Gisteren vroeg iemand of ik op een bijeenkomst jongeren kon inspireren. Ik heb ja gezegd.

Nu moet ik daar waarschijnlijk mijn eigen verhaal vertellen. Ik ben geboren in een bergdorpje zonder elektriciteit. Mijn vader de arbeidsmigrant bracht ons naar Nederland. Mijn moeder zorgde goed voor ons. Mijn vader heeft me gemotiveerd te studeren. Ik heb dat gedaan en ben dokter geworden. Dat is mijn verhaal dan. Ik geloof er niks van dat de jongeren van tegenwoordig hier geïnspireerd van raken.

Voor onze vakantie waren we in de vroege ochtend op Schiphol. In de rij van de check-in was een groep jongens voor ons. Zo rond de leeftijd van achttien. Ze waren vrolijk. Zoals jongens onderling altijd vrolijk zijn. Mijn vrouw zei dat sommigen gedronken hadden. Nee, antwoordde ik. Jongens zijn samen altijd zo. Na de check-in gingen we ergens ontbijten. We haalden thee en aten van onze meegenomen broodjes. De groep jongens liep weer langs. Om negen uur in de ochtend hadden ze bier op de dienbladen.

Ik denk dat ik op de bijeenkomst andere jongeren ga treffen. Elke bubbel is anders. Misschien zijn het milieu-activistische jongelui. Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat ze wel milieubewust zijn. Of ze ook meedoen aan blokkades van de A12 weet ik niet.

Toeterend gingen Turkse bruiloftsgasten de Belgische snelweg op. Midden op de snelweg stopten ze de auto´s en gingen ze dansen. Wat mensen tegenwoordig allemaal niet doen voor aandacht op de sociale media. De rechter was ‘not amused’. Ze kregen fikse straffen en een donderpreek dat mensen die misschien met spoed naar het ziekenhuis moesten door de feestvierders belemmerd werden.

De laatste tijd zien we dat milieuactivisten vaker snelwegen blokkeren. Dat is niet minder erg dan wanneer toeterturken dat doen. Activisme zonder extremisme siert de mens.