Uit onderzoek van de Hrant Dink stichting in Turkije blijkt dat de haat tegen minderheden, vluchtelingen en lhbtiq+-gemeenschap in het laatste kwartaal van 2023 ‘alledaags’ is in de Turkse media. Dag in dag uit verschijnen er stereotyperende berichten waarin minderheden als een bedreiging worden weggezet. Zo meldt de Turks-Armeense krantAgos.
In het rapport ‘De taal van haat’ staat onder meer dat de lhbtiq+-gemeenschap als een dreiging voor de ‘maatschappelijke orde’ wordt afgeschilderd; vluchtelingen tot doelwit worden gemaakt omdat ze Turkije zouden ‘bezetten’ en de Joodse en Armeense identiteit onder druk staan is vanwege de conflicten in Gaza en Nagorno-Karabach.
De onderzoekers wijzen er ook op dat de hindoe-identiteit in toenemende mate met geweld wordt geassocieerd.
In het rapport worden stereotyperende krantenkoppen kritisch tegen het licht houden. Zo verscheen vorig jaar een artikel in de regeringsgezinde, islamistische krant Yeni Safakmet de volgende titel ‘Armeense terreur in de VS’.
In wezen gaat om een bijeenkomst van de Armeense diaspora-gemeenschap in Amerika, maar Yeni Safak schrijft in het artikel ‘dat het doet denken aan de tijden van de terreur van Asala´. Dat was een Armeense groepering die in vorige eeuw Turkse diplomaten doodschoot, waaronder de zoon van de Turkse ambassadeur in Den Haag in 1979.
‘De generaliserende en stereotyperende term versterkt het beeld dat Armeniërs een potentiële bedreiging vormen en zodoende wordt vijandschap aangewakkerd tegen Armeniërs’, staat in het rapport.
Dag in dag uit zijn zulke geweldsassociaties te vinden in Turkse media. Titels zoals ‘60 jaar Griekse leugens’, over het Turks-Griekse conflict in Cyprus of berichtgeving over vluchtelingen die in Turkije bezig zouden zijn met een ‘stille invasie’.
Vanavond zal de Eerste Kamer zich buigen over de Wet toezicht gelijke kansen bij werving en selectie. Doel van deze wet is om het toezicht op werving en selectie van werknemers te versterken, zodat de discriminatie op de arbeidsmarkt effectiever wordt bestreden.
Gelijke kansen zijn niet vanzelfsprekend. Met name ouderen en Nederlanders met een migratieachtergrond worden gediscrimineerd op de arbeidsmarkt. Het kabinet wil dit beter bestrijden door het toezicht te verscherpen. Hiervoor moet de Arbowet worden gewijzigd.
Het voorstel geeft, zo schrijft de website van de Eerste Kamer, ‘de Inspectie Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW) toezichthoudende bevoegdheden op de aanwezigheid en toepassing van een werkwijze voor werving en selectie van werknemers en intermediairs waarmee gelijke kansen op werk worden gecreëerd’. Ook krijgt de Inspectie SZW het sanctiewapen in handen, zodat bedrijven en intermediairs die in gebreke blijven kunnen worden aangepakt. Ten slotte komt er een meldplicht voor discriminerende verzoeken aan degene die arbeidsbemiddeling verricht of arbeidskrachten ter beschikking stelt.
Artsen en apotheken luiden de noodklok over ‘het grote tekort’ aan antibiotica voor zieke kinderen. ‘Moet er eerst een slachtoffer vallen?’, vragen ze zich verbouwereerd af. Ze willen dat Den Haag ingrijpt. Zo meldt het AD.
Er is overal grote behoefte aan antibiotica, omdat die onmisbaar zijn voor de behandeling van ernstige bacteriële infecties, zoals longontsteking, hersenvliesontsteking en bloedvergiftiging. Nederland is afhankelijk van producenten uit Azië, waar leveringsproblemen zijn.
Hierdoor was het aantal medicijntekorten in Nederland over 2023 hoger dan ooit, schrijft het AD. Maar volgens de zorgbestuurder Ellen Huijbers (Stroomz) ligt het ook aan het aankoopbeleid, dat door Den Haag is overgelaten aan zorgverzekeraars. ‘Zij willen alles zo goedkoop mogelijk inkopen.’ Dat zou de kosten en zorgpremies laag houden.
In 2023 hebben apotheken 2292 meldingen van tekorten gedaan, tegenover 1514 in 2022. In 2010, bij het aantreden van het eerste kabinet Rutte, lag dit aantal nog onder de 200. Zo’n 5 van de 13 miljoen medicijngebruikers in Nederland zouden vorig jaar te maken met de gevolgen hiervan te maken hebben gehad.
Artsen en apothekers zijn een derde van hun werkdag bezig zijn om medicatie te vinden. Ze bellen elkaar op en vragen of zij nog wat hebben liggen. Een apotheker haalt in het AD uit naar de zorgverzekeraars: ‘Ze wachten op de eerste dode om de schuld dan aan de zorgverlener te kunnen geven. Kortom het kan ze niet schelen.’
Tashfin Essaguiar ontwierp een nieuw schrift voor de Noord-Afrikaanse taal Tamazight. Zijn ‘Mauridsche’ alfabet heeft dertig letters en je kunt het ook typen. ‘Ik wilde een levend schrift creëren dat je ook daadwerkelijk gebruikt.’
Tashfin Essaguiar (28), die politicologie en economie studeert aan de Universiteit van Amsterdam, heeft veel belangstelling voor taal. Zelf afkomstig uit de Noord-Afrikaanse Amazigh-gemeenschap wilde hij het Tifinagh leren, het schrift van het Tamazight. Gedurende dat leerproces werd hij steeds kritischer over dit schrift.
‘Het Tamazight werd in de Klassieke Oudheid eeuwenlang mondeling doorgegeven door de bewoners van de Noord-Afrikaanse koninkrijken Numidië en Mauritanië, maar op de elite na konden maar weinig mensen dit schrift lezen of schrijven’, legt hij uit.
‘Het Tifinagh raakte in de vergetelheid door de komst van de Romeinen en daarna de Arabieren, die hun eigen schrift gebruikten. Maar in de twintigste eeuw werd de taal herontdekt door Amazigh-activisten, vooral uit de Kabylische regio in Algerije. Op basis van Tifinagh-teksten op grafstenen en andere monumenten ontwikkelden zij het Neo-Tifinagh. Dit schrift is echter lastig te schrijven omdat het vooral uit complexe geometrische vormen bestaat. Daarom besloot ik een eigen schrift te ontwerpen.’
Het was een ingewikkelde taak, waarmee Essaguiar bijna vier jaar zoet was. Hij deed het in zijn vrije tijd als passieproject tussen zijn studie en bijbaantjes door. ‘Ik schat in dat ik er – gemiddeld – zo’n twintig uur per maand mee bezig was. Het resultaat is er nu eindelijk: een nieuw alfabet, met dertig letters, waarmee je het Tamazight wél vloeiend kunt schrijven en ook kunt typen.
Mauridisch
Zijn nieuwe schrift noemt Essaguiar het ‘Mauridisch’. Dat is een fusie van de namen van de oude koninkrijken Mauretanië en Numidië, die in de eerste eeuwen voor Christus over Noord-Afrika heersten, totdat de Romeinen het hele gebied veroverden. Van de dertig letters die het Mauridisch telt komen er twaalf uit het oude Tifinagh, vijf uit het Carthaagse schrift en is er één nieuwe letter toegevoegd. De overige twaalf letters zijn afgeleid uit het Tifinagh of Neo-Tifinagh, maar met kleine aanpassingen zodat ze makkelijker geschreven kunnen worden.
‘Het gaat mij om een schrift dat je kunt gebruiken, niet om een romantisch schrift dat zogenaamd oorspronkelijk zou zijn. Ik ben mij ervan bewust dat mijn schrift een construct is. Net zoals het Neo-Tifinagh, dat nu in Marokko wordt gebruikt door IRCAM (een instituut dat zich in Marokko inzet voor heropleving van de taal en de cultuur van de Imazighen, red.). Maar tegelijkertijd: taal ontwikkelt zich. Als het Tifinagh in de Middeleeuwen was gebruikt en er ook literaire werken in dit schrift waren geschreven, dan was het schrift aangepast aan de tijd, denk ik.’
‘Het zou geweldig zijn als er in de toekomst een krant wordt gedrukt in het Mauridisch’
Bovendien is het oude Tifinagh een incoherent alfabet, vervolgt Essaguiar. ‘Het alfabet verschilde van plaats tot plaats. Sommige letters werden in de ene plaats gebruikt en in de andere niet. Ook het Neo-Tifinagh is niet coherent. Er is een verschil tussen het alfabet van het IRCAM in Marokko en het alfabet van de Académie berbère (Berber Academie) in Parijs, dat in de jaren zestig werd ontwikkeld door de Kabylische diaspora uit Algerije.’
Essaguiar hoopt dat zijn schrift in de toekomst gebruikt zal worden door schrijvers, dichters en journalisten, die op deze manier de Amazigh-tradities kunnen doorgeven aan de volgende generaties. Om die reden heeft hij ook een typemachine laten ontwerpen met Mauridsche letters en een keyboard. ‘Het zou geweldig zijn als er in de toekomst een krant wordt gedrukt in het Mauridisch’, zegt hij.
‘Het Neo-Tifinagh heeft een sterke symbolische functie, maar wordt in de praktijk niet gebruikt omdat het wat moeilijker is om aan dit schrift te wennen als men het Latijns schrift al machtig is. Je ziet dus wel letters uit het Neo-Tifinagh verschijnen op logo’s en vlaggen, maar daar blijft het vaak bij. Ik wilde een levend schrift creëren dat je ook daadwerkelijk gebruikt.’
In de jaren zestig van de vorige eeuw ontwierpen Amazigh-activisten in Parijs het Neo-Tifinagh. Dit was het initiatief van de Académie berbère (Berber Academie), een culturele vereniging die in 1966 werd opgericht door de Kabylische Imazighen uit Algerije. Naast het Neo-Tifinagh ontwierp deze academie ook de Berberse vlag, die sinds 1988 de officiële vlag is van alle Amazigh-groepen in Noord-Afrika en van de diaspora in West-Europa. Op deze vlag staat de Tifinagh-letter z: ⵣ, wat nu een belangrijk cultureel symbool is voor de Imazighen.
Mauretanië en Numidië
Numidië was een Amazigh-koninkrijk in de Oudheid, dat zich uitstrekte over het oosten van Marokko, het noorden van Algerije en het westen van Tunesië. Tijdens de Punische Oorlogen steunde Numidië aanvankelijk de machtige Punische handelsstad Carthago, maar liep daarna over naar de Romeinse Republiek. In 46 voor Christus annexeerden de Romeinen Numidië. Het gebied werd vlak na 700 na Christus door de Arabieren veroverd.
Mauretanië (niet te verwarren met de huidige staat Mauritanië ten zuiden van Marokko) was in de Oudheid een onafhankelijk Amazigh-koninkrijk, dat in 44 na Christus werd ingelijfd door het Romeinse Keizerrijk. De Romeinen verdeelden het gebied in de provincies Mauretania Tingitina en Mauretania Caesariensis. Mauretinië is een verbastering van Amur N Tanit, dat Land van Tanit betekent in het Tamazight. Tanit is de moedergodin van Imazighen.
Er gaan steeds meer stemmen op voor een nationaal migratiemuseum of een islamitisch museum in Amsterdam. ‘We moeten een open debat over migratie voeren, maar we mogen ook migratie vieren’, zegt de Amsterdamse schrijver Bas Kok, die al een mooie locatie voor het museum in gedachten heeft.
Ruim de helft van de inwoners van Amsterdam heeft een migratieachtergrond (21% westers, en 37% niet-westers). Een op de vijf Amsterdammers heeft een moslimachtergrond, schreef Abdelkader Benali onlangs in zijn column. Ook hem was het idee over een islamitisch museum ter ore gekomen Op sociale media werd het idee voor zo’n museum, weinig verrassend en zacht uitgedrukt, niet op prijs gesteld. Kok staat er wél positief tegenover en schreef erover in zijn boek Op een dag in Nieuw-West, dat afgelopen zomer verscheen. ‘Aan de Seine in Parijs staat een heel mooi Arabisch instituut, dat ook een soort moslimmuseum is. Een mooi gebouw dat veel bezoekers trekt. Zoiets zou heel goed passen in Amsterdam.’
Bas Kok
Waarom?
‘Migratie hoort natuurlijk al heel lang bij Amsterdam en de rest van Nederland, al ver voor de 17e eeuw. De hele stad is opgebouwd door migranten. We hebben onze rijkdom er aan te danken.
De minder fraaie kant daarvan krijgt nu met het Slavernijmuseum eindelijk een plek op het Java-eiland. Deze geschiedenis hoort bij het verleden van Amsterdam, maar is tegelijk ook heel zwaar.’
Moet een migratiemuseum nu verlichting brengen? ‘Dat zou heel goed kunnen. Een migratiemuseum waarin we de invloeden van alle culturen vieren die Amsterdam rijk is kan een positief effect hebben. Naast de migratie vanuit oude koloniale gebieden, kwam in de 21ste eeuw de migratie van moslims in Amsterdam op gang. Het is dit jaar ook precies zestig jaar geleden dat de eerste Turkse gastarbeiders hier kwamen. Dat heeft eenzelfde culturele verrijking met zich meegebracht. De Amsterdamse markten en winkelstraten profiteren ervan, net als de culturele wereld. Ik verheug me nu al op het nieuwe boek van Murat Isik!’
‘Juist zo’n museum kan helpen om de negatieve discussie een positieve kant op te trekken’
We leven niet in een parallel universum, toch? Er is zoveel haat en nijd tegenover moslims. Dat kunnen we toch niet negeren? ‘Ja, de olifant in de kamer kan niet onbenoemd blijven. Dat zou je zeker moeten ondervangen in zo’n museum. Openheid is de sleutel. Maar juist zo’n museum kan helpen om de negatieve discussie een positieve kant op te trekken. Mensen die negatief zijn over migratie (vaak mensen zonder migratieachtergrond) en migranten kunnen dan wellicht samenwerken aan iets moois. Hoe ging men vroeger om met migranten? Vaak was dat veel erger dan nu, we zijn hierin gegroeid. We moeten niet wegpoetsen dat er toen ook veel frictie was. We zijn dat nu allemaal vergeten en noemen het gemakshalve de Gouden Eeuw.’ OK, dan over de naam. Heeft Amsterdam een migratie- of islamitisch museum nodig?
‘Migratie is uiteraard veel breder dan moslims. Het is belangrijk dat hier goed over wordt nagedacht en dat de precieze insteek wordt geformuleerd. Het zou jammer zijn als het een museum wordt dat inhoudelijk zo wordt uitgehold dat het geen draagvlak meer heeft bij diverse groepen Amsterdammers. Dus een grondig onderzoek met werkgroepen en allerlei partijen is belangrijk. Dit gezegd hebbende, mag de moslimcultuur op zichzelf gevierd worden.’ In welk soort migratie- en/of moslimverhalen ben je geïnteresseerd als Amsterdammer zonder migratieachtergrond? ‘Ik ben toch het meest geïnteresseerd in de ambachten die mensen hebben meegebracht. Elk volk heeft zo zijn eigen specialismen. Met de Joodse immigratie kwam bijvoorbeeld de kunst van het slijpen van diamanten naar Amsterdam. Wat zijn de islamitische gebruiken? Wat zijn de islamitische parels die onderbelicht zijn gebleven in het collectieve verhaal van Amsterdam?’
‘Het moet niet ergens weggestopt worden’
Waar zou zo’n museum moeten komen? Midden in de stad. Het moet niet ergens weggestopt worden, maar een prominente plek krijgen. Aan het IJ of de Sloterplas lijkt me leuk. Maar dit is ook zoiets wat door een werkcommissie goed onderzocht moet worden en waar een redelijk draagvlak voor moet zijn. Werkt zo’n museum in Nieuw-West niet gentrificatie in de hand? Het museum zal een positieve impuls zijn voor de Sloterplas. Het culturele aanbod zou er completer van worden. Jongeren uit Nieuw-West zullen trotser worden op hun buurt en afkomst. Dat heeft niet te maken met financiële maar met culturele rijkdom.
Uit nieuw onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek blijkt dat ‘mensen met een Nederlandse herkomst’ de meest gesegregeerde groep in Nederland zijn. In vergelijking met mensen met een migratieachtergrond leven zij het meest ‘gescheiden’.
Dat betekent dat het ‘persoonsnetwerk’ vooral uit mensen bestaat die op henzelf lijken en autochtone Nederlanders dus minder mensen tegenkomen uit andere herkomstgroepen. Het is goed dat het CBS dit bevestigt, want aan een allochtoon hoef je dit allemaal niet uit te leggen. Dat Nederlanders zonder migratieachtergrond de meest onaangepaste groep van onze multiculturele samenleving zijn roep ik, als ‘ondankbare allochtoon’, al jaren. Hierover vertel ik straks meer.
‘Hoe hoger je inkomen, hoe meer je gesegregeerd bent’
Maar eerst het CBS-onderzoek, dat laat namelijk iets zien wat nog interessanter is. Voor witte mensen geldt: hoe hoger je inkomen, hoe meer je gesegregeerd bent, maar voor mensen met een migratieachtergrond is het juist precies andersom. Ik citeer: ‘Er is een relatie tussen herkomstsegregatie en inkomen. Voor mensen met een Nederlandse herkomst gaat een hoger inkomen samen met een hogere segregatiescore (meer gesegregeerd leven). Voor veel andere herkomstgroepen geldt juist het tegenovergestelde: hoe hoger het inkomen, des te lager de segregatiescore.’ Met andere woorden: rijke, witte Nederlanders leiden aparte levens en staan alleen aan de top van de piramide. Allochtonen, die vaker uit een armer milieu komen en een groter stukje van de taart willen, bemachtigen die door te integreren in een poule aan mensen waar witheid de norm is. Ook deze gegevens voelen voor mij niet zo vreemd aan. Als zoon van een Turkse schoonmaker die een beetje kan schrijven ben ik een sociale klimmer. De hangjongeren en jointjes uit de buurt veranderden mettertijd in koffie met witte collega’s die achter hun laptops aanvragen en teksten tikken.
Waar zijn hun witte stadsgenoten gebleven?
En toch voelde ik me verslagen toen ik op een Amsterdamse ROC als gastdocent werd geconfronteerd met de ongelijke, sociale werkelijkheid. Alle jongeren die ik daar sprak hadden een migratieachtergrond. Waar zijn hun witte stadsgenoten gebleven? Trouw schreef al eerder dat van alle studenten op het laagste niveau, de entreeopleiding, maar liefst 61 procent een niet-westerse migratieachtergrond heeft. Daar stond ik dan, voor een stuurloze groep tieners die weinig ambitie toonden. Wat kan ik als historicus nou vertellen aan jongeren die de kappersopleiding volgen? Ik sprak over gevoelens en dat de kappersruimte ook een ‘veilige omgeving’ moet zijn. Weinig respons. ‘We moeten als mannen ook onze mannelijkheid temmen’, probeerde ik. Ze gaven geen kik. Ik klapte even dicht.
‘Toen kwamen de verhalen van armoede naar boven’
Gelukkig was ik er met Camiël Kesser, een Surinaams-Nederlandse collega, die hemel en aarde bewoog om een connectie te maken. Daar slaagden we uiteindelijk maar voor de helft in. De enige keer dat ik de aandacht kreeg was toen ik over mijn uitkering begon. En dat ik keihard heb moeten werken om uit die ellendige situatie te komen. Toen waren ze stil en begonnen ze te luisteren. Toen kwamen de verhalen van armoede naar boven, waar iedereen zo snel mogelijk uit wilde klimmen. De pijn van armoede blijft. En dat die armoede een kleur heeft doet nog veel meer pijn. Je moet je bek opentrekken in deze maatschappij, waar xenofobie en racisme nog steeds voorkomen. Ik heb liever dat mensen ongemakkelijk worden van een zogenoemde ‘ondankbare allochtoon’ die de feiten benoemt, dan dat ik duizenden allochtonen in de uitkering zie gaan. Daar ligt het ware ongemak waar onze langstzittende demissionaire premier geen ene moer aan heeft gedaan. Hij wordt straks NAVO-baas en laat in Nederland een puinhoop achter. Typisch voor de babbelende klasse die geen echte motivatie heeft om de crises in wonen, zorg, openbaar vervoer of onderwijs op te lossen met herverdeling van kennis, macht en inkomen. Want de status quo is voor winstmakende marktpartijen lucratief genoeg. Veel allochtone Nederlanders wachten op een oplossing die niet komt. Ze leiden demissionaire, gesegregeerde levens. Tekenend voor de stilstand en achteruitgang in Nederland.
De intrekking van het staatsburgerschap van de in Groot-Brittannië geboren Syriëganger Shamima Begum was ‘hard’ maar niet onwettig, aldus een Britse rechter. De nu 24-jarige Begum trok in 2015 als tiener naar Syrië, om zich daar aan te sluiten bij de ‘Islamitische Staat’.
De Britse regering trokken in 2019 het staatsburgerschap van IS-vrouw Shamina Begum in, kort nadat ze in Syrisch vluchtelingenkamp opdook. Haar advocaten waren het niet met deze beslissing eens en probeerden die ongedaan te maken bij het Londense Hof van Beroep. Tevergeefs, zo blijkt.
‘Je zou kunnen zeggen dat de beslissing in de zaak van mevrouw Begum hard was. Je zou ook kunnen zeggen dat mevrouw Begum de auteur is van haar eigen ongeluk’, aldus rechter Sue Carr. ‘Maar het is niet aan deze rechtbank om het met een van beide standpunten eens of oneens te zijn. Onze enige taak is om te beoordelen of het besluit tot ontneming onwettig was. We zijn tot de conclusie gekomen dat dit niet het geval was en het beroep is afgewezen.’
Begum kan tegen deze uitspraak in beroep gaan en de zaak voor de Hoge Raad brengen. Mogelijk maakt ze een goede kans. Columniste Zoë Williams betoogt in de Britse krant The Guardian dat de uitspraak in de zaak-Begum bewijst dat sommige Britse burgers minder gelijk zijn dan andere. Begum verloor haar Britse staatsburgerschap namelijk omdat ze geboren is in Bangladesh. Was ze geboren in het Verenigd Koninkrijk dan was haar staatsburgerschap niet ingetrokken. Williams: ‘Elke Brit die een in het buitenland geboren ouder heeft, zal na de uitspraak van het hof van beroep het gevoel hebben dat zijn of haar status onzekerder is.’
Begum is een van de ongeveer 900 mensen die vanuit het Verenigd Koninkrijk naar Syrië of Irak zijn gereisd om zich aan de sluiten bij IS. Ongeveer 150 van hen hebben het Britse staatsburgerschap verloren.
De Conservatieve Partij heeft parlementslid Lee Anderson geschorst, omdat hij beweerde dat de burgemeester van Londen, Sadiq Khan, een marionet is van ‘islamisten’. Dit bericht de Arabische nieuwszender Al Jazeera.
Afgelopen woensdag protesteerden honderden pro-Palestijnse demonstranten buiten het parlement. Ze hoopten dat het Britse kabinet zou instemmen met een oproep aan Israël tot een staakt-het-vuren in Gaza.
De pro-Israëlische Anderson hekelde deze demonstranten, die volgens hem islamisten waren. Hij gebruikte hen om Sadiq Khan zwart te maken, de eerste islamitische burgemeester van Londen die al jaren doelwit is van conservatieven vanwege zijn moslimgeloof, zijn linkse opvattingen en zijn steun aan Palestina.
In gesprek met de Britse televisiezender GB News zei Anderson: ‘Ik geloof eigenlijk niet dat deze islamisten de controle over ons land hebben. Maar wat ik wel geloof is dat ze controle hebben over Khan en dat ze controle hebben over Londen. Hij heeft onze hoofdstad feitelijk aan zijn vrienden gegeven.’
Labour, de partij van Khan, veroordeelde de uitlatingen van Anderson meteen. Partijvoorzitter Anneliese Dodds noemde ze ‘ondubbelzinnig racistisch en islamofoob’. Khan beaamde dit en zei tegen verslaggevers dat Andersons uitspraken ‘olie op het vuur van de antimoslimhaat gooiden’. De Britse Moslimraad noemde de uitspraken ‘walgelijk’ en ‘extremistisch’ en ook enkele Conservatieve partijprominenten hadden kritiek.
Anderson weigerde echter excuses te maken, waarop de Conservatieve Partij zaterdag tot het besluit kwam om hem te schorsen. Hij zal nu als onafhankelijke parlementariër in het Lagerhuis zetelen.
Afgelopen vrijdag meldde Tell Mama, de Britse organisatie die islamofobie registreert, een enorme toename van het aantal islamofobe incidenten in het Verenigd Koninkrijk. Tussen 7 oktober 2023 en 7 februari nam het aantal anti-moslimincidenten met meer dan 300 procent toe, in vergelijking met dezelfde periode het jaar daarvoor. Moslimvrouwen waren hierbij onevenredig vaak het doelwit.
De Duitse politicus Raed Saleh, fractievoorzitter van de SDP in de deelstaat Berlijn, wil de strijd tegen moslimhaat grondwettelijk vastleggen in de Berlijnse constitutie.
Binnenkort vergadert een studiecommissie over het herzien van de constitutie van de deelstaat Berlijn. De commissie moet voorstellen tot wetswijziging met alle partijen in de Landdag bespreken. Saleh doet alvast een voorstel, zo schrijft Tagesspiegel: ‘Ik kan mij heel goed voorstellen dat wij in Berlijn, in onze diverse stad, zeggen: we zullen de strijd tegen antisemitisme, de strijd tegen islamofobie en tegen racisme in de constitutie verankeren.’
Half november, in reactie op de gebeurtenissen op 7 oktober in Israël, stelden de Berlijnse burgemeester Kai Wegner (CDU) en SPD-politicus Cansel Kiziltepe voor om de strijd tegen Jodenhaat constitutioneel te verankeren. Saleh is daar niet tegen, maar vindt dat de strijd tegen islamofobie dan niet onbenoemd mag blijven. ‘Als het niet in Berlijn is, in welke stad dan wel? (…) Wij zeggen dat we antisemitisme in onze stad niet zullen tolereren. En iedereen die de grenzen overschrijdt, zal te maken krijgen met een waarbare democratie. We tolereren geen islamofobie, we tolereren geen racisme.’
Na 7 oktober nam behalve antisemitisme ook islamofobie toe, aldus Saleh. Islamofobie is helaas dagelijkse realiteit in Berlijn. ‘Dagelijks horen we berichten over aanvallen op moslims. En we horen voortdurend over structureel racisme.’ Als Berlijn de strijd tegen islamofobie expliciet benoemt in de herziene constitutie kan de stad een voorbeeld zijn voor de rest van Duitsland. ‘Wij zijn de stad die erin is geslaagd muren af te breken, wij zijn de stad die erin moet slagen bruggen te bouwen.’
De Britse Labourleider Keir Starmer heeft de grootste crisis onder zijn leiderschap op het nippertje afgewend. In lijn met honderd Labour-afgevaardigden stemde hij voor een omstreden motie die een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza bepleit.
De motie was ingebracht door de Scottish National Party, die pro-Palestijns is. Starmer heeft zichzelf in het verleden als ‘onvoorwaardelijke steunbetuiger’ van de staat Israël geafficheerd. Zo meldt Middle East Monitor.
Starmer staat al langer onder druk vanwege de oorlog tussen Israël en Hamas. Toen hij in november weigerde om een motie voor het onmiddellijk staakt-het-vuren te steunen leidde dat tot veel kritiek, dat uitmondde in een heuse en groeiende opstand binnen de partij.
De opstandige Labour-afgevaardigden dreigden voor de motie van de Scottish National Party te stemmen, wat tot een partijcrisis zou leiden. Starmer wendde deze af door uiteindelijk toch zijn stem te geven voor de motie, hoewel behoorlijk geamendeerd. Critici beweren dat de motie dusdanig is aangepast met voorwendselen dat het in feite niet meer om een staakt-het-vuren gaat.
In de chaotische zitting kreeg het amendement de verbale steun van Labour, maar liepen anderen partijen weg. Hierdoor werd er niet formeel gestemd. Dat zou wel moeten gebeuren, menen critici.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
