4.3 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 3

Is het vertrek van Martin Bosma iets om blij mee te zijn?

0

Het vertrek van Martin Bosma (PVV) als Kamervoorzitter maakt veel los bij biculturele Nederlanders. Sommigen zijn opgelucht, anderen vinden het nog geen reden tot feest.

Voor tegenstanders van de PVV was de verkiezing van Martin Bosma tot Kamervoorzitter in 2023 een dieptepunt in de naoorlogse geschiedenis. Dat iemand die herhaaldelijk Nederlanders van kleur, moslims en linkse kiezers scherp had beledigd juist op een van de hoogste functies binnen de democratie terechtkwam, was voor velen moeilijk te accepteren.

Niet iedereen wil daar uitgebreid op ingaan. Vakbondsman (FNV) Rob Marijnissen zegt alleen ‘blij’ te zijn dat Bosma weg is als voorzitter. Maar of de democratie hiermee vooruitgaat, betwijfelt hij. ‘Er is al veel afgebroken en het is de vraag of Jetten dat allemaal gaat herstellen’, zegt hij. Wel denkt hij dat er binnen de PVV spanningen kunnen ontstaan, omdat grote ego’s zoals Martin Bosma en Geert Wilders in één fractie gemakkelijk tot oneinigheid kunnen leiden.

Melissa Koutouzis van het Woonprotest is nog beknopter in haar reactie: ‘Good riddance!’, fijn dat hij weg is. Ze wil verder niet speculeren over Bosma’s carrière. ‘Hij heeft in het verleden al zo veel giftige ruimte ingenomen; genoeg is genoeg’, aldus Koutouzis.

Fractie van D66

De winnaar van de verkiezingen, Mpanzu Bamenga (D66), geeft meer duiding over de exit van Bosma. ‘De Kamervoorzitter moet alle Nederlanders geloofwaardig kunnen vertegenwoordigen, bijvoorbeeld bij nationale herdenkingen. Maar Bosma is verkozen namens een partij die zich diskwalificerend heeft uitgelaten over alle pijlers van onze democratische rechtsstaat’, zegt hij. ‘Het verkiezingsprogramma van de PVV bevat uitgesproken discriminerende voorstellen. Bosma zelf diende bovendien eerder een wetsvoorstel in om meer dan een miljoen Nederlanders met een dubbele nationaliteit hun kiesrecht af te pakken. Daarom heeft de fractie van D66 niet op Bosma gestemd.’

Bamenga wenst Thom van Campen (VVD) veel succes ‘met zijn belangrijke taak’ om er voor ‘alle Kamerleden’ te zijn.

Onderzoeker Yarin Eski (VU) vindt het afzwaaien van Bosma als Kamervoorzitter nog geen ‘zegen voor de Nederlandse democratie’. Hij legt uit: ‘Een zegen vind ik te sterk uitgedrukt, vooral omdat we die al hebben mogen meemaken met Rob Jettens overwinning. Het is wel weer een signaal dat we in Nederland minder om de PVV zijn gaan geven en hun populistische bruinhemderij. Ik hoop dat zijn opvolger in ieder geval geen Prinsen- of NSB-vlag opspelt en zo potsierlijk hele groepen Nederlanders eraan herinnert dat je als machthebber een gitzwart verleden mag ophemelen.’

‘Het is wel een signaal dat we in Nederland minder om de PVV zijn gaan geven’

In activistische kringen tempert men eveneens het enthousiasme over Bosma’s vertrek. ‘Dat hij überhaupt Kamervoorzitter heeft kunnen zijn, is een schande’, meldt Chris de Ploeg, kandidaat-lijsttrekker van De Vonk, die meedoet aan de Amsterdamse gemeenteraadsverkiezingen in maart 2026.

‘Martin Bosma is een man die apartheid in Zuid-Afrika en Israël verdedigt, een NSB-vlag droeg in het parlement, antisemitische complottheorieën verspreidt, net als de omvolkingstheorie die razend populair was onder nazi’s. Dat deze man op 4 mei een krans mocht leggen op de Dam, zegt veel over hoe racistisch gedachtegoed in Nederland is genormaliseerd’, aldus De Ploeg.

Ook hij vindt het geen zegen voor de democratie dat Bosma weg is als Kamervoorzitter. ‘Bosma wordt vooral vervangen omdat de PVV niet meer de grootste partij is, maar die zetels zijn naar andere extreemrechtse partijen, JA21 en FvD, gegaan.’

Dorien Ballout van Bij1, stadsdeelcommisielid in Amsterdam-West, denkt dat Bosma als Kamerlid nog steeds ‘schadelijk’ kan zijn voor de democratie en blikt terug: ‘Als Kamervoorzitter heeft Bosma zijn functie gebruikt om een façade van neutraliteit te creëren, terwijl hij structureel politieke tegenstanders kleiner maakte en racistische en anti-democratische ideeën normaliseerde door ze nooit echt te begrenzen. Of het normeren veilig is bij zijn opvolger van de VVD, is nog maar zeer de vraag, aangezien het de VVD was die extreemrechts salonfähig heeft gemaakt met diens verdeel- en heerspolitiek.’

Bosma liet overigens bij zijn vertrek, ietwat onthutst voor de camera’s, doorschemeren dat hij zich over een jaar of twee weer zal kandideren voor het voorzitterschap. Want volgens Bosma zijn er binnen een jaar of twee weer verkiezingen.

‘Goh, als ze over (radicaal)rechts gaan, dan deel ik die voorspelling’, reageert Eski. Hij hoopt dat Dilan Yesilgöz van de VVD naar huis wordt gestuurd. ‘Het daadwerkelijke liberale deel van de VVD snapt dat een centrumkabinet the way to go is. Gewoon saai paars maar onder bewonderenswaardig leiderschap van Jetten. En overigens geen leugenaar’, aldus Eski.

Dan nog de kwestie Bosma in de PVV-fractie. Is de ervaren Bosma ‘te groot’ geworden voor de PVV, en hoe zal hij zich gaan opstellen tegenover Wilders?

Ballout beschouwt de PVV niet als een normale partij en wil deze vraag niet beantwoorden. ‘We kunnen ons beter focussen op hoe wij bouwen aan een Nederland dat niet valt voor zondebokpolitiek en haat, maar samen de schouders zet onder een samenleving die werkt voor iedereen.’

Reptielencomplot

Eski wil wel een gedachtensprongetje maken over Bosma als ‘te groot’ voor de PVV. ‘Dan zou Bosma kunnen overstappen naar JA21’, zegt hij, maar twijfelt al meteen. ‘Daar wijzen ze de term ‘omvolking’ al af. Dan blijft FvD over, waar die term nog wel wordt gebruikt, waar ze ook pro-Poetin zijn en geloven in het reptielencomplot. Hij kan ook doorgaan als eenmansfractie, maar dan sterft zijn politieke carrière een stille dood, zoals die van Van Haga. Wacht, wie?’

De Ploeg heeft ook geen zin in gespeculeer over de PVV. ‘Linkse partijen zijn zwakker dan ooit en hebben doorgaans ook geen harde oppositie gevoerd. De aanstaande bezuinigingen van een centrumkabinet, dat wapens belangrijker vindt dan gezondheidszorg, zullen de voedingsbodem voor zondebokpolitiek alleen maar doen groeien.’

‘Diversiteit is niet alleen iets voor op de foto’

0

Echte diversiteit in de politiek betekent macht delen en plekken vrijmaken. Niet wachten tot iemand precies in de partijcultuur past, maar die cultuur openen zodat meer mensen kunnen aansluiten, schrijft Jonas van Hest.

Progressieve partijen zeggen dat ze staan voor inclusie en representatie. Ze willen dat iedereen kan meedoen, ongeacht afkomst, kleur of achtergrond. En dat geloof ik ook. Maar zodra de lokale kieslijst verschijnt, ontstaat er een ander beeld. De eerste plekken, waar de macht en zekerheid liggen, worden nog altijd gevuld door dezelfde vertrouwde gezichten. De mensen die al jaren in het netwerk zitten, die de taal van het bestuur spreken. De diversiteit begint pas daarbuiten. Niet in de kern, maar op de drempel.

Op landelijk niveau zie je wel verandering. Bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen stond een kandidaat met een Nederlands-Marokkaanse achtergrond op plek 2 bij GroenLinks-PvdA. Dat is belangrijk en symbolisch tegelijk. Maar juist lokaal, waar politiek het dichtst bij mensen hoort te staan, blijft de vertegenwoordiging achter. Terwijl daar de meeste levens zich afspelen, de gesprekken aan keukentafels plaatsvinden en vertrouwen gebouwd of gebroken wordt.

Het wringt. Mensen met een bi-culturele achtergrond worden vaak gezien als waardevol: ze bereiken andere gemeenschappen, spreken meerdere talen, brengen een ander verhaal. Dat is oprecht en goed bedoeld. Maar zodra het gaat om de plekken waar besluiten genomen worden, wordt de diversiteit minder. Je mag zichtbaar zijn, maar niet vanzelfsprekend meebeslissen. Je bent welkom, maar wel op afstand.

En dat raakt aan iets groters. Want het gaat hier niet om één lijst of om wie er waar staat. Het gaat over geloofwaardigheid. Hoe geloofwaardig ben je als je zegt dat iedereen meetelt, maar de eerste zes of zeven plekken op de lokale lijst bestaan uit mensen die allemaal min of meer hetzelfde profiel hebben? Hoe overtuigend is je boodschap van inclusie als de vertegenwoordiging in je eigen fractie daar niet op lijkt?

Het betekent dat je ook ruimte moet maken voor stemmen die anders klinken

Voor veel mensen met een migratieachtergrond is dit herkenbaar. Je wordt gewaardeerd om wat je toevoegt, maar niet als vanzelfsprekend onderdeel van de vaste kring. Je mag bruggen slaan, helpen om kiezers te bereiken, laten zien dat de partij divers is. Maar het blijft bij: meedoen, niet meebeslissen. Herkenbaar zijn, maar geen richting geven. Het verschil tussen gezien worden en echt gehoord worden.

Progressieve partijen lopen hier vast in hun eigen symboliek. Diversiteit is niet moeilijk om over te praten, maar wel om te leven. Want het betekent dat je ook ruimte moet maken voor stemmen die anders klinken. Voor mensen die niet de vanzelfsprekende partijtaal spreken. Voor ongemak aan tafel. En dat is iets anders dan een inclusieve slogan op een verkiezingsposter.

Toch is dat ongemak precies de plek waar iets kan veranderen. Representatie betekent niet dat je van iedereen een kopie maakt, maar dat je leert omgaan met verschil. Dat je vertrouwt dat iemand met een andere achtergrond ook verantwoordelijkheid kan dragen, ook al kent diegene het spel nog niet van binnenuit. Dat je begeleiding biedt in plaats van drempels. En dat je vraagt: wil je meedoen en meedenken? In plaats van: wil je ons helpen diverser te lijken?

Ze herkennen zichzelf zelden in de mensen die over hun buurt beslissen

In veel gemeenten verandert de samenleving sneller dan de politiek. Mensen met Turkse, Marokkaanse, Syrische, Poolse of Eritrese roots wonen er, werken er, sturen hun kinderen naar dezelfde scholen. Ze leven in dezelfde dorpen en wijken, maar herkennen zichzelf zelden in de mensen die over hun buurt beslissen. En dat doet iets met vertrouwen. Je voelt dat het systeem zegt: je hoort erbij, maar tegelijk: niet te dichtbij.

Echte inclusie vraagt iets van mensen die al binnen zitten. De bereidheid om macht te delen, om stoelen aan tafel vrij te maken. Dat betekent soms dat iemand op een zekere plek komt, niet omdat diegene het hele systeem al kent, maar omdat je wilt dat de raad echt een afspiegeling wordt van de samenleving. Niet wachten tot iemand perfect past in de partijcultuur, maar die cultuur iets opener maken zodat meer mensen passen.

Diversiteit is geen aanvulling, maar een beginpunt. Het is niet iets dat je laat zien op een foto, maar iets dat zichtbaar wordt in wie mag spreken, beslissen en vertrouwen krijgt.

Als progressieve partijen echt willen staan voor inclusie, dan begint dat niet met de buitenwereld overtuigen, maar met de eigen lijsten, de eigen fracties, de eigen vergadertafels. Zolang daar vooral dezelfde mensen blijven zitten, blijft diversiteit een mooi woord in een programma, maar geen werkelijkheid in de politiek.

Vier nieuwe veroordelingen na rellen rond Malieveld-demonstratie

0

De rechtbank in Den Haag heeft opnieuw vier verdachten veroordeeld voor hun rol in de gewelddadige ongeregeldheden tijdens de demonstratie op het Malieveld en in de Haagse binnenstad op 20 september dit jaar.

De politierechter legde taakstraffen en (deels voorwaardelijke) celstraffen op. Eén zaak werd aangehouden.

Het was de derde zitting in een reeks rond deze rellen. Eerder werden al dertien verdachten veroordeeld. De demonstratie liep uit op grootschalig geweld tegen politie, voertuigen, journalisten en burgers. De politie moest ingrijpen met waterkanonnen en traangas.

Een 50-jarige man kreeg twee maanden cel (waarvan één voorwaardelijk) en 100 uur taakstraf voor het gooien van stenen en het lostrekken van een houten paal. Een 22-jarige man kreeg drie maanden cel (één voorwaardelijk) en moet 2000 euro schadevergoeding betalen voor het gooien van stenen en eieren. Een 53-jarige man kreeg zes weken cel (twee voorwaardelijk) en 120 uur taakstraf voor het gooien van een dranghek. Een 42-jarige man duwde een brandende container richting het D66-kantoor en gooide een stoel naar een journalist. Hij kreeg tien weken cel (vier voorwaardelijk) en eveneens 120 uur taakstraf.

Alle vier veroordeelden moeten hun straf direct uitzitten.

De ongeregeldheden vonden plaats in de nasleep van Elsfest, een extreemrechts protestfestival op het Malieveld georganiseerd door PVV-activist Els Noort.

Geen aparte aandacht meer voor Afro-Amerikaanse bevrijders in Margraten

0

De American Battle Monuments Commission (ABMC) wil geen aparte aandacht meer voor de Afro-Amerikaanse bevrijders van Nederland.

Dit zegt de organisatie tegen de NOS die hierover vragen had gesteld. ABMC antwoordt dat de gevallenen worden herdacht ongeacht ‘rang of ras’.

In Margraten waren in 2023 speciale borden geplaatst, die het verhaal van de Afro-Amerikaanse bevrijders vertelden, die ook hun steentje bijdroegen aan de bevrijding van Nederland van de nazi’s en tegelijkertijd slachtoffer waren van racisme in het Amerikaanse leger. Maar nu Donald Trump weer in het Witte Huis zit is aparte aandacht voor Afro-Amerikanen of andere minderheden ‘woke’. De regering-Trump heeft een streep gezet door alles wat naar diversiteit en inclusie riekt. De Amerikaanse ambassadeur Joe Popolo zei op X dat de borden niet bedoeld zijn voor een agenda die de Verenigde Staten bekritiseert.

In Margraten liggen 172 Afro-Amerikaanse militairen begraven. Afro-Amerikaanse soldaten vochten bij uitzondering tegen nazi-Duitsland en werden vooral ingezet als vrachtwagenchauffeur en voor andere ondersteunende militaire taken.

De woordvoerder van gouverneur Emile Roemer (SP) zegt tegen NRC dat de provincie Limburg met de gemeente Eijsden-Margraten en mogelijk ook met de regering gaat kijken naar een reactie op de uitspraken van ABMC.

Doden bij Israëlische luchtaanval op vluchtelingenkamp in Libanon

0

In het zuiden van Libanon zijn dinsdag minstens dertien mensen omgekomen bij een Israëlische aanval op een Palestijns vluchtelingenkamp. Volgens Israël was een Hamas-complex het doelwit. Hamas ontkent dat en noemt de Israëlische uitleg ‘leugens’.

Hoewel er in november vorig jaar een staakt-het-vuren werd afgesproken om meer dan een jaar van spanningen met Hezbollah te stoppen, voert Israël nog steeds aanvallen uit in Libanon. Officieel zegt Israël dat het vooral doelen van Hezbollah, een bondgenoot van Hamas, raakt. Maar het heeft de afgelopen maanden ook Hamas-doelen in Libanon bestookt, aldus nieuwsdienst AFP.

Hezbollah begon in oktober 2023 met het afvuren van raketten richting Israël, als steun aan Hamas in de oorlog in Gaza. Sindsdien vinden er aan beide kanten regelmatig aanvallen plaats.

Onder druk van de Verenigde Staten en uit angst voor een grotere oorlog, probeert de Libanese regering Hezbollah en andere gewapende groepen te ontwapenen.

Tijdens een bezoek aan Beiroet in mei spraken de Palestijnse president Mahmoed Abbas en de Libanese president Joseph Aoun af dat wapens in Palestijnse vluchtelingenkampen moeten worden overgedragen aan de Libanese autoriteiten.

In september leverden sommige Palestijnse groeperingen in Ain al-Helweh al wapens in, volgens een Palestijnse functionaris. Hamas heeft echter niet aangekondigd dit ook te zullen doen.

Rotterdams Glazen Huis zamelt geld in voor Congo, Palestina en Soedan

0

Op het Schouwburgplein in Rotterdam staat van 19 t/m 22 december opnieuw het Glazen Huis. De Rotterdam Palestina Coalitie werkt hierbij samen met organisaties uit de Soedanese en Congolese gemeenschap.

Vier dagen lang maken zij 24 uur per dag live radio om aandacht te vragen voor het geweld en humanitaire nood in Congo, Palestina en Soedan. Dit jaar staan persoonlijke verhalen van mensen uit die gebieden centraal.

Het programma bestaat uit gesprekken, muziek en poëzie en is te volgen via YouTube en lokale radiostations. De opbrengst gaat volledig naar noodhulp. Er loopt nog een crowdfunding om de laatste 3000 euro aan organisatiekosten te dekken.

Curaçao gaat voor het eerst naar WK, Suriname naar play-offs

0

Curaçao plaatste zich gisteravond voor het WK dankzij een gelijkspel tegen Jamaica. Suriname verloor met 3-1 van Guatemala en gaat naar de play-offs.

Het toernooi wordt volgend jaar gehouden in Mexico, de Verenigde Staten en Canada, meldt NU.nl. De meeste spelers uit het Curaçaose elftal zijn in Nederland opgegroeid en spelen in Europese competities zoals de Eredivisie en de Championship, meldt Voetbal Primeur. Aan de plaatsing van het elftal zit nog een opvallend Nederlands tintje: de 78-jarige bondscoach Dick Advocaat, die er vanwege familieomstandigheden niet bij kon zijn.

De WK-deelname is niet alleen historisch omdat het de eerste keer is voor Curaçao, maar ook omdat het eiland met 150.000 inwoners het kleinste land ooit is dat aan het toernooi deelneemt. Dat Advocaat dit moment aan het einde van zijn carrière nog mag meemaken, maakt het extra bijzonder.

Ook voor Suriname had gisteravond historisch kunnen uitpakken. De ploeg van oud-Ajacied Stanley Menzo verloor echter kansloos met 3-1 van Guatemala. Suriname moet daardoor,  net als Turkije, wachten tot maart volgend jaar en via de play-offs proberen alsnog een WK-ticket te bemachtigen.

Nederland plaatste zich dinsdag al voor het WK.

Waarom heeft Gen Z weer interesse in het christendom?

0

Hoe komt het dat sommige jongeren opeens belangstelling hebben voor het christendom, dat al decennialang op zijn retour was in Nederland? Is er sprake van een nieuw réveil?

Lange tijd leek het christendom in Nederland een verdwijnend verschijnsel. Kerken werden gesloopt, veranderden in appartementencomplexen of moskeeën en het christelijk geloof zelf was onderwerp van spot. Maar nu lijkt er iets te kantelen. Jongeren van Generatie Z, geboren tussen pakweg 1995 en 2010, tonen weer interesse in religie, soms zelfs openlijk in het christendom. Op TikTok delen jonge bekeerlingen hun geloofservaringen, in studentensteden ontstaan nieuwe gebedsgroepen en zelfs in linkse media wordt het christendom niet langer automatisch weggehoond.

Frank Bosman

Volgens de katholieke cultuurtheoloog Frank Bosman is de hernieuwde belangstelling voor religie geen toeval, maar onderdeel van een culturele cyclus. ‘Aan het eind van de negentiende eeuw zag je hetzelfde: kunstenaars en intellectuelen die zich bekeerden tot het katholicisme als reactie op het dominante maatschappelijke narratief. Denk aan Hugo Ball en zijn zoektocht naar betekenis in een onttoverde wereld’, zegt Bosman. ‘Een bekering’, zegt de cultuurtheoloog met enige ironie in zijn stem, ‘is bijna een subversieve daad.’

Vandaag is dat narratief anders, maar de reactie vergelijkbaar. ‘Onze samenleving draait om hyperkapitalisme, individualisme en hedonisme. Dat verhaal is niet bevredigend en was het eigenlijk nooit. Veel mensen hebben er geen voordeel van. Ze zijn te arm, vallen buiten de boot, vinden geen partner of geen succes. Voor zulke mensen kan het geloof opnieuw betekenis geven.’

TikTok-conservatisme

De progressief-protestantse theoloog en Trouw-columnist Alain Verheij ziet vooral bij jongeren zonder religieuze opvoeding een opvallende openheid. ‘De allergie tegen het christendom is grotendeels verdwenen. Oudere generaties hebben vaak nog een jeugdtrauma uit de kerk. Denk aan de verplichte catechisatie, in steen gebeitelde dogma’s, sociale controle, schijnheiligheid. Generatie Z is daar niet mee opgegroeid. Voor hen is religie gewoon één van de opties in de zoektocht naar zingeving.’

‘Christelijke TikTokkers fungeren als influencers’

Maar Verheij waarschuwt de kerken dat het te vroeg is om de vlag uit te hangen. ‘Dat jongeren religieus geïnteresseerd zijn, betekent nog niet dat ze naar de kerk gaan. Het geloof speelt zich vaak online af, als onderdeel van hun identiteit. Christelijke TikTokkers fungeren als influencers. Ze delen bijbelcitaten en levensadviezen, maar dat vertaalt zich niet automatisch naar kerkelijke betrokkenheid.’

De hernieuwde belangstelling voor het christendom komt niet uit progressieve hoek. ‘De jongeren van Gen Z zijn op veel punten conservatiever dan hun ouders’, zegt Verheij. ‘Vooral jongemannen grijpen terug op tradities. In een wereld vol keuzestress zoeken ze houvast in wat zich al bewezen heeft. Het is een soort culturele Lindy-logica: wat vijftig of duizend jaar heeft standgehouden, zal ook morgen nog werken.’

Dat verklaart volgens hem ook de aantrekkingskracht van de katholieke en oosters-orthodoxe kerken. ‘Het zijn tradities met rituelen, symbolen, mystiek. Die diepte mist men vaak in een hypermoderne cultuur.’

Spiritueel, maar niet praktisch

Bosman ziet in zijn eigen kerk ook nieuwe gezichten. ‘Bisschoppen zeggen dat de trend is gekeerd, dat de kerk groeit. Dat is mooi, maar de vraag is of het bestendig is. Veel bekeerlingen zoeken spirituele ervaring, niet het alledaagse gedoe van koffiekopjes wassen en kerkbankjes schoonmaken. Dat hoort ook bij kerk-zijn.’

‘Enthousiasme is prachtig, maar kan doorslaan in overcompensatie’

Hierin schuilt volgens hem een risico: ‘Nieuwe gelovigen zijn vaak ‘roomser dan de paus’. Ze willen iets bewijzen, aan zichzelf en aan anderen. Dat enthousiasme is prachtig, maar kan doorslaan in overcompensatie.’

Toch vindt Bosman dat kerken blij moeten zijn met hun nieuwe aanwas. ‘Zonder bekeerlingen is er alleen vergrijzing. En ja, bekeerlingen zijn soms heftig, maar beter dat dan een kerk die niet meer wervend is.’

De katholieke kerk heeft volgens Bosman iets wat veel moderne vormen van geloof missen: een theologie van het lijden. ‘Evangelische bewegingen zijn sterk gericht op positieve emotie. Dat werkt zolang het goed met je gaat. Maar als je faalt of ziek wordt, valt het geloofsgebouw snel om.’

De katholieke en orthodoxe tradities, zegt hij, bieden iets anders: ‘Ze erkennen dat het leven zwaar is. Dat er lijden is dat niet weg te bidden valt. Daarin ligt hun kracht.’

Geen christendom dat anderen uitsluit

Zowel Bosman als Verheij waarschuwen voor de politieke kaping van het christendom. Verheij: ‘In de Verenigde Staten is het christelijk geloof onderdeel geworden van de rechtse identiteit. Je ziet daar TikTok-apologeten die religie koppelen aan een conservatieve lifestyle. Dat kan doorslaan in uitsluiting.’

Alain Verheij

Opvallend zijn de bekeringen van de radicaalrechtse rechtsgeleerde Eva Vlaardingerbroek, historica Amanda Kluveld en ex-moslima Ayaan Hirsi Ali. Verheij kan niet in de harten van mensen kijken, maar vindt het zorgelijk dat het christendom politiek misbruikt wordt door uiterst rechts. ‘Een christendom dat anderen uitsluit is niet mijn christendom. Dan heb ik liever dat mensen de kerk links laten liggen.’

Verheij is blij dat Geert Wilders en Thierry Baudet nogal seculier zijn. ‘In de Verenigde Staten is de band tussen conservatisme en christendom heel sterk, dankzij de evangelicals. Wilders flirt met de zogenaamde joods-christelijke cultuur maar is allesbehalve christelijk. En Baudet flirt met alles: met het christendom, met de islam en met Germaans heidendom dat het joelfeest viert in plaats van kerst. Daarom is het christendom in Nederland geen sterke conservatieve politieke kracht. Iemand als Telegraaf-journalist Wierd Duk betreurt dat misschien, maar ik ben er eigenlijk heel blij om.’

‘Het christendom is in Nederland geen sterke conservatieve politieke kracht’

Bosman benadrukt dat christenen in Nederland, en in Europa in het algemeen, alle vrijheid hebben om te zijn wie ze zijn. ‘Het christendom is in Europa juist beschermd, vrij en sociaal geaccepteerd. We hebben hier vrijheid van godsdienst voor iedereen, vrijheid voor homo’s, transgenders, iedereen. Dat mogen we best koesteren.’

Misschien is dat uiteindelijk de kern van de religieuze opleving onder jongeren: het verlangen naar iets wat dieper gaat dan algoritmen, prestatie en zelfoptimalisatie. ‘Gen Z durft opnieuw te zoeken’, zegt Bosman. ‘Ze zijn minder bang om gelovig genoemd te worden. Ze willen echtheid, ervaring, toewijding. De Heilige Geest waait waar zij wil. Ook op TikTok.’

Joods hospice wil niet voor korte tijd naar Amsterdam Nieuw-West

0

Het Joodse Hospice Immanuel is te bang om tijdelijk naar het grootste stadsdeel van Amsterdam, Amsterdam Nieuw-West, te verhuizen. Het is niet geheel duidelijk waarom de Joods-Amsterdamse instelling die stap niet aandurft. Zo meldt het Parool.

Volgens directeur Nadia Schoenzwytt zou een wijkagent een negatief advies hebben gegeven over de mogelijke verhuizing. De politie ontkent dat.

Op sociale media is inmiddels veel ophef ontstaan. VVD-raadslid Daan Wijnants reageerde op X: ‘Vreselijk dat de veiligheid van Joodse Amsterdammers in Nieuw-West onmogelijk is geworden. Ik heb direct vragen gesteld aan de burgemeester hoe de gemeente hier kan helpen.’

Oud-Bij1-medewerker Rebekka Timmer vindt dit een al te voorbarige conclusie van Wijnants. ‘Heb je ook gevraagd wat de concrete dreiging is? Zijn er iedere week bommeldingen? Of heeft het misschien te maken met de interne problemen van de zorginstelling?’, reageert zij op Wijnants.

Het hospice moet vanwege een verbouwing in Amsterdam-Zuid tijdelijk naar een andere locatie.

‘We hebben de afgelopen maanden verschillende locaties onderzocht om onze bewoners tijdelijk te huisvesten,’ meldt Schoenzwytt in een persbericht. ‘Een locatie in Nieuw-West leek eerst kansrijk, maar er was veel weerstand onder vrijwilligers tegen deze buurt. Mede op advies van de wijkagent hebben we besloten daar niet naartoe te verhuizen. De veiligheid van onze bewoners en medewerkers kon niet worden gegarandeerd vanwege onze zichtbare Joodse identiteit.’

Een woordvoerder van burgemeester Femke Halsema vertelt aan het Parool dat de gemeente niet aanwezig was bij het gesprek tussen de politie en het hospice. Ook zou er in Nieuw-West ‘geen enkele aanwijzing voor onveiligheid’ zijn. De woordvoerder vervolgt: ‘Natuurlijk moet het hospice zich in elke wijk in de stad kunnen vestigen. We hebben inmiddels contact met de directie.’

Hoewel de gemeente zalvende woorden gebruikt, is het geen geheim dat Amsterdam een gesegregeerde stad is, waar Amsterdamse Joden vooral in Zuid wonen en islamitische Amsterdammers in Nieuw-West. De genocide in Gaza heeft de relaties tussen die bevolkingsgroepen verder onder spanning gezet. De pro-Palestijnse protesten en de Maccabi-rellen vorig jaar waren daar gedeeltelijk ook een uiting van.

Alleen een streng migratiebeleid kan het midden redden

0

Migratie. Al enkele decennia domineert het thema de Nederlandse politieke agenda. Van de opkomst van Fortuyn tot aan de val van de kabinetten-Rutte IV en Schoof: telkens komt migratie als een boemerang weer terug en slaat het keihard in op het politieke midden. De opkomst en groei van radicaal rechts kan immers niet los worden gezien van het thema migratie, in het bijzonder het onvermogen van het politieke midden om migratie terug te dringen. En alleen wanneer het midden hierin slaagt, zal het in staat zijn om dominant te blijven en radicaal rechts te verslaan.

We leven in een tijd van massale migratie. Dat is geen populistische oneliner, maar een feitelijke constatering die ook aan de hand van de analyse van trends en data onderbouwd kan worden. Ja, migratie is van alle tijden, maar de schaal, het tempo, de aantallen en de diversiteit aan afkomst en cultuurverschillen waar westerse samenlevingen mee te maken hebben, zijn niet vergelijkbaar met migratie in eerdere perioden.

Al decennialang zien we de aantallen arbeidsmigranten, asielmigranten, kennismigranten en gezinsmigranten in Nederland toenemen. De bevolking van Nederland groeit alleen nog maar door migratie en is daardoor harder gegroeid dan circa twintig jaar geleden werd gedacht. Daarnaast zien we ook dat migranten die zich hier vestigen gemiddeld steeds langer blijven. Grote steden in Nederland zijn inmiddels zogeheten majority-minority cities, steden waar de meerderheid van de bewoners een migratieachtergrond heeft. Een fenomeen dat eigenlijk alleen in westerse landen voorkomt. We leven op het gebied van migratie dan ook in tijden van een ongekend experiment, waarvan we niet weten hoe het precies uit gaat pakken.

We leven op het gebied van migratie dan ook in tijden van een ongekend experiment

En met de groei van het aantal migranten dat naar Nederland komt, groeit ook het verzet tegen migratie. De migratieprotesten van eerder dit jaar zijn weliswaar kwalijke, gewelddadige protesten geweest, maar tegelijkertijd ook een symptoom. Een symptoom van groeiende onvrede onder een deel van de bevolking dat al decennialang probeert aan te geven dat er wat hen betreft een grens bereikt is. Veel Nederlanders zijn niet zozeer tegen migratie en demografische verandering, maar wel tegen de omvang en het tempo hiervan. Onder veel lagen van de bevolking, inclusief onder veel gevestigde migrantengroepen, bestaat daarom de sterke wens om migratie terug te dringen.

De Fortuynrevolte, die ook uit deze wens voortkwam, was al bijna 25 jaar geleden, en de migratiecijfers zijn sindsdien niet af-, maar toegenomen. In het Verenigd Koninkrijk, het land waar de recente golf van migratieprotesten aanving, werd de keuze voor de Brexit ooit gedreven door de wens om migratie terug te dringen. Sinds Brexit is het aantal migranten dat naar het VK komt echter alleen maar toegenomen. De linkse Labour-regering in het VK staat er in peilingen dan ook ongekend slecht voor, en het populistische Reform leidt. Vandaar ook dat Labour nu met ongekend strenge plannen komt om met name illegale migratie te bestrijden.

Een ander voorbeeld van een land waar links erin is geslaagd om migratie terug te dringen en daarmee electoraal succes te oogsten, is Denemarken. Onder leiding van premier Mette Frederiksen begonnen de sociaaldemocraten in Denemarken aan een succesvol links beleid om het Deense model van de verzorgingsstaat te behouden en daarom migratie terug te dringen. Want, in de woorden van Frederiksen: ‘Je kunt niet iedereen toelaten die zich bij jouw samenleving wil voegen, anders kun je geen samenleving en welvaartsstaat overeind houden.’

Laat linkse en andere middenpartijen daar een les uit trekken. Want alleen wanneer het midden erin slaagt om met een restrictief migratiebeleid te komen, kan het standhouden en radicaal rechts verslaan. In de afgelopen 25 jaar is er in de politiek naast een links en een centrumrechts blok een derde blok ontstaan: dat van radicaal rechts. De primaire drijfveer achter de groei en het succes van radicaal rechts in Europa is de weerstand tegen migratie. Het voorbeeld van Denemarken laat zien dat wanneer je migratie aanpakt, je ook radicaal rechts succesvol kunt aanpakken, en daarmee kan het midden aan de macht blijven en de democratie uit de klauwen van antidemocraten worden gered.

Het is nu aan de formerende middenpartijen D66 en CDA om te laten zien dat we ook in Nederland met succes migratie terug kunnen dringen. Laat zowel links – bij asielmigratie – als rechts – bij arbeidsmigratie – over de eigen schaduw heenstappen. Willen we bij de volgende verkiezingen niet weer met een PVV-zege geconfronteerd worden, dan is het cruciaal dat de middenpartijen de woorden over ‘grip op migratie’ de komende jaren daadwerkelijk om gaan zetten in daden.