10.9 C
Amsterdam

De tas van Emine Erdogan

Thomas von der Dunk
Thomas von der Dunk
Publicist. Cultuurhistoricus.

Lees meer

Hoe zou het er voorstaan met de handtas van mevrouw Erdogan? Het is meer dan anderhalve maand geleden dat meneer Erdogan opriep tot een Turkse boycot van Franse producten, naar aanleiding van een hoogoplopend conflict met de Franse president Macron over de toelaatbaarheid van Mohammed-cartoons.

Oppositiepartij CHP kon toen niet nalaten te wijzen op de luxueuze Franse handtas van de presidentiële echtgenote, die 43.000 euro gekost zou hebben – zes maal het (officiële) maandsalaris van haar man, en 144 maal het Turkse minimumloon. Partijleider Kilicdaroglu riep Emine Erdogan op haar foute tas publiekelijk te verbranden in de tuin van het presidentieel paleis.

Een openbare tasverbranding, dat kenden we nog niet.

Nu vallen er best wat kanttekeningen te plaatsen bij het erg rigide laïcisme van de Fransen, dat uitingen van alle religies uit de publieke ruimte poogt te weren. Maar als ik de Franse overheid wegens onderdrukking van moslims zou aanklagen, dan toch eerder vanwege Macrons wapenleveranties aan de Egyptische dictator Sisi, die pas écht zijn volk onderdrukt. Maar ja, dan zou een tirade vanuit Ankara neerkomen op de pot die de ketel verwijt, want: dictatoriale onderdrukking – daar weten de Koerden in Turkije ook alles van.

Zoals bekend denkt Erdogan – de Turkse Trump, ze konden het ook goed met elkaar vinden – altijd groot, als een ware oosterse despoot. Dus daar past het grote prijskaartje van die tas goed bij. Ook Melania scharrelt haar outfit vast niet op een rommelmarkt bij elkaar. En zoals haar man overal als fallussymbolen zijn Trump Towers neer wilde zetten, zo is ook Erdogan de afgelopen jaren aan het bouwen geslagen.

Ook Melania scharrelt haar outfit vast niet op een rommelmarkt bij elkaar

Het grootste vliegveld ter wereld moest er komen, en hij maakt ook kans op de wereldprijs voor het grootste presidentieel paleis. Meer dan duizend kamers telt het, en qua oppervlakte doet het niet onder voor dat van wijlen de Roemeense dictator Ceaucescu in Boekarest. Vroeger had je dat als sultan inderdaad nodig om je hele harem onder te brengen, maar die stap naar gezinsuitbreiding heeft de Turkse president nog niet gezet.

Verder valt zijn politiek zeker als sultanesk te betitelen – ook en vooral op internationaal terrein. Hier lijkt Erdogan niet zozeer de aartsvader van de republiek, Atatürk, als zijn grote voorbeeld te zien, als wel de meest glorieuze heerser van het Ottomaanse Rijk, Süleyman de Grote. Is het toeval dat hij aan diens nalatenschap aan imposante moskeeën recent, met de desecularisering van de Hagia Sophia, weer een volgende grote heeft toegevoegd?

De toenemende assertiviteit van Ankara – het wachten is nog op een herstel van Istanbul als rijkshoofdstad – zorgt ervoor dat Turkije zich steeds verder van het Westen verwijdert. Hoewel nog steeds NAVO-lid en zelfs officieel nog EU-lidmaatschapskandidaat, trekt Erdogan zich van zijn militaire bondgenoten steeds minder aan. Hij doet wapenaankopen in Moskou – al staat dat tegelijk openlijke steun aan Azerbeidzjan bij het militair vernederen van Ruslands pupil Armenië niet in de weg. Hij keert zich in Syrië tegen de Koerden, die in de strijd tegen IS voor het Westen menige kastanje uit het vuur hebben gehaald.

Bovenal botst Turkije met Griekenland over de territoriale wateren in de Middellandse Zee. Daarbij gebiedt de eerlijkheid om te zeggen dat de Grieken weliswaar, op grond van hun monopolie op ongeveer alle eilandjes, juridisch het gelijk aan hun kant hebben, maar de Turkse wens om een zeker aandeel ook niet geheel onredelijk is, als je ziet hoe ook de kleinste onbewoonde Griekse rots het op basis van de huidige regels mogelijk maakt om de Griekse zone wel erg ver op te rekken.

Met deze expansiepolitiek wil Erdogan zijn land als regionale grootmacht op de kaart zetten en zijn electorale positie verstevigen. Zij moet zijn falende economische politiek compenseren, en verhullen dat een ander belangrijk project van hem juist totaal niet lukt: de islamisering van Turkije. Zijn onderwijspolitiek is in dat opzicht op een fiasco uitgelopen. Een jonge generatie Turken heeft steeds minder een boodschap aan de vrome formules die Erdogan in zijn strijd tegen westers hedonisme over zijn land uitstrooit, en trekt haar eigen plan.

Die wil liever ook zo’n mondaine tas als mevrouw Erdogan.

Nu u hier toch bent...

Goede journalistiek kost geld. Leden en donaties maken onze gebalanceerde berichtgeving over biculturaliteit, zingeving en vrijheid mogelijk. Steun ons daarom als u ons werk belangrijk vindt.

Vertel mij meer!
- Advertentie -