Mis je het niet, de politiek? Het is zonder twijfel de vraag die ik het meest krijg, sinds ik in 2021 afzwaaide als Kamerlid. Mijn eerlijke antwoord: nee, meestal mis ik het niet. De urenlange debatten, de soms nachtelijke stemmingen, de dikke dossiers mee naar huis, de telefoon die altijd aanstaat. Altijd klaar om ergens wat van te vinden, mocht de pers bellen. Niet voor niets zei mijn man op de dag dat ik afscheid nam van de Kamer: ‘Welkom terug!’ Hij had me inderdaad vaak moeten missen. En zelfs als ik thuis was, was ik vaak nog met werk bezig.
Ik herinner me dat ik tijdens mijn sollicitatiegesprek met de kandidaatstellingscommissie de vraag kreeg: ‘Waarom lijkt het je leuk om Kamerlid te worden?’ Ik moest er even over nadenken. Ik antwoordde dat het me niet per se leuk leek, maar wel belangrijk. Want politiek is niet per se altijd leuk. Maar, om met wijlen Els Borst te spreken, veel te belangrijk om alleen aan mannen over te laten.
Leuk was het inderdaad niet altijd. Nare mails, felle persoonlijke aanvallen, het op de vrouw in plaats van op de bal spelen: het hoort er blijkbaar allemaal bij. ‘Moet je maar een dikke huid kweken’, luidde het advies van een oudgediende toen ik als ‘brugpieper’ eens mijn beklag deed over die verruwing. Normaal ben ik die haatmails nooit gaan vinden. Maar eraan gewend raakte ik wel.
Voor u nu denkt dat ik spijt heb van mijn jaren in de Kamer: absoluut niet! Geen seconde. Het is een van de meest eervolle banen ter wereld, om gekozen volksvertegenwoordiger te mogen zijn, en een bijdrage te mogen leveren aan een betere wereld, hoe bescheiden ook.
Maar die betere wereld lijkt helaas in de dagelijkse politieke praktijk soms ver te zoeken. Te vaak gaan debatten niet over het vinden van oplossingen voor problemen, maar over de politiek zelf, over elkaar de schuld geven. Vaak staat dat vingerwijzen een oplossing zelfs in de weg. Want het is tegenwoordig een stuk makkelijker om aandacht te krijgen voor een probleem dan voor een oplossing. Ook in de media.
Gelukkig zijn er ook Kamerleden die laten zien dat het anders kan
Een goed – of liever gezegd slecht – voorbeeld daarvan was de berichtgeving over de komst van een asielzoekerscentrum in Zwolle. ‘Zwolse gemeenteraad stemt ondanks bezoek Wilders voor komst azc’, luidde de kop op Nos.nl. In het bijbehorende item kreeg de giftige hitserij van Wilders volop de ruimte. Veel minder aandacht was er voor de demonstranten die juist vóór de komst van het centrum waren. ‘Geef haat geen kans’, stond er op hun borden.
In plaats van makkelijke oneliners en zondebokpolitiek, waarin de leiders van partijen ter rechterzijde van het politieke spectrum grossieren, zijn er gelukkig ook Kamerleden die laten zien dat het anders kan. Die niet meegaan in de waan van de dag, maar de inhoud consequent vooropstellen. Zij bewijzen dat politiek ook constructief kan zijn, zelfs in deze gepolariseerde tijden. Ze krijgen alleen lang niet altijd de aandacht die ze verdienen.
Ik maak een diepe buiging voor deze onvermoeibare werkbijen van onze democratie. En wat vaak wordt vergeten: achter al deze harde werkers staan medewerkers die niet zelden meerdere Kamerleden tegelijk ondersteunen. Om nog maar te zwijgen over alle griffiers, bodes, beveiligers, commissiemedewerkers en al die anderen die ervoor zorgen dat de volksvertegenwoordigers hun werk kunnen doen.
Als er iets is dat ik mis aan Kamerlid zijn, dan zijn zij het wel. Dus de volgende keer dat u weer een nachtelijk debat of een hoofdelijke stemming voorbij ziet komen, denk dan even aan die onzichtbare helden dankzij wie alles op rolletjes loopt. Want zelfs als de wereld in brand staat, zorgen zij ervoor dat de stemmingsbel rinkelt, de koffie klaarstaat, het gebouw schoon en veilig is, de debatten op tijd kunnen beginnen en u de verslagen na afloop netjes terug kunt lezen op de website. En dat is toch best een applausje waard.
