdirecteuren moeten meebewegen met de waan van de dag, of anders van de ene op de andere dag plaats moeten maken voor jaknikkers en meelopers. Waar je als vrouw op steeds minder plekken terecht kan als je ongewenst zwanger bent, waar boeken in de ban gaan, de douane je telefoon controleert op onwelgevallige berichten en je als vreedzame demonstrant het leger op je afgestuurd krijgt.

Een echt debat dus, zoals het ooit bedoeld was. Dat wil ik

Ik weet niet hoe het met jullie zit lieve mensen, maar zo’n land is niet het land waarin ik wakker wil worden op 30 oktober. Ik wil wakker worden in een land waar mijn man veilig naar de moskee kan en zijn collega net zo veilig naar de synagoge. Waar ik baas blijf in eigen buik. Waar ik mij niet hoef te schamen voor het kabinetsbeleid – of juist het ontbreken daarvan. Waar we de namen van ministers weer kennen, omdat ze vier, ja zelfs acht jaar gewoon hun werk doen. Zonder ruzie, lekker saai. Maar wel met resultaat, in plaats van rookgordijnen, jij-bakken en waarschuwingen van de AIVD en de Raad van State. Een land met een parlement dat weer vergadert over oplossingen, in plaats van elkaar de maat te nemen. Waar partijen samen de schouders eronder zetten in plaats van elkaars ruiten ingooien. Waar mensenrechten geen mening zijn, maar een onfeilbaar kompas. Een land dat verder durft te kijken dan duinen en dijken, waar vluchtelingen welkom zijn, waar we soep mogen brengen aan mensen met pech, zonder gevangenisstraf te riskeren. En waar gewonde kinderen uit Gaza zonder ook maar één extra dag vertraging worden opgevangen, in plaats van onderwerp te zijn van maandenlang verhit debat. En als er dan debat is over Gaza, dat dat dan gaat over welke sancties we eindelijk instellen tegen de plegers van genocidaal geweld, in plaats van over watermeloenen of antisemitisme. En dat het debat daar dan juist weer wél over gaat als er gemaskerde mannen al Hitler-groetend en prinsenvlaggend door Den Haag marcheren.

Een echt debat dus, zoals het ooit bedoeld was. Dat wil ik. En dat dat eindelijk weer gaat over echte dingen. Echte problemen, echte oplossingen voor echte mensen. Echt beleid. En weet je wat het mooie is? Dat kan gewoon. Dus ben of ken je zo’n zwevende kiezer? Doe eens een stemwijzer, lees de verkiezingsprogramma’s, kijk eens een debat. Echt, doe het. Want uiteindelijk is het gewoon een kwestie van kiezen.