Een week is lang in de politiek. En daarmee ook in de journalistiek. Het vooraf schrijven van een column die pas over een week wordt gepubliceerd, brengt dus ook risico met zich mee. Omdat ik tussentijds even weg ben, waag ik het er toch maar op.

Onlangs veranderde Utrecht in een slagveld door massaal geweld van grote groepen voetbalhooligans, bewust op ordeverstoring en vernieling uit. Toen aan de UvA een pro-Palestijnse demonstratie enigszins uit de hand liep was ultrarechts Nederland er als de kippen bij om keihard optreden te eisen. En zodra er maar één iemand met een islamitische achtergrond bijzit, wordt door de Geblondeerde Leider gebruld dat die het land moet worden uitgezet.

En bij de hooligans? Het kan natuurlijk nog komen, maar ik verwacht het niet. Dat stilzwijgen heeft bij de Partij Voor Vreemdelingenhaat namelijk een reden: de meeste hooligans zijn oer-Hollands blank, waarop dus niet het etiket van moslimterrorist te plakken valt. Anders geformuleerd: het betreft hier zíjn potentiële achterban. Ik weet niet in hoeverre hooligans überhaupt naar de stembus gaan – een deel vast niet – maar zo ja, dan acht ik de kans dat ze daar het hokje van de Partij voor de Dieren inkleuren klein.

Maandenlang werd er in Den Haag bij de barbaarse bombardementen weggekeken

Selectieve verontwaardiging: dat probleem begint rechts Nederland ook internationaal parten te spelen. Zie de volledige ontsporing van Israël in antwoord op de bloedige pogrom van 7 oktober, die natuurlijk slechts de zoveelste fase in een al decennia voortdurend conflict vormt, niet het begin. Maandenlang werd er in Den Haag bij de barbaarse bombardementen weggekeken of hooguit handenwringend toegekeken. Pas nu, nu het aantal Palestijnse burgerdoden in een half jaar tijd het aantal Oekraïense uit twee jaar ruimschoots is gepasseerd, schijnt men langzaamaan bij zinnen te komen.

En inderdaad slechts langzaam: wie de uiteenlopende westerse reacties op daden van het Russische, Noord-Koreaanse, Iraanse of Israëlische schurkenregimes ziet, kan zich niet aan de conclusie onttrekken dat in westerse ogen eigen bondgenoten (vrijwel) alles mogen. Juist die zo uiteenlopende reactie onttrekt aan onze pretentie pal voor de internationale rechtsorde te staan, de laatste bodem van geloofwaardigheid.

Durft Brussel – of Washington – eindelijk consequenties te trekken uit het feit dat Benjamin Netanyahu zich van niemand meer iets aantrekt? Zal het overschrijden van de rode lijn waarvan men van tevoren zo hard riep dat die toch echt niet overschreden mocht worden, eindelijk tot sancties leiden? Of blijft het bij loze woorden? Tegen de tijd dat u dit leest weet u daarover meer dan ik op dit moment dat ik het schrijf.

Ik heb mijn twijfels, gezien het westerse commentaar op de zware morele nederlaag die Israël zojuist in twee gremia geleden heeft, die ooit in het leven werden geroepen door vooral westerse steun. Het Internationaal Gerechtshof in Den Haag heeft in de lopende genocide-aanklacht Israël bevolen onmiddellijk de aanval te staken. Het Internationaal Strafhof, ook in Den Haag, heeft een arrestatiebevel uitgevaardigd voor drie kopstukken van Hamas plus Netanyahu en zijn minister van Defensie.

Daarmee staat het Westen op een essentiële tweesprong. Tot nu toe betroffen dat soort arrestatiebevelen steeds Afrikaanse dictators. Het Westen vond dat prima. Daarna belandde de Russische president Vladimir Poetin op de opsporingslijst. Ook dat stuitte te onzent op weinig bezwaren, van Poetinpraatpaal Baudet afgezien. En nu? ‘Daar is het niet voor bedoeld!’, zo viel al achter de schermen te horen. Toch niet voor iemand ‘van ons’?! Niet alleen Israël zelf kwam weer met het inmiddels obligate gekrijs over ‘antisemitisme’, ook de Amerikaanse president Joe Biden heeft op absurde wijze gereageerd.

Het is juist deze reactie die het Westen in de ogen van de rest van de wereld moreel ongeloofwaardig maakt. Dat staat nu voor de keuze wat men belangrijker vindt: de internationale rechtsorde of de eigengerechtig­heid van Israël. Indien dat laatste, zwijg dan over Poetin.

En dat is ook de keuze waarvoor het komende ultrarechtse kabinet komt te staan. Decennialang verkocht Den Haag zichzelf aan de buitenwereld als Hoofdstad van het Internationaal Recht. Vandaar al die gerechtshoven die rond het Vredespaleis samenklonteren. Dat schept verplichtingen. Het betekent dat als één van de vijf gedaagden de Nederlandse bodem betreedt, die direct in de boeien dient te worden geslagen. Ohne wenn und aber (geen mitsen en maren), zoals dat zo mooi in het Duits heet.