Na de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november werden mensen van kleur, en vooral moslims, overspoeld met medeleven van de witte medemens. Ik ook. Meerdere mensen stuurden me berichten waarin ze me vertelden dat ze aan me dachten in deze moeilijke tijden. Mensen op straat wilden me laten weten dat ze het echt heel erg vonden. Een vrouw begroette me met de woorden ‘gecondoleerd met Wilders’. Het was goed bedoeld, maar toch merkte ik dat ik me stiekem opnieuw in de steek gelaten voelde. Alsof dit mijn verlies was en niet ons verlies. Ik wist niet wat ik met mijn gevoel aan moest.

Op X las ik dat Frans Timmermans, lijsttrekker van GroenLinks-PvdA, met tranen in zijn ogen ‘We’ve got your back’ zei, maar ik werd er niet geruster op. Ik heb geen rugdekking nodig, dacht ik zachtjes, maar een kring van rechte, strijdbare ruggen. Een ring van bescherming.

Het voelde echter alsof witlinks mij al had opgegeven. Thoughts and prayers, maar verder apathisch.

En eerlijk gezegd had ik het zelf eigenlijk ook al opgegeven. Want wat kon ik nou verwachten van een politieke partij die als voorman iemand heeft die de ander verwijt ‘een cultuur van de dood’ te hebben, tegenover ‘onze’ zogenaamde ‘cultuur van het leven’? En dat terwijl ons land politieke en militaire steun verleent aan de systematische dood van precies die ander, daar stapt Timmermans overheen. Dat die ander zich moet verhouden tot het koloniale, oriëntalistische beeld dat de machtige westerling van hem heeft, lijkt niet door te dringen bij witlinks. Racisme is een spectrum.

‘Wat een land!’, hoorde ik meerdere mensen zeggen. Precies dezelfde woorden hoorde ik toen Wilders zijn beruchte ‘minder, minder Marokkanen!’-uitspraken deed, inmiddels tien jaar geleden. Het zelfbeeld van een beschaafd gidsland strookt niet met de feiten, maar sprookjes doorstaan de test van de tijd.

Gemarginaliseerde mensen weten al heel lang welke kant het opgaat

Terwijl goedburgerlijk Nederland de handen nog in de lucht had van ontzetting over Wilders, kreeg ik een video van Marokkaanse bootvluchtelingen opgestuurd, maar dan de andere kant op. Op de vlucht voor Wilders & co. Sommigen vonden de memes en filmpjes waarin grappen werden gemaakt over onze eigen deportaties en vluchtroutes treurig, ik vond ze grappig. Gemarginaliseerde mensen weten al heel lang welke kant het opgaat in dit land, maar iedere keer als we het ter sprake willen brengen zijn we aan het polariseren of rellen. ‘Ja, maar niet iedereen is racist’, was een veelgebruikte verdediging. Want in een land dat kapot geïndividualiseerd is, is racisme ook een individueel probleem. En in de praktijk vooral jouw of mijn probleem. Lachen is een medicijn.

‘Maar Wilders heeft ook wel goede punten’, hoorde ik verschillende mensen zeggen, ook mensen die niet wit of ouderwets racistisch waren. ‘Welke punten?’, vroeg ik me af. Steevast kwam daar het punt ‘zorg’ uit. En: ‘Ja, maar eerlijk is eerlijk, Nederland is ook gewoon vol!’ De marketingtrucs van de (neo)fascisten zijn ongeëvenaard. Normalisering van extreemrechts gedachtegoed is het doel. Het is nu heel normaal om tijdens de informatieronde na de verkiezingen eerst overeenstemming over de grondrechten te bereiken, waardoor ze impliciet ter discussie staan. PVV-voorstellen die tegen de grondwet indruisen liggen nu in de ijskast. Dat belooft Wilders plechtig.

Resten alleen nog de plannen om het vluchtelingenverdrag onofficieel op te zeggen, de rechtstaat stukje bij beetje om zeep te helpen en alternatieve ‘waarheden’ als feiten te presenteren, terwijl racisten kransen leggen tijdens de herdenking van slachtoffers van racisme en andere Trumpiaanse manoeuvres. Tegelijkertijd verkoopt de media Geert Milders aan ons.

Ondertussen gidst demissionair premier Rutte dit land verder en dieper een nieuw genocidaal moeras in, terwijl hij campagne voert om als baas van de NAVO aan de slag te mogen gaan. Wat een land.