Als middelbare scholier ben ik een keer naar Rotterdam gegaan om te kijken naar een voorstelling van de mehter. Voor het stadhuis op de Coolsingel gingen mannen in klassieke Ottomaanse kledij marsen en liederen opvoeren. Het was een prachtig gezicht om naar te kijken.

De mehter is een Turks militair orkest, niet van het huidige Turkse leger, maar van de legers van de zonen van de Ottomanen. In de Ottomaanse tijd liep de mehter met het leger mee. Lofzangen op glorieuze overwinningen in het verleden en in de toekomst gaven de soldaten moed.

Het dappere volk werd bezongen. Het dappere leger werd bezongen. Osman Pasha werd verheerlijkt. Hij was zo moedig, zo moedig als maar kan. Osman Pasha zou Plevne nooit opgeven.

De mether is nu folklore

Ik weet niet waar Plevne ligt, maar het ligt zeker niet in Turkije. Latere, minder dappere pasha’s hebben het wel opgegeven. Osman Pasha zou zich in zijn graf omdraaien.

De glorieuze Ottomaanse legers zijn er niet meer. Velen vinden dat het sindsdien dood en verderf is in het Midden-Oosten. Minder dappere legers beschieten burgerbevolkingen in Jemen, Aleppo en Gaza.

De mehter is nu folklore. De oude liederen van moed en glorie worden nu als kunst opgevoerd. Patriottische Turken huren soms een mehter in voor hun bruiloft. Tijdens de trouwerij worden dan strijdliederen gezongen.

Dit jaar ging er een filmpje rond van een mehter in Nederland. Waarschijnlijk was het bij de opening van een winkel. In klassieke kledij zongen norse Turkse mannen met snorren luidkeels:

‘Hollanders, Hollanders, wij zijn allemaal Hollanders.’