Onlangs verklaarde Ed Razek, marketingmanager van Victoria’s Secret (dat bekende Amerikaanse lingeriemerk met uitgemergelde vrouwen gehuld in niemendalletjes en engeltjesvleugels) in een interview met de Amerikaanse Vogue dat er géén plaats is voor plus size-modellen in de jaarlijks terugkerende modeshow, omdat het merk een ‘fantasiewereld’ wil presenteren.

Deze opmerking kwam de manager niet alleen op honende Twitter-reacties te staan, ook de New York Times publiceerde een open brief van Heidi Zak, oprichter van body-positive-merk Third Love: ‘We zijn helemaal klaar met doen alsof bepaalde maten niet bestaan of niet belangrijk zijn’, schreef ze onder meer. Een prima reactie, die duizenden keren gedeeld werd op sociale media. Maar gaat dit daadwerkelijk verandering teweegbrengen? Provocerende opmerkingen van Razek of niet, zijn show werd door maar liefst 1,6 miljard mensen op televisie bekeken. Dat komt neer op bijna een kwart van de totale wereldbevolking.

Ik moet bekennen dat ik in het verleden ook ondergoed van Victoria’s Secret heb gekocht. Want welke vrouw wil er – onbewust – nou niet op de afgetrainde Angels lijken? Het grote verschil: bij hen lijken de bh’s en onderbroeken perfect te passen. Bij een vrouw met een gezond gewicht is dat niet het geval. Ik kan u verzekeren dat het niet prettig is om een dun draadje synthetische stof tussen je lovehandles te proppen en van glitterende pailletten die venijnig in je borsten prikken word je ook al niet erg blij.

De storm is inmiddels gaan liggen, maar ik zou willen dat we ons voortdurend druk zouden blijven maken om het magere schoonheidsideaal. Ik beweer niet dat dunne modellen per definitie tot eetstoornissen lijden, al is het niet erg bevorderlijk voor het zelfbeeld van met name jonge meisjes. Zelf groeide ik op in de jaren negentig, het tijdperk van de heroin look van modellen als Kate Moss. Dun, dunner, dunst moest het zijn. Ik had echt niet de ambitie om mannequin te worden, maar ik wilde wel graag dat mensen me mooi zouden vinden.

Ik herinner me nog goed hoe ik mijn babyvet als twaalfjarige probeerde te verdoezelen door steevast twee armen voor mijn buik te houden. Op de televisiezender The Box keek ik jaloers naar de ingevallen lichamen in clips van artiesten als Captain Jack. Het begon bij een knagend schuldgevoel wanneer ik een ijsje at. Daarna stopte ik helemaal maar met eten, wat leidde tot twintig kilo ondergewicht, een kapot sociaal leven en verschillende opnames in klinieken. Maar hé, dun was ik wel.

De gemiddelde vrouw heeft maat veertig tot tweeënveertig en wil helemaal niet in een fantasiewereld leven. Het zijn mensen als Razek die ons laten geloven dat we veel gelukkiger zijn wanneer die fantasiewereld wél werkelijkheid wordt. In de Volkskrant las ik dat Adriana Lima, één van de bekendste Angels van Victoria’s Secret, negen dagen voor de show geen vast voedsel eet en twaalf uur voor de show ook nog stopt met drinken. Het is een wonder dat ze nog nooit onderuit is gegaan. Ik weet dat ze bakken met geld verdient, maar toch heb ik een belangrijke boodschap voor haar: hou op je drie keer per dag af te beulen in de sportschool en eet eens een lekker stuk slagroomtaart. Want geloof me, het leven wordt daar zóveel leuker van.