Ik doe de deur van mijn galerijwoning op slot en kijk naar de windmolens die fier boven de appartementen van Geuzenveld uitsteken. Blaas, wind, blaas, opdat de wieken harder draaien. Net voordat ik links afsla bij het trapportaal check ik nog even de zonnepanelen op het dak van een lagergelegen woning. Schijn, zon, schijn, opdat mijn energierekening de nul euro bereikt.

Het is tijd voor een ommetje in de buurt na een dag lang achter de laptop. Ik gun mijn ogen, oren en longen de frisse lucht en mijn benen de beweging. Weg van al die voorspelbare meningen op sociale media en de eindeloze lappen tekst in de krant.

Ik strijd tegen paniekaanvallen, die het gevolg zijn van mijn gevoel dat ik zo nodig van alles moet doen. Diep inademen, en dan gecontroleerd vier seconden uitblazen. Wanneer mijn lichaam zegt dat ik moet stoppen, dan luister ik voortaan. Ik moet wel. Als je je eigen grenzen niet bewaakt, dan walst men er zo overheen.

Ik woon nu ongeveer anderhalf jaar op mezelf en heb als achtendertigjarige Turkse Amsterdammer eindelijk de vrijheid waar jarenlang zo veel drukte om is geweest. Anderhalf jaar op een half mensenleven. In percentages is dat 4 procent vrijheid in 38 jaar. Nagenoeg mijn hele leven, 96 procent, zat ik dus economisch vast aan het ouderlijke thuisfront in Amsterdam Nieuw-West.

Toevallig waren dat exact de jaren waarin dag in dag uit te horen was dat Nederland ‘een vrij land’ is, dat je hier ‘alles’ kunt bereiken, zolang je maar hard genoeg werkt. Als je maar enigszins liet blijken dat niet al die ‘vrijheid’ evenveel beviel, was er altijd wel iemand die je er vriendelijk aan herinnerde dat je hier niet hoefde te blijven. ‘Oprotten naar je eigen land, allochtoon!’

‘Het zijn niet de statushouders die onze huizen hebben afgepakt, dat heeft de VVD gedaan’

Pfff, weer even diep ademhalen. Positief denken, het komt wel goed, zeg ik tegen beter weten in. Sorry, als mijn zure woorden hard aankomen. Sorry, dat ik weer die bitterbal ben. Maar het zijn nu de Provinciale Statenverkiezingen die het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Politici die vinden dat er een ‘andere bestuurscultuur’ moet komen, die verantwoordelijk zijn voor institutioneel racisme bij de Belastingdienst en, last but not least, een kaalgevreten woningmarkt, azen weer op onze stem.

Maar guess what, twee jaar na de grote woonprotesten is ‘alles nog steeds kut’, zoals de slogan van het woonprotest luidt. Zo werd begin dit jaar bekend dat het verkrijgen van een sociale huurwoning vrijwel onmogelijk is Amsterdam. Extreemrechts wijst meteen naar migratie en wil een zogenoemde ‘asielstop’ om deze problemen het hoofd te bieden. Nee racist, het zijn niet de statushouders die onze huizen hebben afgepakt, dat heeft de VVD gedaan, zei ik in 2021, en ik zeg het nu nog een keer.

De extreemrechtse tornado die sinds Pim Fortuyn door dit kleine kikkerlandje waait, heeft bijna al het moois van de Nederlandse verzorgingsstaat kapotgemaakt. De politici van xenofobe anti-migratie partijen zoals de VVD, PVV, CDA, FvD, JA21, BVNL, SGP en BBB hebben geen last van de woningcrisis die ze zelf hebben gecreëerd. Hun nalatenschap is dat Nederlanders geen woning meer kunnen vinden in hun eigen land. En het spijtige is dat ook zogenaamde linkse en liberale partijen zoals de PvdA en D66 hieraan hebben meegewerkt. Zij worden straks allemaal weer gekozen, met de belofte dat ze problemen gaan oplossen. Ze lossen niks op, die gasten, dat hebben we al gezien.

Mensen zijn te egoïstisch en racistisch gebleken om systeemverandering te creëren. Misschien lukt het wel als we een partij machtig genoeg maken die niet de mens, maar het klimaat en de dieren als vertrekpunt neemt.  Mijn stem gaat dit jaar naar de Partij voor de Dieren.