Met onze wandelclub zijn we een weekend naar Stockholm gegaan. Omdat we dachten dat Scandinavië koud is waren de meesten van ons er nog niet geweest. Ik ook niet. De veronderstelde kou was misplaatst. Een aangenaam weer met temperatuur tot 25 graden heeft ons warm onthaald.

Stockholm is niet zo geïnternationaliseerd als Amsterdam of zelfs Rotterdam. Engels hoorde ik er weinig. Op straat werd Zweeds gesproken. Niet een heel fraaie taal om te horen. Over het Nederlands wordt dat ook wel gezegd. Zweeds is als schrijftaal wel makkelijk te begrijpen. Als je de tekentjes op de a maar doorhebt.

Stockholm is met een combinatie van historisch centrum, eilanden en veel groen een toeristische stad. Wel een zonder massatoerisme. Dat maakte ons bezoek aangenaam. We wandelden vlot heuvels af, bruggetjes over en daarna op Gamla Stan, het eiland met het historisch stadscentrum van Stockholm.

We bezochten een Turkse journalist in ballingschap. Hij vertelde dat hij in 2016 hals over kop uit Turkije gevlucht was en bij aankomst in Stockholm pas ontdekte dat zijn oude studievriend die zich over hem zou ontfermen niet in Zweden maar in Zwitserland woonde. Onder grote stress kunnen mensen niet voldoende scherp informatie verwerken.

Hij is samen met andere journalisten in ballingschap bezig met nieuwsvoorziening over Turkije. De media daar lijden onder repressie. Echt kritische journalisten zijn er gevangengezet. Als je ja en amen knikt is er natuurlijk niets aan de hand.

Een dag na onze terugkomst ontwaakten we met het nieuws dat Israël kinderen die in tentjes in Rafah sliepen met brute bommen levend gebraden had. Wanneer we kijken naar de daden van de genocide door het kabinet van Benjamin Netanyahu dan zijn populistische dictators in andere landen schatjes.