Met een geweldige kracht stort het nieuws over Oekraïne en Rusland, over Gaza en Israël, over ons nieuwsconsumenten heen. De heftigheid van die berichten is zo massaal, dat ik me zo nu en dan dwing om mijn nieuwsgaring te beperken. Met daarbij de nauwkeurige afweging om het meest belangrijke natuurlijk niet over het hoofd te zien.

Er is één nieuwsitem waarvan ik zeker weet dat ik daar geen detail van mag missen. Dat is de nasleep van de verkiezingen hier ons land.

Aan de hand van het nieuws hierover ontwikkelt zich in mijn hoofd een verontrustend scenario.

Eerst die bijna twee en een half miljoen burgers die er voor zorgden dat een partij die alle facetten van uitsluiting hoog in haar rood-wit-blauwe vaandel heeft staan als winnaar uit de verkiezingen kwam. Geen Europese Unie, geen steun aan Oekraïne, geen klimaatzorgen, geen moskeeën, korans of religieuze kledij.

Dit stemvolk zorgde ervoor dat de PVV met 37 zetels de grootste partij in de Tweede Kamer werd. Onder hen bevinden zich veel scholieren en studenten, jongeren bij wie alleen al vanwege hun geboortedatum en mogelijk ook vanwege de gebrekkige geschiedenislessen op school het nodige historisch besef ontbreekt.

En dan de leider van die club zelf. 37 is geen meerderheid die groot genoeg is om alleen het land te gaan regeren. Mijnheer Wilders moet op zoek naar regeringspartners. Om die te krijgen zette hij wel heel veel van zijn ‘uitsluitsels’ in de koelkast. Zijn explosieve uitspraken over de islam en zijn beschrijving van de Tweede Kamer als ‘nepparlement’ bewaart hij voorlopig even een paar graden boven nul.

En ja hoor, zijn toekomstige maatjes – VVD, BBB en NSC – stappen braaf hand in hand de kamer binnen van verkenner Ronald Plaskerk. Het eerste ‘nee’ tegen PVV, van vlak vóór de verkiezingen, werd na het sluiten van de stemlokalen een ‘misschien toch wel’. En nu is het al bijna een volmondig ‘ja’ geworden.

Stel nou dat dit rechtse formatiefeest doorgaat. Dan staan ons land sombere tijden te wachten. In het Torentje staat immers die overvolle koelkast met abjecte ideeën die gekoeld lang goed blijven. De regering is gevormd, de coalitie en oppositie gaan aan de slag. Maar dan gaat de deur van de PVV-koelkast op een kiertje.

Zijn toekomstige maatjes stappen braaf de kamer binnen van verkenner Ronald Plaskerk

Het eerste stapje op weg naar Nexit. En de coalitiepartners die dat niet wilden? Ja, maar voor zo’n enkel stapje laat je de regering niet vallen.

Er komt meer tevoorschijn. Minder hulp aan Oekraïne. Dat wil zeggen, een ruggensteuntje voor de Russen. Dat ligt gevoelig, maar goed, we zitten nu eenmaal samen achter die regeringstafel. Dan moet je maar wat slikken. Ik hoor het ze allemaal zeggen. En ach, een stukje van de miljoenen of miljarden die dat dan weer oplevert – die mogen BBB, NCS en VVD als beloning dan voor hun eigen speeltjes gebruiken.

Langzamerhand gaat de koelkast helemaal open. Het blikje met PVV-DNA komt op tafel. Geen hoofddoeken meer achter het loket. Een moskee op slot. Al ‘die lui’, waarvan de PVV vindt dat ze hier niet thuishoren, die moeten de grens over.

En zo verdwijnt de zo geroemde rechtsstatelijkheid van vóór de verkiezingen in het vriesvak. Wilders warmt zijn inmiddels gekoelde ‘nep-parlement’ op, om deze als warme hap te serveren aan zijn coalitiepartners.

Mocht dit allemaal zo uitpakken, hopelijk zit er dan een krachtige oppositie die deze koelkast met alles wat daar aan PVV-erfgoed inzit zo snel mogelijk het Torentje uitsmijt, zo de Hofvijver in.

Gebeurt dat niet, dan kan het zomaar eens zijn dat onze democratie aan dit verkiezingsavontuur zelfs geen nep-parlement overhoudt.

De les van de geschiedenis.