Ik was zeer zenuwachtig, terwijl het niet eens mijn feest was. Mijn oudste zus ging trouwen. Inmiddels is die grote dag een herinnering, ben ik vele maten groter en heeft zij meerdere kinderen. Maar het is voor mij niet zomaar een herinnering: het is er één die aan mij knaagt.

Die dag had ik een kleine, maar belangrijke taak. Mijn toekomstige zwager en zijn familie kwamen naar ons huis om mijn zus op te halen. Ik, als het broertje, mocht daarna het rode lint om de jurk van mijn zus vastbinden. Zo maakte ik haar outfit compleet, toch? Met het rode lint om haar jurk zou ze rijp zijn voor het huwelijk en het feest, had ik toen zelf ingevuld.

De hele woonkamer stond vol en keek naar mij en mijn zus. Ik was net een burgemeester die een buurtfeest mocht openen, of de nieuwe eigenaar van een boetiek. Alleen moest ik het lint niet doorknippen.

Een aantal keer haalde ik het rode lint met glimmende steentjes om haar taille. Pas de derde keer knoopte ik die. Dat hoort. Maar niet voordat ik onder andere had opgedreund dat God groot is.

Mij werd vooraf nog ingefluisterd om wat briefjes geld aan mijn toekomstige zwager en zijn familieleden te vragen. Mocht niemand wat geven, dan had ik moeten weigeren om een knoop te maken. Zo gaat dat bij Turkse bruiloften: op vrijwel elk moment moet de familie van de bruidegom de portemonnee trekken. Maar omdat het al te veel en te lang om mij ging, wilde ik niet smeken om geld. Haastig maakte ik de uiteinden van het glinsterende lint aan elkaar vast.

Ta-da! Het strikje zat eromheen. De bruid zag er spik en span uit. Ze mocht de deur uit. Het feestje kon beginnen.

We liepen de trap af, vanaf de vierde verdieping naar beneden. Voor onze flat werd het verkeer stilgelegd en een aantal minuten de halay gedanst. De buurt keek vanuit het raam en vanaf hun balkon mee. Daarna stapten de families in de auto en reed de stoet toeterend naar de feestzaal. De hele avond werd nog gedanst, gegeten en hier en daar de portemonnee getrokken. Niemand had het die dag nog over mijn taak en niemand gaf me toch nog een briefje of een schouderklopje.

Dat rode lint had niets met mijn zus haar prachtige witte jurk te maken

Pas een paar jaar later begreep ik wat ik daadwerkelijk had gedaan. Dat rode lint had niets met mijn zus haar prachtige witte jurk te maken. Allesbehalve. Dat lint staat symbool voor maagdelijkheid, vertelde iemand mij. Met dat lint maakte ik duidelijk dat mijn zus als maagd het ouderlijk huis verliet, dat ze ‘ongebruikt’ en rein was. Alle feestgangers mochten het weten: mevrouw Cengiz is maagd.

Of dat werkelijk zo was, weet ik niet en het boeit mij eerlijk gezegd ook niet. Dat is haar zaak. Maar dat ik heb meegewerkt aan een dergelijke achterlijke traditie maakt me woedend. Het bevestigt voor mij opnieuw dat volgens sommigen de waardigheid van een vrouw afhangt van haar maagdelijkheid.

Uiteraard: voor de gemiddelde feestganger is het maar een traditie, iets wat gebeurt omdat anderen het doen, iets waar je niet stil bij staat, de voetjes moeten juist bewegen. Maar dat maakt hen niet onschuldig.

Man, wat is het belangrijk dat de vrouw maagd is, dat we dat bevestigen en iedereen het weet. Maar als de man heeft lopen hoeren en snoeren, dan is dat niet relevant. De bruidegom hoeft geen lint.

Trouwens: een goede vriend staat nu op het punt te verloven. Met een jonge vrouw die intelligent is, werkt en haar zaken op orde heeft. Maar een van de eerste vragen die zijn familie hem stelde, toen hij trots vertelde over zijn vriendin, is of zij niet ‘tweedehands’ is. Immers: hoe hoger de bodycount, des te minder de vrouw waard is. Ironisch, nietwaar? Blijkbaar is het de man die de waarde van de vrouw doet afnemen.

Vrouwenhaat zit al in de kleinste dingen. En ik zal het maar alvast zeggen: misogynie bestaat niet alleen in een bepaalde cultuur of religie. Het is gemeengoed, ik weet het.