De oorlog in Gaza raakt het DK-panel diep. Voelen zij zich in deze kwestie vertegenwoordigd door de Nederlandse politiek?

Jakob de Jonge, kunstenaar:

‘Ik was eerlijk gezegd nog nooit zo in shock als nu, met wat er allemaal gebeurt in Gaza. Ik was al erg teleurgesteld in alle Nederlandse politici, maar dat is alleen maar meer geworden. Ik heb er bijna geen woorden voor. In mijn optiek ontbreekt het aan basale kennis over de wereld, de geschiedenis en over wat er buiten de grenzen van Nederland gebeurt. Het ontbreekt aan empathie, integriteit, moraliteit en een moreel kompas. Dat is er allemaal niet bij heel veel politici. En het ontbreekt ze aan moed. Iedereen is laf. Wat er in Gaza gebeurt, is genocide, het moet zo benoemd worden. Je ziet voortdurend beelden van verminkte kinderen voorbij komen. Ik ben er ziek van. We ontkennen dat het hier gaat om etnische zuivering, we geven Israël steeds weer het voordeel van de twijfel. Het moet nu eens klaar zijn. Ik hoop dat er een politieke afrekening komt voor iedereen die zich niet verzette tegen de aanvallen op Gaza.’

‘Het ontbreekt politici aan empathie, integriteit en een moreel kompas’

Dimple Sokartara, communicatieadviseur: 

‘Ik vind het heel pijnlijk. Zo pijnlijk dat ik mijn eigen Instagram-account heb verwijderd, omdat ik echt even uit het nieuws moest. Ik voel me zeker niet politiek vertegenwoordigd wat betreft Gaza. Ik heb het gevoel dat Nederland altijd achter Israël zal staan. Dat doen ze al 75 jaar. Terwijl het overduidelijk is dat Israël aan het koloniseren en onderdrukken is en zich nu nog steeds schuldig maakt aan etnische zuivering. Het Palestijnse volk strijdt al 75 jaar voor vrijheid, een vrijheidsstrijd die niet door Nederland wordt ondersteund. Ik heb zelf ouders die uit Indonesië komen. Indonesië is 350 jaar gekoloniseerd door Nederland. En zo zijn er meer landen die gekoloniseerd zijn door andere landen, door andere volken. En misschien is het ook de mens eigen dat we ons verspreiden en dat we ander stukken land willen overnemen. Het is zo vaak gebeurd, maar dat wil niet zeggen dat het oké is. Het narratief dat er onschuldige mensen aan beide kanten omkomen, waar Frans Timmermans en andere wereldleiders zich van bedienen, begrijp ik. Maar de focus moet daar niet liggen. Het is geen gekke verklaring dat als mensen zo lang worden gekoloniseerd en geen vrijheid hebben, dan ze dan besluiten om terug te gaan vechten.’

‘Ik heb het gevoel dat Nederland altijd achter Israël zal staan’

Ahmed Abdillahi, postbezorger:

‘Nee, ik voel me niet vertegenwoordigd over Gaza. Dit is een strijd die al zo lang gaande is. Nederland kiest de kant van Israël. Dat is niet eerlijk. Aan beide kanten vallen slachtoffers. Het lijkt alsof Palestina minder waard is voor Nederland. Ik moet eerlijk bekennen dat ik Palestina niet dagelijks volg, alleen bij zulke geweldsescalaties komt het in mijn vizier. Dan kijk ik wel nauwlettend mee. Ik ben totaal niet verrast door de pro-Israëlische houding van Frans Timmermans. Bij politieke leiders in het gehele Westen valt dit op. Dat is een kwalijke zaak. Als westerse leiders het echt hadden gewild dan was dit conflict al lang opgelost. Ze hebben weggekeken van Palestina en nu kun je het niet meer negeren. Het is te simplistisch om terug te vallen op de mantra van ‘Israëlische zelfverdediging’. Zo los je niks op. Overigens zie ik nu wel een kentering. Niet bij de politiek, maar wel bij de burgers. Ik kwam laatst een vriend van Leefbaar Rotterdam tegen. Zelfs hij zei dat Israël moet stoppen met landjepik. ‘Hoogmoed komt voor de val’, voegde hij daaraan toe.’

‘Als westerse leiders het echt hadden gewild dan was dit conflict al lang opgelost’

Ibrahim Özgül, ondernemer en bestuurder:

‘Ik word zo verdrietig van dit conflict. Het houdt maar niet op. De doden, de verminkte lichamen stapelen zich op. Ik vraag me af, hoe zou het zijn als ik Palestijn was in Gaza of Westbank? Of een nabestaande van een Israëliër die is afgeslacht op 7 oktober? Hoe ik me zou gedragen, als ik alleen maar oorlog heb gekend in mijn leven? Elke dag door check points, geen werk, en om de paar jaar het risico om door een Israëlische bom uit elkaar te spatten. Of de angst voor een Palestijnse aanslag. Wat doet het met een mens, als er zoveel geweld om je heen is? Het is niet moeilijk om te bedenken dat je dan ook zelf overgaat tot geweld. Uit wraakzucht ga je over tot terreur, of zoals Israël nu doet, tot staatsterreur, etnische zuivering, en zelfs genocide wordt er gezegd. Ik word er stil van. Ik voel mij wat dit betreft totaal niet gepresenteerd door de Nederlandse politiek. Ik mis bovendien een vredesbeweging. Politici gooien met hun partijdige uitspraken olie op het vuur. Ik mis een Yitzhak Rabin of een Palestijnse Nelson Mandela.’

‘Wat doet het met een mens, als er zoveel geweld om je heen is?’

Leontine Vreeke, salesmanager:

‘Met afgrijzen en pijn in mijn hart volg ik het nieuws, zo goed en zo kwaad als mijn gestel het toelaat. Ik heb vrienden in Israël. Een van hen wil met haar familie zo snel mogelijk naar Europa komen. De vraag is of ze nog wegkomen. Kunnen ze het vliegveld veilig bereiken? Zijn er straks nog vluchten? Het conflict tussen Palestina en Israël volg ik al jaren. Ik ben voor Palestina. Dat was vroeger, als puber anders. Maar hoe meer ik over deze kwestie leer, hoe meer ik het onrecht zie. Voor de duidelijkheid: ik keur af wat Hamas doet en heeft gedaan. Maar ik keur ook af wat Israël al jaren doet, Palestijnen behandelen als tweederangsburgers. Een apartheidsregime voeren. Al jaren kijk ik met pijn in mijn hart naar wat wij, als westerse wereld, maar laten gebeuren. En niet over spreken. In het algemeen is de Nederlandse politiek pro-Israël. Ik kan me daarin niet vinden. En de uitspraak en houding van Frans Timmermans, en die van Mark Rutte, dat vind ik echt niet kunnen. Ik ben blij met de houding van mijn partij D66. De pijn en het verdriet aan allebei de kanten wordt erkend.’

‘Hoe meer ik over deze kwestie leer, hoe meer ik het onrecht zie’

Mostafa Hilali, militair:

‘Ja, er zijn politieke partijen aan de linkerkant van het spectrum, waardoor ik me vertegenwoordigd voel. In dit conflict voel ik me weinig vertegenwoordigd door rechtse groepen die onvoorwaardelijk achter Israël of Hamas blijven staan. Dat is waar voor mij het licht uit gaat. Aan de ene kant zie je mensen zeggen dat we onvoorwaardelijk achter Israël moeten gaan staan, zoals we ook onvoorwaardelijk Oekraïne steunen. Hoezo, die vergelijking gaat toch niet op? Rusland is een soeverein land binnengevallen, terwijl bij het Israëlisch-Palestijnse conflict het aspect van bezetting speelt.

‘In sommige islamitische kringen hoor ik  onvoorwaardelijke steun aan Hamas’

Wat ik ook hypocriet vind is dat we van vrouwelijke uitreizigers, Syriëgangers, het paspoort afnemen, maar een Israëlische knul van achttien in no time kunnen naturaliseren tot Nederlander, zodat hij makkelijker het land uit kan komen. Het Nederlanderschap van sommige Nederlanders lijkt dus voorwaardelijk. In sommige islamitische kringen hoor ik ook onvoorwaardelijke steun aan Hamas. Dan denk ik: hoe kan je zulke daden die je in het geval van Israël veroordeelt, nu goedkeuren? Ik snap dat echt niet. Onvoorwaardelijke steun kan niet. Je kan niemand een vrijbrief geven en zeggen ‘doe maar wat je wil’. De gevolgen daarvan zien we nu dagelijks op de televisie.’