Het is ‘nee’. En het blijft voor mij ‘nee’. Ook wanneer stemmers massaal dat ene rode vakje hebben ingevuld. Mogelijk hebben zij inderdaad de gevolgen van hun keuze niet goed overzien. Maar ze hebben toch op de PVV gestemd.

Mijn ‘nee’ blijft net zo pertinent en robuust ook nu drie of meer coalitiepartijen aanschuiven bij die ene partij. Daardoor wordt het misschien mogelijk dat een partij als de PVV achter de regeringstafel een plek krijgt. Of zelfs de premier levert.

Het zaaien van haat ligt ver achter ons. Dat begon al in de jaren tachtig met Hans Janmaat van de Centrumpartij, die zich toentertijd van vergelijkbare slogans bediende als de PVV nu. ‘Wij schaffen de multiculturele samenleving af’, ‘Vol = vol’, ‘Eigen volk eerst’.

Inmiddels is het zaaiseizoen voorbij. Er wordt nu – veertig jaar later – geoogst.

Achter de gesloten deuren van het Binnenhof wordt op dit moment aan de onderhandelingstafel gekeken op welke manier de oogstopbrengst het beste kan worden verdeeld. En hoe met de vruchten van vreemdelingenhaat, anti-immigratie en uitsluiting voor ieder van de partijen de politieke voorraadschuren het beste kunnen worden gevuld.

Het sluiten van gebedshuizen en grenzen, de kopvoddentaks en het ontzeggen van werk en woning aan hen die geen Janssen of Pieterse heten nemen ze op de koop toe.

Toen Janmaat in de jaren tachtig en negentig zijn abjecte meningen deelde kreeg hij aangiften en vervolgingen aan zijn broek. De vorig jaar overleden politicoloog Meindert Fennema becijferde dat er tegen de leider van de Centrumpartij zo’n driehonderd rechtszaken werden aangespannen. En wanneer Janmaat aan het woord was verlieten Kamerleden vanwege zijn uitspraken de Tweede Kamer.

Maar zoals gezegd, dat was het grijze verleden. Op dit moment zitten de grootste fracties binnen ons politieke bestel met de Janmaat van anno 2024 aan tafel. Ze kijken of nu ze toch hun politieke graanzakken kunnen vullen.

‘Nee’ is en blijft ‘nee’

Voor velen is dit misschien geen opbeurende gedachte, zo aan het begin van het nieuwe jaar.

De waarheid is echter anders. Voor ons mooie Nederland, het land van hen die hier al eeuwen geleden wortel schoten en het land van hen die hier heel recent hun nieuwe vaderland vonden, staan we aan het begin van het nieuwe jaar voor een prachtige opdracht. En dat is tegen alles in strijden voor een rechtvaardige samenleving waar gewoon voor iedereen alle rechten die er in onze grondwet staan gewaarborgd zijn.

En dat is een strijd die gevoerd kan worden en die ook uiteindelijk gewonnen gaat worden.

Mijn ’nee’ blijft onverminderd een ’nee’. Ook wanneer vanuit deze coalitiesmederij een nieuwe minister-president voor Nederland wordt geleverd. Meer dan ooit geldt de belangrijkste regel van democratie voor ons hele land. Dat is het opstaan om de belangen van de minderheid te verdedigen en te waarborgen. Ook wanneer een groot deel van ons kiezersvolk daar weinig in ziet.

Wie komt er uiteindelijk in dat Torentje te zitten? Dat is allang niet meer belangrijk. Belangrijk is dat wij – als het mooiste goede voornemen voor 2024 – alles inzetten om Nederland een land te laten blijven voor iedereen.

Ondanks of dankzij de verkiezingsuitslag is en blijft mijn ‘nee’ een ‘nee’. En waarom? Het antwoord is voor mij heel duidelijk. Lody van de Kamp leeft bij de gratie van die weinigen in ons land die tachtig jaar geleden in veel guurdere omstandigheden tegen een machtige meerderheid opstonden, om zo mijn moeder als een van de heel weinigen van onze familie die oorlog levend door te helpen.

‘Nee’ is en blijft ‘nee’. Hopelijk is dit niet alleen mijn voornemen voor het nieuwe jaar maar voor heel velen met mij.

Een heel goed en gelukkig 2024.