Na anderhalf jaar onderzoek heeft een commissie kwartiermakers eindelijk een advies uitgebracht: het Nationaal Slavernijmuseum moet gebouwd worden op het Java-eiland in Amsterdam. Dit bericht NOS.
De commissie bestaat uit voormalig PvdA-parlementariër John Leerdam, museumdirecteur Peggy Brandon en David Brandwagt, die manager bij de gemeente Amsterdam is op het gebied van ruimtelijke ordening. Ze lazen zich in, spraken met diverse gemeenschappen en instituten en zijn nu met een advies gekomen.
Het idee is dat het Nationaal Slavernijmuseum een gebouw wordt van zo’n 9000 vierkante meter en zal bestaan uit drie of vier verdiepingen. Het gebouw ‘recht doen aan de bijzondere inhoud ervan, in architectuur, uitstraling, materiaal, vorm en omgeving’.
Het initiatief voor een slavernijmuseum komt onder andere bij Simion Blom vandaan, toentertijd GroenLinks-raadslid in de Amsterdamse gemeenteraad. Aan de Kanttekening vertelde hij in januari 2018:
‘In Amerika bestaat sinds 2015 een museum voor Afro-Amerikaanse geschiedenis, het National Museum of African American History and Culture. In Londen is er het archief Black Cultural Archives en in Liverpool het International Slavery Museum. Ik dacht: Amsterdam zou eigenlijk ook zoiets moeten hebben. We hebben als gemeenteraad weinig invloed op de inhoud van het onderwijs, maar zo’n museum is een mooie plek om aan educatie te doen.’
Blom diende op 30 juni 2017 samen met collega-raadsleden van SP en PvdA een voorstel in. Het College van B&W besloot eerst een haalbaarheidsonderzoek te doen. Vervolgens moest er gekeken worden waar het museum moet komen, het onderzoek dat John Leerdam heeft gedaan. Naar verwachting zal het museum pas in 2030 zijn deuren openen.
‘Niet normaal maken wat niet normaal is’. Dat is de alarmerende boodschap van Volkskrant-columniste Sheila Sitalsing in haar dankrede bij de uitreiking van een eredoctoraat van de Universiteit voor Humanistiek in Utrecht op 29 januari, nadien in verkorte versie afgedrukt in De Volkskrant.
Zij doelt daarmee op de snelle normverschuiving in Den Haag, waar de PVV steeds meer als een normale partij wordt beschouwd, en haar wereldbeeld zo wordt genormaliseerd. Ja, er moesten na 22 november natuurlijk even wat oneffenheden worden weggewerkt, waar het Wilders’ jarenlange stelselmatige aanvallen op de grondbeginselen van de rechtsstaat betrof, maar dat was een soort formaliteit.
Wilders was immers bereid al zijn onappetijtelijke waar voor vier jaar in de ijskast te parkeren – zichzelf het recht voorbehoudend om daarna die aanvallen gewoon weer voort te zetten – en dat was voor BBB en VVD voldoende. De rechtstaat: daarmee heeft minister van Justitie en tijdelijk VVD-partijleider Dilan Yesilgöz zelf ook niet echt veel op, gezien haar pogingen van om voortaan buiten de wet om haar eigen asielzoekersbeleid door te drukken, zoals de NRC zaterdag onthulde.
Die huidige VVD-neiging om wet en fatsoen terzijde te schuiven als dat politiek even niet opportuun is, zagen we vorig jaar al bij Henk Kamp. Zijn horkerige contactgestoordheid in de toeslagen- en gasschandalen, waar hij ook genadeloos over de slachtoffers heen walste, werd door zijn eigen partij met een erelidmaatschap beloond.
Alleen Pieter Omtzigt blijkt Wilders’ holle beloftes niet voor zoete koek te slikken
En dezer dagen opnieuw bij de minister van Buitenlandse Handel, Geoffrey van Leeuwen, die zich niet wenst neer te leggen bij de uitspraak van de rechter dat de leverantie van wapenonderdelen aan Israël geen doorgang kan vinden, omdat Nederland daarmee haar eigen wetten overtreedt door zich aan massamoord medeplichtig te maken.
Niet normaal maken wat niet normaal is: alleen Pieter Omtzigt blijkt Wilders’ holle beloftes zich voortaan democratisch te zullen gedragen niet voor zoete koek te slikken. En terecht. Dat schijnt Omtzigt al een maand geleden gedaan te hebben, alleen wilden de anderen dat gewoon niet horen. Inclusief informateur Plasterk, die met alle geweld een ultrarechts kabinet poogt door te drukken.
Niet normaal maken wat niet normaal is: Hanco Jurgens wees de NRC afgelopen zaterdag op de grote discrepantie tussen de gelaten reactie bij ons op de rechts-extremistische PVV en de gealarmeerde reactie in Duitsland op de geestverwante AfD. Zie de massale demonstraties, waaraan ook leidende politici deelnamen.
Wie daarentegen in Nederland vanwege de PVV-zege en de daarna automatisch begonnen onderhandelingen verontrust de straat op gaat, stuit op meewarige reacties – niet in de laatste plaats ook in de pers.
De emotionele rede van Frans Timmermans op de verkiezingsavond en de weerzin tegen de verkiezing van de cryptofascist Martin Bosma tot Kamervoorzitter werden als linksig huilie-huilie geridiculiseerd. De standaard-reactie van het Geen-Stijl-proletendom op alles wat zij als ‘politieke correctheid’ beschouwen heeft inmiddels als de nieuwe vorm van politieke correctheid ook bij mainstream-media ingang gevonden, stuurloos en sinds wijlen Pim Fortuyn bangig om de ‘Stem van Het Volk’ te missen. Demonstreren tegen de verkiezingsuitslag – dat was toch bespottelijk?
Dat hier met Wilders’ normalisering steeds weer nieuwe drempels worden overgeschreden, dat normaal wordt gemaakt waarvan het ooit ondenkbaar was, dat we dat normaal zouden (moeten) gaan vinden: dat wordt, anders dan bij onze oosterburen, niet beseft. Niet door de VVD, niet door een belangrijk deel van de media. Een absurd gevolg bood de tv-verkiezingsavond zelf: de PVV-zege was geen reden om de opzet om te gooien – nee, het vaste standaardwedstrijdje tussen Vlieland en Schiermonnikoog over wie als eerste de uitslag had, ging vóór.
Voormalig NOS-hoofredacteur Hans Laroes heeft inmiddels tegenover Kanttekening-redacteur Tayfun Balcik toegegeven dat niet zozeer Wilders, als wel de media zélf milder geworden zijn. Dat zij dus aan Wilders’ normalisering hebben bijgedragen, door te doen alsof hij een normale democratische partij leidt, in plaats van een interne eenmansdictatuur.
Alsof de rechtstaat-ondermijnende gevolgen van de ideeën van Wilders, diens stelselmatige aanval ook op de journalistiek, die door die normalisering zo indirect gelegitimeerd worden, henzelf niet raken. In Duitsland weet men uit het eigen verleden waartoe het AfD-denken kan leiden. In Nederland is men vooral door zelfgenoegzaamheid blind.
Het gaat niet beter met de kansengelijkheid in het middelbaar beroepsonderwijs (mbo). Ondanks een miljardeninvestering van de overheid, is de achterstandspositie van mbo-studenten (vaak met een migratieachtergrond) niet verbeterd. Zo meldt Trouwop basis van gegevens van de Algemene Rekenkamer.
Er is ‘geen indicatie’ dat de extra investering van 1,6 miljard euro van het ministerie van onderwijs de kansenongelijkheid doen afnemen in het mbo. Het geld dat onder meer discriminatie en ongelijkheid moet verminderen, heeft weinig tot geen effect op de schoolprestaties van de studenten, aldus de Rekenkamer.
Zo starten studenten met een migratieachtergrond ‘structureel’ op een laag niveau. En dat is vaak nog lager ‘dan zij daadwerkelijk aankunnen’. Van alle studenten op het laagste niveau, de entreeopleiding, heeft maar liefst 61 procent een niet-westerse migratieachtergrond, meldt Trouw.
Ook is de Rekenkamer kritisch over de vage afspraken die de overheid heeft gemaakt met mbo-instellingen, waardoor het niet mogelijk is om vast te stellen of doelen worden behaald. ‘We concluderen dat de minister niet weet of het de goede kant opgaat met de gelijke kansen van mbo-studenten in het algemeen en kwetsbare groepen in het bijzonder’, schrijft de Rekenkamer. ‘Ook de besturen van mbo-instellingen weten dit niet.’
De Turkse schrijver Ahmet Altan moet, samen met een aantal andere journalisten, opnieuw voor zes jaar de gevangenis in vanwege vermeende ‘banden met de Gülenbeweging’. De religieuze groepering staat in Turkije op de terreurlijst en wordt verantwoordelijk gehouden voor de couppoging in 2016. Zo meldt de nieuwssiteTurkish Minute.
Altan (1950) heeft al jaren in de gevangenis gezeten voor dezelfde aanklacht en was recentelijk vrijgelaten. Hij zou tijdens een uitzending op tv tijdens de couppoging op 15 juli 2016 ‘subliminale boodschappen hebben verzonden’ naar het publiek en daarmee vanuit de tv-studio een rol hebben gespeeld bij de mislukte couppoging, aldus de beredenering van de Turkse rechter.
Nu moet hij, samen met journalisten die schreven voor Zaman (het dagblad dat nauwe banden onderhield met de Gülenbeweging) weer de gevangenis in. Ook die journalisten worden van ‘terrorisme’ beticht en het verspreiden van ‘terreurpropaganda’.
Alle beklaagden ontkennen dat ze zich inhielden met terroristische activiteiten en dat hun werk zich beperkt tot de journalistiek.
Vanwege een vage definitie van de terreurwetgeving, kan in Turkije bijna iedereen van terrorisme worden verdacht. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft meerdere beklaagden vrijgesproken van alle aanklachten, waaronder de Koerdische politicus Selahattin Demirtas, de filantroop Osman Kavala en mensen die worden geassocieerd met de Gülenbeweging.
Ahmet Altan staat bekend als een van de grootste schrijvers van Turkije. Zijn werk is in veel landen uitgebracht. In 2023 verscheen bij De Bezige Bij zijn nieuwste roman, Mevrouw Hayat.
De Indonesische minister van Defensie Prabowo Subianto (72) van de rechtspopulistische partij Gerindra heeft naar alle waarschijnlijkheid de presidentsverkiezingen gewonnen. Volgende maand wordt de officiële uitslag bekend gemaakt, maar Prabowo heeft de overwinning alvast geclaimd, aldus RTL.
Prabowo won van Ganjar Pranowo van de centrumlinkse partij PDI-P en de onafhankelijke kandidaat Anies Baswedan, die gesteund werd door islamitische partijen.
‘Deze overwinning zou een overwinning moeten zijn voor alle Indonesiërs’, zei Prabowo. De oud-generaal volgt president Joko Widodo (PDI-P) op, die zich niet nog een keer kandidaat mocht stellen vanwege een limiet op het aantal ambtstermijnen. De zoon van de president, Gibran Rakabuming Raka (36), is Prabowo’s running mate. Om die reden steunde Joko Widodo Prabowo en niet zijn partijgenoot Ganjar.
Prabowo is een controversieel figuur, vanwege zijn rol tijdens de studentenprotesten in 1997-1998 die uiteindelijk leidden tot de val van het autoritaire Soeharto-regime. Hij zou verantwoordelijk zijn voor het ontvoeren van studenten. Het leger ontsloeg Prabowo vanwege beschuldigingen over mensenrechtenschendingen, maar de politicus wast zijn handen nu in onschuld. De kritiek op hem zou politiek gemotiveerd zijn.
In Indonesië, een van de grootste democratieën ter wereld, mochten meer dan 200 miljoen mensen hun stem uitbrengen.
De aanvallen van Israël op Libanon zijn deze week geïntensiveerd. Aan de kant van de Libanese sjiitische verzetsbeweging Hezbollah en aan die van Israël zijn doden gevallen.
Woensdagochtend werd een Israëlische soldaat gedood en acht raakten gewond bij een raketaanval van Hezbollah op een Israëlische basis in Safad. Israël reageerde daarop met een reeks aanvallen op dorpen in heel Zuid-Libanon, waaronder Iqlim al-Tuffah, Aadchit, Jibchit en Labbouneh. Hierbij vielen tenminste vier doden, waaronder een moeder en twee van haar kinderen. Naar verluidt werd ook een Hezbollah-strijder gedood.
‘Vroeger was het niet zo erg. Deze keer horen we geen drones, maar gevechtsvliegtuigen’, vertelt de Libanese journalist Ramiz Dallah aan de Arabische zender Al Jazeera.
Israël heeft na 7 oktober Libanon vaker aangevallen, onder andere met artilleriebeschietingen. Hierbij zijn ruim 240 mensen gedood, waaronder tenminste 22 burgers. Volgens Qassem Kassir, een Libanese politiek commentator, richten de Israëlische aanvallen zich op ‘burgers, media en dorpen, naast partijstrijders (van Hezbollah)’. Israël wil alle burgers uit Zuid-Libanon verdrijven, zei hij ook tegen Al Jazeera. Verschillende analisten delen deze observatie, aldus de Arabische nieuwszender. Israël heeft in het verleden verschillende pogingen ondernomen om Zuid-Libanon onbewoonbaar te maken voor burgers en zo een veiligheidsbufferzone te creëren.
Ramzi Kaiss, onderzoeker bij het kantoor van Human Rights Watch (HRW) in Beiroet, beschuldigt Israël van oorlogsmisdaden: ‘Israël heeft onwettige aanvallen uitgevoerd in Libanon, onder meer door middel van zowel ogenschijnlijk willekeurige als opzettelijke aanvallen op burgers, wat neerkomt op oorlogsmisdaden.’
In Duitsland hebben honderdduizenden burgers de afgelopen weken geprotesteerd tegen anti-immigratiepartij Alternative für Deutschland (AfD). In Nederland, waar de PVV de grootste partij is geworden, blijven we massaal thuis. Waarom?
Aanleiding van de Duitse protesten zijn de onthullingen, begin januari, van onderzoeksplatform Correctiv over een geheime ontmoeting in Potsdam. Daar hebben invloedrijke AfD’ers met andere rechtsextremisten besproken hoe ze vluchtelingen, immigranten en Duitsers met een migratieachtergrond het land uit kunnen krijgen. De Oostenrijkse neonazi Martin Sellner presenteerde daarvoor een ‘masterplan’.
‘De bijeenkomst in een villa in Potsdam was enkele kilometers verwijderd van waar de Wannseeconferentie gehouden werd. Hier bezegelden de nazi’s in 1942 het lot van de Joden. De bijeenkomst in Potsdam riep dan ook associaties op met de nazitijd, zegt journaliste Wiebke Pittlik, hoofdredacteur van Duitslandweb, de nieuwssite van het Duitsland Instituut. ‘Nie wieder is jetzt’, oftewel nooit meer is nu, is een van de leuzen bij de protesten.’
Wiebke Pittlik. Foto: Kim Krijnen
Waarom demonstreren zoveel Duitsers tegen AfD en doen Nederlanders dat niet? De PVV, ook een rechts-radicale partij, is op 22 november zelfs de grootste partij geworden.
‘Allereerst is er in Duitsland in het algemeen een grotere bereidheid om te protesteren. Het is ook een veel groter land, met meer dan 80 miljoen inwoners, en het politieke landschap is er gepolariseerder.
‘Daarnaast weegt het nazi- en oorlogsverleden zwaar in Duitsland. Hier wordt in het publieke discours ook vaak naar verwezen. Er is een breed en groeiend onbehagen bij mensen – niet alleen bij radicaal-links – over de opkomst van AfD. AfD is niet meer dezelfde partij als tien jaar terug. De partij is enorm geradicaliseerd. In het najaar zijn er verkiezingen in drie deelstaten en daar dreigt de partij de grootste te worden, afgaand op peilingen. De ongerustheid over de AfD heeft nu een uitweg gevonden met de onthullingen van Correctiv over Potsdam. Dat de protesten zo lang aanhouden komt door het ‘nie wieder-gevoel’. Duitsers willen geen herhaling van de geschiedenis. Ze willen niet dat fascisten weer aan de macht komen.
‘Een derde reden is dat in de week na de onthullingen van Correctiv meerdere Duitse politici en Thomas Haldenwang, het hoofd van de federale veiligheidsdienst Verfassungsschutz, burgers hebben opgeroepen om in actie te komen omdat de democratie in gevaar is. Ook Olaf Scholz, de Duitse bondskanselier, liep in een demonstratie mee. Niet alleen linkse organisaties demonstreren, het protest is heel breed. De verschillende partijen en vakbonden mobiliseren hun achterban. Ze demonstreren trouwens niet alleen tegen de AfD, maar tegen extreemrechts. En de demonstraties hebben succes. AfD heeft sinds de demonstraties in de opiniepeilingen drie procent verloren. Hiervoor zat de partij in de lift.’
Het Duitse constitutioneel hof, het Bundesverfassungsgericht in Karlsruhe, beschermt de Duitse grondwet. Dit hof kan ook politieke partijen verbieden. Waarom is AfD nog niet verboden?
‘Een partijverbod is een heel zwaar middel. In de jaren vijftig heeft het hof voor het laatst een politieke partij verboden. Recent probeerde het de Nationaldemokratische Partei Deutschlands (NPD) te verbieden, maar dat is tot twee keer toe niet gelukt, de laatste keer omdat de partij te klein was om nog echt relevant te zijn. Het verbieden van AfD is kansrijker, omdat de AfD in de Bondsdag en vooral in de deelstaatparlementen in het oosten van het land een sterke partij is. AfD deed het, tot januari, heel goed in de peilingen.’
‘Overigens heeft de Verfassungsschutz de AfD in haar geheel nog niet als extreemrechts betiteld. Delen van de AfD zijn wel officieel extreemrechts verklaard, afdelingen van enkele deelstaten en ook de jongerenafdeling. Een partij kan pas verboden worden als die een gevaar vormt voor de democratische rechtsorde.’
En wat vinden de Duitse kiezers? Zijn zij voor een verbod?
‘In Duitsland is een debat over het verbieden van AfD opgelaaid. Op maandagavond 5 februari keek ik naar een discussie op de Duitse televisie hierover. Er zat ook een AfD’er aan tafel, die natuurlijk zei dat een verbod op zijn partij een slechte zaak was. Maar een grondwetjurist, die ook in het panel zat, vond dat het verzoek voor zo’n verbod alvast moest worden opgesteld. Het verzoek aan het Constitutioneel Hof moet namelijk beargumenteerd worden.
‘Er zijn veel Duitsers die een AfD-verbod een slechte zaak vinden’
‘Niettemin zijn er ook veel Duitsers die een AfD-verbod een slechte zaak vinden. Je moet de partij met argumenten bestrijden, een partijverbod is een ondemocratisch middel, vinden zij. Tegenstanders wijzen er bovendien op dat de AfD een verbod kan aangrijpen om in de slachtofferrol te kruipen en de regering ervan te beschuldigen de vrijheid van meningsuiting te onderdrukken. Uit een opiniepeiling blijkt dat Duitse kiezers diep verdeeld zijn over de kwestie. Bijna 40 procent voelt wel iets voor een AfD-verbod, maar ruim 50 procent is hier een tegenstander van.’
AfD zegt nu dat het in Potsdam slechts ging om het uitzetten van criminele asielzoekers en niet om een plan om miljoenen migranten te deporteren. Hoe zit dat precies?
‘De Nederlandse media gaven het verhaal van Correctiv soms ook nogal onnauwkeurig weer. Het woord ‘deportatie’ heeft Correctiv niet gebruikt. Het ging over de vraag: hoe werk je het concept van ‘remigratie’ uit? Vervolgens werden er scenario’s besproken hoe je dat kunt doen. Een AfD’er uit Saksen-Anhalt zei dat je het migranten zo onaangenaam mogelijk moet maken, zodat ze vanzelf weg gaan. Martin Sellner had het over een modelstaat in Afrika, waar migranten naartoe kunnen worden gestuurd.
‘Dat sommige media het nieuws onnauwkeurig brachten kan in het voordeel van AfD werken. Want dan kunnen ze zeggen: zie je wel, er worden woorden in onze mond gelegd. De Duitse media schrijven genuanceerder over Potsdam. Ze gebruiken net als de AfD het woord ‘remigratie’, maar leggen daarbij uit dat dit een eufemistische term is voor ‘mensen het land uitzetten.’
De nazi’s maakten ook veel gebruik van eufemismen. ‘De eindoplossing van het Jodenvraagstuk’ als eufemisme voor het uitroeien van het Joodse volk, ‘speciale behandeling’ als understatement voor vergassing, enzovoort.
‘Duitsers maken nu veel vergelijkingen met de nazitijd en de Holocaust. De AfD-bijeenkomst was in Potsdam. Mensen zeggen nu: de nazi’s waren ook democratisch aan de macht gekomen. Ze wijzen erop dat de nazi’s binnen enkele weken Duitsland van een democratie in een dictatuur hadden veranderd. Dit culmineerde in de beruchte Ermächtigungsgesetz, de machtigingswet van 23 maart 1933. De wet zette het parlement buitenspel en zorgde ervoor dat Adolf Hitler per decreet kon regeren.
‘Bij fascisme trek je een grens’
Hoe veerkrachtig is de Duitse democratie?
‘Op dit moment wordt de notie van wehrhafte Demokratie (weerbare democratie) vaak aangehaald. De democratische instituties moeten worden beschermd tegen antidemocratische krachten. Burgers spelen hierin ook een rol. In Nederland is de discussie over weerbare democratie vooral een academische, intellectuele discussie. In Duitsland is dat anders. Het leeft daar onder de mensen. Ze hebben ook allerlei begrippen die daarmee samenhangen, zoals Zivilcourage (burgerlijke moed) en Haltung zeigen (kleur bekennen).
‘Belangrijk is verder dat Duitse journalisten – veel meer dan Nederlandse – beseffen dat ze een rol spelen in het beschermen van de democratie. Ze zijn de vierde macht. In de omgang met AfD is dat een houvast. Het is belangrijk om zo veel mogelijk geluiden een stem te geven in je verhalen. Maar bij fascisme trek je een grens. In het tv-programma over het AfD-verbod zeiden ze: de grens ligt bij de grondwet. Dat is dus een groot verschil met Nederland. Er zijn goede redenen om te twijfelen of Geert Wilders de grondwet wel respecteert, maar toch wordt er onderhandeld over een kabinet en zijn de grondrechten onderwerp van discussie. In Duitsland is dat veel duidelijker. Alle partijen – ook de conservatief-liberale FDP en de conservatief-christelijke CDU/CSU – vormen een cordon sanitaire rond de AfD. Ofschoon de vrees bestaat dat CDU/CSU met AfD gaat samenwerken als die partij te groot wordt.’
De controversiële politicus Hans-Georg Maassen, het voormalige hoofd van de federale veiligheidsdienst en oprichter van de WerteUnion (WaardenUnie), sluit AfD niet uit.
‘Dat is inderdaad een bizar verhaal. Maassen was het hoofd van de veiligheidsdienst, die als taak heeft om de Duitse grondwet te beschermen. Hij is ontslagen en sindsdien doet zijn voormalige werkgever onderzoek naar Maassen vanwege vermeende extreemrechtse sympathieën.
‘Tijdens het kanselierschap van Angela Merkel werd de WerteUnion opgericht, uit verzet tegen haar wat linksere koers. De WerteUnion wilde dat CDU/CSU zou terugkeren naar haar conservatieve waarden van weleer. Maar het was nooit een officiële club en CDU/CSU heeft zich van de WerteUnion gedistantieerd. Nu Maassen uit de CDU is gestapt, ook om een royement voor te zijn, wordt de WerteUnion van een pressiegroep een heuse politieke partij, een die AfD als coalitiepartner niet uitsluit.’
Wat is de les van Duitsland voor Nederland?
‘Veel mensen in Nederland maken zich zorgen over de PVV. Maar de bereidheid om de straat op te gaan is hier, zoals ik al zei, een stuk minder. In Duitsland wordt de urgentie gevoeld. Ook de middengroepen doen daar mee. Ze demonstreren samen met Antifa (extreemlinkse activisten, red.) en de klimaatdemonstranten. Duitsland laat zien hoe het in Nederland ook kan.
‘De demonstraties tegen de AfD geven democratische burgers ook moed. In sommige delen van Oost-Duitsland is de AfD erg machtig. Maar dankzij deze demonstraties voelen tegenstanders van de AfD in deze gebieden zich niet langer alleen. Er zijn ook anderen die tegen de AfD zijn. En natuurlijk voelen ook migranten dat hen een hart onder de riem wordt gestoken. Dat is nog een les voor ons land. Veel migranten voelen zich bedreigd, vanwege de verkiezingsoverwinning van Geert Wilders. Ze willen zich welkom en geaccepteerd voelen in Nederland.’
Dat Pieter Omtzigt geen zin heeft in een kabinet met de PVV was al ruim voor de verkiezingen duidelijk. Het weerhield hem er niet van wekenlang doelloos te formeren onder leiding van Ronald Plasterk. Volgens Omtzigt is de formatie geklapt vanwege de financiën, maar het is logischer te denken dat hij een coalitie met Wilders nooit heeft gewild en zich door publieke druk gedwongen voelde mee te praten. Het was wachten totdat oude twijfels weer op zouden spelen.
Nu is er opeens veel kritiek. De medeonderhandelaars geven Omtzigt overal de schuld van, commentatoren noemen hem een twijfelaar en in de peilingen is NSC alweer gehalveerd. De leden klagen openlijk over de gang van zaken en nu komen er ledenavonden om de boel te sussen. Ondertussen sloot NSC tijdelijk de eigen gang in de Tweede Kamer voor de pers omdat de fractie anders niet rustig zou kunnen werken. Journalisten zijn maar lastig, ook voor een partij die de rechtsstaat hartstochtelijk verdedigt.
Sfeer omgeslagen
Het leek voor de verkiezingen zo mooi: een NSC-kandidatenlijst met wat politieke ervaring, aangevuld met frisse namen die hun sporen op allerlei maatschappelijke terreinen hebben verdiend. De meesten ervan zijn nog steeds grote onbekenden. We weten niet goed waar deze Kamerleden voor staan, maar we kunnen wel beargumenteerd gokken. Zo zou je kunnen denken dat Sandra Palmen – van de memo – de rechtsstaat erg belangrijk vindt. Zou zij blij zijn met de vrijage met de PVV?
Zonder ideologie is alles wat NSC doet tamelijk willekeurig
Ik verdenk oud-rechter Judith Uitermark en toeslagenslachtoffer Faith Bruyning ervan Palmens mening te delen. De kans dat niemand bij NSC de afgelopen tijd bedenkingen bij de PVV had nadert de nul. Toch heeft dit kennelijk weinig verschil gemaakt. Het lijkt erop dat sommige mensen de formatiekoers bepalen en de rest van de fractie daar achteraan hobbelt, of ze het er nou mee eens zijn of niet. Sommige meningen leggen duidelijk meer gewicht in de schaal dan andere. Dat is een recept voor ellende.
Dit beeld strookt met partijdemocratie a la Omtzigt. Lees de oprichtingsakte van NSC er rustig op na: de partij kent tot eind dit jaar geen ledendemocratie. Dat is voorlopig gewoon een PVV-achtig model, maar we spreken alleen Wilders op zo’n organisatiestructuur aan, niet Omtzigt. Kijk naar de ledenavonden in het land. Die zijn gemaximeerd op 150 mensen. Kennelijk is het niet belangrijk alle leden inspraak te geven, of zelfs maar hun zegje te laten doen. De irritatie erover zal snel groeien.
Omtzigt als spil
Dat Omtzigt de spil van NSC is, is volstrekt duidelijk: hij is de enige stemmentrekker, bijna onaantastbaar door de toeslagenaffaire. De rest van de Kamerleden is zo goed als onbekend en soms kun je je afvragen of ze niet simpelweg opportunisten zijn die bij het CDA geen kans meer maakten om op de kandidatenlijst te komen, laat staan in de Tweede Kamer. Ze hebben allemaal belang bij een volgzame, onkritische houding ten aanzien van de leider, maar wel op voorwaarde dat hij populair blijft.
Als Omtzigt fouten gaat maken, gaat het onherroepelijk mis. Het maakt niet eens uit of hij echt fouten maakt of dat alleen de beeldvorming tegenzit. Aangezien de kans op vervroegde verkiezingen de komende jaren uiterst reëel is, komt voor veel fractieleden straks de herverkiezing in gevaar. Als beterweters als Rosanne Hertzberger tevens het idee krijgen dat ze betere oplossingen hebben dan hun leider, heb je de poppen aan het dansen. Het ontbreekt immers aan een gezamenlijke ideologie waaraan typische NSC-oplossingen kunnen worden getoetst.
Zonder ideologie is alles wat NSC doet tamelijk willekeurig en kun je wachten tot het misgaat. Er was een tijd dat je dacht: wat is Omtzigt toch een fantastisch Kamerlid. Je zou hem gunnen de politiek op het hoogtepunt te verlaten en geen ongewis avontuur aan te gaan dat er slechts toe kan leiden dat zijn naam besmeurd raakt met een LPF-achtige mislukking. Het wordt nog spannend.
David Miller is onterecht ontslagen als hoogleraar aan de Universiteit van Bristol, aldus een Britse rechtbank. Volgens de rechter heeft de pro-Palestijnse Miller het recht om zijn antizionistische opvattingen te uiten.
Miller is socioloog en een deskundige op het gebied van islamofobie. In 2021 werd hij ontslagen als hoogleraar sociologie aan de Universiteit van Bristol, vanwege zijn gepeperde anti-Israëlische uitspraken. Miller zei dat Israël ‘zijn wil aan de hele wereld wil opleggen’ en dat een collectief van Joodse studenten die kritiek op hem hadden ‘door de staat Israël werd geleid’. Critici beschuldigden hem daarop van antisemitisme. Een onderzoek sprak hem hiervan vrij, maar de universiteit besloot hem toch te ontslaan omdat hij zich niet professioneel gedragen zou hebben.
Begin vorige week, op 5 februari, sprak een arbeidsrechter echter uit dat Millers ontslag onterecht was. Hij zou slachtoffer zijn van discriminatie op grond van zijn antizionistische denkbeelden. Deze denkbeelden zijn volgens de rechtbank een geloof en worden wettelijk beschermd op grond van sectie 10 in de Equality Act (Gelijkheidswet) van 2010.
Miller is blij met deze uitspraak, maar heeft nog voor ongeveer 30.000 pond (35.153 euro) schulden uitstaan vanwege de juridische kosten die hij gemaakt heeft. Hij hoopt deze via een donatiecampagne te kunnen betalen.
Vanwege zijn uitgesproken antizionistische standpunten komt Miller regelmatig in conflict met andersdenkenden. Zo werd de professor in 2020 geschorst als lid van Labour, nadat hij zei dat de pro-Israëlische partijleider Keir Starmer geld had aangenomen van de ‘zionistische lobby’. Daarop zegde hij zijn partijlidmaatschap op. Vorig jaar kwam Miller in opspraak, nadat hij zei dat antisemitisme tegenwoordig nauwelijks nog een probleem is en dat Joden juist oververtegenwoordigd zijn in posities van culturele, economische en politieke macht.
Ten slotte is de professor omstreden vanwege zijn warme banden met het Iraanse regime. Voor de Iraanse staatszender Press TV produceert en presenteert de professor het programma Palestine Declassified, waarin ‘zionisten’ er op reguliere basis flink van langs krijgen. Dit programma ontkende dat Mahsa Amini, de jonge vrouw wiens dood aan de basis staat van de protesten in Iran, overleden is na mishandeling door de Iraanse politie omdat zij haar hoofddoek niet ‘correct’ droeg. Tevens steldePalestine Declassified dat de protesten in Iran waren aangewakkerd door Amerika, waarachter, op zijn beurt, ‘in deze kwestie het zionistische regime (Israël, red.)’ zou staan: ‘Israël financiert belangrijke Amerikaanse lobbygroepen die aandringen op meer sancties tegen Iran.’ Deze lobbygroepen zijn volgens Palestine Declassified ‘in feite activa van de zogenaamde ‘staat Israël”.
Cyprus wil dat Duitsland Turkije onder druk zet om de vereniging van het verdeelde eiland nieuw leven in te blazen. Zo meldt de nieuwssite Turkish Minute.
De Cypriotische president Nikos Christodoulides belde met zijn Duitse college Frank-Walter Steinmeier, omdat die goede banden zou onderhouden met NAVO-bondgenoot Turkije. ‘Onze boodschap is dat de sleutel voor de oplossing van de Cypriotische verdeeldheid in Ankara ligt’, aldus Christodoulides.
Onlangs verlengde de VN de vredesmissie op Cyprus die er kwam nadat Turkije in 1974 het noorden van het eiland had bezet. Sindsdien is het eiland verdeeld in een Turks en Grieks deel. De VN dringt erop aan dat de twee kanten het ‘moment aangrijpen’ om tot een federale oplossing te komen.
Steinmeier is van mening dat de wijze waarop Turkije zich gedraagt op het eiland, waar ongeveer 30.000 Turkse militairen zijn gestationeerd, moet worden meegenomen in een ‘algehele beoordeling van de Turks-Europese verhoudingen’. Andere Europese lidstaten zouden ook Cyprus ter sprake moeten brengen in de banden die ze aangaan met Turkije.
Turkije en het bezette Noord-Cyprus (dat alleen door Turkije wordt erkend) streven steeds minder naar een vredesoplossing binnen een verenigde federale structuur. Daartegenover wordt een tweestatenoplossing geplaatst.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
