De gelijkschakeling van Amerikaanse media met de lijn van Trump zet onverminderd door. De nieuwe hoofdredacteur van CBS heeft een reportage over Trumps deportatiebeleid geschrapt, meldt NRC.
Sinds Trumps machtsovername liggen kritische media onder vuur. Er waait een gure nationalistische wind door de Verenigde Staten: wie zich niet voegt naar de wensen van de nieuwe, radicale machthebbers in het Witte Huis, krijgt daarmee te maken.
De nieuwe hoofdredacteur, Bari Weiss, een aanhanger van Trump, schrapte een kritisch item over de deportaties die door de Amerikaanse immigratiedienst ICE worden uitgevoerd. Redacteuren van het beroemde Amerikaanse nieuwsprogramma 60 Minutes protesteren en dreigen met vertrek.
Maar wat mag het Amerikaanse publiek niet zien van de nieuwe hoofdredacteur? Een gruwelijk verhaal over Venezolanen die werden gedeporteerd naar de beruchte gevangenis in El Salvador en daar bruut zijn gemarteld. Inmiddels zijn zij vrijgelaten.
De redacteur die hieraan heeft gewerkt, Sharyn Alfonsi, schrijft in een kritische mail aan collega’s dat het item wel ‘vijf keer’ is gecontroleerd op feiten en ook een juridische toets heeft doorstaan door de advocaten van CBS. ‘Het is feitelijk correct’, schrijft zij. ‘Naar mijn mening is het intrekken ervan, nadat alle strenge interne controles zijn uitgevoerd, geen redactionele beslissing, maar een politieke beslissing.’ Bari Weiss vindt dat ‘wederhoor’ bij de regering-Trump ontbrak.
CBS maakte de wijziging van het programma drie uur voor de uitzending bekend, wat zeer ongebruikelijk is.
Wat de zwarte schrijver James Baldwin voor Amerika heeft gedaan met zijn vele klassiekers over ‘de zwarte ervaring’ in een witte wereld, heeft de Surinaams-Nederlandse antropologe Gloria Wekker voor Nederland gedaan met Witte Onschuld – Paradoxen van kolonialisme en ras, zij het in academische taal. Voor bi-culturele lezers van Witte Onschuld, dat gaat over de verongelijkte houding van witte Nederlanders waarmee Nederlanders van kleur worden geconfronteerd wanneer zij racisme en kolonialisme agenderen, is het boek een feest van herkenning dat bijna tien jaar na verschijning wellicht relevanter is dan ooit.
In De zwevende wereld vertelt bestsellerauteur Annejet van der Zijl het levensverhaal van Philipp Franz von Siebold (1796–1866), een Duitse arts en botanicus die wordt uitgezonden naar de Nederlandse handelspost Deshima in Japan, een eilandje voor de kust van Nagasaki. Slechts eens in de vier jaar mag een delegatie afreizen naar Edo, het huidige Tokio, om eer te bewijzen aan de shogun, de militaire heerser.
Maar het is niet alleen zijn persoonlijke verhaal dat intrigeert. Het is ook de tijdsgeest van de jaren na 9/11, die in dit boek overal doorheen schemert. Aboutaleb werd nooit eerder gevraagd naar zijn religie, maar opeens moest hij zich verantwoorden als moslim. Het waren de jaren waarin het populisme opkwam. Migranten waren een bedreiging en de bezorgde burger voelde zich ongehoord. Even vergeet ik dat het over de jaren twintig gaat.
lezen als nieuwe vader, in de parken van Den Haag. De activistische schouderklopjes, in heldere taal uitgelegd door Geerdink, maken duidelijk hoe onmogelijk het is om jezelf als journalist ‘onzichtbaar’ te maken onder de pretentie van ‘objectiviteit’. Niemand is objectief, en dat is volgens Geerdink ook totaal niet de positie die een journalist hoort aan te nemen. Het gaat om het controleren van machthebbers, in plaats van spreekbuis te zijn, en om het optekenen van de waarheid.
Afgelopen jaar kreeg ik via columnist Thomas von der Dunk een heleboel boeken, in verband met het leeghalen van zijn ouderlijk huis. Een van de mooiste boeken waar ik beslag op wist te leggen was de bundel 
Begin dit jaar ontdekte ik toevallig 
Mohamedou Ould Slahi schreef een autobiografie over de tien jaar die hij doorbracht in de Amerikaanse gevangenis voor vermeende terroristen: Guantánamo Bay. De Mauritaniër is de verfilming ervan. De Mauritaniër komt zonder proces en zonder bewijs terecht achter de hoge muren van deze gevangenis in Cuba, waar alles gepermitteerd is in het kader van de bestrijding van terrorisme. Het herinnert aan de blinde woede die de Amerikanen voelden toen de natie werd aangevallen op 9/11, en aan de beslissingen die werden genomen als gevolg van die emotie.
andere planeet waar eveneens mensen wonen. Die overname lijkt ogenschijnlijk positief: iedereen is lief voor elkaar, gunt elkaar het beste en is via het bewustzijn met elkaar verbonden, waardoor de mensheid oogt als één grote chatbot. Hoofdpersoon van de serie is Carol, een succesvolle schrijver die, samen met enkele anderen, tot de weinigen behoort die niet door het virus zijn aangetast en zich tegen deze nieuwe orde verzet. Ze probeert de wereld te redden. Mehmet Cerit, hoofdredacteur van deze krant, schreef ook over de serie in zijn 
Een nieuwe serie is het zeker niet, maar toch verdient 3 op Reis wat mij betreft een speciale vermelding in dit lijstje. Na vijftien jaar verdwijnt het vertrouwde reisprogramma van de buis, als gevolg van de bezuinigingen op de publieke omroep. Wat 3 op Reis uniek maakt, is dat het je telkens laat zien wat je nog niet kent. Het leert je dat reizen niet draait om de highlights die je vooraf al in de reisgids hebt bekeken, maar om de onverwachte ontmoeting, het leven buiten de gebaande paden. Reizen is leren, zogezegd.
Zijn Animal Farm en 1984 zijn beste boeken?
