Deze ramadan stelt de Kanttekening elke dag een vraag aan een Nederlandse moslim. Hoe beleven zij de vastenmaand in coronatijd? Vandaag op ramadan-dag 7: Vito Ricciardi, eigenaar van een kapsalon in Hilversum. Deze Spaans-Italiaanse Nederlander bekeerde zich in 2002 tot de islam. Voor de liefde verhuisde hij van Duitsland naar ons land. Nu woont hij in Utrecht met zijn vrouw en twee kinderen.

Hoe keek u van tevoren uit naar deze heilige maand?

‘Ramadan is een hele bijzondere maand, ik verheug mij hier elk jaar weer op. Je weet een tijd van tevoren wanneer de heilige maand gaat komen, daar kijk ik echt naar uit. Natuurlijk zijn die eerste paar dagen heel zwaar, maar het blijft een mooie maand. Je probeert je een beetje voor te bereiden, maar echt heel goed lukt dat mij niet, moet ik eerlijk toegeven. En dan doel ik op het niet-eten op bepaalde momenten.

‘Ik vind het een hele speciale maand, omdat ik het gevoel krijg dat ik deze maand dichter tot mijn religie kom. Natuurlijk is de islam altijd deel van mij, maar deze maand voel ik dat toch altijd wat sterker – ik vermoed toch door het vasten. Je hoofd staat als het ware op nul. Je bent niet met andere dingen bezig, niet met eten of andere alledaagse dingen. Tijdens de ramadan zijn moslims meer gefocust op religie, naast hun werk.

‘Natuurlijk is de islam altijd deel van mij, maar deze maand voel ik dat toch altijd wat sterker’

‘Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een koffiejunkie ben. Dat mis ik heel erg in de ochtend. Vooral die eerste paar dagen merk ik dat. Maar daarna went het ook weer en je lichaam wordt als het ware gereinigd. Daardoor mis ik het ook niet echt meer in de ochtend. En ondanks dat gemis ben ik wel altijd mezelf. Het is niet dat het mij verandert als ik dat bakje niet heb gedronken. Het hindert mij verder ook niet op het werk. Ik ben niet meer vermoeid, nee, ik blijf gewoon mijzelf. Ik ben als kapper sowieso blij dat ik natuurlijk eindelijk weer mag werken. En als de ramadan voorbij is, mis ik het juist. Mijn ramadanbeleving is ook veranderd ten opzichte van mijn beginjaren als moslim. Ik ben stap voor stap gegroeid in mijn geloof en in het uitkijken naar deze maand.

‘Wij doen als gezin samen de boodschappen, we koken om en om. Dat is ook tijdens de ramadan hetzelfde. Wel proberen we bewust in te kopen en te denken aan anderen die niet genoeg hebben. Zo proberen we geen voedsel te verspillen. Dat vinden we heel belangrijk. Thuis vasten alleen mijn vrouw en ik. We hebben twee kinderen, maar de jongste is nog maar vijf. Die is echt nog te jong. De oudste doet op haar manier mee. Ze houdt een ‘snoepramadan’, wat betekent dat ze overdag niet snoept tijdens deze heilige maand. Zo betrekken we haar er nu ook bij, en afgelopen jaar heeft ze zelfs een halve dag gehad dat ze mee ging vasten. Het huis versieren doen we trouwens niet echt met de ramadan, maar aan het einde voor het feest. Dan gaat ons dochtertje helemaal los.’