Dit weekend had ik logés over de vloer. Tja, wat doe je ermee? Je kan ze niet zomaar met een paar locaties in het riet sturen. Al helemaal niet als het Turkse familie is. ‘Wat werk? Je neef is helemaal uit Turkije gekomen’, mopperde mijn moeder al. ‘Ze hebben ons ook altijd gehuisvest in Turkije, toen wij daar op vakantie waren’, herinnerde ze mij fijntjes. Touché.

Ik kon geen kant meer op. In Turkije sloven inderdaad mijn tantes zich ook altijd uit voor ons. Nu was haar zoon aan de beurt! Dat de mannen dat niet deden en al helemaal niet mijn neef maakte voor mijn moeder niet zoveel uit. Familie is familie.

Dus ja, ik ging gelijk all-out en gaf mijn sociale huurwoning, waar ik zelf vijftien jaar op heb gewacht, ter beschikking aan neef met gezin. Zo bespaar je als toerist al meteen minimaal duizend euro aan hotelkosten in Amsterdam. Tel je winst uit neef, dacht ik, met een wisselkoers van drieëndertig Turkse lira per euro.

Maar uiteraard was dat niet genoeg. Het is nooit genoeg. Ik moest tussen de bedrijven door, van donderdagavond tot zondag, ook nog als begeleider dienst doen. Tja. Wat is er overgebleven van het op avontuur gaan in een ander land? Lange wandeltochten door de straten Amsterdam Nieuw-West? Dat ging dus een beetje moeilijk met twee huismussen van kinderen, die in het onveilige Ankara altijd met de auto of schoolbus naar huis worden gebracht.

Ik moest er dus echt aan geloven. De boottocht door de grachten van Amsterdam. De Zaanse Schans met duizenden Nederlandse vlaggen en windmolens. En ja, zelfs een paar uurtjes Volendam voor een bakje vis, en dat in de stad waar 42,9 procent voor de PVV stemde. Mijn hemel.

We kwamen tot de treurige conclusie dat iedereen op de wereld racistisch is

Jaja, we hadden het uiteraard ook over Hollands racisme. Na wat heftige woordenwisselingen kwamen we tot de treurige conclusie dat iedereen op de wereld racistisch is. Daar is met de nationalisten in Turkije (AKP en MHP) en de PVV in Nederland geen speld tussen te krijgen. Nederlanders en Turken zijn sinds de opmars van de PVV qua politiek steeds meer op elkaar gaan lijken. Maar beide volkeren vinden het niet fijn om te horen dat ze racistisch zijn.

We deden ook een rondje musea in Amsterdam. Althans, dat wilden we doen. Het Anne Frank Huis was voor de komende drie jaar volgeboekt. En ook Vincent van Gogh was uitverkocht. Dus moesten de Turkse logés genoegen nemen met ‘Ons lieve heer op solder’, de verborgen katholieke kerk dicht bij de rosse buurt, waar ik helaas niet bij kon zijn vanwege werk. Want ik had graag de gezichtsuitdrukkingen van mijn neef en zijn gezin bij het zien van de sekswinkels van Amsterdam willen registreren.

Wel ging ik mee naar het Stedelijk Museum, waar nu interessante dekoloniale tentoonstellingen zijn met ‘correct taalgebruik’, zoals anti-wokies zouden zeggen. ‘Ik snap dit niet echt’, hoorde ik mijn neef ergens mompelen bij een tekstbordje over de Indonesische vrijheidsstrijd. ‘Deze mensen hebben de wereld gekoloniseerd en dat wordt hier nu bekritiseerd?’ Ik zou mezelf niet zijn om geen vergelijking te maken met de Koerden die worden gediscrimineerd in landen als Turkije, Syrië, Irak en Iran. ‘Stel je voor, een museum in Ankara dat over de kolonisatie van Koerdistan gaat.’ Dat vond hij ‘natuurlijk’ nergens op slaan.

Als troost nam ik hem maar uit eten. Bij Febo uiteraard.