20 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 2

Fréderike Geerdink: ‘De journalistiek is ingeslapen’

0

In Alle journalistiek is activisme stelt Fréderike Geerdink dat journalisten pas goed werk doen als ze sociale verandering steunen. ‘Het nieuws is nog steeds een safe space voor witte mensen.’

Fréderike Geerdink verhuisde in 2006 vanuit Nederland naar Turkije om correspondent te worden. De verhalen in Nederland waren op, dacht ze. ‘Dat was heel naïef. Terwijl ik naar Istanbul verhuisde, was Groningen een wingewest en zag ik Zwarte Piet nog niet voor wat het was.’ Lachend: ‘Achteraf was ik beter naar Slochteren in Groningen verhuisd.’

Ze was in die tijd nog een ongebonden waakhond, zegt ze. ‘Dit is hoe de meeste westerse journalisten zichzelf zien. Ze erkennen vaak wel dat objectiviteit onmogelijk is. Toch vinden ze dat een mooi streven. Het perspectief van waaruit een individu schrijft, wordt genegeerd. Ik heb mij als jonge journalist ook in de mal van ongebonden waakhond laten drukken.’

Volgens Geerdink was dat voor haar als witte, hetero, cisgender vrouw ook niet moeilijk. ‘De gevestigde journalistiek bestaat voor 95 procent uit witte mensen. Daardoor is de witte bril het leidende perspectief in de Nederlandse journalistiek. Mensen uit gemarginaliseerde groepen die in de journalistiek komen, worden door hun witte collega’s vaak verdacht gemaakt van subjectiviteit of als activist gezien.’

‘De gevestigde journalistiek bestaat voor 95 procent uit witte mensen’

Het frustreert haar. ‘Een witte man mag over onderwerpen die gedomineerd worden door witte mannen schrijven, maar journalisten met een biculturele achtergrond mogen liever niet over hun eigen gemeenschap schrijven. Dat is toch bizar.’

In haar nieuwe manifest Journalistiek is Activisme schrijft ze hoe haar visie op journalistiek veranderde en dat ze daardoor een pleitbezorger werd van sociale verandering. Ze stelt een journalistiek voor die de macht kritisch bevraagt en het publieke belang dient. ‘Mensen vinden dat een rare stelling, maar dat is waar het vak om draait. De journalistiek is ingeslapen.’

Hoe veranderde jouw visie?

‘Koerdistan is voor mij een enorme leerschool geweest. In 2012 verhuisde ik vanuit Istanbul naar Noord-Koerdistan. Daar merkte ik dat Koerden Turkije heel goed kenden, maar dat Turken Koerdistan nauwelijks kenden. Koerden leren Turkse taal en geschiedenis op school en ontvangen Turkse zenders op de televisie. Ze kunnen heel goed switchen tussen thuis Koerdisch zijn en buiten de deur Turks, ook om te overleven.’

Fréderike Geerdink

‘Ik reisde veel rond in Koerdistan en stond in contact met dorpelingen en stedelingen. Met mijn eigen ogen zag ik het verschil tussen mijn eigen verhalen en ervaringen in Koerdistan en die van de Turkse media. In wezen waren zij een doorgeefluik van de macht, die los stond van de realiteit van de Koerden. Een vriend van mij waarschuwde mij in die tijd dat ik moest oppassen niet te veel pro-Koerdisch te worden. Daar schrok ik van.’

‘Het wrong. Was ik mezelf kwijt aan het raken? Werd ik een activist? Nu zie ik dat ik alleen maar meer mezelf ben geworden. Journalistiek is in het publieke belang, en ik gaf een stem aan een gemarginaliseerde groep zonder macht. Dat was een geruststellende gedachte.’

‘Ik wilde het leven van de guerrillastrijders zien’

In het boek schrijf je dat je de leiders van de PKK interviewt. Zijn zij niet ook een macht?

‘Ze hebben macht, maar zijn geen institutionele macht. Nadat ik hun leiders interviewde, werd ik Turkije uitgezet. Anderhalve maand later kon ik via Irak weer naar hen toe om de hoge PKK-commandant Cemil Bayik in de bergen te interviewen. Het voelde toen niet goed om alleen zijn verhaal op te schrijven. Ik wist wat hij ongeveer zou zeggen en ik werd dan ook gebruikt om zijn boodschap de wereld in te krijgen. Daarom ben ik daarna een jaar intern bij de PKK gegaan. Ik wilde het leven van de guerrillastrijders zien. Ik was benieuwd naar hun dromen, waarom zij zich hadden aangesloten en hoe hun dagen eruitzagen. Dat was dezelfde manier van journalistiek bedrijven.’

Kun je jouw ervaringen in Turkije wel met Nederland vergelijken?

‘Nee, dat hoeft ook helemaal niet. Als ik door Koerdische ogen scherper naar Turkije kijk, kijk ik misschien ook scherper naar Nederland door de ogen van gemarginaliseerde groepen. Dat bleek zo te zijn. Ik ben bijvoorbeeld anders naar Zwarte Piet gaan kijken.’

‘Het is belangrijk om goed contact te hebben met gemarginaliseerde groepen. Wanneer journalisten meer aandacht hadden gehad voor gemeenschappen die het hardst door het toeslagenschandaal werden getroffen, was dat waarschijnlijk veel sneller aan het licht gekomen.’

‘Het is belangrijk om goed contact te hebben met gemarginaliseerde groepen’

‘Het probleem in Nederland is dat we nooit volledig zijn gedekoloniseerd, waardoor het nieuws in Nederland nu nog steeds een safe space is voor witte mensen. We moeten met onze geschiedenis in het reine komen. Er is onlangs onderzoek gedaan onder de bevolking van voormalige koloniale machten of zij trots zijn op hun koloniale geschiedenis. Nederland scoorde het hoogst. We zijn er zelfs trots op. Mijn ondertitel was ook ‘dekoloniseer de Nederlandse journalistiek’, maar dan gaan mensen helemaal flippen.’

In je boek noem je de waarheid een warboel. Hoe communiceer je die warboel op de juiste manier?

‘Journalistiek is niet makkelijk. Verhalen kennen allerlei kanten. Het is de taak van de journalist om al die kanten te onderzoeken en daarna af te vragen wat de eerlijke manier is om het op te schrijven, die dus ook het publieke belang dient. De institutionele macht wil je uiteindelijk verantwoorden. Daarom pleit ik ervoor verhalen te brengen vanuit het perspectief van de mensen die geen macht hebben.’

Wordt het werk niet moralistisch?

‘Ja, enorm.’

Is dat niet erg?

‘Nee, helemaal niet. Het vak is gebouwd op ethische regels en journalisten hebben een moraal hoog te houden. Het hele vak staat in dienst van de democratie, mensenrechten en de rechtsstaat. Tijdens de jaren ’30 in nazi-Duitsland moest je ook niet achter Goebbels aan hollen om het eerlijke verhaal te vinden. Je moest naar de Joodse wijken. Daar zag je wat de daadwerkelijke gevolgen van dat regime voor Joden waren.

‘In mijn tijd in Koerdistan kwam ik erachter dat het werk heel dienstbaar is. Het gaat niet om jezelf een podium te geven of je eigen mening door te drukken. Je staat in dienst van de gemeenschap om te zorgen dat machten de gemeenschap niet kapotmaken. Nu hoor ik het moralistische eraan, maar het gaat over leven en dood.’

‘Tijdens de NAVO-top verschenen er stukken over wat Trump als ontbijt had gegeten’

Momenteel maakt Geerdink zich zorgen over journalistieke verhalen over transpersonen. ‘Die willen eerlijke journalistiek en niet eentje die hun bestaansrecht in twijfel trekt. Als je dan stukken ziet waarin een fascistisch beeld wordt voorgeschoteld dat het bestaan van transpersonen betwijfelt – terwijl dat al bestaat sinds mensenheugenis – dan doet dat pijn. Voor de transpersoon zelf, de ouders, de familie. Tegelijkertijd weten we ook dat de zelfmoordcijfers in die groep hoog zijn. Journalistiek heeft daarin een verantwoordelijkheid.’

Maakt dat een journalist ook een activist?

‘Journalisten die hun werk goed doen en de macht kritisch bevragen, zijn geen activisten. Het zijn journalisten. Als ze dat niet doen, dan ondersteunen ze de macht of maken zelfs propaganda voor de macht. Dat kun je per geval bekijken. Over die boodschap moeten mijn collega’s best wel vaak nadenken. Dat vind ik nogal wat. De macht bevragen is de kern van ons vak.’

‘Tijdens de NAVO-top in Den Haag verschenen er stukken over wat Trump als ontbijt had gegeten. Who cares? Ik meen dat uit het diepst van mijn hart. De wereld glijdt af naar fascisme, en het gaat over wat een fascist als ontbijt eet. Dat is een blamage.’

Wat moet er veranderen?

‘Journalisten moeten reflecteren op hun eigen positie. Ik heb dat zelf ook moeten doen en weet hoe lastig het is om je af te zetten van oude gewoontes, maar het is wel nodig. Het idee dat toegang tot de macht belangrijk is, klopt niet.’

‘We leven in gevaarlijke tijden. De democratie staat onder druk. We hebben daarvoor journalistiek nodig die moedig is, dat zijn we niet genoeg. Het is lastig om die transitie te maken en de macht daadwerkelijk te onderzoeken, maar als je daar niet voor openstaat en je niet moedig bent, heb je in dit vak niets te zoeken.’

Ziekenhuis staakt behandeling ongeneeslijk zieke Yasmin (3)

0

De behandeling van het driejarige meisje Yasmin wordt definitief stopgezet door Maastricht UMC+. Haar ouders hebben na lang overleg afgezien van een overplaatsing naar een kliniek in Turkije. Dat bevestigt hun advocaat, Nino Pennino.

Tot het laatste moment was er hoop op een alternatieve behandeling in het buitenland. Maandagavond besloten de ouders echter ‘met pijn in hun hart’ de overplaatsing niet door te laten gaan. Het exacte moment van overlijden van hun dochtertje laten zij in het midden.

Eerder was al duidelijk dat het ziekenhuis rond deze tijd de behandeling zou staken. ‘De ouders hebben nooit gewild dat hun kind in een uitzichtloze situatie zou komen te verkeren, maar zij moeten met veel pijn en verdriet erkennen dat daarvan inmiddels wel sprake is’, aldus Pennino. ‘Er bestaat naar de stand van de wetenschap geen levensreddende medische behandeling voor Yasmin die enige verbetering kan brengen in haar situatie.’

Het verhaal van Yasmin, die lijdt aan de zeldzame genetische aandoening RCC-1, is hartverscheurend. Het meisje werd al maanden kunstmatig beademd. Volgens onafhankelijke deskundigen was er geen uitzicht meer op herstel en leed ze ondraaglijk.

Het ziekenhuis wilde de behandeling al eerder staken, maar dat wilden de ouders van Yasmin niet, met beroep op hun islamitische geloof. Op basis van de islam mag je de behandeling van een patiënt niet staken zolang het hart nog klopt. De ouders spanden een kort geding aan, maar de rechtbank oordeelde dat het ziekenhuis de behandeling wel mocht staken. Het had twee andere ziekenhuizen om een second opinion gevraagd.

Grimmig

De tragedie kreeg een grimmig tintje, toen de omstreden vlogger Youness Ouaali zich met de zaak bemoeide. Hij plaatste, zonder toestemming van het ziekenhuis, beelden van Yasmin in haar ziekenhuisbed. De video werd meer dan 600.000 keer bekeken. Enkele woedende kijkers besloten het ziekenhuis bedreigingen te sturen. ‘We begrijpen dat de situatie van het meisje mensen diep raakt, en die emoties mogen er zijn’, reageert het Maastricht UMC+ op de commotie. ‘Maar er wordt een grens overschreden bij bedreigingen en risico’s voor de veiligheid van onze medewerkers, patiënten en bezoekers.’

Yasmins ouders nemen afstand van negatieve uitlatingen aan het adres van het ziekenhuis. ‘Er is nooit sprake geweest van enige vijandigheid tussen de ouders en MUMC’, benadrukt hun advocaat.

Een crowdfundingactie bracht in korte tijd ruim 150.000 euro op om Yasmin naar Turkije over te brengen. Haar ouders laten echter weten dat ze geen gebruik zullen maken van het geld en donateurs hun bijdrage teruggeven. ‘In alle lieve berichten, de steun en betrokkenheid van velen en de donaties… hebben de ouders veel steun ervaren’, zegt de advocaat.

Volgens Pennino bleef Yasmin, ondanks haar ziekte, op momenten vrolijk. ‘Ze zit half rechtop in bed, kijkt filmpjes op haar iPad, knikt als haar moeder een vraag stelt en lacht als de cliniclowns over de vloer komen.’

Docenten voor Palestina willen geen Cidi-gastlessen meer

0

Actiegroep Docenten voor Palestina is een petitie gestart tegen het Centrum Informatie en Documentatie Israël, dat nog steeds gastlessen verzorgd over de Holocaust op scholen.

‘We roepen scholen, gemeenten, de overheid en andere instellingen op om alle banden met het Cidi te verbreken, zodat hun propaganda geen toegang meer krijgt tot onze klaslokalen’, stelt de actiegroep. ‘Lesmateriaal gemaakt door een haatzaaiende lobbyorganisatie hoort niet thuis in het onderwijs!’

Volgens Docenten voor Palestina misbruikt het Cidi onderwijs over de Holocaust om kritiek op Israël te onderdrukken, verwart de pro-Israëlische lobbygroep doelbewust antisemitisme met antizionisme en worden critici geïntimideerd. ‘Instellingen en docenten zouden zich serieus moeten afvragen of zij hun goede naam willen inzetten om dit misbruik te legitimeren.’

Docenten voor Palestina is verheugd over de ontwikkelingen in de Verenigde Staten, waar leraren met succes hebben geageerd tegen de Anti-Defamation League (ADL), de Amerikaanse tegenhanger van het Cidi. Sinds 6 juni besloot de nationale lerarenvakbond de ADL te weren uit het onderwijs.

De docenten begrijpen niet waarom diverse organisaties, waaronder de Anne Frank Stichting, het Nederlands Auschwitz Comité, het Nationaal Comité 4 en 5 mei, Theater na de Dam en de gemeente Amsterdam, nog steeds samenwerken met het Cidi via de website leeroverdeholocaust.nl. Docenten voor Palestina heeft de organisaties twee keer gemaild, met de vraag of ze afstand willen nemen van het Cidi. Enkele organisaties antwoordden dat het initiatief leeroverdeholocaust.nl kwam van de Nationaal Coördinator Antisemitisme Bestrijding Eddo Verdoner, maar volgens Docenten voor Palestina zijn het Cidi en de NCAB nauw met elkaar verbonden. Verdoner was eerst Cidi-directeur, voordat hij de NCAB werd.

Felle kritiek hebben de pro-Palestijnse docenten ten slotte op de zogenoemde IHRA-definitie van antisemitisme die door het Cidi en andere pro-Israëlische lobbyorganisaties wordt gepusht. Deze definitie maakt geen scherp onderscheid tussen Israëlkritiek en antisemitisme.

Geen maatregelen tegen Israël, EU wil het land ‘niet straffen’

0

De EU zal voorlopig geen van de voorgelegde maatregelen treffen tegen Israël. De EU heeft vorige week een akkoord gesloten over het hervatten van hulp en wil dit eerst aanzien. 

Dit concludeerden de EU-ministers van Buitenlandse Zaken gisteren, nadat ze bijeen waren gekomen om mogelijke pressiemiddelen tegen Israël te bespreken. ‘We willen Israël niet straffen, we willen dat de situatie in Gaza verbetert’, zei EU-buitenlandchef Kaja Kallas tijdens de persconferentie.  

Het was een schril contrast met de maatregelen die de EU bereid is te nemen tegen Rusland. Op Slowakije na was er diezelfde dag overeenstemming bereikt over het achttiende sanctiepakket, want de enige manier om Rusland te stoppen, is om het te dwingen, aldus Kallas. Dezelfde tactiek lijkt niet op te gaan voor Israël. Hoewel Kallas de opdracht had gekregen om op een rij te zetten welke pressiemiddelen er mogelijk waren, blijft dit lijstje vooralsnog onbenut. 

Pressiemiddelen

Het opschorten van (delen van) het handelsakkoord dat de EU met het land heeft, het bestraffen van Israëlische ministers, het instellen van een wapenembargo of het stopzetten van visumvrij reizen; dit waren mogelijke opties voor de EU om de druk op Israël op te voeren. Vooral het handelsakkoord is een goede stok om mee te slaan, legt Michiel Servaes, algemeen directeur van Oxfam Novib uit. ‘Als je kijkt waarmee je een gedragswijziging bij Netanyahu kan bewerkstelligen, dan is dit het maximale drukmiddel. Op militair gebied is de EU niet zo belangrijk voor Israël als de VS. Maar op economisch vlak wel. De EU is de grootste handelspartner van Israël, veel groter dan de VS.’

Om het gehele associatieakkoord met Israël op te schorten, is een unanieme stem van de EU-landen nodig. Hierdoor was er al voor de bijeenkomst scepsis over dit plan. Landen als Hongarije en Duitsland zouden nooit voor dit plan stemmen. Maar volgens Servaes is dit geen reden om dit pressiemiddel weg te wuiven. ‘Je kunt ook delen van het akkoord opschorten, daar is geen unanimiteit voor nodig maar een meerderheid. Je kan zelfs alle afzonderlijke delen op deze manier opschorten, zodat alleen de schil overblijft. Maar het nemen van harde acties wordt keer op keer uitgesteld. Het is echt ongelooflijk.’ 

Wat er wel werd bereikt

Het akkoord met Israël is hoe dan ook winst voor de Gazanen. Eind vorige week kwam de EU met het land overeen dat Israël meer hulptransporten moet toelaten. Het zal drie grensovergangen voor hulp openen, waterleidingen herstellen en zorgen voor minimaal 25 bakkerijen en 20 keukens. Om ervoor te zorgen dat dit ook echt gebeurt, gaat de EU tweewekelijks monitoren. ‘Dit doen we met behulp van ambassadeurs en lokale partners. De Jordaanse regering heeft bijvoorbeeld laten weten dat er inderdaad meer hulp binnenkomt’, zei Kallas gisteren. 

Meer hulp is inderdaad winst, maar het is niet waarover het zou gaan tijdens deze bijeenkomst, merkt Servaes op. ‘De vraag was: schendt Israël zijn mensenrechtenverplichtingen uit het associatieakkoord? Dit is onderzocht en het antwoord was ‘ja’. Toen zat de EU klem. Nu gaat het opeens over nieuwe afspraken die met Israël zijn gemaakt en of het deze afspraken nakomt. De vraag is dus eigenlijk gewoon veranderd.’

‘De vraag is eigenlijk gewoon veranderd’

Volgens minister Veldkamp zijn maandag 180 vrachtwagens met hulp doorgelaten, zondag 160. Dit zijn er veel minder dan wat er eerst naar binnen mocht, maar meer dan wat er op dit moment aan hulp het land binnenkomt. ‘We zien positieve signalen.’ Israël heeft ook elektriciteitslijnen gerepareerd. Maar het moet wel echt meer stappen gaan nemen. Dit is duidelijk niet genoeg. De situatie in Gaza is onhoudbaar. Onze inzet blijft een staakt-het-vuren en vrijlating van alle gegijzelden’, zei Kallas tijdens de persconferentie. 

‘Politieke schijnvertoning’

De maatregelen die ze heeft laten onderzoeken en die dag presenteerde, zijn voor de afzonderlijke lidstaten om te nemen, zei de buitenlandchef bovendien. Er zijn inderdaad maatregelen die Nederland kan nemen, zegt Servaes. Dit zou ook moeten gebeuren, maar als EU heb je meer impact.’

Bovendien heeft hij er weinig vertrouwen in dat het Nederlandse kabinet in de huidige samenstelling wel daadkrachtig op zal treden. In een reactie op de persconferentie schrijft Oxfam Novib: ‘Minister Veldkamp blijft zich verschuilen achter de Europese verdeeldheid over concrete acties tegen Israël, en daarmee is deze politieke schijnvertoning in Brussel niets meer dan een excuus voor dit kabinet om niet aan haar eigen internationale verplichtingen te voldoen. 

‘De schijnvertoning waarbij met halfzachte afspraken en enkele broodkruimels aan hulp de indruk wordt gewekt dat er iets substantieels zal verbeteren in de verschrikkelijke situatie voor de Palestijnse burgerbevolking is beschamend en tekent het morele faillissement van de Nederlandse en Europese buitenlandpolitiek.’ 

Lees ook:

EU-ministers bespreken mogelijke maatregelen tegen Israël

De wooncrisis is ook een zorgcrisis

0

De overheid meldt het vol trots: het programma WOZO is afgerond. WOZO staat voor Wonen, Ondersteuning en Zorg voor Ouderen. De kern? Ouderen blijven langer thuis wonen, met hulp van technologie, thuiszorg en hun eigen netwerk. Het beleid gaat uit van: ‘zelf als het kan, thuis als het kan, digitaal als het kan.’

Op papier klinkt het logisch. In de praktijk zie ik vooral mensen vastzitten.

Neem mevrouw K. Ze woont al ruim dertig jaar in dezelfde sociale huurwoning, driehoog zonder lift. Verhuizen is geen optie: de wachtlijsten zijn eindeloos, de huurprijzen torenhoog. Bovendien: wie helpt met inpakken, opnieuw inrichten, verhuizen, het regelen van internet en de energiecontracten? En wie betaalt die honderd euro extra per maand voor een kleinere, zogenaamd ‘passende’ woning?

Dus blijft mevrouw waar ze is. Tot ze valt in haar eigen huis. Na een ziekenhuisopname en korte revalidatie mag ze gelukkig terug naar huis. De thuiszorg komt twee keer per dag. Er komt zelfs een fysiotherapeut langs. Alles geregeld, denk je. Maar er is één probleem: mevrouw kan geen trap meer lopen. Een traplift op driehoog blijkt te duur. De gemeente adviseert verhuizen met urgentie – maar ook daar zijn honderden anderen die vóórgaan.

Het gevolg? Mevrouw blijft boven. Binnen. Alleen. De rollator staat beneden, naast de post. Boodschappen, zonlicht, contact: een luxe. Haar kinderen? Die wonen ver weg of werken fulltime. Ze houden van haar, absoluut. Maar tijd hebben ze nauwelijks. Dus kopen ze hun schuldgevoel af met een sta-op-stoel of een volle boodschappentas. En hopen dat het zo nog even gaat.

Ik spreek ouderen die niet naar buiten kunnen of durven. Die nauwelijks nog bezoek ontvangen. Die zeggen: ‘Een verpleeghuis? Nee joh, dat is pas als je bedlegerig bent.’ Maar de waarheid is: ook thuis redden ze het niet meer. Ze leven in niemandsland. Te kwetsbaar om zelfstandig te blijven, te gezond voor opname. En nergens een plek die zegt: ‘Kom maar, we hebben aan je gedacht.’

De WOZO-brief noemt ‘zorgzame gemeenschappen’, ‘technologische ondersteuning’ en ‘thuis als uitgangspunt’. Maar voor wie is dit eigenlijk bedoeld? En met wie is dit beleid besproken? In grote steden als Den Haag, Rotterdam en Amsterdam – waar de dubbele vergrijzing volop speelt – gaat het om veel ouderen met een migratieachtergrond, lage sociaaleconomische status of beperkte gezondheidsvaardigheden. Wat kunnen zij met een app als hun telefoon nog geen touchscreen heeft?

Wat ik mis? Taal over ongelijkheid. Over vrouwen die hun partner zijn verloren en nu in hun eentje trappen moeten trotseren. Over mensen die ouder worden in huizen die twintig jaar geleden al ongeschikt waren. Over het simpele feit dat wie arm is, vaak ongezonder oud wordt en minder opties heeft.

Het gaat over eenzame ouderen in huizen die nooit voor ouderdom bedoeld waren

Daarom ben ik blij dat ik mag meedenken in een adviesraad met stevige namen uit zorg, beleid en welzijn. Samen bereiden we een werkbezoek voor naar Marokko, met bestuurders en beleidsmakers. Niet om te vertellen hoe het moet, maar om te leren: hoe werkt gemeenschapszorg daar, waar familie, buurt en voorzieningen wél op elkaar zijn afgestemd? Wat kunnen we vertalen naar onze stedelijke context?

Want dit gaat allang niet meer alleen over ouderenzorg. De wooncrisis is ook een zorgcrisis. Een bestaanszekerheidscrisis. Een klimaatrechtvaardigheidscrisis. Ze raakt de bodem van ons samenleven. Wie wél kan kiezen, woont comfortabel. Wie niets te kiezen heeft, staat stil, letterlijk en figuurlijk.

Het gaat over eenzame ouderen in huizen die nooit voor ouderdom bedoeld waren. Over vrouwen die na een scheiding nergens heen kunnen. Over jongeren die vastzitten in hun kinderkamer, zonder uitzicht op zelfstandigheid. Over arbeidsmigranten die onze economie draaiende houden, maar wonen in containers aan de rand van de stad – of in overvolle woningen in wijken waar de rek allang uit is. In diezelfde wijken wonen mensen die ooit vanuit gemeenschapszin samenleefden, maar nu met lede ogen zien hoe de buurt verkruimelt.

Hun frustratie richt zich niet op beleid, maar op elkaar. Niet uit onwil, maar uit onmacht.
En dat is geen toeval. Dat is het resultaat van politieke keuzes – of beter gezegd: het jarenlang uitblijven ervan.

Over grond. Over eigendom. Over volkshuisvesting en solidariteit. Over wie nog toegang krijgt tot een passende woning, en wie letterlijk de trap op moet, zonder lift, zonder hulp, zonder perspectief.

WOZO mag dan op papier afgerond zijn. De realiteit begint pas. Op vierhoog. Zonder lift.
Als we niets doen, is het enige wat we aan doorbraken realiseren… doorligplekken.

De campagne moet gaan over hoe we de #wooncrisis gaan oplossen. Win je dat debat, dan win je niet alleen de verkiezingen. Dan win je vertrouwen. Dan win je mensen terug.

En oh ja, de volgende beleidsmantra: ‘Health in all policies’? Prima. Maar maak dat beleid dan ook écht voor álle mensen die in dit land wonen. Niet alleen voor wie al een tuin, een traplift en een app heeft.

EU-ministers bespreken mogelijke maatregelen tegen Israël

0

De EU-ministers van Buitenlandse Zaken zullen vanmiddag een reeks opties bespreken waarmee ze de druk op Israël kunnen opvoeren. Experts verwachten weinig concrete afspraken.

Kaja Kallas, de chef Buitenlandse Zaken van het blok, heeft tien mogelijke stappen voorgesteld, variërend van het opschorten van het volledige handelsakkoord dat de EU met het land heeft, tot het bestraffen van Israëlische ministers, het instellen van een wapenembargo en het stopzetten van visumvrij reizen.

Het handelsakkoord is al langer een van de besproken opties om druk uit te oefenen op Israël, dat volgens een aantal EU-ministers mensenrechten schendt. Al in februari 2024 vroegen Ierland en Spanje om een onderzoek naar de associatieovereenkomst. Dit liep op niets uit.

In mei vroeg minister Caspar Veldkamp van Buitenlandse Zaken om een onderzoek. Dit keer kwam het er wel, met de conclusie dat Israël mogelijk handelt in strijd met zijn mensenrechtenverplichtingen onder artikel 2 van de EU-Israël-associatieovereenkomst, aldus de diplomatieke dienst van de EU in juni.

Op basis van deze conclusie heeft Kaja Kallas, de chef Buitenlandse Zaken van de EU, tien mogelijke stappen voorgesteld. Deze worden vanmiddag besproken.

Een van de redenen dat er weinig wordt verwacht van deze besprekingen, is dat de EU vorige week al druk uitoefende op Israël, met mogelijke vervolgacties als pressiemiddel. Israël heeft toegezegd 150 vrachtwagens per dag binnen te laten. Dit is 350 minder dan wat er eerst naar binnen mocht, maar meer dan wat er op dit moment aan hulp het land binnenkomt. Experts denken dat de EU deze toezegging niet in gevaar wil brengen.

Bovendien is voor veel van de voorgestelde maatregelen unanimiteit vereist, en die is zeer onwaarschijnlijk. Hongarije schaart zich steevast achter Israël en Duitsland is zeer behoedzaam als het gaat om acties tegen het land. Enkele maatregelen, zoals het opleggen van reisbeperkingen, kunnen worden genomen op basis van een meerderheidsstem, maar ook die is lastig te behalen, schrijft de Volkskrant.

Extreemrechtse groepen trekken door Spaanse stad op jacht naar migranten

0

Een foto van het toegetakelde gezicht van een oudere man op sociale media was voldoende om hevige rassenrellen in het Spaanse Torre Pacheco te ontketenen. Voor de vierde dag op rij trokken extreemrechtse groepen door de stad op wat zij zelf ‘migrantenjacht’ noemen, zo meldt NRC.

De 68-jarige man verklaarde dat hij zonder aanleiding werd aangevallen door drie jongemannen met een Afrikaanse migratieachtergrond. Kort daarna sloegen extreemrechtse groeperingen terug met geweld gericht op inwoners met een migratieachtergrond. De situatie in Torre Pacheco in het oosten van Spanje is sindsdien ernstig: de gerichte aanvallen houden al dagen aan en er zijn inmiddels tientallen gewonden gevallen.

De Spaanse politie heeft zes verdachten opgepakt en sluit niet uit dat het geweld voorlopig aanhoudt.

Minister van Binnenlandse Zaken Fernando Grande-Marlaska spreekt van ‘georganiseerde groepen’ die volgens hem worden opgehitst door extreemrechtse partijen. ‘Zij leggen zonder reden een verband tussen immigratie en criminaliteit’, aldus Marlaska, die expliciet de verantwoordelijkheid bij de extreemrechtse partij Vox legt.

Vox heeft eerder aangegeven acht miljoen migranten te willen uitzetten om het ‘Spaanse volk te redden’.

RSF vermoordt meer dan 200 burgers, onder wie vrouwen en kinderen, in Soedanees dorp

0

Tijdens een aanval afgelopen zaterdag vond een bloedbad plaats in het dorp Shag Alnom in Soedan. Meer dan 200 burgers, onder wie kinderen en zwangere vrouwen, werden vermoord en hun huizen in brand gestoken.

De mensenrechtenadvocaten, verenigd onder de naam Emergency Lawyers, beschuldigen de paramilitaire Rapid Support Forces (RSF) van dit geweld in de staat Noord-Kordofan, meldt Al Jazeera.

De volgende dag sloeg de RSF opnieuw toe, ditmaal in het nabijgelegen dorp Hilat Hamid. Volgens de Emergency Lawyers kwamen daar minstens 46 mensen om, opnieuw ongewapende burgers, inclusief kinderen en zwangere vrouwen.

In totaal kwamen ongeveer 300 mensen om het leven, tientallen anderen worden nog vermist. De RSF richtte zich bewust op dorpen zonder militaire aanwezigheid, wat volgens de advocaten wijst op een opzettelijke schending van het internationaal humanitair recht.

Volgens Artsen Zonder Grenzen (AzG) is in Soedan sprake van een ‘etnisch gemotiveerde en genocidale belegering’. Tot die conclusie komt de organisatie in een rapport dat vorige week verscheen. In dit rapport zoomt de ngo in op de situatie in de staat Darfur. Kordofan grenst aan Darfur.

Nieuwe arrestatie van seculiere burgemeester in Turkije, massale vervolging Gülen-sympathisanten

0

Terwijl de islamistische AKP, de nationalistische MHP en de pro-Koerdische Dem de samenwerking verdiepen rond het ontwapenen van de PKK, treedt de Turkse staat tegelijkertijd hard op tegen seculiere en andere oppositiegroepen, meldt nieuwssite Turkish Minute.

De rechter in Istanbul heeft opdracht gegeven tot de arrestatie van CHP-burgemeester Özgür Kabadayi van het district Şile in de gemeente Istanbul, samen met zes van zijn medewerkers. Een van hen, Asli Kotan, is inmiddels vrijgelaten, maar kreeg wel een reisverbod opgelegd en moet zich op regelmatig melden bij de autoriteiten.

Een woordvoerder van de voorzitter van de CHP is kritisch. ‘Deze arrestaties zijn routinewerk geworden onder het eenpersoonsregime van Erdogan. Degenen die hun verlies bij de verkiezingen niet kunnen verteren, brengen onze bestuurders nu in diskrediet. De wet is onder deze omstandigheden een instrument voor wraak geworden.’

De vervolging van seculiere bestuurders begon in maart met de arrestatie van de burgemeester van Istanbul, Ekrem Imamoglu, de grote rivaal van Erdogan voor de presidentsverkiezingen in 2028. De eerste paar weken waren er protesten. Duizenden mensen gingen de straat op, maar de protesten zijn nu vrijwel in het hele land uitgedoofd.

Erdogan verstevigt opnieuw zijn positie. Hij kan bovendien wijzen op het historische vredesinitiatief met de Koerden. De PKK is na meer dan veertig jaar strijd begonnen met ontwapenen. Hoewel Dem ontkent dat er een deal is voor de verlenging van Erdogans presidentschap in 2028, waarvoor een grondwetswijziging nodig is, maar de speculaties blijven aanhouden.

Intussen blijft de Turkse staat onverbiddelijk tegenover de Gülenbeweging. Op de herdenkingsdag van de coupnacht, vandaag, zijn er nog eens 371 verdachten aangewezen en is de politie in 60 steden een grootschalige operatie gestart om hen op te pakken.

Film ‘Exodus’: Wat gebeurde er na 15 juli 2016?

De film Exodus volgt Gülen-sympathisanten en andere vluchtelingen die na de mislukte coup in Turkije op 15 juli 2016 moesten vluchten. Ze werden ineens tot ’terrorist’ bestempeld en opgejaagd. Regisseur Serkan Nihat en twee gevluchte slachtoffers blikken terug. ‘Zelfs de aardigste mens raakt door macht uiteindelijk gecorrumpeerd.’

Vandaag is het 15 juli. In Turkije zijn er overal herdenkingen voor de mislukte couppoging, negen jaar geleden. Het Erdogan-regime houdt de Gülenbeweging verantwoordelijk en vervolgt de sympathisanten nog steeds en masse. Dit jaar is de slogan: ‘De naam van de victorie is Turkije’.

Voor Gülen-sympathisanten die in ballingschap in het buitenland leven, wordt deze dag uiteraard anders ervaren. Het is een jaarlijks terugkerende, pijnlijke herinnering aan het begin van hun lijden – hun exodus uit Turkije. Zij herdenken in verdriet en in kleine kring, waar de angst voor de lange arm van de staat nog steeds sterk aanwezig is. De film Exodus vertolkt hun kant van het verhaal, waarin over de mislukte couppoging van groepen binnen het leger op 15 juli, Erdogan en andere politici niets te zien is. Deze film concentreert zich op de gevolgen van die nacht voor mensen die van de ene op de andere dag tot ‘terrorist’ werden verklaard. Ze verliezen hun baan, worden meedogenloos vervolgd en moeten vluchten, bijvoorbeeld over de grensrivier de Evros, die ligt tussen Turkije en Griekenland. Niet iedereen redt het.

Regisseur Serkan Nihat reageert vanuit Engeland op vragen over de film.

Wat was de belangrijkste reden om deze film te maken?

‘Ik was geraakt door het idee van mensen met heel verschillende achtergronden die door tragische omstandigheden samenkomen. Wat hen bindt, is de hoop op een beter leven en de menselijkheid die daaruit ontstaat. Het idee dat er uit verdriet toch hoop kan groeien.’

‘Ik was vooral benieuwd naar de impact op gewone mensen’

Het is nu negen jaar na de couppoging die veel levens in Turkije heeft geraakt. Heb je met slachtoffers gesproken over wat de film met hen doet?

‘Ik heb veel persoonlijke berichten gekregen, en ook reacties via sociale media en recensies. De feedback raakt me en maakt me bescheiden. Ik ben blij dat we authentiek zijn overgekomen op de mensen, want onze prioriteit was om een eerlijk verhaal te vertellen.’

Er wordt hier en daar wel verwezen naar uitspraken van president Erdogan, maar we zien geen beelden van hem. Waarom niet?

‘Ik richtte me niet op de politieke situatie omdat ik dat niet boeiend of relevant vond. Ik was vooral benieuwd naar de impact op gewone mensen.’

Beeld: Exodus

Veel Turken die Erdogan steunen, zullen deze film misschien zien als ‘terroristische propaganda’ van de Gülenbeweging. Of ze vragen: waarom laten jullie niet zien wat er op 15 juli is gebeurd, toen meer dan 250 mensen omkwamen? Wat is uw reactie daarop?

‘We leven in een tijd waarin het voor veel mensen niet uitmaakt wat de feiten zijn – ze wijzen die gewoon af. Dat komt door groepsdenken: mensen blijven in hun eigen kamp. Daarom is er, als je rondkijkt in de wereld, zoveel verdeeldheid. Het verbaast me dus niet dat mensen onze film afwijzen. De meeste mensen hebben hun mening al gevormd – of ze de film nu wel of niet hebben gezien. Ze zullen het wegzetten als lariekoek.

‘Voor veel mensen maakt het niet uit wat de feiten zijn’

‘Ik weet zeker dat er veel documentaires zijn die alle gebeurtenissen uitleggen. Dat was niet ons doel. Ik wilde juist het menselijke verhaal laten zien, niet de politieke achtergrond.’

We zien in de film, naast vluchtelingen van de Gülenbeweging, ook Koerden uit Turkije, Yezidi’s uit Irak en een Afrikaan. Is de solidariteit tussen deze groepen na hun vlucht?

‘Het oorspronkelijke plan van het project volgde de personages ook nadat ze waren gevlucht, en liet zien tegen welke problemen ze aanliepen in hun nieuwe land. We kozen uiteindelijk om de focus te leggen op hun vertrek. Maar ook hun leven daarna is fascinerend. Misschien maken we daar later nog een vervolg over.’

De meeste vluchtelingen zijn bang om hun verhaal te vertellen. Kunnen film, kunst en andere vormen van cultuur helpen om die verhalen toch naar buiten te brengen?

‘De belangrijkste reden voor kunst is het delen van menselijke ervaringen. Kunst kan troost bieden én de gruwelen van onze daden laten zien, zodat we ervan kunnen leren. Maar soms laat kunst tragische gebeurtenissen op een oppervlakkige manier zien. We zijn soms te veel gericht op leed en drama, waardoor de menselijkheid verdwijnt. Iemand zei laatst dat onze acteurs er ‘eruitzagen als modellen’. Dat vond ik een rare en bekrompen reactie. Alsof mensen die lijden er per se slecht uit moeten zien. Mijn doel was juist om de migratie een menselijk gezicht te geven. Ik wil dat mensen zich herkennen in onze personages, in plaats ze als ‘anderen’ te zien. De gebeurtenissen in de film kunnen ons allemaal overkomen, als de juiste politieke ingrediënten aanwezig zijn.’

‘Ik wil dat mensen zich herkennen in onze personages’

Heb je je weleens afgevraagd: is deze wreedheid echt gebeurd? Hoe kunnen mensen veranderen in monsters?

‘De geschiedenis heeft consequent aangetoond dat wanneer je zelfs de aardigste en goedbedoelende persoon genoeg macht geeft, het hem uiteindelijk zal corrumperen. Abraham Lincoln zei ooit: ‘Bijna alle mensen kunnen met tegenspoed omgaan, maar als je het karakter van een persoon echt wil testen, geef hem dan macht.’ En helaas neigt het politieke systeem over de hele wereld naar individuen die steeds meer macht vergaren, of dat nu met politieke of financiële middelen is. Mensen hebben bijna honderd jaar lang hard gevochten om dit tegen te gaan, maar helaas lijken we nu weer achteruit te gaan. Er zijn wereldwijd te veel mensen met te veel macht over anderen.

Aan het eind van de film tonen we een cijfer: hoeveel mensen tijdens de speelduur zijn gestorven op de vlucht naar een beter leven. Helaas is dat aantal nu veel hoger dan toen we de film opnamen. Zolang de mensheid hebzucht en ongelijkheid beloont, blijven we dezelfde fouten maken die we al duizenden jaren maken.’


Wiskundedocent Zeynep Doganci is een van de duizenden mensen wiens leven overhoop is gehaald door de coupnacht. Ze heeft de film gezien en haar gedachten eerder genoteerd. Ze appt:

Exodus is niet zomaar een film. Het is de stille schreeuw van kinderen die begraven liggen in de donkere wateren van de Evros. De angst, onzekerheid en ballingschap van de mensen die na 15 juli moesten vluchten, is tot op het bot voelbaar in elke scène. Het is niet alleen een kind dat verdronk, maar ook de hoop van een land en de toekomst van een generatie. De film gaat niet alleen over de mensen die zijn gevlucht, maar ook over wie ze moesten achterlaten. Het herinnert ons eraan: veilig zijn is geen voorrecht, maar een mensenrecht.’

‘Ik laat me niet meer gijzelen door angst’

Doganci volgt het Turkse nieuws op dit moment niet. ‘Ik word er zelfs niet goed van als ik op sociale media iets zie over 15 juli. Ik word er verdrietig van’, zegt ze. Het is te eenzijdig volgens haar. ‘Men wil of niet kijken naar de andere kant van het verhaal, of ze vinden dat te lastig. Maar elk verhaal heeft twee kanten, en deze film laat dat zien. Ze prijst de makers van Exodus. ‘Ik begrijp dat veel Turken in Turkije bang zijn. Maar ik laat me niet meer gijzelen door angst. In het Turks zeggen we: ‘Laat het touw maar breken waar het dun is.’ In het buitenland is er zelfs angst. Maar we moeten daarmee stoppen. Zo krijgen de machthebbers hun zin en vergaren ze nog meer macht.’


Hüseyin, die zijn achternaam niet in de krant wil en alleen wil zeggen dat hij ambtenaar was en nu statushouder is in Nederland, heeft Exodus ook gezien en vertelt wat er door hem heen gaat.

‘Ik zag alles weer voorbij komen. Alsof ik het nogmaals beleefde. Ik word er verdrietig, maar ook boos van. Er is geen rechtvaardigheid is. Tegelijkertijd heb ik ook hoop dat mensen solidair worden als bannelingen.

‘Mensen moeten buiten de staatspropaganda durven kijken’

‘We werden op één dag als gehele beweging tot terroristen verklaard. Ze zochten kennelijk al naar een reden. Als het niet de couppoging was geweest, dan was er wel een andere reden bedacht. Mensen moeten buiten de staatspropaganda durven kijken. Helaas zijn er nog te veel Turken die alles wat de staat zegt voor zoete koek aannemen. Zelfs mensen die nooit geweld hebben gebruikt, worden vervolgd.  En mensen die dat al veertig jaar wél doen, zoals de PKK, daar wordt ineens vrede mee gesloten. Het is mooi dat er vrede komt, maar ik weet niet of die lang standhoudt met een regime dat mensenrechten blijft schenden. Erdogan is de grootste terrorist.’