Het is nu al tien jaar geleden. Een goede vriend stierf na een kort ziekbed. Hij was net veertig, in de bloei van zijn leven, geliefd door iedereen. Maar zo is het leven: er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Wanneer je aan de beurt bent, is voor jou een raadsel.

Hij was dus geliefd. Heel erg geliefd. In zijn laatste dagen in het ziekenhuis werd hij overstelpt met bezoekers die hem wilden zien en afscheid kwamen nemen. Op zijn laatste dag ontving hij, in zijn rolstoel bij de liften in de hal, nog vele bezoekers.

Velen konden het niet geloven. Hoe kan een jong iemand zomaar binnenkort sterven? De medische stand was toch zo ontwikkeld? Iemand zei dat zijn vrouw in een ander ziekenhuis werkte, en dat dát ziekenhuis het allerbeste was – onze vriend zou hier verkeerd liggen. Mensen keken naar mij; u zult begrijpen dat ik me aangesproken voelde.

Ik pakte de telefoon en belde dat ziekenhuis. Ze verbonden me door met de dienstdoende arts. De vriendelijke arts-assistent hoorde het verhaal aan. Ze legde uit dat ook dat ziekenhuis niets meer kon betekenen. Ik bedankte en hing op.

‘Laten we het proberen en kijken hoe de werking bij u zal zijn’

Er kwamen ook mensen met alternatieve behandelingen: poedertjes, drankjes. Ik ben vergeten wat er allemaal binnenkwam. Ineens meldde zich een oude vriend, net aangekomen met het vliegtuig uit Turkije. Hij had een alternatief drankje meegenomen. Het zou een genezende werking hebben.

Alternatieve geneeswijzen zijn nog steeds populair. Ieder zweert bij zijn eigen thee, poeder, drankje of cuppinkje. Wij artsen zweren eigenlijk nergens bij. Nou ja, tegenwoordig misschien een beetje bij Ozempic, maar dat is een ander verhaal. In principe zeggen wij: ‘Laten we het proberen en kijken hoe de werking bij u zal zijn.’

Zolang het niet schadelijk is, horen alternatieven bij het leven. Alleen wanneer iemand in de klauwen van een alternatieveling dreigt te vallen, die veel te veel geld vraagt, waarschuw ik. Maar ik heb geen tijd om op straat op charlatanjacht te gaan.